ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Tου ΚΩΣΤΗ ΤΣΟΥΧΛΟΥ

Εκπαιδευτικού-Λογοτέχνη Μάρτιος 2013    

  

                     Μνημόνια

Μας έσβησε το γέλιο από τα χείλη

έφυγε η χαρά απ' την καρδιά μας,

είν' η ζωή συννεφιασμένο δείλι είν

η ζωή ολοσκότεινη βραδιά μας

Δωσίλογοι και πλάνοι Kυβερνάνε

κ' οι μικρομεροκάματοι γογγύζουν.

Σαν τα καματερά μας σεργιανάνε,

κι αυτοί ωσάν τις βδέλες

δεν τους νοιάζει από κει να βγούνε.

Έχουν αυτοί σωσίβια δεμένα,

προστάτες τoί

Φραγκολεβαντίνοι,..

ναυαγοσωστικά, τους περιμένουν

και λέν' για μας:

«ας μείνουνε στη δίνη».

Μας έβαλαν ένα σπασμένο δοιάκι

το «super puma»

όπου να' ναι φτάνει,

με το κουπί θα βρείτε την Ιθάκη,

θα φτάσετε στ' απάνεμο λιμάνι

Εμείς με τις σανίδες μες στο κύμα,

ένας στον άλλο δίνοντας κουράγιο,

του Ποσειδώνα ελπίζουμε το κρίμα,

Μα ναυαγοί θα βγούμε στο

μουράγιο;

                                     Κωστής Τσούχλος

ΠΑΡΝΩΝΑΣ ΤΑΫΓΕΤΟΣ

 

Σπυρίδων Αθ. Κωνσταντέλος

       Καστρίτης Λ. Ποιητής 

Ο Σπύρος μας χάρισε ένα ακόμη ποίημα στο ύφος των δημοτικών τραγουδιών. Ζώντας μέσα στη φύση, δύσκολα φεύγει από το Καστρί. Βλέπει και χαιρετά κάθε μέρα τον Πάρνωνα. Επισκέπτεται και το σκληρό βουνό τον Ταΰγετο. Καμιά φορά κουβεντιάζει μα τα βουνά του. Ο Πάρνωνας θυμάται σαν γέρος τις παλιές καλές μέρες που έζησαν τα παιδιά του. Δυστυχώς τα παιδιά του σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο Ταΰγετος διαπιστώνει την σκληρή πραγματικότητα. Δεν το βάζει όμως κάτω. Επενδύει στην πίστη και στους αγώνες των παιδιών του. Είχε και έχει και αυτός παλικάρια Ο Πάρνωνας, ο Μαλεβός μας το προπύργιο των κοινωνικοαπελευθερωτικών αγώνων συμφωνεί μαζί του. Ενθαρρύνει και βεβαιώνει τα παιδιά του ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Στους χαλεπούς καιρούς ο λαϊκός ποιητής είναι αισιόδοξος. Ας συμμεριστούμε την αισιοδοξία του ΠΑΡΝΩΝΙΤΗ Σπύρου. 

                    Από αυτή την οπτική γωνία βλέπει κάθε πρωί ο Σπύρος τον Πάρνωνα .

Ταΰγετος   Πάρνωνας    Σιγολαλούν τα δυο βουνά 

Ταΰγετος και Πάρνωνας

τα δυο βουνά στ’ αγνάντιο

γλυκολαλούν, σιγολαλούν

ρωτάει το ένα το άλλο.

Πάρνωνα, γέρο-Πάρνωνα

μαρμαροθεμελιωμένε,

πες τι θωρείς απ’ τα παλιά

και εγώ αναθυμιέμαι.

Βλέπω ανδρειωμένους να περνούν

σε μαρμαρένιες στράτες,

βλέπω κοπέλες σε χορό

που μοιάζουν σαν νεράιδες

Πες μου και εσύ Ταΰγετε

απ’ το επτάκορφό σου,

τι βλέπεις τώρα, τι ακούς

ποιο ειν’ το παράπονό σου.

