Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

<< ΙΘΑΚΗ…Η ΚΙΘΑΡΑ ΠΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ >>












Χρίστος. Γεωρ. Κυρκιντάνος.
Στολιώτης Συγγραφέας

Βιβλίο του Φράνγκο Ρομάνο. Ελληνοϊταλικός πόλεμος
Συμμετοχή στην παρουσίαση του βιβλίου του Φράνκο Ρομάνο
( Ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο Άργους την 11-12-2004 )

Ο δικός μου παιδικός Παράδεισος, φίλες και φίλοι, ήτανε το χωριάτικο σπίτι μου στην ανηφοριά, που χτυπούσε την πόρτα του ο Αυγερινός τα χαράματα κι ένα κλαράκι περίμενε το πουλί να τραγουδήσει τον όρθρο.
Τον εύθραυστο ειδυλλιακό κόσμο μου διέσπασε βίαια μια πιστολιά, συντρίβοντας, συγχρόνως, την παιδική αθωότητά μου επάνω στη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου.

Το ρολόι έδειχνε δειλινό της 26ηςΟκτώβρη 1943, γιορτή του Αϊ Δημήτρη. Άλλοτε, τέτοια μέρα, ξεπέζευε, απολείτουργα, στην αυλή μας ο Άγιο Δημήτρης, επίσημος προσκεκλημένος στη γιορτή της γιαγιάς Δημήτρως, η οποία διατηρούσε μαζί του μυστικιστική σχέση, λόγω συνωνυμίας αλλά και με την ιδιότητα της παλαίμαχης καντηλανάφτισσας της μικρής εκκλησιάς του χωριού.

Όμως, στους μίζερους καιρούς, οι άγιοι, όπως και οι ποιητές, περιττεύουν. Έτσι, εκείνη τη χρονιά, ο Αϊ - Δημήτρης δεν πέρασε από τα μέρη μας και ο τόπος μας έμεινε έρμαιο των ανέμων της συμφοράς και της βίας.

Μέσα στη λιτή σάλα του σπιτιού μας, το τραπέζι με τους κουραμπιέδες στη μέση, το ντιβάνι στον τοίχο, από πάνω η φωτογραφία του παππού κοίταζε αδιάφορα από τ' ανοιχτό παράθυρο το βουνίσιο τοπίο. Στη γωνιά το εικονοστάσι με το καντήλι, δραστικό μέσο διαμεσολάβησης με τα θείο, εν καιρώ πολέμου ιδίως, σύμφωνα με τη συλλογική αντίληψη του βαθιά θρησκευόμενου αγροτικού κόσμου της εποχής. Η μάνα είχε προβεί στις αναγκαίες περικοπές λαδιού από το μαγείρεμα για να εξασφαλίσει την εφημερία του στη διάρκεια της γιορτής.

Αυτό το καντήλι, το βράδυ της ίδιας ημέρας, φώτιζε το χλωμό πρόσωπο του ξένου στρατιώτη, που χαροπάλευε στο ντιβάνι, γερμένος στο πλάι γιατί αιμορραγούσε από το στόμα.


Τα δύσβατα ορεινά τοπία απ όπου οι Στολιώτες ξωμάχοι μετέφεραν τον Φράνκο στο Άστρος για να τον σώσουν.


Λίγο νωρίτερα είχα δει το Φράνκο Ρομάνο, ολομόναχο στην ερημιά της ανθρώπινης ύπαρξης, μ' ένα πιστόλι στο χέρι, κυνηγό και μαζί θήραμα του ίδιου του εαυτού του. Είμαι ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας και πιστεύω ακόμα ότι το βλήμα ξεστράτισε από το στόχο του, λίγα εκατοστά, γιατί, την κρίσιμη στιγμή, ο Φράνκο έκανε μια βιαστική κίνηση για να βγάλει από τη φονική του τροχιά εμένα το «πίκολο», που μπερδευόμουν στα πόδια του.
 Ύστερα, τον είδα που έγειρε πέφτοντας κατά το πλευρό της καρδιάς. Οι παλαιοί, που ξέρανε, λέγανε ότι ο λαβωμένος πέφτει κατά το μέρος της πληγής του.

Αμέσως, σάρωσε το χωριό η κρύα πνοή του θανάτου κι ακόμα δεν είχε μαθευτεί ότι, την ίδια στιγμή, κρεμόταν σε φανοστάτη της πλατείας Αμερικής στην Αθήνα, το άψυχο σώμα του δικού μας Σταύρου Παναγιωτούρου μαζί με έξι ακόμα θύματα της θηριωδίας του ξένου κατακτητή.

