ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΤΗΣ ΕΡΗΝΗΣ.

                                                  

                                                       

                                          Τ Ο   Χ Ω Ρ Α Φ Ι    Τ H  Σ    Ε Ρ Η Ν Η Σ

  

Χριστόφορος Β Νικολάου

 ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2012

O Χριστόφορος Βασ. Νικολάου γεννήθηκε στην Περδικόβρυση(Τσερβάσι) το 1947. Πήγε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του, στο γυμνάσιο του Περιστερίου Αθήνας και στο λύκειο του Αγίου Νικολάου Καστρίου. Μπήκε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών απ' όπου και πήρε πτυχίο γεωπόνου και οινολόγου. Άσκησε το επάγγελμα του Oινολόγου και εμπόρου γεωργικών εφοδίων.    

   Παντρεύτηκε τη συμμαθήτριά του στο λύκειο Μαίρη Μενελάου Καπράνου με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Σήμερα είναι συνταξιούχος. Ασχολείται με γεωργία, κηπουρική, μαστορέματα - κατασκευές, μουσική, λογοτεχνία και ιστορία.

   Αγαπά και πονά ( απο το γεωπόνος) - πολύ τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.

  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Χριστόφορε με τιμάς που μου εμπιστεύεσαι να αναρτήσω   τα κείμενα σου.

           

                                      Τ Ο   Χ Ω Ρ Α Φ Ι    Τ H  Σ    Ε Ρ Η Ν Η Σ

   Ιδρωμένοι και κατάκοποι, κοντομεσήμερο, ο ήλιος να μας ζεματάει, συνεχίζαμε την πορεία στον ατέλειωτο αυχένα  του Ζυγού.  Ήτανε ώρα για διάλειμμα.

   Πίσω μας είχαμε αφήσει τους Φονεμένους και πιο πίσω, στο βάθος, φάνταζε ο Μαλεβός. Κυρίαρχος και αιώνιος, λιτός και αυστηρός. Η κορφή του γυμνή, άγγιζε το θεό. Οι πλαγιές του δασωμένες και ζωηρές, άλλες στρωτές και ομαλές και άλλες απότομες και κακότροπες, σχηματίζοντας βαθιές ρεματιές, γκρεμούς και άγρια φαράγγια, κατεβαίνανε στον κόσμο των ανθρώπων κι ύστερα συνεχίζανε ξερακιανές και κακομαδημένες, φτάνανε στη θάλασσα και χανόντουσαν στα βάθη της… Κάτω μας δεξιά τα Καστριά και πέρα μακριά το Ξεροκάμπι, η θάλασσα, τ’ Ανάπλι...

   Ο Απρίλης να ΄χει στήσει τρελό πανηγύρι με τα χρώματα, τις ευωδιές και κάθε λογής πετούμενο. Για να υποδεχτεί το Μάη. Η βλάστηση να σε καταπιεί, οι αισθήσεις να μη χορταίνουνε, να μην προφταίνουνε να τα γευτούνε όλα. Κι ο νους να τρέχει…Σε ιστορίες και παραμύθια, σε θρύλους, στο είναι και στο δεν είναι, στα γιατί…

   Ξαφνικά, ακούστηκε η κραυγή:  Νικοοόλα,  Λεωνιίδα,  Μαριγωωώ…Και ξανά:  Νικοοόλα,  Λεωνιίδα,  Μαριγωωώ…

   Χρόνια τώρα προσπαθούσα να φανταστώ αυτή τη φωνή μα δεν μπορούσα. Σα λεπίδα αστραφτερή και κοφτερή, έσκιζε τον αέρα, έκοβε τις φυλλωσιές και τις ανάσες, μάτωνε την καρδιά , έσκιζε το λιθάρι… Σκληρή και μαλακή, δυνατή και σιγανή… Να παραπονιέται και να μαλώνει, να ρωτάει και να απαντάει, να απευθύνεται σε όλους και σε κανέναν, να προσπερνάει τον κόσμο τούτο, να θέλει να φτάσει μακριά…Ξερή, τσακισμένη, γοερή…

   Νικόοολα,  Λεωνίιιδα,  Μαριγώωω…

   Σάστισα. Μπροστά μας απλωνότανε μια λάκα. Αποκαμωμένος, έψαξα να βρω ένα απόσκιο, έν’ απόμερο να κρυφτώ απ’ τον  ήλιο και τη λεπίδα που σπάθιζε πέρα δώθε, ίσως να γύρευε εκδίκηση…Έγειρα σ’ έναν όχτο, στον ίσκιο μιας καστανιάς κατά το ξέφωτο. Και τότε την είδα!  Ήτανε η Ερήνη!  