Βλέπω τους δύσκολους καιρούς

σαν να ’ρθαν τα γραμμένα

μαύρη αντάρα σκέπασε

όλα τα περασμένα

Μα όσο περνάει ο καιρός,

η πίστη δυναμώνει

και όποιος μπροστάρης θα σταθεί,

Δόξα τον στεφανώνει.

Εθνική Αντίσταση - Εμφύλιος

Γύρω από την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο

Tου ΚΩΣΤΗ ΤΣΟΥΧΛΟΥ Εκπαιδευτικού-Λογοτέχνη 11 Μαρτίου 2013

Παρακολουθώ από καιρό τη δια της εφημερίδας «Κυνουρία» διαμάχη και, χωρίς να πάρω θέση, θέλω να βάλω μερικά πράγματα στη θέση τους, χάρη της αλήθειας και μόνο.

 Η ιστορία, λένε, γράφεται από τους νικητές. Όμως δε διαγράφεται, δεν παραγράφεται, δεν παραποιείται και δεν υπαγορεύεται από μισαλλοδοξία, φανατισμούς, δογματισμούς και κομματικές σκοπιμότητες.

 Έχουν περάσει πάνω από εβδομήντα χρόνια και δεν επιτρέπεται η αναμόχλευση για λάθη και πάθη, που έγιναν από όλες τις πλευρές.

 Έχει επέλθει η εθνική συμφιλίωση και χαίρεται κανείς να βλέπει, θύτες και θύματα αυτής της μαύρης εποχής, να είναι αγαπημένοι στο καφενείο του χωριού να παίζουν την πρέφα τους και το τάβλι τους και να συμβιούν αρμονικά. Και είναι λυπηρό να παρακολουθείς συντοπίτες επιστήμονες σε μια διαμάχη άγονη και ανούσια.

 Άλλωστε, άλλα πράγματα καίνε τον κόσμο και ιδιαίτερα τους νέους: η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια κι όχι αν φταίει αυτός ή εκείνος γι’ αυτό ή το άλλο που έγινε εκείνη την εποχή.

 Βεβαίως πρέπει, χωρίς πάθος, να παρουσιαστεί η αλήθεια, για να μην ξεχνούν οι παλιότεροι, να αποκρυσταλλώσουν την ορθή γνώμη και να μαθαίνουν οι νεότεροι, να διδάσκονται και να αποφεύγουν τα ίδια λάθη.

 H Εθνική Αντίσταση αποτελεί το μεγαλείο του λαού μας. Όταν άλλοι λαοί υπέκυπταν ή παραδίδονταν αμαχητί στο ναζισμό, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και είπε το νέο «Όχι».

 Η Ε.Α. ήταν καθολική – εκτός μιας μικρής μερίδας που προσχώρησε στον κατακτητή και τον υπηρέτησε δουλικά. Δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, κομμουνιστές, αντιστάθηκαν με σθένος και έγραψαν νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού.

 Όλοι οι λαοί θαύμασαν την ηρωική ελληνική Αντίσταση και πολλοί ενθαρρύνθηκαν και αντιστάθηκαν. Πολλοί Έλληνες πατριώτες ακολούθησαν την εξόριστη κυβέρνηση και στη Μέση Ανατολή και συνεργάστηκαν με τους συμμάχους μας, πολεμώντας ηρωικά το Ρόμελ.

 Στην υπόδουλη πατρίδα οργανώθηκαν το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ και άλλες ομάδες ενόπλων τμημάτων και δεν άφησαν τον εχθρό σε «χλωρό κλαρί».

             

                          Ο Πάρνωνας ήταν πάντα προπύργιο της Λευτεριάς .

Η ελληνική αντίσταση προβλημάτισε πολύ το Χίτλερ, δεν του επέτρεψε να αποσύρει στρατεύματα για το μέτωπο της Ρωσίας και η καθυστέρηση αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατάρρευση του μετώπου του στην Αν. Ευρώπη από τα Σοβιετικά στρατεύματα.

