ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ ΤΕΙΧΗ

Τότε το λέγαμε Ληνικό

Kostas Iatridis         Επιμέλεια Σχόλια
Αγιαννίτης            Παν . Ι. Δ. Βλαχακης    
 ΔΑΣΚΑΛΟΣ       Δεκέμβρης 2012
                                            
  Ποιος ξέρει αν βοσκούσανε τα γιδοπρόβατα στις αρχές του 1900 στο Ληνικό. Ο παππούς του Κώστα Ιατρίδη ο γέρο Νικολός ο Καμπύλης και ο παππούς μου ο Πάνος ο Κολοβός. Οι Κολοβαίοι πήγαιναν εκεί, οι Καμπυλαίοι λίγο ποιο πέρα είχαν τα βοσκοτόπια τους. Αν είχανε τσακωθεί για τα λιβάδια, δεν θα μιλούσαν. Θα κοιτιόνταν σαν τα κοκόρια, θα ψάχνανε αφορμή να τσακωθούνε, να πλακωθούνε στο ξύλο με τις γκλίτσες και τα κοτρόνια. Έπαιζε και αυτό το σενάριο.

  Το ποιο πιθανόν ήταν φίλοι, γνωστοί, χωριανοί και συνάδελφοι . Ατενίζανε τα αρχαία λείψανα με δέος. Θα μιλάγανε , θα προσέχανε τα ζωντανά , θα θαυμάζανε τα Κυκλώπεια τείχη τις Στέρνες – αποθήκες. Ελεγε ο παππόυς οτι ψάχνανε κάτω στη γη να βρούνε κανένα αρχαίο νόμισμα, που έγραφε ΑΡΓΟΣ. Το έδιναν στις μανάδες τους και αυτές με τη σειρά τους τα παζαρεύανε με ένα αυγουλά από το Αργος του 1900. Ο εμποράκος, ο απατεώνας έδινε στις γυναίκες των ξωμάχων βαφές και νήματα !!!! Ποιος γνωρίζει σε τι χέρια βρίσκονται τα αρχαία νομίσματα. Μετά τη βροχή όλο και κάτι  βρίσκανε. 

    Ξεχαστήκανε τράβηξε η ώρα τα ζωντανά σκορπίσανε, πρέπει να τα μαζέψουν. Τα παταλιακά ακολουθούσαν αρχεγόνους κανόνες και δρόμους. Σκάρος, βοσκή, άρμεγμα, ύπνος ξανά τον ίδιο κύκλο , οι βοσκοί πάντα δίπλα τους, επί 24ωρου βάσεως !!!! 

   Ξύπνα αιθεροβάμονα στο 2012 είσαι!!! Δεν μου τηλεφώνησε ο Κώστας από τη Γερμανία, αλλά ξέρω ότι είναι καλά. Χθες είδα μήνυμα του στο ηλεκτρονικό περιστέρι το f.b .

                                          

Πελασγικά τείχη . Τειχιό, στο Ελληνικό της Θυρέας. Απο την παράδοση. Υπήρχαν λέει κάτι τεράστιοι άνθρωποι, πανύψηλοι, οι Πελασγοί. Αυτοί κτίσανε το τειχιό . Μετά ήρθαν οι κανονικοί σε ύψος άνθρωποι. Ένας κοντός άνθρωπος είπε κάτι στον Πελασγό. Αυτός θύμωσε και τον έβαλε στην τσέπη του !!! Η Μάννα του Πελασγού του είπε << άφησε τον κάτω παιδάκι μου αυτοί θα ζήσουνε και εμείς θα χαθούμε. Ο Παππούς ο Πάνος γεννημένος το 1894 το είχε ακούσει απο τους παλιούς το έλεγε και σε μένα. Οι Κολοβαίοι είχαν χωράφια στο Ελληνικό . Μια ζωή εκεί βοσκάνε τα γίδια μέχρι που δώσανε τα χωράφια προίκα στον Ευστράτιο Μπάρλα –Πουρνάρα ο οποίος είχε παντρευτεί την μικρότερη αδερφή τους τη Μαγδαληνή. Ο Πουρνάρας πάνω στη βάση του ναού στον Ανεμόμυλο έκτισε το καλύβι του . Ας βάλω τις δυο φωτογραφίες για να μνημονεύεται ο τόπος και οι πρόγονοι... Ν. Ιώνια 29 11 2012  Π Β

                                       

 Το ηλεκτρονικό περιστέρι έφερε από μακριά την άποψη του φίλου μου. Την παραθέτω .