Οι ώριμοι άντρες και τα κορίτσια, στριμώχτηκαν στο εσωτερικό του σπιτιού για να συνδράμουν τον τραυματία. Αμόρε μίο ... ακούστηκε, μέσα στη σύγχυση, η ξεψυχισμένη φωνή της Ευαγγελίας. Ο έρωτας έσπευδε αρωγός της ζωής στην τιτανομαχία της με το χάρο.

Έξω, στην ευρύχωρη βεράντα, οι μάνες έλυσαν τα μαντήλια έτοιμες για το μοιρολόι. Κάποιος έψεξε τον αυτόχειρα γιατί δεν τερμάτισε τη ζωή του με την αναίμακτη μέθοδο της κρεμάλας, μακριά από τα σπίτια των χριστιανών. Ο χορός των γερόντων απεφάνθη ότι το αίμα στο κεφαλόσκαλο είχε μιάνει τo ιερό άβατο της οικογενειακής μας εστίας και προφήτεψε ότι μεγάλη συμφορά θα έπεφτε απάνω στο σπίτι μας.

Όντως, η προφητεία βγήκε αληθινή. Οκτώ μήνες αργότερα, μεγάλες γερμανικές δυνάμεις, ενισχυμένες με τα τάγματα ασφαλείας της περιοχής, πραγματοποίησαν, στην περιοχή του Πάρνωνα, τη μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση, όλων των εποχών, στην Πελοπόννησο. Ολόκληρη η Κυνουρία, από το ποτάμι της Ανδρίτσας ίσαμε το Λεωνίδιο, παραδόθηκε στη λεηλασία, τους βιασμούς, την αιχμαλωσία, τη φωτιά και το αίμα. Αδελφοκτόνα χέρια βάλανε φωτιά και στο δικό μου σπίτι και κάψανε τον Παράδεισο των παιδικών μου χρόνων.

 «Και μετά το πυρ, φωνή αύρας λεπτής ...». Ο πατέρας μου, υπολογίσιμο τοπικό Εαμικό στέλεχος, δεν έκανε το σφάλμα να εμπλακεί στο φαύλο κύκλο της αντεκδίκησης. Μάλιστα, αρκετά χρόνια αργότερα, δώρισε στον εμπρηστή ένα τενεκέ λάδι για τα παιδιά του.
- Εκκλησιά χτίζεις Γιώργη! Είπανε οι γείτονες.
Η γιαγιά, αντιπαρήλθε με περιφρόνηση τους ομόδοξους συνεργούς και παρέπεμψε στην υπέρτατη κρίση τους αλλόφυλους δράστες με σύντομη ετυμηγορία:
- Ας όψεται ο γερμανός εν ώρα κρίσεως.

Η μάνα και η Ευγενία, η ψυχαδερφή, ξέχωσαν από τις στάχτες τα κατσαρολικά της κουζίνας, έριξαν μέσα σχοινόχωμα και φύτεψαν λουλούδια.
Ομόρφυναν τα ερείπια του σπιτιού μας! Ομόρφυνε ο κόσμος και ενισχύθηκε η θωράκισή του, απέναντι στη βία και το σκοταδισμό, με μαντζουράνες, βασιλικό και γαρύφαλλα.
Χρόνια αργότερα, ήρθανε οι μαστόροι να σκεπάσουν το σπίτι. Ο κυρ Ανδρέας κάρφωνε με θυμό τα ψαλίδια μονολογώντας:
- Οι κερατάδες! Το κάψανε εκ βαράθρων!
Έγινε η στέγη. Καλά είμαστε, είπε η μάνα. Χώσαμε το κεφάλι μας κάτω από κεραμίδι.

Καλά είμαστε, συνέλληνες αδελφοί. Εμείς τα χαλάμε εμείς τα φτιάχνουμε πάλι. Σε δουλειά να βρισκόμαστε ... Και για το Φράνκο Ρομάνο μην ανησυχείτε. Πενήντα χρόνια μετά, τον ξετρύπωσε σε ένα δρομάκι της Ρώμης ,συνταξιούχο γιατρό πια, ένας αγαπημένος εξάδερφος ο Χρήστος Ελενόπουλος. Και νάτος ανάμεσά μας! Θαλερός ογδονταπεντάρης, γενάρχης μεγάλης φαμίλιας στη Ρώμη με γιους και νιφάδες, εγγόνια και δισεγγόνια.

