ΚΑΚΟΛΑΤΟΣ

Γράφει

ο Παν. Ι.Δ. Βλαχάκης.©

                                

Ο Ήλιος είχε μεγάλα κέφια και έπαιζε με το άρμα του πάνω από τον Αργολικό κόλπο χαρίζοντας ένα γλυκό μα πολύ γλυκό Φθινοπωρινό πρωινό στην παραθαλάσσια κωμόπολη. Την ηρεμία του τοπίου, των λιγοστών ανθρώπων και των γάτων τάραξε το μαρσάρισμα από ένα δίχρονο παλιό Zundapp.

Πετάχτηκε έντρομος ο μανάβης με τη μυγοσκοτώστρα στο χέρι από την καρέκλα που λαγοκοιμόταν και φώναξε δυνατά στο 13χρονο κοκαλιάρικο παιδί. Το οποίο έσβησε τον κινητήρα και έσπρωχνε το μοτοποδήλατο στο κοντινό βενζινάδικο προς στην τρόμπα «Θα φωνάξω τον Περικλή τον Κρητικό χωροφύλακα και θα δεις που ενοχλείς τον κόσμο».

Το παιδί δεν του έδωσε σημασία και προχώρησε προς το βενζινά. Αντίκρισε τον κοντόχοντρο γέρο με τα γκρίζα ανέκφραστα μάτια και τη μεγάλη κόκκινη μύτη που έσταζε φαρμάκι. «Τίνος είσαι ρε; Βάλε το μηχανάκι κοντά στην τρόμπα να σου βάλω μίξη...»

Το παιδί ευγενικά του ζήτησε να ρίξει τρία λίτρα απλή βενζίνα στο ρεζερβουάρ και να του δώσει ένα μπουκαλάκι λάδι για δίχρονο κινητήρα ώστε να φτιάξει μόνο του το μίγμα. Του εξήγησε ότι λόγω παλαιότητας ο κινητήρας χρειαζόταν λίγο περισσότερο λάδι στο μίγμα…

                        Τρόμπα βενζίνας - μίξης για δίχρονους κινητήρες.

 Ο Κακοϊσκιώτος άνθρωπος θίχτηκε. Αντί να επαινέσει το παιδί για τις γνώσεις του άρχισε να το βρίζει. « Βλαχαγιαννίτη που έμαθες και το ρεζερβουάρ! Αμφισβητείς την ποιότητα της μίξης μου; Παλιοβλάχε, κωλόπαιδο και άλλα ακατανόμαστα. Το παιδί θίχτηκε και θα πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα τον Κακολάτο αλλά σκέφτηκε ότι θα φώναζε Περικλή τον Κρητικό χωροφύλακα...

- «Αν είχα δίπλωμα θα τα λέγαμε » απάντησε χαμηλόφωνα και ετοιμάστηκε να φύγει.

Τότε πρόβαλε στην πόρτα του πολυκαταστήματος ένας ψηλός ευγενικός κύριος, ο κύριος Αλκιβιάδης. Με ήρεμο θα έλεγε κανείς ευγενικό, αλλά επιτακτικό τόνο παρατήρησε τον γέρο που ήταν συγγενής του εξ αγχιστείας. Ο μικρός με πολλές προφυλάξεις και με σβηστό μηχανάκι πέρασε από στενά και πήγε στο άλλο βενζινάδικο όπου εξυπηρετήθηκε.

Σχεδόν κάθε βράδυ ο χειρώνακτας αγράμματος - λόγω ορφάνιας και Κατοχής - πατέρας του παιδιού, το ρωτούσε για τις καθημερινές δραστηριότητες του. Σε πρώτη θέση η απόδοση στο σχολείο του, αν έκανε σκανδαλιές, αν πρόσβαλε κάποιον, αν διάβασε και άλλα πολλά. Κατόπιν άκουγε το παιδί του και με την μεγάλη πείρα από τη ζωή το συμβούλευε αλλά και το επέπληττε ανάλογα.

Το αναποδιασμένο εξιστόρησε τα καθέκαστα με λεπτομέρειες. Είπε στον πατέρα του ότι σκέφτηκε να βρίσει το γέρο ή να του πετάξει πέτρες αλλά σεβάστηκε τον ευγενικό κύριο. Περίμενε επίπληξη και συμβουλές αλλά έπεσε έξω.