   Kostas Iatridis Άλλη μια ωραία και ενδιαφέρουσα φωτογραφία

από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ, εκείνο το μέρος στο δεξιό του δρόμου από το Άστρος προς τον Άγιο Ιωάννη. Τότε το λέγαμε Ληνικό.΄Ηταν τα υπολείμματα , τα ερείπια ενός κάστρου και ενός οικισμού. Είχα πάει μια δυο φορές εκεί πάνω . Η θέα ήταν υπέροχη. Εμείς τα μικρά ζωάκια δεν ξέραμε τότε πολλά για αυτά τα υπέροχα έργα του ελληνικού μας παρελθόντος. Μα και τώρα ξέρω ελάχιστα. Ξέρω ότι υπάρχουν δύο βιβλία σχετικά. Πού να βρεθεί χρόνος; Όποιος ξέρει, τον παρακαλώ να τα καταγράψει περιληπτικά μερικά στοιχεία. Είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε τον τόπο μας. Με εντυπωσίασε κάποτε, πρέπει να ήταν το 1975, που σπούδαζα στο Nottigham. Χαζεύοντας με βιβλία στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, βρήκα ένα βιβλίο ενός άγγλου αρχαιολόγου στο οποίο περιέγραφε το χώρο και την ιστορία του. Αυτά τα ολίγα προς το παρόν.  2 Δεκεμβρίου στις 8:27 μ μ.

ΤΑ ΧΑΝΤΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΝΝΗ

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΙΣ. ΑΓΡΑΝΙΩΤΗΣ 

ή ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΡΙΣΤΕΙΔΗ .

  Ο Αντρέας  Αγρανιώτης, γιος του Παπαρίστειδη του οποίου το σπίτι είναι ακόμα δίπλα στη Μητρόπολη του Αγιάννη τον Πρόδρομο. Ηταν ο κτήτορας του Αγιολιά.  Πρέπει να ειχε γεννηθεί το 1892  δεδομένου ότι ηταν λίγο μεγαλύτερος απο τον παππού τον  Πανό τον Κολοβό. Είχαν δάσκαλο το Μερμήγκι από τη Μελιγου . Πηγαίνανε ναζί σχολείο στην Εκκλησία του Πρόδρομου. Εργάστηκε για πολλά χρόνια υπάλληλος στη Ιωνική Τράπεζα . Κάθε χρόνο έφερνε από την Αθήνα γραφική ύλη και την μοίραζε στα παιδιά του δημοτικού Σχολείου Αγίου Ιωάννου . Αγαπούσε πολύ τον Αγιαννη αυτοχαρακτηρίζετο ως Βλαχαγιαννίτης .

   Έκανε σαν μικρό παιδί από τη χαρά του στον αγιασμό της δεξαμενής που έφερε το νερό μέσα στα σπίτια του Αγιάννη . Έγραψε ένα ποίημα που σατίριζε και καυτηρίαζε την εσκεμμένη καθυστερήσει του εργολάβου. Εκθείασε τους Αγιαννίτες εργάτες . Επαίνεσε  τον συχωρεμένο το Λυσσαίο - Οδυσσέα Σούρσο- που δούλευε το κομπρεσέρ για τα φουρνέλα . Δυστυχώς δεν εχω βρει ακόμα εκείνους τους στοίχους με  το λογύδριο του και το ποίημα .Τους ψάχνω, στο νου μου είναι αχνοί . Μόνο τη εικόνα του εχω συγκρατήσει.

   Βρήκα στην εφημερίδα  << Κυνουρία >> ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 552 σελ 3 ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 1967. Τους στοίχους που αναφέρονται στα εγκαίνια του Υδραγωγείου στο Χαντάκια της Κυνουρίας , οικισμός κατοικούμενος τότε  απο Αγιαννίτικες οικογένειες. Ο τίτλος   

Κυνουριακοί στίχοι

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΥΔΡΑΓΩΓΕΙΟΥ 

Στα Χαντάκια του Αγιαννη

Ήρθ' ο Mαρίvoς του Χασαπογιάννη

Λίγο νεράκι για να φέρει.

Στα, άγονα ετούτα μέρη.

Κι ήρθε στα αλήθεια το νεράκι,

Που χρόνια το 'χανε  μεράκι,

Και  Χορτάσαν΄ οι Τσωραίοι ,

ΟΙ Μπαρλαίοι,  οι Κουβαραίοι

Και οι Άλουπογιανναίοι.

Τώρα πια απ΄ τά βαρέλια  

Θα ζυμώνουν τα καρβέλια

Και τα ρούχα τους θα πλένουν,

Τα πανιά τους θα λευκαίνουν.

