Ο ΛΟΥΦΟΛΙΑΣ.

    

Παν. Ι. Δ. Βλαχάκης. 

Μάης 2013. 

                           Ο ΛΟΥΦΟΛΙΑΣ 

                                                                ΗΛΙΑΣ ΙΩΑΝ ΛΟΥΦΑΣ  (1904 – 1978).

Το Λιά το Λούφα τον αναζήτησα, μετά τη θανή του, στις σελίδες του Ζαρατούστρα και του Ζορμπά και δεν ήταν εκεί. Κάποτε νόμισα ότι τον συνάντησα ως Αδάμ στη διάσημη ζωγραφιά του Μιχαήλ Άγγελου στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα – ίδιο γυμνασμένο σώμα και ιδίως η ίδια αύρα του αναμάρτητου, στην παιδική όψη.

                                                                                                      Χ. Κυρκιντάνος .

Στα μαντριά στην περιοχή του Αγιάννη, προς την Τσιφορά, προς τον Πλάτανο στις αρχές του 20^ου αιώνα γεννήθηκε ένα ζωηρότατο αγοράκι. Τα πρώτα του παιχνίδια η μαγκούρα και το ταγαράκι. Από μικρός άρχισε να βόσκει τα γίδια τους. Τα πρόβατα δεν του άρεσαν ιδιαίτερα τα θεωρούσε υποταγμένα και βρώμικα !! Τον τράβηξαν τα περήφανα ζωντανά τα ανυπότακτα που σκαρφάλωναν στις δασωμένες πλαγιές του Πάρνωνα. Έγινε ένα με αυτά του άρεσαν πολύ. Μηχανεύτηκε τρόπους να αυξήσει το κοπάδι τους. Άρχισε να κλέβει τα ζωντανά των άλλων. Διαμόρφωσε ατίθασο, περήφανο και δύσκολο χαρακτήρα σαν τα βουνά μας. Κάθε χωριό έχει τον κουζουλό του έγραφε ο μεγάλος Κρητικός Νικ. Καζαντζάκης . Έτσι θεωρούσαν πολλοί τον αείμνηστο μπάρμπα Λιά, το δικό μας Λουφολιά. «Νάκα που τους κούναγε δεν κοβότανε το νακόσκοινο » !!!!!!! Ου να χαθούνε οι Κηφήνες οι Κολαντεράδες… Έχω διαφορετική γνώμη γιατί είμαστε γείτονες στο Χωριό. Κατά συνέπεια τον γνώρισα σε πολλές εκφάνσεις της ζωής του. Είναι γεγονός ότι ζούσε στον κόσμο του. Ένα κόσμο απλό, ξέγνοιαστο, ήρεμο, φτωχικό, περήφανο, αλλά και φασαριόζικο με πολύ γέλιο. Η φύση οι άνθρωποι και η φυλακή τον είχαν διδάξει πολλά. Φυλακή ειχε κάνει στο τρομερό Παλαμίδι πολλές φορές άδικα . Ήταν εξωστρεφής και δεν πολυνοιαζότανε για τους τύπους. Όταν έπληττε έκανε τα δικά του που ήταν και δικά μας !!!! Όταν ήθελε ήταν σοβαρότατος και έκανε λογικές συζητήσεις. Είχε πολύ χιούμορ, του άρεσε να τραβά την προσοχή όλων καμιά φορά με ακραίες ενέργειες.

                 

                            Στην Παναγία τη Λάκκα στον Αγιάννη αρχές  δεκαετίας 1970.

Είχα την τύχη να είναι φίλοι με τον πάππου μου τον Πάνο. Κατά καιρούς πίνανε ένα κανατάκι κρασί 300 δράμια !!!! Δόγμα του παππού, πάντα με πρόχειρο λιτό φαγητό. Εκεί τον γνώρισα από κοντά. Άκουγα πολλές κουβέντες για την Μικρασιατική εκστρατεία, για τα γίδια πότε όμως για αμπέλια και χωράφια. Ήταν πρώην βοσκός, γιδάρης και κατσικοκλέφτης. Το βασίλειο του η ορεινή Κυνουρία, η Αράχοβα (Καρυές), η Μπαρμπίτσα, η ορεινή Αργολίδα προς τη μεριά μας. Τον Πάρνωνα – Μαλεβό τον γνώριζε σαν την παλάμη του χεριού του. Σε μεγάλη ηλικία σκαρφάλωνε από τις επικίνδυνες λόγο των κατολισθήσεων «Σάρρες», απέναντι από την Σπασμένη Βρύση, στις απότομες πλαγιές του Πάρνωνα. Εκεί έκοβε μελιές προκειμένου να φτιάξει μαγκούρες .Τις γύριζε στη φωτιά και έφτιαχνε τις περίφημες μαγκούρες του. Τα ραβδιά για γκλίτσες τα έφτιαχνε από αγριλιά και τα έφερνε από τα χειμαδιά κομμένα σε φεγγάρι !!!! << Θα φτιάξω εργοστάσιο να πουλάω μαγκούρες και γκλίτσες >> μου έλεγε γελώντας. Μάζευε τσάι του βουνού, διάφορα βότανα και το ευωδιαστό τίλιο. Υπάρχουν πολλές τιλιές- φιλύρες σε αυτή την περιοχή. Ο παππούς μου έλεγε ότι είναι επικίνδυνα και απέκλειε κάθε σκέψη για επίσκεψη. Ο Λουφολιάς έλεγε ότι ήξερε τα μονοπάτια και δεν ήταν τόσο επικίνδυνο. Κανένας λογικός δεν πάει εκεί έλεγε ο παππούς !!!