                                        

   Μαυροντυμένη, ξεμαντήλωτη και ξέπλεκη, ζωσμένη με το πεσκίρι, στεκότανε στοιχειό  στη μέση της λάκας, αγέρωχη, τήραγε ψηλά και μακριά στον ορίζοντα, στη θάλασσα, πέρ’ απ’ τη θάλασσα, πέρ’ απ’ τον ουρανό…Να φωνάζει και να γυρνάει το κεφάλι πέρα δώθε…Και τα χέρια, μια να τεντώνουνε μπροστά και μια να μαζεύονται, να χτυπάνε το κεφάλι και το στήθος....

   Νικόοολα,  Λεωνίιιδα,  Μαριγώωω…Και πάλι, Νικόοολα,  Λεωνίιιδα  Μαριγώωω…

   Η φωνή της τώρα είχε μαλακώσει, είχε βραχνιάσει, δε γύρευε πια απάντηση, δε μάλωνε, δεν απευθυνότανε… Το κεφάλι χαμήλωσε σιγά-σιγά, τα χέρια πέσανε, οι ώμοι γείρανε…

   Πάνε χρόνια  πού ‘χα ακούσει την ιστορία απ’ την πεθερά μου την Ευγενία. Την έφερε η κουβέντα πάλι πριν λίγες μέρες..

  - Ήμουνα τριώ χρονώ, όταν η μάνα μου, η Μαριγώ, γέννησε την τέταρτη τσιούπα. Κανένα παιδί!  Ο Κοκκινιάς, ο πατέρας μου ντε, της φέρθηκε άσκημα ο παλιάθρωπος… Tην άφησε αβοήθητη κι έφυγε για το Παράλιο. Όταν, μετά από λίγες μέρες, γύρναγε στον Αγιονικόλα για να φορτώσει πράματα, άκουσε απ’ το Ξεροκάμπι την καμπάνα… Βάρυγε για τη Μαριγώ...

   Κράτησε τα δυο μεγάλα κορίτσια, τη Θανάσω και την Παρασκευή που μπόργανε να δουλέψουνε, εμένα και το μωρό μας έδωσε στη γιαγιά μας, τη μάνα της μάνας μου, την Ερήνη.

   Πολέμησε η γιαγιά  ν’ αναστήσει το μωρό της κόρης της, την αδερφή μου, έτρεχε σε λεχώνες, ζητιάνευε το γάλα, κέρδισε και μια κούτα Νουνού λέει, το ξεπέταξε… Τι χρώσταγε όμως η κακομοίρα του Θεού, έξι - εφτά χρονώνε της αρρώστησε το καημένο, το ‘χασε μες απ’ τα χέρια της…

    Η γιαγιά μου, η Ερήνη, εκτός από τη μάνα μου και τη μικρή, έχασε και δυο παιδιά ακόμα, το Νικόλα και το Λεωνίδα.       

   Ο Νικόλας, λεβέντης δυο μέτρα, αρρώστησε βαριά στον πόλεμο, στη Μικρασία. Κατάντησε. Τόνε στείλανε πίσω. Στ΄ Ανάπλι  δεν τον έπαιρνε το καΐκι πούκανε τη γραμμή με τ’ Άστρος. Τόνε φορτώσανε σε μια βάρκα και τόνε βγάλανε νύχτα στον Ατσίγγανο. Σούρθηκε το δόλιο μέχρι το πηγάδι… Περνάγανε ο κόσμος, που ξημέρωσε, να ποτίσουνε τα ζά, το τηράγανε από μακριά… Άνθρωπος είμαι τους έλεγε, δεν είμαι φάντασμα… Πέστε της μάνας μου να με πάρει…Μαθεύτηκε στο χωριό, τ’ άκουσε η αδερφή του η Σταυρούλα, η θειά μου που πήρε το Γύφτο, έτρεξε σκούζοντας στο πηγάδι, ήτανε δεν ήτανε δώδεκα το κακόμοιρο, αγκαλιαστήκανε… Τόνε πήρε καλικούσια και τον έφερε σπίτι...