Πάνε πια των γύναιων οι βόλτες,

Θα καθίσουν να μπαλώσουν και τις

              ( πόλκες 1

Και τα σπίτια τους θ' ασπρίσoυν,

Τα κουτσομπολιά θ΄ αρχίσουν.

Και ο Μαρίνος με καμάρι

Λέει πως τους ψήφους τους θα

            πάρει ,

Μα θα τόνε  φάει ένας  άλλος

Ό Ανδρέας ο Μεγάλος.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΡΑΝlΩΤΗΣ

('Ο Οποίος το είπε κατά τα εγκαίνια του Υδραγωγείου στα Χαντάκια – συνοικισμόν Αγίου Ιωάννου – Άστρους.

1.  Γυναικεία  ζακέτα από  μετάξι . Τις φορούσαν οι κόρες των Προυχόντων στον Αγιαννη. Εδώ το αναφέρει σκωπτικά γιατί δεν πρέπει να υπήρχε τέτοιο πράγμα στο συνοικισμό των Γεωργοκτηνοτρόφων .

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ.

     

Παν.Ι.Δ.Βλαχάκης.

Επιμέλεια Σχόλια.

               Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ Βασίλειος Μπουρνάκης (1930 –1962)

                 

ΤΡΑΓΙΚΟΝ ΘΎΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ.

«Την 5ην Δεκεμβρίου απέθανεν εις ηλικίαν 32 ετών – κατόπιν δυστυχήματος – ο διδάσκαλος Σιταίνης Βασίλειος Μπουρνάκης.Ο θάνατος του διδασκάλου Βασίλειου Μπουρνάκη προεκάλεσε πανελλήνιον συγκίνησιν και συμπάθειαν, εβύθισε δέ είς βαθείαν θλίψιν την ιδιαιτέραν περιφέρειαν είς την οποίαν υπηρέτει και είς την οποίαν έπεσεν θύμα τραγικόν του καθήκοντος .Ο Βασίλειος Μπουρνάκης δέν υπήρξε απλώς θύμα του καθήκοντος’ αν ήτο μόνον αυτό, η μεγάλη οικογένεια του Διδασκαλικού κόσμου και ευρύτερον των Εκπαιδευτικών θα ήτο υπερήφανος. Ο Βασίλειος Μπουρνάκης υπήρξε θύμα της αδιαφορίας και της ελλείψεως στοργής εκ μέρους του Κράτους. Ο τραγικός δάσκαλος έκανε κάτι παραπάνω απο το καθήκον του. Όλοι γνωρίζουν πόσον δύσκολο είναι το έργον του Εκπαιδευτικού, όλοι αντιλαμβάνονται τας αντιξοότητας, τας οποίας συναντά ούτος εν τη εκτελέσει του καθήκοντος . Και όμως το Κράτος σπανίως έρχεται αρωγόν εις την τραχείαν αυτήν προσπάθειαν του εκπαιδευτικού. Δεν τον ενισχύει εις το έργον του. Τον εγκαταλείπει εις το έλεος της Τύχης. Και ο εκπαιδευτικός παύει να είναι υπάλληλος – όπως και δεν είναι-, γίνεται λειτουργός, γίνεται ιεραπόστολος .»

                           «Κυνουρία» ΤΡΙΤΗ 1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1963 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 501

Είχαμε κατέβει στα χειμαδιά , στο Γιαλό όταν μάθαμε το θλιβερό μαντάτο.

Ευτυχώς που δεν είδα το δάσκαλο νεκρό, τον θυμάμαι πάντα ζωντανό και λεβέντη με θαμπές εικόνες γιατί ήμουνα μικρός.

 Δυο εικόνες είναι χαραγμένες στη μνήμη μου. Μου τραβούσε χαϊδευτικά τα μάγουλα στη δημοσιά μπροστά από την καρυδιά του Χαρούλη του Σπυράκη. Μου έλεγε μαγουλάκια – μαγουλάκια μας έπαιζε τρέχαμε φωνάζαμε και αυτός έλαμπε από τη χαρά του.

 Στο πάτημα των σταφυλιών το Σεπτέμβρη της χρονιάς που πέρασε σε άλλες διαστάσεις παρακολούθησα το πρώτο πείραμα φυσικής στη ζωή μου.

