γράφει
ο Παν. Ι.Δ. Βλαχάκης. ©
Αγιάννης κατακαλόκαιρο από την «Καρυδιά του Χαρούλη του Σπυράκη » ακούστηκε μια γνώριμη δυνατή μπάσα και αγαπητή φωνή. «Τούλα – Τούλα τηλέφωνο έλα γρήγορα καμάρι μου το έχω ανοικτό… ο Γιάννης τηλεφώνησε από την αλωνιστική μηχανή έλα γρήγορα… »
Σε δυο λεπτά το αδύνατο παιδί έφτασε στο Τηλεφωνείο του Αγιάννη άρπαξε το ακουστικό από το μαύρο Siemens και μίλησε με τον πατέρα του που αλώνιζε στο Μαυρίκη. Μετά από λίγα λεπτά έφτασε η μάννα το παιδί έδωσε το ακουστικό αλλά τέντωσε τις αυτάρες να ακούσει μήπως αναφερθεί καμμιά σκανδαλιά του.
Στο τηλεφωνείο ήταν δυο τρεις συγχωριανοί μας που περίμεναν υπομονετικά να τηλεφωνήσουν στο Γιαλό, στο Άστρος. Ήξερε ο γέροντας ότι και η δραχμή ήταν πολύτιμη για τους φτωχούς- εργατικούς ανθρώπους. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έκλεισε το τηλέφωνο να ξανατηλεφωνήσει η μητέρα ώστε να καρπωθεί ο Ο.Τ.Ε. τη δραχμή και αυτός το μικρό ποσοστό του. Άκουγαν όλοι τι έλεγε η μάνα και έτσι μίλησε λίγο για τα βασικά. Ευτυχώς που δεν ενημέρωσε τον πατέρα για τις αταξίες και τα κατορθώματα του παιδιού ευτυχώς! Το παιδί το τραβούσε η τεχνολογία και του άρεσε η διαδικασία στο τηλεφωνείο. Ο γέροντας του επέτρεπε να είναι παρόν εκτός ειδικών περιπτώσεων.
Ο Μητρούσης με την τιμημένη στολή του Τσολιά, υπηρετούσε τη θητεία του.
Kτύπησε το τηλέφωνο ο παππούς με σβελτάδα εφήβου το σήκωνε.
– «Αγιάννης εδώ, έλα ακούω » απαντούσε.
Από τον Πλάτανο τηλεφωνώ ρε φιλεεεε θέλω το Μήτσο τον Τ… Δεν είναι εδώ, το σπίτι του είναι στο Σουληνάρι θα στείλω ένα παιδί να τον φωνάξει τηλεφώνησε αργότερα.
Πάνο τηλεφώνησε στο 22 ΧΧΧ να μιλήσει στο Γιαλό ο Προπολεμικός ο μπάρμπα Γιώργης ο Λεμπέσης. Μετά πήγαινε να φωνάξεις τον εγγονό μου το Μήτσιο είναι στην πλατεία στον Αγιώργη. Σπάζει τα πόδια του, λες να γίνει ο Γιούτσος! Έχετε το μυαλό σας στο παιχνίδι και όχι στην δουλειά, παιδιά είσαστε ...» Το παιδί τηλεφώνησε ο άνθρωπος που περίμενε μίλησε με το Αστρος. Ξεχύθηκε να φωνάξει τον συγχωριανό μας που τον έψαχναν από τον Πλάτανο. Τον βρήκε στο καφενείο του Τζιορτζιόνα και τον ειδοποίησε.
Στην πλατεία του Αγιώργη που ήταν στρωμένη με ψιλό γαρμπίλη μέχρι που νύχτωσε παίζανε αρκετά παιδιά με κανονική μπάλα φερμένη από την Αθήνα. Την είχαν φέρει δυο καλά παιδιά - δίδυμα αδέρφια. Κάποιος έφυγε και το παιδί μπήκε αλλαγή. Τώρα το στρώσανε με πλάκες - λιθάρια πάει το γήπεδο αλλά δεν υπάρχουν και παιδιά να παίξουν.
Αρκετές φορές ο Μήτσος ο Φούντας κρατούσε μόνος του το τηλεφωνείο. Όταν δεν είμαστε στα χωράφια ή δεν βόσκαμε τις γίδες πηγαίναμε για παρέα και χαζεύαμε. Δεν θυμάμαι ποτέ να κουτσομπολέψαμε ή να σχολιάσαμε κάτι. Ούτε θυμάμαι κανένα ευτράπελο. Επικρατούσε τάξη σεβασμός και διακριτικότητα. Όλα αυτά τα είχε επιβάλει η προσωπικότητα του μπάρμπα Μήτσιου του Τραγιάσκα – Τρυποσκούφη.
Μας αγαπούσε ο παππούς μας πρόσεχε και μας συμβούλευε. Τότε να τηλεφωνούμε το θεωρούσαμε σημαντικό. Τα δάκτυλα του ήταν χοντρά από το ξυνιάρι και δεν χωρούσαν στο καντράν του μαύρου Siemens έβαζε τον διάφανο μπικ στυλό και τηλεφωνούσε 22222 . ( Αυτό μάλλον ήταν το τηλέφωνο της Αστυνομίας και αργότερα το τηλέφωνο των ΤΑΧΙ τότε « ΑΓΟΡΑΙΟ» στο Άστρος.
