28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ



γράφει ο Αγιαννιτης Δάσκαλος                                                                                           
 Κώστας Σωτ. Ιατρίδης

Καλημέρα από το Bad Homburg Μπατ Χόμπουργκ, 20 χιλιόμετρα από τη Φρανκφούρτη. Σήμερα είναι η 28η Οκτωβρίου η οποία μας θυμίζει πάρα πολλά και σημαντικά! Είναι η Εθνική μας Εορτή της Αντίστασης του Ελληνικού Λαού ενάντια στον ξένο Εισβολέα - Επιδρομέα. Η Επέτειος αυτή μάς διδάσκει πολλά και μάς βοηθάει να θυμηθούμε ότι η ΓΝΩΣΗ , οι ΑΞΙΕΣ και τα ΟΡΑΜΑΤΑ διατηρούν και ΠΡΟΩΘΟΥΝ τη ζωή! Μας δίνουν χαρά, ελπίδα, δύναμη και ελπίδα! Μάς θωρακίζει με θάρρος, μάς κάνει δυνατούς να περάσουμε μια ζωή ειρηνική, δημιουργική, με τιμιότητα, σεβασμό, αισιοδοξία, ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ, πρόοδο. Αξίζει να μαθαίνουμε την ιστορία. ΄Όμως δεν πρέπει να καυχιόμαστε και να μην κομπορρημονούμε με κενές αερολογίες για το παρελθόν. Υπάρχει ο κίνδυνος να το πάθουμε σαν τις ΧΗΝΕΣ, το ωραίο εκείνο ποίημα του Ιβάν Κριλώφ, το οποίο διδασκόμαστε και διδάσκαμε στο σχολείο. Ήταν στο αναγνωστικό του Δημοτικού. ΄Οποίος θέλει να το ξαναδιαβάσει, να μου γράψει να του το στείλω μέσω του ηλεκτρονικού διαδικτύου.  Επιβάλλεται να φροντίζουμε το παρόν και να το χαιρόμαστε! Οφείλουμε όμως να επιδιώκουμε με τις προσωπικές μας επιδόσεις και τις δικές μας ευθύνες να αξιολογούμε και εμάς τους ίδιους και τους άλλους. Να ψάχνουμε να βρίσκουμε τι κάναμε, τι παραλείψαμε, πού τα βρήκαμε!! Αυτό που είναι γνωστό ως " ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΡΕ ΣΥ;" που λέμε! Αναφέρομαι σε εκείνους τους τις χιλιάδες εγκληματικούς κλεφταράδες, όλους εκείνους σε όλα τα επίπεδα, οι οποίοι έχουν συντελέσει με τις πράξεις και με τις παραλείψεις τους να φτάσει η πατρίδα μας στο χείλος του γκρεμού ..... παρασύρθηκα . . . Βλέπεις , συμβαίνει. σε εμάς που βρισκόμαστε κάπως μακριά βλέπουμε κάπως καλύτερα, έχουμε ένα ευρύτερο οπτικό πεδίο να κοιτάζουμε, να κρίνουμε, να κρίνουμε , να συγκρίνουμε! Σε ζάλισα; Συναισθάνθηκες την αγανάκτηση που με κατέχει κάθε φορά που ακούω μεγάλα λόγια . . . έστω και αν είναι αληθινά, όσα λένε μερικοί. . . Μόλις επιστρέψαμε από την κατάμεστη από ΄Έλληνες και Ελληνορθόδοξη εκκλησία του Προφήτη Ηλία της Φρανκφούρτης.

 Ακούσαμε και απολαύσαμε τις ωραίες μελωδικές ψαλμωδίες, το Ευαγγέλιο, τον Απόστολο. Απολαύσαμε τη βυζαντινή μουσική και τη γλώσσα μας, εκείνη την λεγόμενη Κοινή Ελληνική. Αυτή στην οποία είχαν γραφτεί τα Ευαγγέλια, εκείνα τα χρόνια που η ελληνική ήταν η γλώσσα της Ελληνιστικής Εποχής, την οποία μιλούσαν πολλοί λαοί στην περιοχή της Μεσογείου. Μας ενθάρρυνε και μας ευχαρίστησε και η μικρή αναφορά στο παρελθόν του άξιου ιερέα μας , του Αρχιμανδρίτη Αθηναγόρα-Χρήστου Ζηλιασκόπουλου. Μιλήσαμε με φίλους και γνωστούς, θυμηθήκαμε ανθρώπους με τους οποίους κάπου κάπου συναντιόμαστε και θυμηθήκαμε διάφορα συμβάντα. Αναπολήσαμε ωραίες στιγμές που είχαμε περάσει με φίλους και γνωστούς στο εγγύτερο και απώτερο παρελθόν. Συγκινηθήκαμε από την μικρή αναφορά της Προξένου μας για το νόημα και τη σημασία της 28ης Οκτωβρίου και τραγουδήσαμε τον Εθνικό μας ΄Ύμνο, τον ΄Ύμνο στην Ελευθερία. Μάς συγκίνησε που είδαμε την Ελληνικά μας Σημαία, την οποία κρατούσαν παιδιά του ελληνικού σχολείου Φρανκφούρτης. Συνειρμικά ήρθαν στο νου μας γεγονότα που συνδέονται με την έλλειψη της Δικαιοσύνης στην εποχή της απόλυτης Ελευθερίας. Αυτά συνετέλεσαν αποφασιστικά να επανέλθουμε συνειρμικά στην κατάσταση της ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ που μας κατέχει, όπως και πολλούς Έλληνες εκεί στην παραδεισένια μας πατρίδα, βιώνοντας καθημερινά πόσο ανάξια εκμεταλλεύτηκαν πολλοί σύγχρονοι ΄Έλληνες εκείνη την Ελευθερία για την οποία αγωνίστηκαν και έδωσαν ακόμη και το αίμα τους παλιότερα πολλοί Έλληνες ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!