- « Πολύ καλά έκανες και δεν ασχολήθηκες μαζί του. Δεν αξίζει κάποιος να ασχολείται με τα σκουλήκια!» Ο μικρός γούρλωσε τα μάτια του και τέντωσε τα αυτιά του. Πρώτη φορά του μίλησε με αυτό τον τρόπο ο πατέρας του.

- « Άκου, λίγο πριν φύγω για το στρατό, εργαζόμουν στον κύριο Αλκιβιάδη. Τότε τα φτωχά παιδιά μας νοίκιαζε ο πατέρας μας σαν « κοπέλια ». Δουλεύαμε όλη τη μέρα, τρώγαμε, και το βράδυ φεύγαμε για το σπίτι μας. Άλλα παιδιά κοιμόνταν στο σπίτι του αφεντικού - ανάλογα με τη συμφωνία.

Ο κ. Αλκιβιάδης είναι γόνος πλούσιας οικογένειας έχει μεγάλη περιουσία και πολλά χρήματα είναι πολύ καλός έμπορος. Έχει παντρευτεί την μονάκριβη κόρη του γέρου. Το ανδρόγυνο είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Γνωρίζοντας ότι ήμουν φτωχός και ορφανός με πρόσεχαν και με τάιζαν καλά. Βλέπεις ήταν λίγα χρόνια μετά την Κατοχή...

Συνέχισε χαμηλόφωνα. Ένα μεσημέρι οι γυναίκες με φώναξαν στο τραπέζι. Έπλυνα τα χέρια μου γιατί ήταν βρώμικα επειδή είχα προμηθεύσει με βενζίνες τα λεωφορεία που έκαναν την γραμμή για Τρίπολη. Με Γερμανικά μπιτόνια τα τάιζα γιατί ήταν συμμαχικά και βενζινοβόρα. Όταν τράβηξα την καρέκλα να καθίσω στη θέση που καθόμουν πάντα, ο Κακολάτος μου είπε:« Τα κοπέλια δεν τρώνε μαζί με τα αφεντικά! Δρόμο στην κουζίνα και πολύ σου πάει. Κανονικά πρέπει να τρως όρθιος και έξω στην πόρτα του μαγαζιού…»

Οι γυναίκα του δεν είπε τίποτα. Η κόρη του που είναι καλός άνθρωπος του είπε: « μπαμπά ντροπή». Κατευθύνθηκα στην κουζίνα. Φάνηκε γελαστός αλλά κουρασμένος ο κ. Αλκιβιάδης κρατώντας ένα μπουκάλι παγωμένη μπύρα ΦΙΞ που την αντιπροσώπευε.

- «Μπα, έφαγες νωρίς και εγώ που ήθελα να σε κεράσω ένα ποτήρι μπύρα και να σε ρωτήσω τι έγινε με τους λεωφορειούχους; Έμαθα ότι ο Γρούλιας και ο Μπεζένης σε πιέζουν για τον χρόνο παράδοσης των καυσίμων. Άκου κάνε τη δουλειά σου όπως σου έχω πει. Μην μάθω ότι φορτώθηκες γερμανικό μπιτόνι στον ώμο σου. Στο γάιδαρο θα βάζεις μόνο τρία μπιτόνια δεν θα μου τον ψοφήσεις, είπε γελώντας .»

                                        Παλιές  αντλίες βενζίνας.                           

  Η πεθερά του έφερνε το πιάτο προς την κουζίνα. Ο Αλκιβιάδης κατάλαβε τι είχε προηγηθεί της το άρπαξε και το τοποθέτησε στο τραπέζι. Με έντονο ύφος είπε στον ο Κακολάτο «Εδώ είναι το σπίτι μου και εγώ κάνω κουμάντο. Το παιδί θα κάθεται δεξιά μου στο τραπέζι. Αν απουσιάζω θα κάθεται στην ίδια θέση να τρώει γιατί; άντε μην σε αρχίσω και γελάσει ο κόσμος…»

Από τότε έτρωγα δίπλα του. Με ρώταγε για τις εργασίες, μου έδινε κατευθύνσεις, εντολές, και προσωπικές συμβουλές. Το καλοκαίρι μου γέμιζε το ποτηράκι με δροσερή μπύρα και το χειμώνα ένα μικρότερο με κρασί. Έλεγε στην πεθερά του να μου βάζει αρκετό φαγητό γιατί με τα φορτία κουράζομαι…

Ο Κακολάτος είναι μεγάλος παλιάνθρωπος, ένα θα σου πω. Μην τον πλησιάζεις και μην έχεις πάρε δώσε μαζί του. Μη σου περάσει από το νου σου να του πετάξεις πέτρες ή κάτι τέτοιο γιατί είναι «κώλος και βρακί» με την αστυνομία. Κανόνισε να μην έχουμε μπλεξίματα.