 Η λαμπρή συνεργασία ΕΛΑΣ – ΕΔΕΣ και Άγγλων σαμποτέρ πέτυχε την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου και προκάλεσε το θαυμασμό της Ευρώπης.

 Το ΒΒC στις ανακοινώσεις του αποσιώπησε τη συμμετοχή, στο εγχείρημα, του ΕΛΑΣ με τον Άρη Βελουχιώτη και τα παλικάρια του, που ήταν οι πρωταγωνιστές.

 Όμως, η ξενόδουλη ελληνική κυβέρνηση του Ράλλη και αρκετοί άλλοι συνεργάστηκαν τυφλά και πιστά με τον εχθρό. Ίδρυσαν τα τάγματα τσολιάδων, τα Τάγματα Ασφαλείας, που έγιναν γενίτσαροι εναντίον του ελληνικού λαού.

 Θαυμάστε τον όρκο που έδιναν, όταν ντύνονταν τη στολή του Ταγματασφαλίτη: «Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκο, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του Ανωτάτου Αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ, θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησόμενάς μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.

 Γνωρίζω καλώς, ότι, δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθεί παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων».

 Μάλιστα, έστειλαν συγχαρητήριο τηλεγράφημα (Παπαδόγκονας) στο Χίτλερ, για τη διάσωσή του από δολοφονική απόπειρα εναντίον του. «Κύριε, φύλαττε τον Φύρερ». Κι αργότερα, όταν άλλαξε η κατάσταση, αφού ήταν υπόλογοι για δολοφονίες και δουλοπρέπεια στον κατακτητή, δικαιολογούνταν ότι κατατάχθηκαν στον εχθρό, γιατί τους κυνηγούσαν οι ΕΛΑσίτες. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. O πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης (Τσουδερός) αποκήρυξε την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας με τις δηλώσεις του (22-12-1943 και 7–1-1944):

 «Η προθεσμία θα λήξει στις 31 Ιανουαρίου 1944. Όσοι Έλληνες εξακολουθήσουν να μένουν στα Τάγματα Ασφαλείας θα θεωρηθούν εχθροί του ελληνικού λαού και μετά την απελευθέρωση, θα διωχθούν για εσχάτη προδοσία».

 O Αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων Αϊζενχάουερ, σε μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό αναφέρει (3-1-1944):

 «Κάθε Έλληνας, που συνεχίζει τον αγώνα κατά του κατακτητή, είναι αντάξιος των παραδόσεων των προγόνων του. O ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με αποτροπιασμό ότι η κυβέρνηση του Κουΐσλιγκς – Ράλλη σχηματίζει Τάγματα Ασφαλείας.

 Τα μισθοφόρα αυτά όργανα της Γκεστάπο είναι ανάξια να φέρουν το όνομα του Έλληνα. Αν δεν έπεσαν κιόλας κάτω από τα εκδικητικά βόλια των πραγματικά Ελλήνων, όσοι προλάβουν ας φύγουν, πριν ο ελληνικός λαός τους περάσει θηλιά στο λαιμό». Όπως φώναξε κι ο Κολοκοτρώνης «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» την εποχή του Ιμπραήμ.

 O Παν. Κανελλόπουλος, στις 27/9/1944 στην Καλαμάτα, όπου στάλθηκε ως εκπρόσωπος της εξόριστης κυβέρνησης, στο διάγγελμά του αναφέρει:

 «…Εκπροσωπώ όλες τις μερίδες του ελληνικού λαού, εκτός της μερίδας εκείνης που συνεργάστηκε με τον εχθρό…»

 Τα πράγματα άλλαξαν στη διεθνή σκακιέρα.