 Ναι, αξίζει να επαναβιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος που μας άφησαν πολλά σπουδαία μαθήματα! Το παρελθόν μάς δίνει σημαντικά μαθήματα, αρκεί να είμαστε σε θέση να τα κατανοούμε, να διδασκόμαστε και να εμπνεόμαστε από αυτά.

 ...... Γεια και χαρά με αισιοδοξία και ελπίδα ότι τίποτα δεν πάει χαμένο . . . Συνέχισε να προβάλεις και να αξιολογείς όλα αυτά τα ωραία που μάς άφησαν οι παλιοί αγράμματοι, αναλφάβητοι, αγροτοκτηνοτρόφοι γονείς , συγγενείς και συγχωριανοί μας. Όσο μεγαλώνω ηλικιακά, τόσο συγκινούμαι , όταν φέρνω στη μνήμη μου εκείνα τα σοφά λόγια, ενέργειες και πράξεις που βιώσαμε χάρη σε εκείνους που πέρασαν. Θυμάμαι εκείνο το υπέροχο που έλεγαν οι νεαροί Σπαρτιάτες στους γονείς και στους συμπατριώτες τους " Αμες δε γ΄εσόμεθα πολλώ κάρονες...". Γεια και χαρά. Κώστας

ΠΑΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ XΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ  ΤΟ 1943

 

Παν . Ι. & Δ. Βλαχάκης     

ΟΚΤΩΒΡΗΣ  2012            

ΠΑΡΑΔΟΣΗ  – ΙΣΤΟΡΙΑ                

    Σκαρφαλωμένο  στο βράχο το μοναστήρι του Προδρόμου απέναντι απο το Τσερβάσι - Περδικόβρυση. Εδώ στη σκιά των βράχων  εκτός απο τον θεό λατρέψανε πολλές φορές την λευτεριά. Ο Πρόδρομος (ο Καστρίτης  έτσι τον λέγαμε για να τον ξεχωρίζουμε απο τον δικό μας στο Χωριό ) είναι μια απο τις λίγες γωνίες της μικρής πατρίδας μας που δεν πάτησε πόδι ο Μραίμης. Ήταν άπαρτο κάστρο της λευτεριάς.1Τριπλή Κατοχή Μαύρα χρόνια για την πατρίδα μας, Ιταλοί, Γερμανοί και Βούλγαροι κατέλαβαν τη χώρα μας μετά απο σκληρούς αγώνες. Τώρα όλα τα σκιάζε η φοβέρα. Είχαν συνεπικουρία τους  Κουϊσλινγ , τους Παοτζίδες , τους ταγματαλήτες. Κάποιοι άλλοι όμως δεν έδωσαν γη και ύδωρ αντιστάθηκαν. Στο μοναστήρι έγινε μια πράξη προσωπικής αντίστασης. O αντίκτυπος της στην ψυχή του κόσμου της περιοχής ηταν μεγάλος. Έγινε μύθος, η λαϊκή φαντασία μπλέκετε με την Ιστορία .

   << Πέσε Διαμαντάκο θα καεί το Μοναστήρι >> 2 << Πέσε κάτω Διάκο θα καεί το μοναστήρι , θα χαθούμε όλοι >> 3  << Πέσε κάτω Διαμαντάκο θα μας φάνε ούλους >>.4

  Τρις εκδοχές για την εντολή που έδινε στον τότε Διάκο και μετέπειτα ηγούμενο του Μοναστηριού τον πασίγνωστο σε όλη την περιοχή Χριστόφορο Διαμαντάκο. Κάποιοι   ισχυρίζονται ότι ο παπα - Κούτσελας τα έλεγε υπό μορφή ψαλμοδίας!!!

     Τον Δεκέμβρη του 1943 κοντά στα Χριστούγεννα ανεβήκανε καμμιά δεκαριά Γερμανοί στρατιώτες του στρατού κατοχής, στο Μοναστήρι του Πρόδρομου. Πρόφαση ο έλεγχος για κρυμμένους αντάρτες. Απώτερος σκοπός το αγαπημένο σπορ το πλιάτσικο. Δεν πιστεύω μαζί τους να ηταν οι γνωστοί στην περιοχή μας υπερπατριώτες των Ταγμάτων ασφάλειας. Οι καλοί αυτοί πατριώτες και άνθρωποι στον Αγιαννη κλέβανε απο τους φτωχούς και πεινασμένους ακόμα και τις πλεξούδες με τα κρεμμύδια!! Τα πουλάκια είχαν κελαιδίσει στα αυτάκια των ομοϊδεατών τους Ούννων. Ότι στην περιοχή κρύβονται λίγα παιδαρέλια του εφεδρικού ΕΛΑΣ, ηταν σε άλλο σημείο του Ξεροκαμπιού. Δεν παρέλειψαν να δώσουν πολύ  καλή πληροφόρηση για το περιεχόμενο των αποθηκών του Μοναστηριού .  

   Οι πολιτισμένοι Γερμανοί στρατιώτες κρατούσαν γκαζοντενεκέδες για το λάδι και τσουβάλια για τα δημητριακά !!! Σφάξανε τις κότες, στρώσανε τραπέζι και μεθοκοπάγανε με το κρασί του Μοναστηριού !!!

    Ο Δεκαοκτάχρονος τότε Διάκος σίγουρα θα καθότανε σε αναμμένα κάρβουνα. Το μοναστήρι βλέπεις ηταν το σπίτι του εκεί τον έταξε παιδάκι η μάννα του.

                                           Επεξεργασμένη  απο το διαδίκτυο.