-. Δηλαδή ρουφιάνος της Αστυνομίας είναι;

Ο πατέρας γέλασε πίκρα και δεν απάντησε. Ακόμα και τώρα τα ίδια κάνει. Σίγουρα βλέπεις εκείνο τον ψηλό άνθρωπο που κατεβαίνει από το νησί και φοράει πάντα το μοναδικό του ντρίλινο κουστούμι. Είναι φτωχός και έχει υποχρέωση στην οικογένεια γιατί εργάζεται στα κτήματα της.

 Ο Κακολάτος μόλις τον δει, του αναθέτει αγγαρείες χωρίς φυσικά να τον πληρώνει. Καθαρίζει τις κότες και τα κουνέλια, του ποτίζει τα λουλούδια και τα δένδρα. Αδιαφορεί αν λερώσει το καλό του κουστούμι. Νυχτώνει και ο άνθρωπος βγαίνει για λίγο στην αγορά.»

Πέρασαν τα χρόνια. Το αναποδιασμένο ανδρώθηκε. Καθόταν στο καφενείο του «Σκορπιού» και συζήταγε με ένα καλό του φίλο λίγο μεγαλύτερο του. Το θέμα ήταν γιατί έκλεισε ένα ιστορικό βενζινάδικο στην παραλιακή κωμόπολη. Έβγαλαν το συμπέρασμα ότι γέρασαν τα αφεντικά και πήραν σύνταξη. Έτσι ήρθε η κουβέντα στον ο Κακολάτο. Τότε ο φίλος του ο Ηρακλής Διαμάντης του διηγήθηκε ένα άλλο κατόρθωμα του καλού αυτού ανθρώπου!

«Στα τέλη της δεκαετίας του ΄50 μεσημεράκι, με έστειλε η μάνα μου να αγοράσω τρόφιμα και να παραλάβω τις κλωστές που είχε παραγγέλλει από το κατάστημα. Ο Κακολάτος καθόταν πίσω από τον πάγκο. Μου έδωσε τα ψώνια και πρόσεξε ότι έλειπε ένα κουμπί από το πουκάμισο μου. Νωρίτερα είχαμε παίξει ποδόσφαιρο και πάνω στην αγωνία μας για το γκολ ο Πάρις μου είχε κόψει το κουμπί. Ήμαστε περίπου ένδεκα ετών.

Ο Κακολάτος μου είπε γελώντας ειρωνικά και με στόμφο: « Να πεις στην πουτάνα την μάνα σου να σου ράψει τα κουμπιά». Άστραψα και βρόντηξα! Του τράβηξα μια γερή κλωτσιά στα αχαμνά του. Διπλώθηκε στα δυο, ήταν από τότε χοντρός. Του είπα αν ξανά ασχοληθείς με την οικογένεια μου θα σε σκοτώσω... Άφησα τα ψώνια και πήγα τρέχοντας στο σπίτι. Είπα τα καθέκαστα στην μάνα μου η οποία πήγε, πήρε τα τρόφιμα και τσακώθηκε μαζί του. Όπως γνωρίζεις είναι καλή αλλά αυτά δεν τα σηκώνει.

       Τμήμα της πλατείας που σέρβιρε το καφενείο του «Σκορπιού».

Ο Ηρακλής συνέχισε στενοχωρημένος. Πριν από χρόνια ο Κακολάτος αρρώστησε βαριά. Ήταν στα τελευταία του. Περνούσα με τον Πυθαγόρα τον φίλο μας το Βερβενιώτη μαθηματικό κάτω από το σπίτι του στην οδό Ζαφειροπούλου. Φώναζε βοήθεια και σφάδαζε από τους πόνους. Ούρλιαζε «Θεέ μου γιατί δεν με παίρνεις». Τον λυπήθηκα και προς στιγμή είπα να ανέβω πάνω να του δώσω συγχώρεση αλλά δεν ξέρω, αξίζει να συγχωρείς τους παλιανθρώπους;

Το αναποδιασμένο απάντησε : «Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Μένουν μόνο οι πράξεις τους που άλλες ωφελούν και άλλες βλάπτουν τους ανθρώπους και την κοινωνία. Ηρακλή άσε στην άκρη τα μεταφυσικά, και τα παραμύθια των παπάδων για συχώρεση!