   Μπήκε η άνοιξη, φορτώσανε για πάνω, τόνε βάλανε μισογόμι στο μουλάρι. Ξώλαμπρα, έσβησε ο Νικόλας… Τόνε κηδέψανε με τη φουστανέλα του. Της είπανε να κάνει χαρτιά να βγάλει σύνταξη, εγώ δεν πίνω το αίμα του παιδιού μου, τους είπε η Ερήνη...

   Ο Λεωνίδας, λεβέντης κι αυτός, σπούδαζε στην Αμερική γιατρός, τρία πτυχία! Αρρώστησε. Γύρναγε στους γιατρούς, δε γινότανε τίποτα. Σταμάτησε τις σπουδές, ήρθε στο χωριό να γιάνει. Χειροτέρεψε, κατάπεσε. Λέει της μάνας του μια μέρα, θέλω να με πας να  ιδώ τα χωράφια. Τον έβαλε στο μουλάρι η Ερήνη και τόνε πήγε στο χωράφι τους στο Ζυγό. Σε λίγες μέρες, άνοιξη πάλι ήτανε, της έφυγε κι ο Λεωνίδας.

   Έπινε μια καντήλα κρασί η γιαγιά μου, η Ερήνη, ζωνότανε στη μέση σφιχτά με το πεσκίρι κι ανέβαινε με τα πόδια στο Ζυγό, στο χωράφι τους. Την είχανε ακούσει που φώναζε:  Νικόοολα,  Λεωνίιιδα,  Μαριγώωω…

   Άκουσα φασαρία, συνήλθα. Έτοιμοι όλοι με τα σακίδια στην πλάτη να συνεχίσουμε την πορεία. Σηκώθηκα και ακολούθησα.

   Έριξα μια ματιά πίσω, στη λάκα. Δεν είδα την Ερήνη στο χωράφι. Κι ούτε φωνή ακουγότανε.                                                                                                                                                                            Απρίλης   2005,  Γιορβάσιος.                                                                                        

                                                    

ΜΗΤΣΟΣ ΚΑΠΟΤΑΣ - ΚΑΝΑΤΑΣ -..

Παν . Ι. & Δ. Βλαχάκης     

  ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2012                     

             ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ

Ο Παππούς του πατέρα μου απο τη μεριά την μητέρας του ηταν ο Μήτσος Κανάτας γνωστός ως Καπότας. Είχε πάντα μαζί του το τσομπάνικο ένδυμα την καπότα,γιαυτο του δώσανε το παρατσούκλι αυτό .

   Ηταν ο δυνατότερος ίσως άντρας της περιοχής μαζί με το γερο Ντέπο. Δεν ηταν πολύ ψηλός είχε φαρδιές πλάτες, πέρασε πολλά χρόνια βόσκοντας πρόβατα στα βουνά μας.

   Το 1939 ο Μήτσος Κανάτας, ο Καπότας, σήκωσε την βαριά κτητορική πλάκα της Σχολής Καρυτσιώτη. Μαζί με έναν άλλο και την μετέφεραν από το Κουτρί στον Αγιώργη !!!! Το είπε τότε ο γερο Θόδωρος το 1965 εμψυχώνοντας τους δέκα (10) περίπου άντρες που την μετέφεραν στη σημερινή της θέση.

  Στο μεσοπόλεμο για το Ξεροκάμπι γινότανε μάχες ακόμα και φονικά για τον έλεγχο του ζωτικού χώρου αναμασά στους κάτοικους των γύρω χωριών. Η θρυλική του μαγκούρα ανεβοκατέβαινε και έτρεπε τους Αγιοπετρίτες σε φυγή μακριά απο το Ξερόρεμα. Εδώ καθορίστηκαν τελικά τα σύνορα των δυο χωριών .

   Όπως πολλοί προγονοί μας ξενιτεύτηκε στην Αμερική Η.Π.Α. στις αρχες του 20^ου αιώνα. Έλαβε μέρος στο στρώσιμο των σιδηροδρομικών γραμμών. Οι συνθήκες ηταν αντίστοιχες με αυτές της γαλέρας. Άντεξε αυτός και κάποιοι λίγοι, εν αντιθέσει με πολλούς που άφησαν τα κοκάλα τους στις άγριες εκτάσεις της απέραντης αυτής χώρας.