   Πρόσεξε την λεβέντικη κορμοστασιά του ένας γεροδεμένος Γερμανός, θρυλείτε ότι ηταν παλαιστής, τον προκάλεσε να παλέψουν. Όταν ο Λεβέντης νεαρός πέταξε το ράσο του από Διάκος αυτόματα έγινε ο ανυπότακτος Χριστόφορος. Δεν τον κράταγε τίποτα, δυο (02)φορές βρόντηξε τον Ούννο στην πλακόστρωτη αυλή. << Χιμάει απάνου μου, αρπαζόμαστε και σε μια γυροβολιά τον τίναξα σα σακούλα με φουσκιά >> 5

   Ο τότε ηγούμενος ο παπα Κούτσελας του φώναζε τις παραπάνω φράσεις, σίγουρα μέσα στον πανικό και στην αγωνία του θα έλεγε προσευχές και ψαλμωδίες.

  Θα τον έριχνε και τρίτη ‘ή κατ άλλους τον έριξε κάτω στην παλιά πλακόστρωτη αυλή. Κάποιοι είπαν ότι έψαχνε τρόπο να τους πετάξει έναν - έναν απο το βράχο!!!! Το λαϊκό αίτημα αυτό ηταν, ετσι θα ηταν ικανοποιημένο το λαϊκό αίσθημα. Δεν γίνονται όμως αυτά στην πραγματικότητα. Στην παράδοση υπάρχουν οι υπερβολές. Όταν οι Ούννοι, οι πολιτισμένοι, οι παλικαράδες τα θρασύδειλα δίποδα, οι εκλεκτοί της Αρείας φυλής καταλάβανε ότι ο Αρειος ηττήθηκε. Καταφύγανε στη δύναμη των όπλων. Τραβήξανε τα περίφημα Λούγκερ και Παραμπέλουμ, σύνεργα της άνομης εξουσίας τους, αγριέψανε. Διαφαινόταν στον ορίζοντα μεγάλο κακό. Ποιος ξέρει μέσα στην παραζάλη της μάχης πως λειτούργησε η << Υπακοή>> του Διάκου στο γέροντα του. Ο Αγέρωχος πολεμιστής άφησε το θρασύδειλο υποκείμενο να τον ρίξει κάτω για να μην καεί το Μοναστήρι.  

  Δεν εκεί οι αετοί του Μαλεβου να τους τρέψουν σε φυγή. Εδώ τους αντιπάλεψε, τους νίκησε, τους ταπείνωσε, και τους  έδωσε το μήνυμα της προσωπικής αντίστασης, ένα δεκαοκτάχρονο παιδί. Ο Διάκος ο Χριστόφορος Διαμαντάκος. Ικανοποιημένα πλέον τα δίποδα που νόμισαν ότι ανέβηκε το Γερμανικό γόητρο τους τσακίστηκαν και φύγανε χωρίς να πάρουν τίποτα.

   Τον ιερωμένο αυτό όταν τον έβλεπα τον παραλλήλιζα στο νου μου με τον Παπαφλέσσα. Εκρηκτικά ταμπεραμέντα δυναμικές προσωπικότητες και οι δυο. Τερτίπια, λεβέντικα φερσίματα, πάθη. Ο Παπαφλέσσας όταν τον όρκισαν στην Πόλη στο μυστικό της Φιλικής Εταιρίας έβγαλε μαχαίρι και είπε στον κατηχητή του. << Εγώ θέλω να ξέρω την ανώτερη αρχή ... θα δώσω τα πάντα για την λευτεριά >>. Στάθηκε βράχος, άναψε τη φωτιά του ξεσηκωμού σε όλο το Μοριά. Του προσήπταν την κατηγόρια ότι γλένταγε με γυναίκες. Το ιδιο λέγανε για τον δικό μας. Σίγουρα ηταν λάτρης του ωραίου φύλλου, ο παπάς με το γαρίφαλο στο χέρι να κάνει βόλτες στην αγορά στο Καστρί. Δημιούργησε ένα μύθο γύρο απο το όνομα του στην περιοχή. Κάποιοι τον συκοφαντούσαν είτε γιατί τον ζηλεύανε είτε γιατί δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τους. Δεν έγδερνε βλέπεις τους φτωχούς για να κάνει ένα μυστήριο. Οι αναφορές έπεφταν βροχή στην ανώτερη εκκλησιαστική αρχή. Ένας παλιός Δεσπότης τόλμησε να τον προειδοποιήσει με τιμωρία – Αργία. Άχνα, τσιμουδιά ο Ηγούμενος. Θρυλείτε ότι στην διάρκεια θρησκευτικής τελετής του απάντησε ως εξής: <<  Ευλόγισον Δέσποτα >> επιδεικνύοντας του προκλητικά και με νόημα το κουμπούρι.

   Οι Ισχυρές προσωπικότητες τα έχουν όλα. Οποίοι τον γνώρισαν έχουν να θυμούνται πολλά. Αν και η κατατρόπωση του Γερμανού ηταν προσωπική αντίσταση, τολμώ να τοποθετήσω την πράξη του δίπλα στις πράξεις των Ιεραρχών και Ιερέων που τίμησαν το σχήμα και την πατρίδα στη ζοφερή περίοδο της τριπλής Κατοχής.

   Του παπα - Ανυπόμονου, (Γεωρ. Δημάκος απο το Αγρίδη της Γορτυνίας), του παπα - Οικονομόπουλου  απο τον Αγιοβασίλη της Κυνουρίας, του παπα - Κοντοράβδη απο το Λεβίδη , του πάπα - Μπενέκου απο τη Λακωνία ( όλη η οικογένεια του έλαβε μέρος στην Αντίσταση)  και  άλλων ανώνυμων ιερέων πατριωτών και ποιμεναρχών.

   Εξαίρω την πρόσφορα του τότε Αρχιεπίσκοπου Αθηνών πάσης Ελλάδος Χρύσανθου - Χαρ Φιλιππίδη. Σερβίων & Κοζάνης  Ιωακείμ - Ιωακ. Αποστολίδη ,   Αντώνιου Ηλείας -  Αντ Πολίτης.