Πες στον Τάση να μας φέρει ένα ούζο και θαύμασε την ηρεμία της Πλατείας. Ποιος ξέρει φίλε μου τι δρόμους θα πάρουμε και με τι ανθρώπους θα συναναστραφούμε στο διάβα της ζωής μας...»

Υ.Γ Το χαρίζω σε δυο καλούς μου φίλους. Τον Γ.Α.Δ και τον Ν.Π.Κ.

Ο Κωστής.

       

Γράφει

ο Παν. Ι.Δ. Βλαχάκης.©

   ... Μεσοπόλεμος στην απάνω γειτονιά ενός καταπράσινου χωριού στα πόδια του Πάρνωνα γεννήθηκε το πρώτο αγόρι της οικογένειας ο Κωστής. Ήταν ένα ζωηρό παιδί με σπινθηροβόλο βλέμμα, ανήσυχο πνεύμα, τον διέκρινε η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα. Η ζωή ήταν φτωχική, απλή και ήρεμη. Η οικογένεια όπως και οι περισσότερες της περιοχής πάλευαν με τη γη η οποία τους έδινε τα ελέη της και ζούσαν σχετικά καλά. Προόριζε τον Κωστή να μάθει γράμματα. Ήταν ο φυσικός αρχηγός και κουμαντάριζε ακόμα και τις μεγαλύτερες αδελφές του. Τα μικρότερα αδέλφια του τον λάτρευαν.

…Όταν ο Κωστής έφτασε στην εφηβεία τα σύννεφα του φασισμού πλάκωσαν την πατρίδα μας. Στη γειτονιά του ζούσε ένας σημαντικός άνθρωπος πολύ μορφωμένος για την εποχή ο δικηγόρος και γλωσσομαθής Σπύρος. Ξανθός ψήλος σαν αρχαίος Έλληνας. Σπούδασε δικηγόρος «κατ οίκον διδαχτείς »!  Τι κατ οίκον; Διάβαζε παντού, κάτω από τα δένδρα ή πάνω στον γάιδαρο από την Κωσσάνα μέχρι το σπίτι τους. Όταν ήταν έτοιμος έδινε εξετάσεις και αρίστευε. Έμαθε μόνος του και δυο ξένες  γλώσσες διαβάζοντας βιβλία.

…Τεράστια για την εποχή ήταν η βιβλιοθήκη του Σπύρου. Δεν την είχε μόνο για τον εαυτό του. Όταν κάποιο παιδί της γειτονιάς του ζητούσε βιβλίο το δάνειζε ευχαρίστως. Αργότερα την έκρυψαν στο υπόγειο του Μάρκου κάτω από το φούρνο αλλά προδόθηκε Τα καλά παιδιά οι «μορφωμένοι» ταγματαλήτες πιστοί στις επιταγές του Μεταξά  την έκαψαν. Αλάλαζαν σαν κανίβαλοι γύρω από τα καμένα βιβλία.

... Ο Φιλομαθής νεαρός Κωστής δανειζόταν πολύ συχνά βιβλία το από Σπύρο. Διάβαζε ποίηση λογοτεχνία, Ιστορία κ.α. Όταν έφτασε στα ιδεολογικά ο Σπύρος τον προειδοποίησε. «Τα βιβλία αυτά ανοίγουν τα μάτια και το μυαλό αλλά θα σε οδηγήσουν σε δύσκολους αγωνιστικούς δρόμους. Η επιλογή είναι δική σου.»

                            Ο Κωστής ένα χρόνο πριν εκτελεστεί.

…Ο Κωστής έκανε την επιλογή του γράφτηκε στην ΕΠΟΝ μαζί με τις δυο μεγαλύτερες αδελφές του. Αργότερα η οργάνωση του έδωσε όπλο. Τον κατέταξαν στον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Αφρούς από το στόμα έβγαλε ο αρχιταγματασφαλίτης συνεπώνυμος αλλά δεν τόλμησε να πειράξει το παιδί. Σεβόταν την συγγένεια; Κατά βάθος θαύμαζε την προσπάθεια του παιδιού; Τη βρώμικη δουλειά την άφησε να την κάνουν άλλοι με μικρότερη εγκληματική δράση.