Ο σωματότυπος του μπάρμπα Λιά ήταν κανονικός. Δεν ήταν πολύ ψηλός, ήταν πολύ γυμνασμένος στα πρωτόγονα φυσικά γυμναστήρια, είχε τεράστιες πλάτες, μεγάλα χέρια χωρίς ρόζους. Στη φυλακή πρέπει να έκανε γυμναστική . Είναι παλιά συνήθεια των φυλακισμένων. Φόραγε μια φαρδιά δερμάτινη λουρίδα , γκρι παντελόνι, γκρι πουκάμισο καθώς και άρβυλα χειμώνα καλοκαίρι. Δεν είχε αμπέλι και χωράφια ή δεν τα καλλιεργούσε. Δεν γνωρίζω αν στα χειμαδιά στον οικισμό των Δολιανών Ρουνέικα μάζευε ελιές. Όλο το καλοκαίρι κοιμόταν στο Σφεντάμι του στην πλέυρα απέναντι από το σπιτάκι του. Πάνω από τη δημοσιά , μάλλον λαγοκοιμόταν γιατί έλεγχε τα πάντα.

            

                                             Σφεντάμι του Λουφολιά στον Αγιάννη . 

Πολλές οι ιστορίες , οι καυγάδες, τα κυνηγητά, οι φάρσες που του κάναμε, τα χουγιάσματα , τα φτυσίματα που έριχνε και έλεγε ότι ρίχνει κολόνια !! Η στρατοκρατία με τα τρουμπούσκια – μεγάλοι κορμοί- που τα πέταγε στη μέση του δημοσίου δρόμου. Ιστορίες και κατορθώματα, νίλες και παθήματα ,αστεία και σοβαρά αποτελούσαν τον κόσμο του. Κάποιες από τις ιστορίες του αξίζουν να περισωθούν. Παιδί των βουνών και του καιρού του.

Η γυναίκα του ήταν υπομονετική και αθόρυβη. Έβοσκε τη γαϊδούρα τις γίδες και τα κατσικάκια στο Σαραντάψυχο. Συνήθως τα πότιζε σε μια βρυσούλα κάτω από την Κοτρόνα του Μητσέλη. Το ηλιοβασίλεμα ήσυχα ήσυχα γύρναγε στο φτωχικό της. Όσες φορές της λέγαμε για τον Λιά μας έλεγε να μην τον πειράζουμε. Εμένα μου έλεγε να μην του δίνω δεύτερο κανατάκι κρασί κ. α. Την αγνοούσα γιατί ο Λουφολιάς ήταν για εμάς ήρωας. Ήταν το μεγάλο παιδί που παίζαμε καμιά φορά και επικίνδυνα παιχνίδια. Πετροπόλεμο, πέταγμα μαγκούρας, κυνηγητό, ανταλλαγή φραστικών απειλών «Λιαρίτσα .. Λιαρίτσα » Εμείς … Έρχομαι - έρχομαι, έφτασα - έφτασα Κηφήνες Κολαντεράδες !!! Εκείνος . Τι θα πει Κολαντεράδες μπάρμπα Λιά ; Τον ρώτησα σε ήρεμη στιγμή. Οι ποιο αδύναμοι, οι παρακατιανοί κατσικοκλέφτες που τρώγανε τις πατσιές και τα κολάντερα .. το έλεγε υποτιμητικά .. Είχε δυο παιδιά ένα αγόρι τον Γιάννη – έμπορο στην Αργολίδα και μια κόρη. Το φθινόπωρο ησύχαζε , ίσως και να μελαγχολούσε, με τις πρώτες βροχές έμπαινε στο σπιτάκι , τώρα είναι χάλασμα, Ερχόταν στον πάππου αλλά τώρα είχαν σώσμα . Μόλις άνοιγαν τα βαγένια χαράς ευαγγέλια. Μας χαιρετούσε τον χαιρετούσαμε και καλό χειμώνα . Εμείς στο γιαλό και εκείνος στην περιοχή των Δολιανών , στα Ρουνέικα. Υπάρχουν ακόμα τα καλυβάκια του όπως ανεβαίνουμε προς Τρίπολη δεξιά .