    Θα ηταν παράληψη να μην αναφέρω την πατριωτική στάση του τότε μητροπολίτη Μεσσηνίας Πολύκαρπου Συνοδινού. Κατακεραύνωσε δημοσία στην Καλαμάτα το 1942 τους Ιταλούς στο κινηματοθέατρο << Τριανόν >>. Ο υπέργηρος ιερωμένος απάντησε με φλογερά πατριωτικά λόγια στις απειλείς και τους κομπασμούς του Ιταλού διοικητή της περιοχής. Οι Ιταλοί παγώσανε, ο αλαζόνας διοικητής τους κατάπιε την γλώσσα του. Τότε ο άξιος αυτός Μητροπολίτης προκλητικά και περήφανα αποχώρησε απο τη φιέστα των Ιταλών κατακτητών. Αυτό εμψύχωσε τους σκλαβωμένους Έλληνες της Καλαμάτας και όχι μονο.6

           Πηγές :

►1 Παλιά κείμενα του κ. Χρ. Κυρκιντάνου.

►2 Παράδοση στην περιοχή μας.

►3 Από τις πηγές του λαού μας ..ΤΟΜ Α σελ 429 –431  Ιωαν. Μ. Αρβανίτης αυτοέκδοση 1985 

►4 Οδοιπορικό στα Καστριτοχώρια ΤΑΝΙΑ οδος (Γιαν Χάγια  Ηλ. Χαλκιά   σελ 130 )

►5 Στην  πηγή  3

►6  Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ Κων. Μπρούσαλη 2^η εκδ 1997

ΘΕΟΛΟΓΟΣ

O Αγιαννίτης Δάσκαλος                   ΘΕΟΛΟΓΟΣ του Αγιάννη, Άστρους.
Κώστας Σωτ. Ιατρίδης
      Μάιος 2012

Ο Δάσκαλος Κώστας Σ. Ιατρίδης . Το γένος Καμπύλη γεννήθηκε στον Αγιαννη της Κυνουρίας. Χάρη στην εργατικότητα , την μεθοδικότητα και την πίστη στο όραμα του κατόρθωσε να σπουδάσει ξεπερνώντας την απόλυτη φτώχια. Σπούδασε – παιδαγωγικά, φιλολογία, πολιτική, κοινωνιολογία και ψυχολογία - σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Δίδαξε στην πατρίδα μας και πολλά χρόνια στη Γερμανία. Τώρα είναι συνταξιούχος. Κατοικεί το καλοκαίρι στη Ελλάδα και το χειμώνα στη Γερμανία. Είναι φίλοι με τον πατέρα μου απο τα δύσκολα χρόνια. Με τιμούν με την αγάπη και την φιλία τους αυτός και η σύζυγος του η Γιαννούλα του μπάρμπα Μήτσου του Χειράκη.   

Γλεντάνε  και απολαμβάνουν την όμορφη φύση.   Εορτάστηκε με επιτυχία το πανηγύρι στο ΘΕΟΛΟΓΟ του Αγιάννη, Άστρους

        « Και στης ζωής τους πιο βαριούς χειμώνες, αλκυονίδες μέρες καρτερώ! »΄Ετσι άρχιζε εκείνο το ωραίο ποίημα του Δροσίνη. Μας έδινε παρηγοριά και μας ενθάρρυνε εκείνα τα σκληρά παιδικά μας χρόνια!   Οι άνθρωποι πάντα  περιμένουν και στους πιο βαριούς χειμώνες με υπομονή και λαχτάρα.Προσδοκούν την άνοιξη, ιδιαίτερα τον ερχομό του Μάη. Προσμένουν να  τους φέρει τον ανοιξιάτικοκαιρό, τα  λουλούδια, τη χαρά και την ελπίδα.

  Για τους κατοίκους της περιοχής του Άστρους η ημερομηνία 8 του Μάη έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Από παλιά γιόρταζαν εκεί την εορτή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Εκεί στο παλιό, μικρό εκκλησάκι. Αυτό έχει απομείνει από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Βρίσκεται κοντά στον άλλοτε κατοικούμενο Οικισμό Καμπυλαίικα. Είναι πιο κάτω, χαμηλά και απέναντι από τον ΄Αγιο Ιωάννη, τον Αγιάννη, το θερινό χωριό των κατοίκων του Άστρους.

    Εκεί φτάνει κανείς με το αυτοκίνητο. Σήμερα δεν περπατάμε, όπως παλιά, ούτε πάμε με τα  γαϊδουράκια ή τα μουλάρια. Ξεκινάμε από το ΄Αστρος για τον Αγιάννη. Περνάμε τις Κοδέλες με τις πολλές στροφές, το Ελληνικό και αμέσως μετά το άλλοτε Χάνι του Κοπανίτσα. Στρίβουμε δεξιά. Παίρνουμε την κατηφόρα, τον χωματόδρομο και μετά από περίπου 3-4 χιλιόμετρα φτάνουμε στο εκκλησάκι του Θεολόγου. Η απόσταση από το ΄Αστρος είναι περίπου 16 με 17 χιλιόμετρα.

  Τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή του  στο ΄Άστρος  ο υπό ίδρυση « Εξωραϊστικός Πολιτιστικός Σύλλογος ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Αγιάννη - Άστρους».

ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ

Ο Λαϊκός Καστρίτης Ποιητής
Σπύρος Αθ. Κωνσταντέλος.