   Στο Ληνό του μπάρμπα Γιώργη του Γιακουμή – Κακουργιώτη ( πεθερός του ) Πατάγανε τρις πατητάδες τα σταφύλια από τα αμπέλια του Αιλιά και της Αγιαπαρασκεύης. Με στείλανε να φέρω το “ γράδο” του παππού του Πάνου. Στα σκαλάκια του Μιχάλη του Κολοβού το έβγαλα από τη θήκη για να το επεξεργαστώ !!. Το έσπασα.

1) Ματίνα Γιακουμή Μουρνάκη  2) Ο Δάσκαλος Βασίλειος Μπουρνάκης. 3) Δήμητρα -Τούλα – Κολοβού. 4) Μαρία Αθ Κολοβού.

Με μαλώσανε όλοι εκτός από το δάσκαλο και το θείο μου το Βαγγέλη. Στείλανε ένα παιδί τεσσάρων (4) ετών να φέρει ένα ευαίσθητο όργανο. Ώσπου να φέρουν ένα άλλο γραδόμετρο έκανε το εξής. Έπλυνε καλά ένα φρέσκο αυγό, το έβαλε μέσα στο καζάνι και μέτρησε την άνοδο του υπολογίζοντας τους βαθμούς. Το έκανε για να διδάξει εμάς τα παιδιά. Δίδασκε με το ήθος του και την καθημερινή του συμπεριφορά.

   Οι ορεσίβιοι Σιταινιώτες τίμησαν και τιμούν ακόμα και σήμερα. Η θυσία του στην μνήμη των απλών ανθρώπων είναι φάρος και παράδειγμα αυτοθυσίας. 

                                                       Ο δάσκαλος το 1956. 

   Το 1969 μετά τις αποκριές κατεβάζαμε προμήθειες από το Χωριό στο Γιαλό. Στο μονοπατάκι κάτω από το Σπαθοκομένο καθότανε ένα παλικάρι από τη Σίταινα. Ήταν λίγο μεγαλύτερο από τα είκοσι, είχε μια φτηνή βαλίτσα της εποχής και μια σακούλα της ρίγας. Παρακάλεσε με ευγενικό τρόπο τον πατέρα μου να του πάμε τα πράγματα μέχρι το Χάνι του Κοπανίτσα. Από εκεί θα έπαιρνε το λεωφορείο του Χαράδρου για την Αθήνα. Στα 5 χιλιόμετρα δρόμο είπε στον πατέρα μου ακριβώς τι είχε συμβεί. Πρέπει να ήταν ένα από τα παιδάκια που κρατούσαν τη σκάλα. Μελαγχόλησα και δεν έβγαλα μιλιά. Το παιδί το κατάλαβε και άλλαξε κουβέντα. Όταν φτάσαμε στου Κοπανίτσα έτρεξε και μου έφερε πέντε καραμέλες από το βάζο του μπάρμπα Γιώργη.

Είχα κατεβάσει την κεφάλα μου, σκεπτόμουν παράξενα πράγματα.Ο πατέρας μου άρχισε να μου μιλάει για το θέμα. Μου είπε να μη στεναχωριέμαι αλλά να τιμώ το δάσκαλο. Ένας τρόπος είναι να μην τσακώνομαι με τον ορφανό γιο του. Τον άτυχο ξάδερφο μου το Γιώργη. Μου μίλησε για την ευσυνειδησία και την τιμιότητα του δάσκαλου με απλά λόγια ..

Η απώλεια του δάσκαλου, «του θείου του Βασίλη» είχε οδυνηρά αποτελέσματα για την οικογένεια του. Η δασκάλα μας η Σταματίνα Γιακουμή – Μπουρνάκη, κλείσθηκε στον εαυτό της. Μεγάλη η λύπη της, δεν την ξεπέρασε ποτέ το χαμό του συζύγου της. Είμαστε γείτονες στον Αγιάννη και ήταν πρώτη ξαδέρφη της μητέρας μου. Ανάθρεψε τον Γιώργη με μεγάλη αυστηρότητα και με πολλούς περιορισμούς. Αυτή η συμπεριφορά τον διαμόρφωσε σε κλειστό και φοβισμένο άτομο. Ήμουν ίσως από τους λίγους ανθρώπους που του έδινα θάρρος. Στα παιχνίδια μας δεχόμουνα να το παίζει αρχηγός, τον άφηνα να με κτυπά για να αισθανθεί δυνατός. Εξυπακούεται ότι αν πέρναγε τα όρια έτρωγε τις ανάλογες κλωτσιές και καμιά πέτρα από το λάστιχο πάντα στα πόδια ....     

   Αργότερα συζητούσαμε  πολλές φορές δίνοντας του θάρρος.... Όταν έχασε την εργασία του στο" Αιγαίο" αρρώστησε από τη στεναχώρια του. Πέθανε σε ηλικία 40 ετών.