 Η Γερμανία καταρρέει και οι συμμαχικές δυνάμεις προελαύνουν στο Βερολίνο. Σπουδαία είναι η συνεισφορά των δικών μας Ριμινιτών που πολέμησαν γενναία στο Ρίμινι. Oι Γερμανοί εγκαταλείπουν την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1944, εγκαταλείποντας τα μίσθαρνα όργανά τους (Γερμανοτσολιάδες, Ταγματασφαλίτες) στο έλεος των αντιπάλων. Για να σώσουν το τομάρι τους, για την αντεθνική και ξενόδουλη συμπεριφορά τους από την οργή του λαού, άλλαξαν στολή και προσχώρησαν στους Άγγλους, που έπαιζαν το παιχνίδι τους και τους χρειάζονταν για να διαλύσουν τα ΕΛΑΣικά στρατεύματα, που είχαν επικρατήσει σε ολόκληρη τη χώρα, και αυτούς τους προδότες τους χρησιμοποίησαν γι’ αυτό, κι έτσι άρχισε το κακό.

 Η Αγγλία, έβλεπε με ανησυχία το φούντωμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την οργή του λαού κατά των δοσιλόγων, ξέχασε αμέσως του διθυραμβικούς επαίνους για την Εθ. Αντίσταση, ξέχασε τις υποσχέσεις της για τα επινίκια προς την Ελλάδα (Βορ. Ήπειρος, Κύπρος) και εξασφαλίζοντας τη συγκατάθεση του Στάλιν στη συνάντησή του με τον Τσώρτσιλ (9 Οκτωβρίου 1944 στη Μόσχα, όπου χαράχτηκε το χαρτάκι από τον Στάλιν: η Ελλάδα: Αγγλία 90% – Ρωσία 10%) αποφάσισε να χτυπήσει τις αριστερές δυνάμεις με τους Γερμανοτσολιάδες και Ταγματασφαλίτες.

 (Δεκεμβριανά: 3 Δεκέμβρη 1944).

 O κύβος, όμως, είχε ριφθεί: O Στάλιν, δια του Δημητρώφ της Βουλγαρίας, συνιστά στον ΕΛΑΣ να συμβιβαστεί με τους Άγγλους, γιατί Ρωσία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσαν να βοηθήσουν και να επιδιώξει έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό. Έγινε στις 11 Γενάρη 1945 η ταπεινωτική συμφωνία για τον ΕΛΑΣ και αμέσως μετά σύρθηκε στη γνωστή Συμφωνία Βάρκιζας (12-2-1945), αφού είχε προηγηθεί η Συμφωνία της Γιάλτας με τους Τσώρτσιλ – Στάλιν – Ρούσβελτ. Η Ελλάδα περιήλθε στην επιρροή της Αγγλίας με τη συγκατάνευση του Στάλιν.

 Έτσι, οι νικητές, όπως είπαμε γράφουν την ιστορία.

 Oι αριστερές δυνάμεις περίμεναν, προδομένες από τον πατερούλη Στάλιν και ταπεινωμένες από τις διαψεύσεις των ηρωικών τους αγώνων, την εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που περιελάμβανε λίγα άρθρα που τους ικανοποιούσαν. Τα άρθρα ήταν εννέα. Τα δυο αφορούσαν τον ΕΛΑΣ και τα επτά την Κυβέρνηση. O ΕΛΑΣ υλοποίησε τις δεσμεύσεις του στους όρους (απελευθέρωση των ομήρων που κρατούσαν και τον αφοπλισμό τους).

 Η άλλη πλευρά (κυβερνητική) αθέτησε τη συμφωνία κι επειδή ο Πλαστήρας επέμενε στην υλοποίηση μερικών, έστω, όρων, (τιμωρία δοσιλόγων, αμνήστευση των μη ποινικών αδικημάτων, συγκρότηση εθνικού στρατού και από τον ΕΛΑΣ κ.λπ.) τον αντικατέστησαν οι Άγγλοι με το ναύαρχο Βούλγαρη, που αμέσως έθεσε σε διωγμό τους αριστερούς με στρατοδικεία, εξορίες κ.λπ. και μάλιστα επανέφερε σε ισχύ το νόμο Τ.O.Δ. του 1871 «περί ληστείας» και από τότε επικράτησε ο χαρακτηρισμός για τους ΕΛΑΣίτες και τους συγγενείς τους «ληστοσυμμορίτες».