Ο λαϊκός ποιητής Σπύρος  Κωνσταντέλος του Αθανάσιου και  της Παρασκευής . Γεννήθηκε στο Καστρί το 1969  Αγαπάει παθιασμένα  τον τόπο του και ελάχιστες φορές απομακρύνεται απο αυτόν .  Είναι συνεχιστής της παράδοσης των Καστριτών καλλιτεχνών. Τους βαράει η καστανιά , αυτό πρέπει να τους εμπνέει. Έτσι εξηγεί το γεγονός  ο λαϊκός καλλιτέχνης - κατασκευαστής << ο Νέστος >> Ο Σπύρος μας έχει χαρίσει την ποιητική συλλογή << ΜΕΤΑΞΥ ΤΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΧΛΑΔΙΟΥ >> ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΟΥ ΚΑΣΤΡΙΤΟΥ ΚΑΣΤΡΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ 2007.  Τον ευχαριστώ που  μου επέτρεψε να αναρτήσω τους τρελούς.

                        

ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ

Κάτι θέλουν να μας πούνε οι τρελοί

Κάτι θέλουν να μας πούνε οι τρελοί

Κάτι θέλουν να μας πούνε

Πρέπει μόνοι μας να βρούμε

Σαν τι θέλουν να μας πούνε οι τρελοί ...

Κάτι θέλουν να μας πούνε οι γραφές

Κάτι θέλουν να μας πούνε οι γραφές

Κάτι θέλουν να μας πούνε

Πρέπει μόνοι μας να βρούμε

Σαν τι θέλουν να μας πούνε οι γραφές ...

Κάτι θέλουν να μας πούνε οι μουσικές

Μας αρέσει να ακούμε μουσικές 

Μας αρέσει να ακούμε

Κι όλο εμείς ακολουθούμε

Γιατί είναι απο τους τρελούς και  τις γραφές.

ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΑΡΑΓΕ ΠΟΤΕ 

Κυριάκος Γ. Ντούμος

Καστρίτης Στιχουργός

 << Σ ένα σταθμό, σε ένα εξπρές >>

Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος.

Σκέφτηκες άραγε ποτέ

σ΄ ένα σταθμό, σε ένα εξπρές

πόσοι καημοί, πόσες χαρές

πόσες λαχτάρες .

ένας πηγαίνει σε γιορτή

άλλος την πίκρα πάει να βρει

και οι τουρίστες στη γραμμή

με τις κιθάρες .

Είδες οι έρημοι σταθμοί

Πως σου ματώνουν την ψυχή

όταν απάνω στη γραμμή

πέφτει το βράδυ.

Ζούνε μονάχα μια στιγμή

ένα φανάρι μια στολή

 κι ύστερα πάλι η σιωπή

και το σκοτάδι.

Σκέφτηκες άραγε ποτές

όλες αυτές τις διαδρομές

σε ποιο σταθμό ήσουνα χθες

σε ποιο βαγόνι .

Σ΄ ένα εξπρές είσαι και εσύ

που τρέχει πάνω στη ζωή

κι όλο μαζεύει η γραμμή

όλο τελειώνει.

Μαγία της νύχτας και του ραδιόφωνου. Ο Κυριάκος μιλούσε με ανθρώπους απο όλη την Ελλάδα . << έχουμε συγγένεια , είναι  ξάδερφος μου και απο τα καλύτερα παιδιά στο Καστρί >> Καμάρωνε η σύζυγος μου κάθε φορά που τον ακούγαμε, άσε με  να τον ακούσω  !!!! Μετά έβαζε τραγούδια που με καλύπτανε. Ήθελα να μη χάσω λέξη του.

ΦΙΛΙΚΟ

             

            

Βασίλης Ι. Κοσμάς.
Καστρίτης Εκπαιδευτικός 

                             

                             ΦΙΛΙΚΟ

Όποιος δεν έχει νιώσει λύπη

ανθρώπινο τραγούδι

κι όταν ποτέ κανείς χαρά

δε βρήκε στη ζωή του

θα ‘ρθει καιρός όπου κι οι δυο

θα τα γνωρίσουν και τα δυο.

Έτσι μου φαίνεται σωστό!

Τώρα που δεν ξέρεις φίλε μου τη λύπη

πάντα μην ξεχνάς

ολημερίς να τραγουδάς.

Κι όταν ο πόνος τριγυρνά

και σου θερίζει την καρδιά

πάλι εσύ να τραγουδάς.

Μου φαίνεται ανθρωπινό!

Κι εσύ που βρίσκεσαι μακριά

στην άπονη την ξενιτιά

να ξέρεις πως μια μέρα

θα ‘ρθει το δρόμο για να βρεις

με πόνο θα γυρίσεις.

Μα να τον ρίξεις στο γιαλό!

Στη διπλή γιορτή μου ( γενέθλιο & ονομαστική ) έλαβα δώρο το ποιημα αυτό απο τον καλό μου φίλο  Βασίλη Κοσμά. Είναι συνταξιούχος εκαπαιδευτικός. Ο γιος του λαϊκού Καστρίτη ποιητή και καλιτέχνη του αείμνηστου Κοσμόγιαννη . Εικάζω ότι είναι ποίημα του Κοσμόγιαννη . Αν και εχω την υποψία ότι ο Βασίλης γράφει . Θα μας κάνει θετική έκπληξη ; Μακάρι !!!!  Ευχαριστώ Βασίλη με τιμάς . 

            

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΓΥΨΟ .

Δημήτρης Ι. Περδικάρης                                                                                                                           
(Δημήτρης Παλιοελλαδίτης )
 Οκτωβ  2012    

                        

<<  Όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου να το υποστηρίζεις μέχρι το τέλος. Η Αλήθεια πάντα βγαίνει στον Αφρό….>>

         

   Η Ιστορία σήμερα είναι από  τα χρόνια της Χούντας. Σηματοδοτεί την πρώτη μου επαφή με τα όργανα τού νόμου. Tότε δεν καταλαβαίναμε πολλά αλλά δεν παύουμε να είμαστε πρωταγωνιστές εκείνης τής εποχής.