   Το κακό συνεχίστηκε με τον θάνατο του μικρού Βασιλάκη του εγγονού του δάσκαλου που χάθηκε από ιατρικό λάθος.

Η Δασκάλα μας, η θειά Ματίνα ήταν πρόσωπο αρχαίας τραγωδίας. Έκλεγε όταν με έβλεπε και δεν άντεχα. Πέθανε υπέργηρη πριν από λίγα χρόνια στο Άστρος. Ας αναπαύονται όλοι τους εν ειρήνη.

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ

  

   Ο Ιωάννης Β. Κοσμάς 

<< Κοσμόγιαννης >> Καστρίτης

       λαϊκός ποιητής

   Ο Ιωάννης Β. Κοσμάς <<Κοσμόγιαννης >> Καστρίτης, από τον Αγ. Νικόλα .Ηταν γνήσιος λαϊκός Αριστοφανικός ποιητής και όχι μόνο. Να πως αυτοχαρακτηρίζεται σε ταινία ( μπομπίνα ) μαγνητόφωνου της εποχής .Τα λόγια περιττεύουν . << Ο Κοσμόγιαννης Ο Γιάννης είναι μάγκας και αλάνης είναι Ποιητής γερός, συνάμα και Ηθοποιός  είναι μερακλής, ναζιάρης, Γύφτος F1  και Καραμουζιάρης  ήτανε Χορευταράς και μεγάλος Ψο ....ρας

...Έγραφε και απάγγελλε τα ποιήματα του σε ταβέρνες σε κοινωνικές εκδηλώσεις κ.α. Έπαιζε το δύσκολο όργανο την αρχέγονη πίπιζα . Έπαιζε θέατρο στους θρυλικούς θιάσους στο Καστρί και χόρευε . εχει γράψει ένα τομίδιο – ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ- με ποιήματα Εθνικού περιεχομένου το 1954. Τα περισσότερα σατυρικά του είναι σόκιν. Υπάρχουν διασκορπισμένα σε κασέτες στα χέρια διαφόρων κυρίως μεταναστών. Εχει γράψει και ποιήματα θρησκευτικού περιεχομένου.

 Πιστεύω πως στο έργο του πρέπει να γίνει γνωστό. Εκτός από τα μικρά παιδιά γιατί απαγόρευε δια ρόπαλου ο ποιητής να παρευρίσκονται. Τότε έλεγε μακριά από θηλυκά αλλά τώρα τον ξεπέρασαν σε αθυροστομία και όχι μόνο !!! Την ευθύνη την έχει αυτός που τα κυκλοφορεί και όχι αυτός που τα λέει!!

F1 Γύφτος = Σιδηρουργός. Μαχαίρια και εργαλεία κατασκεύαζε ο αείμνηστος μπάρμπα Γιάννης

         

    ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ 

Ω  της νιότης  τα χρυσά σεις βλαστάρια

κρυφοί της Μάννας πόθοι κι  ανθισμένη

δίκη μας ψυχή... του έθνους καμάρια

ελπίδα της αυριον, που σας προσμένει...

Ποτέ μην ξεχνάτε την Πατρίδα

την όμορφη κι αγνή κόρη των  χρόνων

H ψυχή σας ας γίνη μια αχτίδα

να καίει στη  χώρα των Μακεδόνων...

Tης  δόξας να μάσετε χρυσά λουλούδια     

με την ανδρεία, την πίστη, το θάρρος

στο χέρι τη σπάθη, στο στόμα τραγούδια,

 παιδιά των προγόνων φωτίζει ο φάρος...

"Ω σεις! Μαθηταί !  που με κόπο ζητάτε

τα ύψη του πνεύματος, ψηλά στον αιθέρα ­

πάντα να σκέπτεσθε, ποτέ μην ξεχνάτε

της ζήσης τη χάρη, την Μάννα, τον' Πατέρα...

Και στην ψυχή σας τ΄ άσπρα κρίνα

με τα νερό της αρετής ν΄ ανθίζουν

Θρησκεία-Πατρίδα! να! κείνα

τ΄ άστρα, τη ζωή σας που θα φωτίζουν....

,"Ω της νιότης τα xρυσά σεις βλαστάρια

κρυφοί της μάνας πόθοι... κι’ ανθισμένη

δική μας ψυχή, του Έθνους καμάρια

ελπίδα ,της αύριον, που σας προσμένει...

                                                                      Καστρί Κυνουρίας 1954