 Έτσι, οι δοσίλογοι, οι Γερμανοτσολιάδες, οι Ταγματασφαλίτες, με την ανοχή των Άγγλων και των μίσθαρνων οργάνων τους, πήραν το απάνω χέρι, έγιναν εξουσία και αλώνιζαν τον κρατικό μηχανισμό.

 Από την ηρωική, την ανεπανάληπτη Εθνική Αντίσταση οδηγηθήκαμε στον επάρατο διχασμό.

 Κύριοι υπεύθυνοι οι Άγγλοι, που σκόπιμα δημιούργησαν όλη αυτήν την κατάσταση, για να μην διεκδικήσουμε τα επινίκια που δικαιούμαστε.

 Κύριος αίτιος ο Στάλιν, που ενώ ξεπούλησε τους αριστερούς, δεν ενδιαφέρθηκε να διεκδικήσει από την Αγγλία μια ανθρώπινη αντιμετώπισή τους και μια δέσμευσή της ότι δε θα διωχθούν και δεν θα δημιουργηθεί εμφύλιος.

 Αντίθετα, οργίαζε η προπαγάνδα στους οπαδούς του Κ.Κ.Ε ότι η Ρωσία θα στείλει οπλισμό, βοήθεια, μέχρι και αεροπλάνα, ενώ η ηγεσία του γνώριζε το ξεπούλημα και την πλήρη αδιαφορία για το ελληνικό ζήτημα.

 Ύστερα απ’ αυτό και τον απηνή διωγμό που δέχονταν, όχι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά και οι άλλες μη δεξιές δυνάμεις (δημοκρατικοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, σοσιαλιστές, αντιβασιλικοί κ.ά.) από το δεξιό κράτος, που, παντοδύναμο και ανεξέλεγκτο οργίασε κυριολεκτικά, με πρωταγωνιστές τους ακροδεξιούς και τα αποβράσματα των γερμανόφιλων, πολλοί κομμουνιστές και αριστεροί άρχισαν να οργανώνουν το αντάρτικο, που οδήγησε στον Εμφύλιο.

 Ότι ήθελαν οι Άγγλοι το πέτυχαν. Γιατί, αν δε γίνονταν όλα αυτά και υποθέσουμε ότι, σε νόμιμες και δημοκρατικές εκλογές που θα έρχονταν σύντομα, κέρδιζαν οι κεντροαριστερές δυνάμεις, όπως ήταν φυσικό, τίποτε δεν μπορούσαν να φοβούνται οι Άγγλοι, αφού η Ελλάδα τούς ανήκε, κατά τη συμφωνία της Γιάλτας.

 Τα περί κομμουνιστικού κινδύνου, που ως σήμερα μας προβάλλουν είναι φούμαρα. Και 50% να πάρει το Κ.Κ.Ε πάλι κυβερνήσεις δεξιές θα κυβερνούν. «Ανήκομεν εις την Δύσιν» με τη συμφωνία της Γιάλτας.

 Ύστερα από τα πιο πάνω, ο αντικειμενικός αναγνώστης μπορεί βγάλει τα συμπεράσματά του και να δικαιολογήσει, να συγχωρήσει ή και να αναθεματίσει πρόσωπα, πράξεις και γεγονότα, αλλά δεν επιτρέπεται, ύστερα από εβδομήντα χρόνια να αναμοχλεύουμε πάθη και λάθη και να συντηρούμε το διχασμό, που τόσα δεινά επεσώρευσε στην πατρίδα μας.
                            

                  Αντάρτες φώτο του Σπύρου Μελεντζή.

Η Εθνική Αντίσταση, η καθολική, η ενωμένη, πρέπει να τιμάται, γιατί κρύβει το μεγαλείο του λαού μας. Είναι η συνέχεια του Έπους το 1940 και ενσαρκώνει την ομοψυχία του και τον ηρωισμό του.

 O εμφύλιος ήταν η κατάρα της φυλής μας. Μας έφερε εκατό χρόνια πίσω. Για την περίοδο αυτή, που έκλεισε οριστικά με την Εθνική Συμφιλίωση, γιορτές μίσους και πάθους και διχόνοιας δεν επιτρέπονται, γιατί κι από τις δύο πλευρές έγιναν βιαιότητες, εγκλήματα και ανοσιουργήματα.