   Ήταν το 1973 ήμουν μόλις οχτώ χρονών τότε γίνονταν μερικά δημόσια έργα στο Άστρος. Ένα από αυτά ήταν και ο υπόνομος πού άρχιζε στην Πάρδουκα 1 που περνούσε πίσω από τού Μπάρμπα Φάνη τού καλαθά 2 Η Πάρδουκα έφτανε μέχρι και την Ραχούλα. Για εμάς τούς πιτσιρικάδες ήταν αξιοθέατο να βλέπεις μπουλντόζες, φορτωτές, και πιο πολύ τον σκαφέα να ανοίγει την γης με τόση ευκολία. Ύστερα όταν έπιανε το κομμάτι η εργατιά όλο και κάποιο θέλημα μας βρίσκανε να κάνουμε κι έτσι πέρναγε η μέρα. Ανήκουστα, μακρινά πράγματα οι παιδικοί σταθμοί και τέτοια συστήματα από εμάς. Ήξερε η μάννα πως η γειτονιά και τα παιδιά της μπουλούκια στο παιχνίδι ήταν ο παιδικός σταθμός. Κατά περίεργο τρόπο ποτέ δεν φεύγαμε μακριά από την γειτονιά. Το πολύ πολύ να πηγαίναμε στην διπλανή. Φυσικά το τελική κατάληξη πάντα το γήπεδο. Τεσπα χαζεύαμε λοιπόν μια Λατσινιά από εμάς της εργασίες που γίνονταν για τον υπόνομο. Μόλις έφευγε η εργατιά άρχιζε πόλεμος στα χαρακώματα μέχρι να πέσει ο ήλιος. Μάχη κανονική μισοί από μια μεριά μισοί από την άλλη, Αέρα!!  Μπαμ-μπουμ, δίναν και πέρναν ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση για την πατρίδα.  Η δική μου ομάδα είχε στήσει το πολυβολείο λίγο πιο δυτικά από το σπίτι του Γιώργη του Δαλιάνη (Ταμπανά. Οι εχθροί ειχαν αρχηγείο ακόμα πιο δυτικά σχεδόν κατω απο τα Κογιονέικα. Σχεδιάζαμε την δράση πως θα κάναμε την επίθεση μας με αντιπερισπασμό.  Όλα όσα μας είχε μάθει ο Μικρός Ήρωας και ο Πρέκκας έπρεπε όλα να μπουν σ εφαρμογή.

      

                                       Τύπος Γερμανικής χειρομβοβίδας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

   Mαζεύαμε ότι είδους κονσερβοκούτι και υλικό που μπορούσαμε να το γεμίσουμε χώμα ή με νερό και να το χρησιμοποιούμε σαν χειρομβοβίδες. Οι λεμονιές ειχαν αναστενάξει. Ενώ περπατούσα σκυφτός προς το εχθρικό έδαφος είχα στον κόρφο μου δυο λεμόνια και  χέρι μου ένα κονσερβοκούτι .  Αποφάσισα αντί να πιάσω μεριά πάνω στο ανάχωμα του υπονόμου να πάω λίγο πιο πάνω. Ώστε να τους δώσω ευκαιρία όταν έρθουν οι οχτροί να ξεγελαστούν και να βγουν έτσι ώστε να είναι ακριβώς ακάλυπτοι πιο κατω απο εμένα. Σκαρφάλωσα στον όχθο ενός περιβολιού, ήταν κάποιου Στράτη ( κατάγεται απο τον Τυρό) που, έμενε λίγο πιο κάτω απο του Τακαρέλου προς την κατεύθυνση του γήπεδο, ξάπλωσα περιμένοντας να έρθουν τα θύματα μου. Όπως ήταν λογικό είχα τα μάτια μου καρφωμένα προς τα κατω στο ανάχωμα του υπονόμου. Τα μάτια μου δεκατέσσερα που λέμε δεν μου ξέφευγε μύγα, απόλυτη προσοχή. Διέκρινα ένα μεταλλικό αντικείμενο στρογγυλό που έμοιαζε με μεγάλο κονσερβοκούτι αρκετά μεγάλο μάλιστα αλλά όχι πολύ φαρδύ. Όσο πιο πολύ το κοιτούσα τόσο πιο πολύ μου έμοιαζε με Γερμανική καραβάνα. Όπως λέμε ο ξυπόλυτος παπούτσια ονειρεύεται!!! Εμείς είμαστε σε πόλεμο οπότε ήμουνα σίγουρος πως παίζουν τα μάτια μου, κόλπα αντιστάθηκα στον πειρασμό. Σαν να έβλεπα κάτι σαν ζουνάρι, ένα κομμάτι μουσαμά αλλά για τίποτα δεν ήμουν σίγουρος. Μάλιστα όταν όλο σχεδον το ανάχωμα είχε ένα σωρό αντικείμενα που είχε βγάλει ο εσκαφέας. Επίσης δουλεύανε τόσοι άνθρωποι θα τα ειχαν δει.  Οπότε είπα στον εαυτό μου πως παραφαντιάζεται. Ότι το κουτί θα ήταν απο γράσο. Χάζευα εκεί αρκετή ώρα. Άκουσα την μάχη να δίνει και να παίρνει πιο πέρα απο εμένα στην απέναντι μεριά του υπονόμου, σ ένα γιαπί του μπάρμπα Γιώργη του Μπάρλα (της Λιάστρας) . Οπότε βγείκα  από το λαγούμι μου αλλά με προσοχή μην με δει κανένας γιατί μου άρεσε η κρυψώνα. Ήμουν σίγουρος πως θα έκανα θραύση την επομένη μέρα . Το πρώτο πράγμα που έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν να πάω να δω απο κοντά αυτά που κοιτούσα τόση ώρα. Εκεί να δεις έκπληξη, τελικά το μάτι μου “κόβει”. Ο διάβολος λένε δεν παίρνει και πολύ να στήσει παιχνίδι και τι παιχνίδι είχε αποφασίσει να στήσει ετούτη την φορά. Να μην τα πολυλογώ ήταν πράγματι μια Γερμανική καραβάνα και μια ζωστήρα που μόλις την τράβηξα απο το χώμα γιατί ήταν σχεδον χωμένη. Είδα πως πάνω της κρεμόταν ένας μικρός σάκος, η καραβάνα, μια ξιφολόγχη - μαχαίρι, τρεις άλλοι μικροί σάκοι σαν αυτούς που έβαζαν τις δεσμίδες με τις σφαίρες. Τέσσερεις μεταλλικοί κρίκοι ,δυο απο κάθε πλευρά. Πήδαγα απο την χαρά μου τέτοιο πράγμα σίγουρα θα με έκανε αρχηγό στην ομάδα μου. Εδώ τώρα έχουμε πραγματικά συμπράγκαλα. Άνοιξα τον μεγαλύτερο σάκο, δεν είχε τίποτα μέσα ούτε και οι μικρότεροι. Αμέσως τράβηξα την ξιφολόγχη η οποία δεν ήταν και πολύ μεγάλη σε μέγεθος. Τελικά απο ότι ειπώθηκε μετά δεν ήταν ξιφολόγχη αλλά μαχαίρι.Τα οποία μάλιστα ήταν συλλεκτικά και τότε και τώρα. Λοιπόν το χάζευα το μαχαίρι το οποίο μπορώ να πω παρ΄ όλο που ήταν χωμένο στο χώμα δεν ήταν και πολύ σκουριασμένο. Ήταν σε καλή κατάσταση, με αυτό άρχισα να σκάβω εκεί που ήταν η ζωστήρα μήπως βρω και τίποτα άλλο. Πράγματι σχεδον αμέσως κατάλαβα πως χτύπησα κάτι μεταλλικό, άρχισα ευθύς να το ξεθάβω με τα χέρια μου . ΑΜΑΝ ΑΜΑΝ !!! τι εύρημα ήταν ετούτο έμοιαζε σαν χειρομβοβίδα Γερμανική με το μακρύ ξύλινο χέρι. 