          

                                       

                                                 1.        Σκύλος ποιμενικός ονόματι Τσελεπής .

                                             2.        Ντίνα Δημ Κανάτα ( Καπότα )

                                             3.        Δημήτριος Ιωαν. Κανάτας ( Καπότας )

                                             4.        Παναγιώτα συζ  Δημήτριου Κανάτα ( Καπότα)

   Τα χρήματα τα έστελνε στη σύζυγο του την Παναγιώτα - Ζιώτα το γένος Μαγκλή. Αυτή έκανε αγορές στο Ξεροκάμπι στον κάμπο του Άστρους κ.α. ηταν όμως αγράμματη. Στη σύνταξη των τίτλων παρίστατο και ένας ξάδερφος τους που έγραψε κάποια κτήματα στο όνομα του. Γυρίζοντας ο παππούς θα τον σκότωνε αλλά σκέφτηκε τα παιδιά του. Είχε δυο γιους το Γιάννη και το Γιώργη τον πατέρα των σημερινών Καποταίων. Είχε τέσσαρες κόρες την Στάμω, την Σρατήγω, την Αικατερίνη και την Ντίνα.      

   Η εργατικότητα του και τα κόπια της ξενιτιάς του επέτρεψαν να φιγουράρει ανάμεσα στους πρώτους νοικοκυραίους του Αγιαννη οκτακόσια 800 πρόβατα είχε φτάσει να έχει στο Μαλεβό – Πάρνωνα. Αμπέλια ,γόνιμα χωράφια και βοσκοτόπια .

    Η μοίρα τον κτύπησε σκληρά τα δυο καλύτερα παιδιά του φύγανε σε νεαρή ηλικία απο τη ζωή. Απο τότε το έριξε στο κρασί.

   Το 1935 η Στάμω, η πανέμορφη κόρη του, η μητέρα του πατέρα μου πέθανε 24 ετών στη γέννα. Εγκληματική αμέλεια ενός Αστρινού γιατρού. Ξέχασε να βάλει στην τσάντα του μια αιμοστατική ένεση.<< Σιγά και τι έγινε αιμορραγεί μια Βλαχαγιαννιτίσσα στην Απάνω γειτονιά >>. Άλλοι καιροί άλλα ήθη .

   Ο Γιάννης ηταν άρχοντας. Στο μεσοπόλεμο όταν οι άλλοι ζούσαν σε πρωτόγονες καταστάσεις, έκαναν μπάνιο όποτε το θυμόνταν. Αυτός έκανε ατομική υγιεινή. Η καθαριότητα και η παλικαριά του τελικά τον οδήγησαν στον τιμημένο θάνατο. Παλτά φορούσαν οι Τσιοπέλοι (αστοί μεγαλοκτηματίες) και κάποιοι επιστήμονες. Ο Γιάννης φορούσε κουστούμι και παλτό, είχε Αμερικάνικο δίκαννο, δερμάτινο σακίδιο για το κυνήγι και ηταν πάντα ντυμένος στην πένα. Στη μάχη της Κρήτης πλενότανε σε ένα πηγάδι. Εντοπίστηκε απο τα << Stouka >> αντί να κρυφτεί , σήκωσε το ατομικό του όπλο και πυροβόλησε προς το αεροπλάνο. Ψυχραιμία και θάρρος, Δαυίδ εναντίον Γολιάθ ένα ατομικό όπλο εναντίον μια μηχανής θανάτου - το κάθετου εφορμήσεως Stouka...Στη στροφή ο Ούννος πιλότος έριξε βόμβα, ο Γιάννης έπεσε ηρωικά. Ο συμπολεμιστής του απο τη Ν. Κυνουρία γλίτωσε γιατί κρύφτηκε. Αργότερα βεβαίωσε τα γεγονότα. Ο παππούς πήγε με τα πόδια μέχρι τα Μέλανα. Ο άνθρωπος έδωσε τη μαρτυρία του. Ετσι έβγαλε τη σύνταξη η Ντίνα η ανάπηρη που πέθανε υπέργηρη πριν απο λίγα χρόνια.