 Ούτε επιτρέπονται χαρακτηρισμοί «ληστοσυμμορίτες», «συμμοριτοπόλεμος», «προδότες», «εγκληματίες».

 Για την Εθνική Αντίσταση να είμαστε υπερήφανοι, για τον Εμφύλιο να ντρεπόμαστε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να διδαχθούμε πολλά από αυτόν.

 Ας θυμούμαστε πάντα τα λόγια του γερο – Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, όταν τον επισκέφθηκε τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο Διονύσιος Θεσσαλός, το 1848, και του δικαιολογούσε τη δολοφονία του Κυβερνήτη Καποδίστρια από το γιό του και τον αδελφό του:

 «Δεν τα μετράς καλά, φιλόσοφε! Ανάθεμα στους Αγγλο-Γάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα δικούς μου και το Έθνος έχασε έναν άνθρωπο, που δεν θα τον μεταβρεί και το αίμα του με παιδεύει σήμερα».

      ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ                                                                                                                                       Ο Κωστής Τσούχλος

Γεννήθηκε στον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τρίπολης. Μετεκπαιδεύτηκε επί 2ετία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1963 υπηρέτησε δάσκαλος σε πολλά χωριά της υπαίθρου και αργότερα στον Πειραιά και Αθήνα.

Προήχθη σε Επιθεωρητή Δημοτικών Σχολείων και, από το 1992, σε Ειδικό Πάρεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Το 1997 συνταξιοδοτήθηκε. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών από πολύ νέος.

Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη λαογραφική του συλλογή <<Τσακώνικη Λαογραφία>>.

Από νωρίς ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και τη συγγραφή. Έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων, μελετών και εργασιών σε έγκυρα περιοδικά και εφημερίδες με θέματα διδακτικής, ψυχολογίας, παιδαγωγικής, λογοτεχνίας, ιστορίας, λαογραφίας και θεμάτων που αφορούν την Κυνουρία και Αρκαδίας. Έχει τύχει ευμενέστατης κριτικής της λογοτεχνίας μας.

Έχει αξιόλογο ανέκδοτο υλικό (ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα) που, δυστυχώς αναζητεί τον εκδότη του.

Είναι παντρεμένος με τη Νηπιαγωγό  Ειρήνη Στολάκη και έχουν ένα παιδί, το Γιάννη.

Έργα του

•        Αηδονολαλιές (παιδική ποίηση) Αθήνα 1963

•        Τα Σα εκ των Σων… (διηγήματα) Αθήνα 1965

•        Εύθυμο Σχολειό (σχολικό θέατρο) Αθήνα 1969

•        Οι αναμάρτητοι αμαρτωλοί (νουβέλες-διηγήματα) Αθήνα 1971

•        Κλαυσίγελως (ποίηση) Αθήνα 1975

•        Ανάλυση αναγνωστικού Ε’ Δημοτικού Αθήνα 1976

•        Ανάλυση αναγνωστικού  ΣΤ’ Δημοτικού Αθήνα 1976

•        Παιδικά τιτιβίσματα (παιδική ποίηση) Αθήνα 1976

•        Ιωάννης Καποδίστριας Αθήνα 1980

•        Το ξύπνημα της θηλυκότητας στη νεοελληνική μας ποίηση. Ψυχολογικά και παιδαγωγικά συμπεράσματα Αθήνα 1984