   Τρελάθηκα από την χαρά μου εδώ να δεις πήδους και ξεφωνητά μέχρι που με ακούσαν και οι υπόλοιποι και άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω για αυτό που είχα βρει. Πάνω απο όλα πως μα τον Θεό πως τα καταφέραμε και δεν σκοτωθήκαμε. Άσε που η χειρομβοβίδα ήταν χωμένη στο χώμα και μόλις την ξέθαψα θα μπορούσε να εκραγεί. Μόλις ήρθαν οι υπόλοιποι άρχισε το τράβηγμα ,το σπρώξιμο γιατί όλοι μας περίεργοι και  μεθυσμένοι απο την μάχη που παίζαμε. Αυτό θα πει έχεις Άγιο κάποιος απο εμάς σίγουρα είχε. Είναι ευτύχημα που  δεν σκοτωθήκαμε.  Τόσα και τόσα παραδείγματα έχουμε,  σχεδον όλα ειχαν την χειρότερη κατάληξη. Τεσπα μέσα στην βαβούρα και την χαρά ειπώθηκε πως έπρεπε να πάμε στην αστυνομία . Μόλις ακούστηκε η φοβερή αυτή λέξη οι περισσότεροι εξαφανιστήκαν. Τον καιρό εκείνο δεν πήγαινες στην αστυνομία, δεν υπήρχε καλός λόγος να βρεθείς στην αστυνομία. Μόνο και μόνο που θα σε δουν εκεί ήταν αρκετό. Τελικά έμεινα με τον πιστό μου και αδερφικό φίλο τον Γιώργη τον Βούλγαρη (Γορίλα) 3  να αντιμετωπίσουμε την Αστυνομία.

 Ααα! Για να καταλάβεις πόσο κοντά ήμασταν στον θάνατο. Από την χειρομβοβίδα κρεμόταν ένας βόλος στον οποίο ήταν δεμένο ένα κορδόνι. Αυτό το επεξεργαστήκαμε σχεδον όλοι και όλοι μας ξέρουμε πόσο δημοφιλής ηταν οι βόλοι εάν το τραβάγαμε αυτό ήταν. Θα μας σκότωνε όλους. Στο σινεμά μπορεί να είχαμε δει πως τις πετάγανε , αλλά όχι πως τις οπλίζανε. Τις άλλες τις Εγγλέζικες και Αμερικάνικες όλοι ξέραμε. Τράβαγαν οι ήρωες τον κρικο με τα δοντια. Ετούτες εδω τις αγαρμπες μόνο όταν τις πετάγανε βλέπαμε καμιά άλλη κίνηση. Μάλιστα επειδή δεν βλέπαμε κρίκο πουθενά, είμαστε σίγουροι πως δεν ήταν κανονική, είμαστε σίγουροι πως ήταν σκάρτη, ριγμένη.