Με τα χρόνια το τηλεφωνείο έγινε κεντράκι Siemens με 20 τηλέφωνα σαν αυτά του στρατού με τα βύσματα και το μανιατό. Γύρναγε τη μανιβέλα έβαζε το βύσμα και έκανε τη σύνδεση. Παράδειγμα Αντρέας Αγρανιώτης του Παπά - Αριστείδη το 10 σύνδεση με Αθήνα στο τάδε νούμερο. Λυσαίος το 7 σύνδεση με Άστρος στο 22ΧΧΧ.
Πως δεν είχαμε σκεφτεί να σηκώνουμε το ακουστικό να κάνουμε πλάκες όπως στο στρατό; Αναλογίζομαι αν το τολμούσαμε τότε πως θα αντιδρούσε ο ηθικός και τίμιος αυτός άνθρωπος. Σίγουρα θα μας συμβούλευε αλλά και θα μας επέπληττε αυστηρά. Έβαζε πάνω απ όλα οι αρχές και το ήθος.
Η Ιδιότητα του τηλεφωνητή ήταν μια από τις εργασίες του μπάρμπα Μήτσου. Στο χασάπικο δεν έκοβε κρέας μάλλον το έκοβε σε μερίδες ο γαμπρός του ο Φούντας. Ήταν ταβερνιάρης, μπακάλης, αγρότης και πολύ καλός αμπελουργός, όλα τα προλάβαινε.
Είχε φυτέψει μια « φυτειά» στην «Σπασμένη Βρύση» όταν γεννήθηκε η μικρή εγγόνα του με σκοπό να της το δώσει προίκα. Αλλάξαν τα πράγματα, ήρθε η παρακμή του Χωριού. Προκειμένου να μην ξεραθεί το αμπελάκι αυτό πουλήθηκε και περιήλθε στην οικογένεια μου. Όταν το τρυγούσαμε κόβαμε όλες σχεδόν τις ποικιλίες της περιοχής. Ο Πατέρας μου είπε με θαυμασμό « Ο συχωρεμένος ο Μητρούσης ήταν νοικοκύρης βλέπεις έτσι μπορεί εξηγηθεί η ποιότητα τα κρασιά που βγάζαν οι παλιοί..»
Ήταν εύζωνας, λεβέντης και τίμησε την στολή του. Είχε πολεμήσει στην Μικρά Ασία σε ευζωνικό τάγμα. Δεν μας είχε αναφέρει κάτι το σχετικό γιατί δεν είχε χρόνο.
Ο Μητρούσης σε μεγάλη ηλικία με περιοδικό και καφέ.
Πέρασαν τα χρόνια οι καταστάσεις έδιωξαν σχεδόν όλα τα παιδιά του Χωριού. Ο Μητρούσης γέρασε τα χρόνια τον βάρυναν. Αρχές της δεκαετίας του ΄80 ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς. Ανέβηκα στον Αγιάννη με το 2CV έκανε ψοφόκρυο, μπήκα στο μαγαζί χαιρέτισα τον γέροντα και την γιαγιά Αγάπη την συμβία του και του ζήτησα κονιάκ . Ο πάππους με θυμόταν παιδάκι πήγε να αρνηθεί αλλά χαμογέλασε με αγάπη. Μεγαλώσατε σας έχω στο νου μου παιδιά! Τώρα κάνει να πίνετε με μέτρο. Με ρώτησε αν τέλειωσα με το στρατό; Μου ευχήθηκε κάλος πολίτης καί μου γέμισε το ποτηράκι.
Βγήκε μαζί μας στη Λάκκα να δει τον καιρό και να ανασάνει τον ζωογόνο αέρα του Πάρνωνα. Κουβεντιάσαμε για τα παλιά στου Χωριού και τότε τον φωτογράφησα με τον ξάδερφο μου που και αυτός τώρα είναι πολίτης του άλλου κόσμου.
Φρούραρχο τον προσφωνούσε ο αείμνηστος Νίκος Φλούδας διότι κατοικούσε όλο το χρόνο στον Αγιάννη. Τότε ο χειμώνας ήταν βαρύς, τα χιόνια πολλά και οι βροχές συχνές. Τέλος Νοέμβρη σχεδόν όλοι οι κάτοικοι είχαν μετακομίσει στα χειμαδιά. Έμεναν οι αγροφύλακες, ο Μητρούσης με την σύζυγό του και λίγοι ακόμα. Η απόσταση από το Άστρος ήταν τρεις ώρες πεζοπόρου. Σπάνια κάποιοι έρχονταν για προμήθειες κυρίως για να φέρουν στα χειμαδιά τα φημισμένα Αγιαννίτικα κρασιά. Αργότερα τα φορτηγά …
Ο Μητρούσης & ο Τάκης Κολοβός στη Λάκκα στο ξέχιονο .
Χρόνια αργότερα στο βενζινάδικο του Μήτσιου είδα με συγκίνηση την ατζέντα με τα τηλέφωνα των χωρικών και τις Φωτο στον τοίχο. Τις Φωτο τις αντέγραψα την ατζέντα όχι. Είχε γράψει μόνο τα τηλέφωνα των πατριωτών που κατοικούσαν στο λεκανοπέδιο των Αθηνών. Τα άλλα τα θυμόταν. Κάτι άλλο κρατούσε ημερολόγιο με σημαντικά πράγματα που συνέβαιναν στο Χωριό. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί Αγιαννίτες…τώρα ;;; Ας μην επεκταθώ.