Μετά το θάνατο της Ευαγγελίας, ο Φράνκο, γυρίζει τα καλοκαίρια, στην αιώνια πατρίδα του κόσμου το Άργος, κομίζοντας, πάντα, τα ίδια τεκμήρια: τις φωτογραφίες της αγαπημένης του, το τρύπιο πουκάμισο του αυτόχειρα, ξεχασμένους νεκρούς, γιατρικά που γιάτρευε τους αρρώστους, αναμνήσεις και ιστορίες, ότι έβγαλε στην ειρηνική ακτή της ζωής του απόμαχου η εντός του τρικυμισμένη θάλασσα και το κύμα της ιστορίας και ζητάει να τα προσέξουμε. Πολλοί δακρύζουν. Άλλοι γυρίζουν τις πλάτες.
- Παλιό ξινισμένο κρασί. Ο κόσμος πάει μπροστά, λένε.

Η τηλεόραση βρίσκει το θέμα ευπώλητο. Μόνο δύο άνθρωποι πρόσεξαν την πραγματική σημασία του μικρού θησαυρού: ο διακεκριμένος συνάδελφός μου Βασίλης Δωροβίνης και η χορηγός του βιβλίου κ. Φλωρίκα Κυριακοπούλου. Τούς συγχαίρουμε και ευχαριστούμε θερμά.
                                                   Η μουριά άντεξε στη φωτιά.

Πιστεύω ότι την έκδοση του βιβλίου του Φράνκο Ρομάνο, ακόμα και αν δεν περιείχε άλλα στοιχεία και μαρτυρίες, θα δικαιολογούσε από μόνη της η σύντομη, λιτή και χωρίς λογοτεχνικές αξιώσεις, περιγραφή της πορείας, μέσα στα δύσβατα ορεινά μονοπάτια, μέχρι το Αστρος, της μικρής σωστικής ομάδας με τους Στολιώτες ξωμάχους, που κουβαλούσαν στους ώμους τους, κουρασμένοι και νηστικοί, το ξυλοκρέβατο με τον τραυματισμένο στρατιώτη, χθεσινό μισητό εισβολέα στα ιερά χώματά τους.

Αυτή η εικόνα, που την αντίκρισα κι εγώ με τα παιδικά μου μάτια, είναι κατάλληλη για το εθνικό μας εικονοστάσι γιατί επιβεβαιώνει τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού.

Ο απόλυτος εχθρός για τον έλληνα είναι ο θάνατος και δεν χαρίζει σ' αυτόν ούτε το συμβατικό του εχθρό. Ας θυμηθούμε ότι σ' αυτόν εδώ τον τόπο, ο λαός μας θρήνησε, για λογαριασμό του εχθρού, το χαμό της τουρκικής νεολαίας στην καταστροφή του Δράμαλη και μέχρι τις μέρες μας αντηχούσε, πριν σκεπαστεί από το θόρυβο των μουσικών υποπροϊόντων, το μοιρολόι «κλαίει και μια χανούμισσα για το μοναχογιό της». Δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία.

Τελειώνοντας, ακολουθώ την απογείωση που μας επιβάλλει, ακούσια, ο συγγραφέας του βιβλίου καθώς η αφήγησή του περιστρέφεται γύρω από το δίπολο έρωτας - πόλεμος.

Αν μπόρεσε η ανθρωπότητα να ερμηνεύσει σωστά το σκοτεινό φιλόσοφο τον Ηράκλειτο, τότε, οι δύο αυτές δυνάμεις, αποτελούν ένα αυτόνομο αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα ( ο ένας σπέρνει ο άλλος θερίζει κι αντίστροφα), ενταγμένο στην πελώρια μηχανή της διαπάλης των αντιθέτων, η οποία κινεί το συμπαντικό κόσμο απάνω στην τροχιά της αέναης ανακύκλησης.

Κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, ο Φράνκο Ρομάνο, καταλύοντας τα τείχη της τραγικής φυλακής, βγήκε στο χαώδες κενό, με ένα πιστόλι στο χέρι, για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του όντος με το τερατώδες ακατανόητο της συμπαντικής αυτής δύναμης.