•        Οι Τσάκωνες στο ’21 Αθήνα 1984

•        Λαογραφικά της Τσακωνιάς Αθήνα 1993

ΣΗΜ. Τον συμπατριώτη και φίλο κ Κωστή Τσούχλο τον διαβάζω χρόνια στον τοπικό τύπο . Έχω διδαχτεί αρκετά από τα  βιβλία του. Οι απόψεις του για το δύσκολο θέμα της πρόσφατης ιστορίας είναι κατατοπιστικές . Υπάρχει μια προσπάθεια Αγιοποίησης των Δοσίλογων και των ΤΑΓΜΑΤΑΛΗΤΩΝ. O Kωστής  βάζει τα πράγματα στη θέση τούς .Δυστυχώς ήταν αρκετοί στη περιοχή μας. Αυτοί κατάντησαν τη χώρα σε αυτά τα χάλια . Αυτοί επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό μετά την λήξη του Εμφυλίου. Ας μην τους Αγιοποιούνε κάποιοι . Ήταν δοσίλογοι, γενίτσαροι και δολοφόνοι οι περισσότεροι από αυτούς.  Εκτός απο κάποια λούμπεν στοιχεία που πήγανε μαζί τους για να επιβιώσουν. Δεν υπάρχει δικαιολογία για κανένα . Ας μην προσπαθούν οι απόγονοι και οι ομοϊδεάτες τούς, να σπιλώσουν το έπος του Ελληνικού λάου.

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ.

Παν. Βλαχάκης.                                                                                                                                       Απρίλιος 2013

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ.

( Απονομή δικαιοσύνης σε δύο διαφορετικούς λαούς)

Την  Κατοχή στην περιοχή της λεγόμενης «μικρή Μόσχα», στην Κυνουρία, θεάθηκε πανέμορφο  άλογο στα χωράφια. Όσοι το πλησίασαν έμειναν άναυδοι. Κατάλευκο με κόκκινα μάτια σαν του κουνελιού!!! Αδέσποτο το ζωντανό. Ποιανού είναι; «Δικό μου είναι το είδα πρώτος». « Στο χωράφι μου έβοσκε άρα δικό μου είναι». «Τι λέτε ρε εγώ κάνω κουμάντο εδώ», είπε ο ψευτονταής «θα το πάρω με το ζόρι και σε όποιον αρέσει». Έγινε ένας ψιλοχαμός, κάποιος ψύχραιμος είπε. Να πάμε στο Λαϊκό Δικαστήριο. Εκεί θα λυθεί η διαφορά μας.

                 

Πως έφτασε μέχρι εδώ το θεσπέσιο ζώο ; ποιανού στην πραγματικότητα ήταν ; Όλα τα πράγματα έχουνε μια εξήγηση. Αερικό , φάντασμα , πλάσμα της φαντασίας δεν ήταν. Το άρπαξε από τον Αργολικό κάμπο και συγκεκριμένα από το χωριό Κοφίνι - Νέα Τίρυνθα- ένας Γερμανός αξιωματικός, αρχηγός αποσπάσματος !! Σώπα καλέ, οι πολιτισμένοι δεν κλέβουν άλογα. Τα επιτάσσουν !!!! Το καβάλησε, το πήγε μέχρι τα προβούνια του Πάρνωνα.

Σ' αυτό το βουνό δεν κατοικούσανε σκλάβοι και το άλογο ανασκέλωσε τον ναζί αναβάτη του και λάκισε στα χωράφια.

Το Λαϊκό δικαστήριο αποφάνθηκε να δοθεί «σε μια φτώχεια». Τελεία και παύλα . Δόθηκε σε ένα πολυφαμελίτη, φτωχό άνθρωπο, για να ζήσει τη φαμελιά του. Απονομή Λαϊκής δικαιοσύνης βασισμένη στο αίσθημα φιλανθρωπίας και λιγότερο στην ψυχρή λογική ή σε γραπτούς κανόνες - νόμους .

Ο νοικοκύρης του ακολουθούσε την ομάδα των Ούννων από απόσταση ασφαλείας. Το περήφανο ζωντανό ήταν το στήριγμα της οικογενείας του . Είχε την κρυφή ελπίδα να το πάρει πίσω στο σπίτι του. Έφτασε στο Χωριό. Είπε ότι το άλογο ήταν δικό του. Το χάιδευε, του μίλαγε, « ψαρή μου, ψαρή μου», το άλογο ανταποκρινόταν στα χάδια. Όμως, αυτό δεν έφτανε για να του το επιστέψουν . Σηκώθηκε μέγα ερώτημα: είναι αληθινά δικό του; Χαρτιά και τέτοια ο ταλαίπωρος δεν είχε. Αν πράγματι ήταν δικό το  δεν θα τον αδικούσαν.