   Ο τότε Δήμαρχος Άστρους και γιατρός Σοφοκλής Κορδώνης δεν ήθελε να βεβαιώσει ότι ο Γιάννης είχε << σώας τα φρένας>>, προϋπόθεση για να βγάλουν τη σύνταξη. Ηταν Γερμανόφιλος ή δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί θυσιάστηκε και δεν έφυγε να γλιτώσει την ζωή του. Ο γερο Μήτσος με το καλό προσπάθησε να του εξηγήσει τη στάση του ήρωα γιου του. Αυτός του είπε ηταν τρελός, δεν σου δίνω τίποτα. Βρόντηξε και άστραψε ο γερο Μήτσος!!!

H ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΑΣΤΡΟΣ ΤΟ 1945.

            

                                                                   H ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΑΣΤΡΟΣ ΤΟ 1945.

       

       Επιμέλεια - Σχόλια

       Παν . Ι. Δ. Βλαχάκης 

        Νοέμβριος  2012

    Στην περίοδο της σκλαβιάς οι εργάτες του χωριού μας πήρανε πρωτοπόρα θέση στον αγώνα του έθνους για την επιβίωση και τη Λευτεριά . Κάτω απ΄ τα αλλεπάλληλα τρομοκρατικά μπλόκα των Γερμανοϊταλών και ράλληδων , οι εργάτες συμπτύξανε το σωματείο τους . Σκοπός του εργατικού Σωματείου Άστρους ηταν η οικονομικη και πνευματικη εξυψωση των μελλων του, η αναπτυξη απαγγελματικής αλληλεγγύης κλ.π.

   Το 1943 και 44 βρίσκει τους εργάτες όλους μέσα στο εργατικό τους σωματείο. Το Σωματείο ελαιοεργατών διεκδικεί 8ωρη δουλειά και αυξήσει του μεροκάματου. Τα αιτήματα τους απορρίπτονται απο τους εργοστασιάρχες. Συγκαλείται Γενική συνέλευση και αποφασίζεται 24ωρη απεργία που λήγει με νίκη των εργατών και συγκεκριμένα πέτυχαν 8ωρη δουλειά και τα παρακάτω μεροκάματα ( που μπορούν οι εργάτες να τα συγκρίνουν με τα σημερινά). Πρώτος μάστορης τρις οκάδες λάδι, δεύτερος δυόμισι και τρίτος δύο οκάδες και πληρωμής κάθε Σάββατο . Το 1944-45 το Σωματείο έρχεται σε συνεννόηση με τους εργοστασιάρχες.

   Το Άστρος ακολουθούν και τα γειτονικά χωριά και με μεγαλύτερο ενθουσιασμό . Έτσι βλέπουμε στις 7 του Γενάρη του 1945 να έρχονται αντιπρόσωποι απο δώδεκα εργατικά Σωματεία στα γραφεία του Εργατικού Σωματείου Άστρους. Τα Σωματεία που στείλανε αντιπρόσωπους είναι τα εξής:

1.      Εργατικό Σωματείο Παραλίου Άστρους.

2.      Σωματείο Ψαράδων

3.      Σωματείο Λιμενεργατών.

4.      Εργατικό Σωματείο Άγιου Ανδρέα .

5.      Ένωση εργατών Καρακοβουνίου

6.      Εργατικό Σωματείο Βερβένων .

7.      Εργατικό Σωματείο Στόλου.

8.      Εργατικό Σωματείο Δολιανών.

9.      Εργατικό Σωματείο Άστρους .

10.  Σωματείο Χτιστών Μαραγκών

11.   Σωματείο Τσαγκαράδων.

12.  Σωματείο Καραγωγέων

Οι αντιπρόσωποι απεφάσισαν την ίδρυση Εργατικού Κέντρου στο Άστρος  και βγάλαν Συμβούλιο και Εξελεγκτική επιτροπή. Στις 30 Γενάρη το Εργατικό Κέντρο καλεί τους αντιπρόσωπους του σε συνεδρίαση και απολογισμό δουλειάς . Την ημέρα αυτή (ιστορικός σταθμός για την εργατική κίνηση στον τόπο μας) μπήκανε τα θεμέλια της συνδικαλιστικής πάλης των εργατών μας .Σήμερα οι Μοναρχικοί με την τρομοκρατία διέλυσαν τα πάντα. Και μαζί κτύπησαν και την προοδευτική κίνηση των εργατών μας που με αγώνες και θυσίες δημιούργησαν .Οι εργάτες έχουν βαρείες υποχρεώσεις στη ζωή και στην οικογένεια τους , να διεκδικήσουν ενωμένοι (ανεξάρτητα απο πολιτικά φρονήματα ) μεροκάματο 2,5- 3,5 οκ. λάδι τώρα που ανοίγουνε τα εργοστάσια .