Και τώρα, επίτιμος στη συνείδησή μας, πολίτης της τραγικής χώρας των Ατρειδών, μας καλεί, οικτιρμόνως, με το βιβλίο του, να βάλουμε το δάχτυλό μας στο τρυπημένο στήθος του για να καταλάβουμε.
                                                                                          

Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

ΜΝΗΜΗ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΩΝ.


                           
            Γράφει  
ο Παν. Ι. Δ. Βλαχάκης.

Μετά την εκδήλωση και τα αποκαλυπτήρια του μνημείου  προς τιμή των Ανταρτών του Δ.Σ.Ε. που πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 28 Αυγούστου στις 11:00 το πρωί στο χάνι του Κουλουρά (διασταύρωση Αγ. Ιωάννη – Πλάτανου)  Στην τοπική ηλεκτρονική εφημερίδα astros news. gr γράφτηκαν πολλά ανώνυμα σχόλια. Κάποια ήταν υβριστικά και συκοφαντικά που σκίαζαν την μνήμη των Ανυπότακτων. Απάντησα τα έξης:

Ζήτω η Ελλάδα !!!  απόγονε των ταγματαλητών…  αυτοί ήταν περισσότερο Έλληνες από σένα . Ιστορικέ μας έπεισες  μην κουράζεσαι υπάρχουν και  ψυχίατροι …. Ανώνυμος  κ. α  Τώρα ας μην ασχοληθώ με τα πίτουρα και ας κοιτάξω το αλεύρι !! Παιδιά γράφτε το όνομα σας, εκφράστε με θάρρος την γνώμη σας και μετά να κριτικάρετε τους αγωνιστές, τους Παρνωνίτες αντάρτες του Β΄ Αντάρτικου, που έδωσαν την ζωή τους για να ζήσετε καλύτερα εσείς.
Υ.Γ. Μην διανοηθεί και σχολιάσει  κάποιος ανώνυμα …Θα του απαντήσω….. Επώνυμα κουβεντιάζω, διασταυρώνω και εκθέτω δημόσια τεκμηριωμένες απόψεις. 

Τώρα για να δούμε λίγο μια μικρή πτυχή της εποποιίας των Ανυπότακτων…...
Οι «σύμμαχοι μας» Άγγλοι άρχισαν τον εμφύλιο μέσα στην Εθνική αντίσταση Α Αντάρτικο πολλοί. Υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα που το αποδεικνύουν. Μπορεί ο καθένας να τα μελετήσει. Ακολουθήσανε τα Δεκεμβριανά με την προδοσία της Αστικής τάξης και των πολιτικών εκπροσώπων της. Μετά από τη συμφωνίες της Καζέρτας, του Λιβάνου και της Βάρκιζας άρχισε η τρομοκρατία. Οι αγωνιστές του Α΄ Αντάρτικου είχαν παραδώσει τα όπλα τους. Η Ιστορία έκρινε και θα κρίνει τις μελανές σελίδες του λαϊκού κινήματος. Μετά τη Βάρκιζα άρχισε η λευκή τρομοκρατία και εδώ υπάρχουν στοιχεία και ντοκουμέντα. 

Πολλοί αγωνιστές, ενάντια στην κομματική γραμμή, έκρυψαν τα όπλα γιατί είχαν προβλέψει τι θα επακολουθούσε. Στην Αράχοβα της Λακωνίας – Καρυές οι Ανυπότακτοι έκρυψαν ολόκληρα οπλοστάσια στο φρούριο της λευτεριάς τον Πάρνωνα. 

Μετά το κτύπημα στο Λιτόχωρο ακολούθησε το Β΄ Αντάρτικο – ο εμφύλιος. «Ο Εμφύλιος είναι η ανώτερη μορφή ταξικής πάλης.» Ο Ελληνικός είχε ιδιαιτερότητες που δεν είναι του παρόντος. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Αντάρτες ελευθέρωναν τα στρατευμένα παιδιά του λαού. Όσον αφορά τους χωροφύλακες και τους παρακρατικούς… ε δεν θα τους χάιδευαν. Είναι τεράστιο το θέμα και θέλει μελέτη. 

Ας τώρα έρθουμε στους τιμώμενους. Προσωπικά τους τιμώ και με μεγάλη συγκίνηση παραβρέθηκα στην εκδήλωση που έπρεπε να είχε γίνει πολλά χρόνια πριν. Ευχαριστώ την κύρια απόγονο ενός αγωνιστή που μου έδωσε το λευκό γαρύφαλλο που κατέθεσα απλά με σεβασμό τιμώντας την μνήμη όλων των αγωνιστών- ανταρτών του Αρχηγείου Πάρνωνα και όσων αγωνίστηκαν σε διάφορους τόπους και πόστα…ΑΘΑΝΑΤΟΙ. 