Το Λαϊκό δικαστήριο έβγαλε κρίση: Δύο γεροδεμένα παλικάρια θα κατεβάσουνε «νοικοκύρη» και άλογο στον κάμπο του Άργους και θα αφήσουνε ελεύθερο το ζωντανό  τέσσερα (4) χιλιόμετρα μακριά από το Κοφίνι. Εάν πάει κατ' ευθείαν στο παχνί του, στο σπίτι του «νοικοκύρη», να το παραδώσουν σ' αυτόν, ειδεμή, να το φέρουν πίσω αφού πρώτα καταχερίσουνε γερά τον απατεώνα. Σοφή λαϊκή απόφαση, στηριγμένη στη γνώση του λαϊκού κριτή για τις συνήθειες των ζωντανών και στη μέσα του ριζωμένη αντίληψη για το δίκιο. .

Το άφησαν το άλογο ελεύθερο τα παιδιά, ακόμα μακρύτερα στα 5 - 6 χιλιόμετρα. Ο κάμπος ήτανε καταπράσινος, δροσερός. Δεν λοξοδρόμισε να φάει χορτάρι , δεν ζύγωσε στέρνα, να πιει  νερό . Πήγε, ντουφέκι, στο κατώι του, στο παχνί του. Δώσανε οι «εντεταλμένοι» της λαϊκής δικαιοσύνης με το νοικοκύρη, χωρίς εισαγωγικά τώρα, τα χέρια. Με την χειραψία η διαφορά λύθηκε. Το πανέμορφο και περήφανο ζωντανό γύρισε στο κατώι της αγροτικής οικογένειας. Σίγουρα θα  τους έθρεψε στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.

Σε μια άλλη χώρα, στην ηττημένη πια Γερμανία, τώρα. Ένας στρατιώτης  γυρνώντας από τον πόλεμο με κατεβασμένο κεφάλι, πούλησε το άλογο του σε κάποιο χωρικό. Το άλογο ανήκε στο Γερμανικό Δημόσιο . Εναντίον του στρατιώτη και του χωρικού κινηθήκανε νομικές διαδικασίες από το Κράτος. Έπρεπε να επιστραφεί ο «πολεμικός ίππος» και να τηρηθούν οι νόμοι . Χρονοβόρες, γραφειοκρατικές, ψυχοφθόρες και με οικονομικό κόστος οι διαδικασίες. Μέχρι να εκδοθεί και εκτελεστεί η απόφαση το άλογο ψόφησε. Τότε το Γερμανικό κράτος απαίτησε τη χρηματική του άξια. Οκτώ χρόνια αργότερα μετά από αλλεπάλληλες δίκες αποδόθηκε η δικαιοσύνη !! Αποδόθηκε ψυχρά, εγκεφαλικά, σύμφωνα με το νόημα του νόμου.

Γερμανός ίσον ο θρίαμβος του νομικού κανόνα, της διαταγής - Έλληνας ίσον ο θρίαμβος της ψυχής. Η διδαχή των δύο αλόγων! Άσπρο το ένα της ελευθερίας και, ασφαλώς, μαύρο το άλλο, φασιστικό.

 

                                           Λαϊκό  Δικαστήριο το 1944 Σπύρος  Μελετζής

ΣΗΜ. : Την ωραία και χρήσιμη για το ιστορικό μας «τώρα» ιστορία, μου την διηγήθηκε, ένα γλυκό απόγευμα το Μάρτη του 2013,  ο νομικός και αγαπητός μου φίλος Χ .Κ. αυτόπτης και αυτήκοος παρατηρητής της λαϊκής δίκης στο χωριό του τον Στόλο… Επειδή δεν θυμόμουν κάποια σημεία της διήγησης , επανήλθα γραπτώς. Ο Χρίστος είχε την θέληση και την υπομονή να διορθώσει αρκετά. Τον Ευχαριστώ για όλα.