   Όσο το σκέφτομαι και τώρα ανατριχιάζω.Ενας άσπρος βόλος μ ένα κορδόνι στο κατω μέρος της.Είχε φύγει το καπάκι το οποίο πρέπει να βίδωνε στο χέρι της, έμοιαζε με τις στροφές που έχουν οι ηλεκτρικές λάμπες.Eνα και δυο εγώ και ο Γιώργης για την αστυνομία.  Σε κάποια φάση περάσαμε μπροστά απο το σπίτι του προέδρου της τότε εποχής. 4  Του είπα να την πάμε εκεί , αλλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Άλλο πάλι το κουφό τώρα που το καλοσκέφτομαι τόσος κόσμος μας είδε μέχρι να φτάσουμε στην αστυνομία. Κανένας μα Κανένας δεν είχε μυαλό; Δυο πιτσιρίκια στην κυριολεξία και πες την χειρομβοβίδα δεν την αναγνωρίζανε!! το μαχαίρι; Άσε που διαλαλούσαμε που πάμε και τι μεταφέρουμε. Κανένας ούτε μας σταμάτησε ούτε μας ρώτησε. Φτάσαμε στο τμήμα, εκείνη η σκάλα ακομα και τώρα μου φαντάζει σαν τα σκαλιά στο Παλαμήδι !!! Ατελείωτη μέχρι να φτάσουμε στην πόρτα, και να χτυπήσουμε. Τρεμούλα και ρίγος μέχρι να φανεί στη πόρτα ο Σκουλούδης. 5 Όταν φάνηκε ακόμα χειρότερα.

               

                                               Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή  καρποσταλ της εποχής.

- Τσι θέλετε εδώ; Μια φωνή περισσότερο νευριασμένη παρά απο εκείνη που ρωτάει.

Τραυλίζοντας του λεμέ. Βρήκαμε μια χειρομβοβίδα!! Στο άκουσμα της λέξης χειρομβοβίδα,  γούρλωσε το μάτι του . Ο Κούτσαβλος που να ψήνεται σαν το αρνί στην σούβλα.

   Αρπάζει τον Γιώργη από τον γιακά ! Κατάπια την γλώσσα μου μας αρπάζει που λες, μας τραβά μέσα χωρίς άλλες κουβέντες. Η ζωστήρα έπεσε τη φέραμε μέσα τραβηχτή. Ακόμα κι εδώ μπορούσε να γίνει μεγάλο κακό .

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

>1  Πάρδουκες : Λασπερά ρέματα- δρόμοι ,εντός του χωριού , εστίες μολύνσεως ,γεμάτες αθανάτους, αγριόχορτα, ψόφια ζώα και σκουπίδια κάθε είδους.

>2  Φάνης ο Γύφτος Το χειμώνα έμενε στο Άστρος μαζί με τη γυναίκα του τη θεία Δήμητρα , ηταν Δολιανίτισσα . Το καλοκαίρι ανέβαινε στο Στάδιο , χωριό της Τεγέας.  Επάγγελμα κατασκευαστής κάθε είδους καλαθιών.

>3 Ένα από τα πολλά παιδιά του Μήτσου του Βούλγαρη . Καλός τεχνίτης και οικογενειάρχης. 

>4  Πρόεδρος  Κοινότητας Άστρους Αναστάσιος Ροζολής.Παλια είχε το φούρνο του Γωνιά .

>5  Περικλής Σκουλούδης Κρητικός Χωροφύλακας. Φόραγε μπότες , μίλαγε με την χαρακτηριστική προφορά των Σφακιανων , ήταν πολλά χρόνια χωροφύλακας στο Άστρος. Υπάρχουν και άλλα κατορθώματα του.

ΚTHTOΡΙΚΗ ΠΛΑΚΑ ΣΧΟΛΗΣ ΔΗΜ. ΚΑΡΥΤΣΙΩΤΗ   

                                       

Παν . Ι. & Δ. Βλαχάκης      

Οκτώβρης   2012    

 

                                        1798 

                        ΕΝ ΜΗΝΙ ΙΟΥΛΙΩ

          Η ΣΧΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΙΛΟΘΕΑΜΟΝΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΠΕΤΟΣΙΔΕΡΑ . ΤΑ ΔΕΡΝΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ 47 ΧΡΟΝΙΑ . ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ μπάρμπα Γιώργη του Τρυποσκούφη. ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΔΙΚΟΣ  ΑΣ ΕΠΙΛΗΦΘΕΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ .

    

Τι έστηκας θαυμβούμενος , φίλε φιλοθεάμον;

Με απορίαν μυστικήν ζητάς το ονομά μου,

Να μάθεις , να βεβαιωθείς τι το επάγγελμα μου,

και ποίος επροστάτευσε σ΄ αυτό το κάμωμά μου.

Ειμί οικία των Μουσών , κείνων του Ελικώνος,

σχολείον ονομάζομαι του τρέχοντος αιώνος,

σοφιαν επαγγέλλομαι αφ΄ ής  ουδέν γλυκείον ,

τοις  νέοις χρησιμώτερον το αναγακαίω βίω .

Εκ βάθρον ανηγέρθηκα κατά τον νυν αιώνα .

Το έτος μου διδάσκω σε άμα και την ημέραν.

Ο κτήτωρ  όπου μ΄ έκαμεν οίκον του Ελικώνος

Είν΄ο κλεινός Δημήτριος του Ιωάννου γόνος

και της Κανέλας ήν υιός , ανάθρεμμα και πόνος .

 Ο τόπος όπου βρίσκομαι ειν΄ η  αυτού πατρίδα ,

Καρτζιώτης λέγεται παντού η αυτού φαμίλια.

Ες μνήμην τούτο έγινεν αυτού και των γονέων 

κ΄ ες ψυχικήν βοήθειαν αυτού και των τοκέων.

Όσοι λοιπόν εμβαίνετε, μ΄ όλην σας την καρδίαν

Παρακαλείτε τον θεόν , την άνω βασιλείαν .

Ν΄ αξιωθεί να χαίρεται ομού με τους γονείς του

Εν ταις αυλές του Αβραάμ , κόλπους τους εδικούς του. Αμήν.

Η συνδρομή οπ΄έγινεν εις την οικοδομήν μου

Προκόπιον τον θύτην μου , φίλον και εραστήν μου,

Γνωρίζει τον ανεψιόν του άνω Δημητρίου,

του Νικολάου δ΄ υιόν , κύριον του σχολείου.

►Τα γράμματα είναι ψευτοβυζαντινά .