Αναφέρω ενδεικτικά κάποιους. Ο καθένας τους έχει γράψει την προσωπική του ιστορία μικρή ή μεγάλη.
 Η αφίσα του ΚΚΕ με τις μορφές του Τασσόγιαννη και του Νικηταρά.

 Κώστας Μουτζούρης του Ιωαν.
Ο Ιθύνων νους του Κ.Π. Κυνουρίας. Τρομερός άνθρωπος είχε φίλους σε όλα τα χωριά ήταν οργανωτικότατος. Δεν άφηνε τους θερμοκέφαλους να ενοχλούν τους πολίτες να ζητούν τρόφιμα κ.α. Μια από τις λίγες φορές που απουσίασε σε αποστολή από την περιοχή  μας ο Μανιάτης Γριμπιλάκος εκτέλεσε στην Ορεινή Μελιγού δυο συμπατριώτες μας. Αυτοδίκησε ο Γριμπιλάκος γιατί ο δολοφόνος Γιάννης Παυλάκος του είχε σκοτώσει δυο από τα παιδιά του και την σύζυγο του. Ο Κώστας ο Μουτζούρης του είπε ότι αν επικρατήσει το αντάρτικο θα τον πάει σε δίκη ( υπάρχει μαγνητοφωνημένη μαρτυρία επιζήσαντα ).

 Ήταν αγαπητός από όλους. Δόγμα του ήταν να μην υπάρχουν βιαιότητες. Έλεγε συχνά ότι «Δεν θα αφήσω τα χωριά μας να γίνουν Καστρί»!!! Είχε οργανώσει με αριστοτεχνικό τρόπο το δίκτυο πληροφοριών. Μαζί του είχε τους άξιους συνεργάτες : Τον Μπάμπη Σταυρόπουλο, τον Μήτσο Καρτσούνη και τον μικρό Βαγγέλη Καλατζή.

Το παράξενο είναι ότι τις πληροφορίες του τις έδιναν και δεξιοί σε αρκετά χωριά!! Πολλές φορές και ανώνυμα !!! Άλλες φορές γνωρίζοντας το πάθος τους για χρήματα τους έδινε μεροκάματο ! Τις αξιολογούσε και είχε το τελειότερο δίκτυο πληροφοριών σε όλο το Μοριά.

 Έκανε λάθος μόνο μια φορά!! μάλλον δεν είχε προλάβει να πάρει πληροφορίες, η ομίχλη και η χρονική στιγμή δεν τον ευνόησαν. Τότε στου Καβουκά σκοτώθηκε ο Μήτσος ο Καρτσούνης από το Μαυρίκη και τραυματίστηκε βαριά ο Μπάμπης ο Σταυρόπουλος από τα Αγιωργίτικα. Ο Κώστας Ιω Μουτζούρης δολοφονήθηκε σε ηλικία 39 ετών στην δίπλα στις γραμμές του τρένου στην Αργολίδα. Δεν βρέθηκαν ούτε τα οστά του.

 Ο Τασόγιαννης Ιωάννης Αν. Άρχοντας ( 1900- 1949) ετών 49
Κατοικούσε στα Χαντάκια ήταν Αγιαννίτης μέλος πολυμελούς φτωχής οικογενείας. Στρατιώτης στη Μ. Ασία είχε τραύμα που κάθε χειμώνα έβγαζε πύον. Στα Χαντάκια όντας ο υπεύθυνος του Ε.Α.Μ. πρωτοστάτησε στην μεταφορά του νερού από τον Αγιοδημήτρη, στο κτίσιμο του σχολειού και στη διανομή των μοναστηριακών κτημάτων στους ακτήμονες.

Μετά το όργιο τρομοκρατίας κρυβόταν στα Σιώματα με σκοπό να παραδοθεί. Τον πρόδωσε ένας συντοπίτης του ο Γ. Τ. και εκεί τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ. «Κανιβάλησαν» το κεφάλι του ο γέρο ΜΑΥης και κάποιοι συμπατριώτες μας (τα ονόματα τους κάποια άλλη φορά) Είχαν διαδώσει ότι ήταν επικηρυγμένος 100.000 δραχ . Έπεσαν επάνω οι κεφαλοκυνηγοί ακόμα και τις αρβύλες του πήραν σαν λάφυρο !!!  Τραγική ειρωνεία έφεραν το κεφάλι του αγωνιστή στο μοναστήρι της Λουκούς.