…Η αγωνιστική δράση του Κωστή ήταν στα πλαίσια της ηλικίας του. Σύνδεσμος ήταν, σκοπός φύλαγε είχε τα αυτιά και τα μάτια του ανοικτά και έδινε πληροφορίες στον ΕΛΑΣ. Ο Δεκαεπτάχρονος αγρότης συμμετείχε σε όλες τις γιορτές της ΕΠΟΝ ελάμβανε μέρος και στα θεατρικά. Χόρευαν ευρωπαϊκούς και λατινικούς χορούς και τραγουδούσαν επαναστατικά τραγούδια.

…Οι ταγματαλήτες παρακολουθούσαν και προδιέγραφαν τα νεαρά παιδιά. Πρώτοι στη λίστα ήταν η Αλεξάνδρα, ο Κωστής, οι Λαγούδιδες κ.α. Τώρα που τα αδέλφια των ταγματαλητών οι γερμανοί ναζί ζητούσαν κορμιά βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν το μίσος τους και να βγάλουν χρήματα. Δυο γείτονες και μακρινοί συγγενείς και ένας αγροίκος κτηνάνθρωπος από την κάτω γειτονιά παρέδωσαν τα παιδιά στο γερμανικό φρουραρχείο της Τρίπολης.

…Είχαν το θράσος να πουλήσουν εκδούλευση στη φτωχή οικογένεια, ζητώντας λίρες για τη σωτηρία του Κωστή. Υπέθεταν ότι υπήρχαν χρήματα γιατί ζούσε στην Αμερική ένας αδελφός της μητέρας. Διαβεβαίωσαν ότι αν έδιναν τις λίρες στους γερμανούς θα ελευθέρωναν το παιδί. Ο ένας ζήτησε το χωράφι στην Αύραινα και το σπιτάκι στο Παράλιο Άστρος. Ε ρε πατριώτες και μακροσυγγενείς;

…Φυσικά χρήματα δεν υπήρχαν γιατί όλοι οι μετανάστες δεν είχαν «πιαστεί» οικονομικά. Οι γονείς σκέφτηκαν ότι αν έδιναν το μοναδικό χωράφι τους θα πέθαινε από την πείνα όλη η οικογένεια. Από αξιοπρέπεια και περηφάνια δεν δέχτηκαν να διαπραγματευτούν τη ζωή του παιδιού τους. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι δεν είχαν εμπιστοσύνη στους υπερπατριώτες τα ανδρείκελα των γερμανών.

....Έλπιζαν ότι δεν θα εκτελούσαν τα παιδιά γιατί δεν βαρύνονταν με αδικήματα. Οι ναζί με τους συνεργάτες τους κράτησαν τα παιδιά φυλακισμένα. Κάθε φορά που ο ΕΛΑΣ τους έδινε ένα κτύπημα στους κατακτητές οι ναζί και τα τσιράκια τους  βάφτιζαν όλους τους πατριώτες κομμουνιστές και τους έστηναν στον τοίχο. Στον συνήθη τόπο εκτελέσεων.

…Η προφορική παράδοση λέει ότι τα αγόρια έβαλαν τα κλάματα. Η πανέμορφη και ψυχομένη Αλεξάνδρα τους φώναξε «Ρε μην κλαίτε έτσι και αλλιώς πεθαίνουμε για την πατρίδα και τις ιδέες μας. Σταματήστε να κλαίτε και ετοιμαστείτε να ψάλουμε τον εθνικό ύμνο».

…Την προηγούμενη των εκτελέσεων  ένας ταγματασφαλίτης από την Μάσκλαινα πλησίασε την πανέμορφη Αλεξάνδρα. Της εξομολογήθηκε ότι την έχει ερωτευτεί. Της πρότεινε ότι αν δεχτεί να τον παντρευτεί θα της χαρίσει τη ζωή.  Της υπέδειξε τη θέση που θα στεκόταν, την «συμβούλευσε» να πέσει κάτω με το παράγγελμα πυρ κ.α. Τότε η αγέρωχη Ελληνίδα τον έφτυσε και τον έβρισε φασίστα. Την άλλη μέρα «ο υπερπατριώτης» πήγε εθελοντικά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Τώρα τα παιδιά και οι άλλοι πατριώτες τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο.