                       

                          Καλύβια στην περιοχή  Ρουνέικα. Του Λουφολιά είναι αλλού. 

Δεν παραλείπω να χουγιάζω όταν περνώ . Το περασμένο καλοκαίρι σταμάτησα και φωτογράφιζα το καλύβι του .  Ένας οδηγός αντίθετα ερχόμενος. Μου φώναξε «Που να πιάσουν ακόμα οι ζέστες ρεεε » !!! Είχα εξαντλήσει το ρεπερτόριο του Λουφολιά. Τα πήρα στο κρανίο που λένε τα παιδιά !!! Τότε του έριξα την Ελληνικότατη μούντζα του Λουφολιά και  ξεστόμισα την βαριά κουβέντα που έλεγε όταν νευρίαζε ο αείμνηστος . «Ταμπλάς ζερβόδεξος» Να είναι καλά ο άνθρωπος. Νοητά πλάκα έκανα με τον μπάρμπα Λιά !!! Τι ανακατεύτηκε αυτός.

Έτσι πέρασαν τα ωραία παιδικά χρόνια. Δεν χρειαζόμαστε προπονητή στο τρέξιμο. Πολλά απογεύματα διασχίζαμε τέρποντας το Χωριό, ακόμα και το γύρο του βουνού είχαμε κάνει !!!!

Η ζωή μας σκόρπισε σαν τα παιδιά του λαγού. Το 1978 Φοιτούσα στην Αθήνα. Τότε παίρναμε τηλέφωνο στο σπίτι  από το περίπτερο με μετρητή του ΟΤΕ. Λέγαμε λίγα απαραίτητα λόγια. Ένα βράδυ η μάνα μου μου είπε το πικρό μαντάτο. Πέθανε ο μπάρμπα Λιάς ο Λούφας. Πάγωσα άρχισα να τη ρωτάω λεπτομέρειες, αγνοώντας τη δαμόκλειο σπάθη του ΟΤΕ. Έμαθα ότι μετά από καυγά στον Αγιάννη με τον Α.Μ.  είχε κτυπήσει άσχημα. Νοσηλεύονταν στο Αργος, κοντά στα παιδιά του. Δυστυχώς δεν άντεξε και ανέβηκε στον ουρανό να μας Χουγιάζει. Μέχρι να ανεβώ στην Άνω Κυψέλη με κόπο κράταγα τα μάτια μου στεγνά. Ξαφνικά άρχισα να γελάω, θυμήθηκα τα αστεία του. Μηχανισμός άμυνας του Εγώ, έτσι νίκησα τη στενοχώρια μου. Ο τότε χωματόδρομος για τον Αγιάννη είχε χαλάσει από τις βροχές και η νεκροφόρα δεν πήγαινε. Έτσι το άψυχο κορμί του έμεινε στα χειμαδιά. Η περήφανη, ψυχή του θα πετά στα βουνά μας.

Βλέπω το καλοκαίρι ένα τρελό αστέρι να κυνηγάει κάποια άλλα αστέρια. Λες να είναι ο Λουφολιάς που κυνηγάει τα παιδιά του Αγιάννη που έχουν περάσει σε άλλες διαστάσεις. Παιχνίδια του μυαλού  είναι. Τώρα που πηγαίνω στο Χωριό νομίζω ότι θα ξαγναντίσει με τη μαγκούρα του στην Παναγία τη Λάκκα !!!

 Ο Λουφολιάς ζει στο μυαλό μας με τις ιστορίες του. Αν αξιωθώ θα γράψω μερικές.            « Γειασας Καμαράκια μου» !!!!  «Καμωθείτε λέωωω , συμμορφώθηκε λέωωωω, να περάσουμε καλά και αυτό το καλοκαίρι» «Ρολογάκια . . κομπολογάκια …» «Ου να χαθείτε Κηφήνες, Κολαντεράδες σας έκανα νοικοκυραίους και δεν με εκτιμάτε »                           «Ομορφούλιαααααα  » !!!!!!