Οι καλόγριες παρ όλο που τους είχε κατασχέσει τα κτήματα και το νερό το λιβάνιζαν 40 μέρες .( Βιβλίο Κρασί του Ντάρμου). Γεγονός είναι ότι το κεφάλι του χάθηκε. Άλλοι είπαν ότι κάποια γυναίκα από εκδίκηση έβαλε τα σκυλιά της και το ξέθαψαν… Όσον αφορά το ακέφαλο πτώμα το έθαψαν τα μικρά παιδιά του μαζί με κάποιους Χαντακιώτες στο σημείο της θυσίας.

 Ο Γιάννης Σάγγας ή Νικηταράς
Από τους πρωτοαντάρτες του Μαινάλου, από τους πρώτους συντρόφους του Πέρδικα. Βγήκε στο βουνό γιατί έσφαξε τον δοσίλογο πρόεδρο του Χωριού του. Οι λόγοι δεν ήταν προσωπικοί αλλά τον τιμώρησε γιατί σαν συνεργάτης των Ιταλών του είχε ρημάξει το σπίτι.... Ηρωική μορφή σκοτώθηκε, σε έφοδο στο αστυνομικό τμήμα στα Λύρκεια της Αργολίδας. Το κεφάλι του το περιέφεραν για μέρες στο Αργος...

Έρωτας Ιωάν. Βεκιάρης.
Ήταν  μεγάλη προσωπικότητα δυστυχώς γνωρίζουμε λίγα για τη δράση του.

Η Καίτη Κόλια – Κολιάκου ετών 17 βγήκε στο βουνό για προσωπικούς λόγους εξελίχτηκε σε μεγάλη αγωνίστρια. Η ηρωική της στάση στο θανατοδικείο της Τρίπολης την έκανε θρύλο στους συναγωνιστές της. Βγήκαν στο βουνό μαζί με την Σοφία Ματζουράνη. Ήταν από πλούσιες οικογένειες. 

 Η Σοφία Μαντζουράνη ετών 16 κόρη γιατρού από μεγάλη και πλούσια Τσακώνικη οικογένεια. Ήταν άπειρη από πολεμική τέχνη δεν είχε προλάβει να εκπαιδευτεί. Στη μάχη της Στραβόραχης δεν μπόρεσε να καλυφτεί πήγε πάνω στα πυρά, τραυματίστηκε.

Έκανε το λάθος αντί να λουφάξει και μετά να την μαζέψουν οι συμπολεμιστές – να φωνάξει βοήθεια. Οι Λοκατζήδες την εντοπίσανε και την εκτέλεσαν. ( Βιβλίο Γιώργη Μαντά) Υπάρχει και η εκδοχή ότι ήταν βαριά τραυματισμένη και ζήτησε από τους συναγωνιστές της να την εκτελέσουν;;;;


Σοφία Ματζουράνη.

Σε άλλο βιβλίο υπέρ εθνικόφρονα « Αετός του Πάρνωνα !!»- ε ρε Ράμπο που έχει βγάλει αυτός ο τόπος !!!! -αναφέρεται ότι απήχθη υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών !!!!

Γιώργης Δ Κοδέλας.
Ότι και να γράψω είναι λίγο για το θρυλικό καπετάν Γιώργη της Δυτικής Κρήτης. Μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν αποδεχόταν τους ξένους και τους κομματικούς ο καπ Γιώργης κατόρθωσε να γίνει ο οργανωτής του Β΄ Αντάρτικου στη Δυτική Κρήτη. 
Πάμπολλες μάχες και αψιμαχίες φέρουν τη σφραγίδα του προπολεμικού ταβερνιάρη, καραγωγέα, κτηματία, του Αλβανομάχου δεκανέα, του νικητή των γερμανών στην ενέδρα της Βλαχέρνας, του πορθητή του αεροδρομίου του Μάλεμε, του Βερβενιώτη Γιώργη Δ Κοδέλα του καπ Γιώργη των Κρητικών.

Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για αυτόν. Όπως η Μάρω Δούκα , ο Αγωνιστής Ηλιάκης, ο Μίκης Θεοδωράκης κ.α. Ενδεικτικά παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Μίκη Θεοδωράκη, « Δρόμοι του Αρχάγγελου». Στη γέφυρα του Κλαδισσού είχαν κρεμάσει το άψυχο κορμί του καπ. Γιώργη που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των παρακρατικών και των Χωροφυλάκων...»

Ζωντανό δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν. Μετά από προδοσία νεκρό τον κρέμασαν στη Γέφυρα του Κλαδισσού μαζί με την Μαρία Μποράκη. Όποιοι χωρικοί έμπαιναν στα Χανιά έφτυναν το σκήνωμα του άλλοι με το ζόρι άλλοι με την θέληση τους….
Καπετάν Γιώργης (Γιώργης Δημ Κοδέλας) στην Κρήτη !!!

Ηλίας Νικ. Σταθόπουλος ή Γεωργίτσης
Ήταν ανάπηρος στο πόδι από ατύχημα προπολεμικά. Ήταν παλικάρι και επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει άνετα βοηθούσε την επιμελητεία στον Άγιο Βασίλη. Όταν παραδόθηκε- μετά από κοπιαστική, λόγω της αναπηρίας του, πορεία ήμερων ήρθε στο πατρικό του σπίτι στο Άστρος και παραδόθηκε στο Παρ Άστρος.

Του φόρτωσαν 300 φόνους!!! Δεν καταδέχτηκε να απαντήσει στις χαλκευμένες κατηγορίες. Τα αρβύλα των συναγωνιστών του που έφτιαχνε τα έκαναν εκτελεσμένους !!! Στάθηκε παλικαρίσια στον εκτελεστικό απόσπασμα.

Ιωάννης Τσαβλής (Μπαρουτόγιαννης)
Στα Βέροια της Λακωνίας στο Α Αντάρτικο, ντύθηκε Γερμανός αξιωματικός !!! Ήταν ξανθός, ψηλός, κοκκινοπρόσωπος με φακίδες, οι γερμανοί τον νόμισαν αξιωματικό τους και σηκώθηκαν από τις καρέκλες του καφενείου και τον χαιρέτισαν. Το Χαϊ Χίτλερ πάγωσε στα χείλη τους! Δώδεκα 12 έστειλε την κόλαση το γερμανικό αυτόματο του Γιάννη. 

Τότε ο Άρης Βελουχιώτης του είπε:  «Δεν είσαι Τσιαβλόγιαννης αλλά Μπαρουτόγιαννης» Τον  βάφτισε  αγωνιστικά ο θρυλικός αρχηγός του ΕΛΑΣ. 

Στο Β Αντάρτικο δούλευε κομματικά στην Καλαμάτα. Πήγαν πατριώτες του υπερ- εθνικόφρονες Βερβενιώτες τον μαρτύρησαν και ακολούθησε η γνωστή διαδικασία στο συνήθη τόπο των εκτελέσεων. 

 Ηλίας Αναγνωστάκος
Υπάρχει και ηρωική στάση του Ηλία Κων. Αναγνωστάκου. « Όχι εμένα! Τους φίλους σου κέρνα» Ηλίας Αναγνωστάκος, ένας γενναίος στο εκτελεστικό απόσπασμα. http://vlachakispan.blogspot.gr/2015/05/blog-post_26.html

Υπάρχουν και άλλοι Κυνουριάτες Ανυπότακτοι του Β΄ Αντάρτικου που πρέπει να γραφτούν στο πάνθεον της ιστορίας. Ο Καθένας από τους αγωνιστές έχει προσφέρει πολλά το κυριότερο πρόσφεραν τη ζωή τους για καλύτερες μέρες Αν πάρεις έναν έναν οι άνθρωποι αυτοί ήταν διαλεχτοί και η απουσία τους είναι αισθητή στην κοινωνία.


 Άποψη του μνημείου και της εκδήλωσης. 

 Το ΚΚΕ θα έπρεπε να τους είχε τιμήσει από τότε που έγινε νόμιμο. Ζούσαν αρκετοί και οι μαρτυρίες τους ήταν σημαντικές. Ακόμα και τώρα ας δώσει στη δημοσιότητα τα αρχεία του. Πολύς λόγος γίνεται για το αρχείο του Βαγγέλη Ρογκάκου, ελπίζω να το δούμε ολόκληρο δημοσιευμένο και όχι μόνο αυτά που θέλει να βγάλει στο φως της δημοσιότητας το σημερινό Κ.Κ.Ε.