 Οι μελλοθάνατοι κρατούμενοι μέσα στη φυλακή μετά τους πυροβολισμούς μετρούσαν τις χαριστικές βολής. Οι υπηρέτες των γερμανών είχαν επιλέξει σκόπιμα τον «Συνήθη τόπο εκτελέσεων » κοντά στις φυλακές για να ασκούν ψυχολογική βία στους εγκλείστους πατριώτες. Την ζεστή εκείνη μέρα του Αυγούστου εικοσιέξι πατριώτες – γυναίκες και άντρες- έπεσαν στο βωμό της λευτεριάς.

Εκτελέσεις στις 3 Αυγούστου << Ως εξιλεασμόν δια την γενομένην ανατίναξιν του σιδηρ. συρμού Ρούτσι την 26 λήξαντος και την συνεπεία ταύτης δολοφονίαν στρατιωτών του Τάγματος, Μελιγαλά, εξετελέσθησαν κατόπιν διαταγής του Αρχηγείου εν Τριπόλει την 3 τρέχοντος (σ.σ. Αυγούστου) οι κάτωθι 26 κομμουνισταί ενός εκάστου των οποίων παρατίθεται περιληπτικώς η εγκληματική δράσις>>.

…Ο Μικρότερος αδελφός του Κωστή γύριζε από τη βοσκή τις γίδες και τα κατσικάκια. Στο «Μύλο της εκκλησιάς» άκουσε φωνές και αλαλαγμούς και οδυρμούς που έρχονταν από το σπίτι τους. Κατάλαβε ότι έχασε για πάντα τον αγαπημένο του αδελφό τον Κωστή. Ο Δωδεκάχρονος καταστεναχωρήθηκε, εξοργίστηκε, έσφιξε τα χέρια του μέχρι που τα νύχια του τα μάτωσαν. Δάγκωσε τα χείλια του και τα καταγάλανα μάτια του πέταξαν φωτιές.

                                       Ο Κωστής το 1932

...Σκέφτηκε να πάρει ντουφέκι να σκοτώσει τους δολοφόνους του αδελφού του. Το ντουφέκι – δεκαεξάρι με κοκόρια - είχε μπει ενέχυρο για δυο σακιά αλεύρι και δεν ήταν στο σπίτι. Πολλά χρόνια αργότερα το χρυσοπλήρωσε και το ξαναπόκτησε. Ξεθύμανε αλλά έθαψε μέσα του την θλίψη για χαμό του αγαπημένου του αδελφού. Έβλεπε τους δολοφόνους του ανθρώπου τους και απόφευγε να τους πει Καλημέρα. Απαγόρευε στο παιδί του να πηγαίνει στη γειτονιά του δολοφόνου. Αυτή ήταν η εκδίκηση του.

…Χρόνια μετά τον ρωτούσα γιατί δεν εκδικήθηκε τον θάνατο του αδελφού του. Εκείνη την ώρα αν είχα το όπλο τον ένα θα τον ξάπλωνα. Είχε το θράσος να προσποιείτε τον θλιμμένο γείτονα! Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; γιατί Τώρα δεν πατάς με το τρακτέρ τον καταδότη – δολοφόνο; Τι θα σου κάνουν; Τροχαίο και τέλος... Τι λες ρε που θα πάρω τις αμαρτίες του. Εξάλλου έχω παιδιά…

Δεν είναι εύκολο να έχεις εκτελεσμένο συγγενή και μάλιστα παιδί. Στους οικείους   τα ψυχολογικά προβλήματα  δεν φεύγουν σχεδόν ποτέ. Οι επιπτώσεις από την απώλεια σημαντικών ανθρώπων είναι εμφανείς. Απουσιάζει  η προσφορά τους στις  οικογένειες στον  κοινωνικό και στον πολιτικό βίο. Όταν ο αδερφός του Κωστή όταν έδινε την μάχη της ζωής του στην εντατική εβδομήντα χρόνια μετά στον λήθαργο - ρόγχο του θανάτου ανάφερε  το όνομα του εκτελεσμένου αδελφού του. Όταν «έφυγε»  με ρώτησε μια νοσηλεύτρια γιατί αποζητούσε τον πατέρα του τον Κωστή! Τα μάτια της είχαν δει πολλά.  Όταν της το εξήγησα περιληπτικά η κοπέλα συγκινήθηκε και δάκρυσε.  

...Ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας ήταν η Στάμω η μητέρα του Κωστή. Κάθε πρωί έβλεπε το δολοφόνο του παιδιού της. Δεν άντεξε και είπε την κατάρα της Ανθρώπινη αγανάχτηση θα την χαρακτήριζα. Δεν καταράστηκε να πάθουν κακό τα παιδιά – την άκουσε όλη η γειτονιά να λέει δυνατά: «Να φτάσετε τα παιδιά σας δεκαοκτώ ετών και να μην τα ξαναδείτε. Δεν καταριέμαι να πεθάνουν τα παιδιά γιατί αυτά δεν φταίνε. Να ζήσουν σε ξένα μέρη και να μην έρθουν ούτε στο θάνατο σας »

Ο γιος του ενός ζει πολλά χρόνια σε ξένη χώρα και καταδίκασε τις πράξεις του πατέρα του. Ο γιός του άλλου βολοδέρνει σε διάφορες πόλεις της πατρίδας μας κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Κοιμάται στα παγκάκια και μπαινοβγαίνει σε ψυχιατρεία και είναι για να τον λυπάσαι.

Τι να υποθέσω;  Δεν πιστεύω σε ευχές και σε κατάρες δεν ξέρω. «Αν άκουγε ο θεός τον κόρακα θα είχε καταστραφεί ο κόσμος » – έλεγε ένας θυμόσοφος συγχωριανός μου. Ας υποθέσω ότι η φύση πλήρωσε τα ανθρωποειδή με αυτό το νόμισμα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι Άνθρωποι σαν τον Σπύρο, την Αλεξάνδρα, τον Κωστή, τον, την, τον…. έλειψαν από την μεταπολεμική κοινωνία. Η Θυσία των παιδιών πότισε το δένδρο της λευτεριάς.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Επιμέλεια Από το προφίλ του  

Βασίλη Iωαν. Κούβαλη

"Θέλω να ευχαριστήσω τις κοπέλες που έκαναν άνω κάτω τη νεοελληνική υποκριτική και φοβική κοινωνία με έναν απλό κι «αλλόκοτο» χορό εν μέσω μαθητικής παρέλασης.

 Τις ευχαριστώ γιατί ανακάτεψαν με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο την κατσαρόλα του νεοελληνικού κρυφοφασισμού, τάχα μου πατριωτισμού, αναδεικνύοντας πάλι την πολύ ευπρεπώς κρυμμένη μπόχα που υπάρχει στα μυαλά των νεοελλήνων.

Τις ευχαριστώ γιατί υπενθύμισαν ότι οι μαθητικές παρελάσεις ομαδοποιούν τους ανθρώπους-μαθητές, ξεχωρίζουν τους συμμετέχοντες βάσει ύψους και σωματικής δομής, με τους ψηλούς μπροστά και τους κοντούς πίσω, όπως ακριβώς έκανε κι ο Χίτλερ με την άρια φυλή του.

Τις ευχαριστώ γιατί υπενθύμισαν πόσο σεξιστική είναι η αντίληψη στις παρελάσεις αυτές, βάζοντας μπροστά τα αγόρια και πίσω τα κορίτσια, βάζοντας μπροστά τους άριστους και πίσω πίσω όσους δεν είχαν λεφτά για φροντιστήρια κι άρα θα μείνουν πάντα η εξάτμιση αυτής της κοινωνίας κι όχι ο περιποιημένος κινητήρας της.

 Τις ευχαριστώ γιατί ανέδειξαν πάλι ότι είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που βάζει τους μαθητές της να κάνουν παρέλαση με στρατιωτικό βήμα και χαιρετισμό, που τοποθετεί απέναντί τους επίσημους, τρανούς και τράγους για να τους κάνουμε υπόκλιση από μικρά παιδιά, την ίδια ώρα που η ίδια αυτή χώρα δεν έχει κάνει παρά τίποτα για να μεταλαμπαδεύσει την ουσιαστική ιστορική γνώση στα παιδιά της αλλά προτιμά να βαράει προσοχή κι ημιανάπαυση για να δείξει «σεβασμό» και «τουμπεκί» σε εκείνους που θυσιάστηκαν για την «ελεύθερη» ζωή μας.

                            Παρέλαση 28^ης  Οκτωβρίου 2019 Ν. Φιλαδέλφεια.

 Τόσο ελεύθερη ζωή που προτιμάμε να βλέπουμε αεροπλάνα να κάνουν επίδειξη και οχτάρια στον ουρανό με καύσιμα το κόστος των οποίων θα μπορούσαν να θρέψουν δεκάδες άπορες οικογένειες για πολλά χρόνια, αλλά, όχι, έτσι γουστάρουμε εμείς να τιμάμε τους ήρωες του Έθνους, με μόστρα, με επιφάνεια, με φτωχά γεροντάκια που κάθονται και χειροκροτάνε τα F16 να πετάνε πάνω από τα καυλωμένα τους κεφάλια την ίδια ώρα που δεν έχουνε ψωμί να φάνε όταν η σεμνή αυτή τελετή λήξει κι η εθνική στύση πέσει.

 Τις ευχαριστώ γιατί ανέδειξαν την αμορφωσιά όλων αυτών που φυσικά ακούνε Μόντι Πάιθον και νομίζουν ότι είναι απεσταλμένοι τού Σατανά, ακόμα κι ηθοποιοί και τάχα άνθρωποι της τέχνης (Βούρος) αποδεικνύουν ότι άλλο να είσαι καλλιτέχνης στο όνομα κι άλλο στην πράξη.

 Τις ευχαριστώ γιατί έφεραν μπροστά πάλι όλους εκείνους που λένε «άμα δε σας αρέσει έτσι, καθίστε σπίτια σας», την ίδια ώρα ακριβώς που όταν πάνε Ρομά να παρελάσουν ή έγχρωμοι μετανάστες να κρατήσουν τη σημαία βγάζουν σπυριά για το καθάριο το αίμα το ελληνικό που αλλοιώνεται και δεν είναι για όλους παρά μόνο για τους αρεστούς τους.

 Τις ευχαριστώ γιατί τόνισαν πάλι με τον τρόπο τους το βαθύ συντηρητισμό αυτής της σάπιας κοινωνίας που απαιτεί τιμωρία και λιθοβολισμό μαθητών σκεπτόμενων, που το πήγαν ένα βήμα παρακάτω ως προς τη στάση τους, ενώ την ίδια ώρα δε βγαίνει ΚΙΧ όταν Μακεδονομάχοι με τον κώλο έξω και τη σημαία για περιβολή κάνουν τους υπερπατριώτες, όταν παιδάκια φωνάζουν κι ωρύονται για τον κάθε Κατσιφά, όταν τότε δεν υπάρχει κανένα δηλαδή θέμα προσβολής των ηρώων μας παρά μόνο όπως μας βολεύει και σύμφωνα πάντα με τα όσα ο Μεταξάς κι οι όμοιοί του επέβαλαν σε αυτόν τον τόπο ως «φυσιολογικό».

 Τις ευχαριστώ γιατί επανέφεραν πάλι την ανάγκη να σκεφτούμε για τα αληθινά αίτια των πολέμων και την προβληματική γύρω από τα δεινά που προκαλεί η μετατροπή των ανθρώπων σε εν δυνάμει πολεμιστές, γιατί έβαλαν ψηλά τη συζήτηση για το αν η πατρίς-θρησκεία-οικογένεια ενδιαφέρεται να πλάσει πρώτα ανθρωπιστές ή εν δυνάμει στρατιώτες.

ΤΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΑΝ ΟΤΙ ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΧΘΡΟ ΜΕ ΤΟ 1940: ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.

Χαίρετε."

Βασ Κούβαλης. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ (Δημοκρίτειο Συνάδελφο) ΠΑΝΟ ΜΟΥΧΤΕΡΟ....

Σχόλια Παν. Ι.Δ. Βλαχάκη. 

Σπάνια τα τελευταία χρόνια συμφωνώ σε όλα σχεδόν τα σημεία με το κείμενο. Ευχαριστώ τον συντάκτη του και τον φίλο μου Βασίλη που μου το εμπιστεύτηκε. Θόρυβος, Κουρνιαχτός σηκώθηκε στην πατρίδα μας από μια πρότυπη διαμαρτυρία νέων ανθρώπων και συγκεκριμένα από το δρώμενο μιας ομάδας κοριτσιών στην επέτειο της Εθνικής μας γιορτής και της Εθνικής Αντίστασης- Αυτό το παραβλέπουν κάποιοι. Οι αχυράνθρωποι του συστήματος καλό θα είναι να ενισχύσουν την παιδεία και τον πολιτισμό. Ας επισκευάσουν και ας φτιάξουν σύγχρονα σχολεία και προγράμματα σπουδών. Ας ενισχύσουν τα καλλιτεχνικά μαθήματα για να καταλαβαίνει ο κόσμος το διαφορετικό. Οι δε Ελληναράδες ας μείνουν στα σκοτάδια του μυαλού τους.