      Τ. ΚΑΚΑΒΟΥΛΙΑΣ

Τάσης ( ο Ράφτης) Κακαβούλιας

 Παλιός κομμουνιστής πριν από τον πόλεμο . Ήταν στο ΚΚΕ μαζί με το Ζαχαριάδη, τον Πλουμπίδη, το Λουλέ , το Φλωράκη κ.α. Το καθεστώς Μεταξά έκαψε τα βιβλία του στην πλατεία του Άστρους. Το ψευδώνυμο  του ηταν <<Μαύρος>> Σημαίνον στέλεχος στην περιοχή μας μέχρι το τέλος του  Α αντάρτικου. Οργάνωσε στην περιοχή σωματεία , έφτιαξε βιβλιοθήκη , πολιτιστικό σύλλογο κ.α. Ηταν από τους πρώτους παίκτες του Πανθυρεατικού. Στο Β  αντάρτικο τον εξουδετέρωσε με αισχρό τρόπο ο αμφιλεγόμενος Κ. Ζησιάδης. Οι συνεχείς διώξεις και απο το ιδιο του το κόμμα δεν τον κλόνισαν έμεινε πιστός στις αρχές του . Έκτοτε ηταν το θύμα των παρακρατικών και του μετεφυλιακού κράτους. Τον κυνηγούσαν μέχρι το θάνατο του, Όποιος του έλεγε καλημέρα γινόταν αμέσως στόχος. Μειλίχιος ,σοβαρός καταρτισμένος Μαρξιστικά .

Σχόλια : Στα ελαιοτριβεία οι εργάτες δούλευαν κάτω απο μεσαιωνικές συνθήκες . Θυμάμαι ότι μου έλειπε ο πατέρας μου έφευγε στις 5 το πρωί και γύριζε στις 12 το βράδυ. Μου εχει διηγηθεί ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950 δούλεψε 20 ώρες στο διαχωριστήρα του εργοστάσιου του Γαλάνη –Παπαδακου . Υπήρχαν εργοστασιάρχες που στο τέλος τους δίνανε ψίχουλα. Είδαν ανακαλύψει το ωρομίσθιο !!! Οι συνθήκες εργασίας μέσα στην υγρασία ηταν συνθήκες γαλέρας.

ΕΝ ΑΓΙΩ ΙΩΑΝΝΗ

                           

                                         

  EΝ ΑΓΙΩ ΙΩΑΝΝΗ τη .........2012

Παν . Ι. & Δ. Βλαχάκης    

ΟΚΤΩΒΡΗΣ  2012                         
                       

  Αγιάννης του Άστρους στο μεσαίωνα, Άγιος Ιωάννης Κυνουρίας Αρκαδίας τώρα. Ένα όμορφο Αυγουστιάτικο απόγευμα με καλή παρέα. Μου έκανε την τιμή να είναι κοντά μου ένας φίλος. Ο μεγαλύτερος ίσως φωτογράφος της Θυρέας. Ακολούθησε ο έφηβος ανιψιός μου ο Γιάννης. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες, τι λέω τα κέρατα μας τραβήξαμε με τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Θυμήθηκα μέχρι το 1985 που πρόσεχα γιατί είχα 12 άντε το πολύ 20 στάσεις. Ρε πως αλλάζουν τα πράγματα. Μέχρι το 1974 κατέβαινα στον Πρόδρομο με το δυνατό μουλάρι μας τον Ψαρή. Τώρα κατεβαίνω με τα 100 άλογα του κουτιού με της τέσσαρες ρόδες !!!!

 Πρόδρομος το κέντρο της ζωής γύρω απο τα νερά του. Θυμήθηκα πολλά, τον μπάρμπα Αντρέα τον Αγρανιώτη του Παπαρίστειδη τον κτήτορα του Αγιολιά. Η συκιά του πέφτει στον Πρόδρομο. Παλιά δεν θα άπλωνα, τώρα ομολογώ πως έκοψα 5-6 σύκα. Δικαιολογία χαμένα θα πάνε !!! Δεν ζει ο νοικοκύρης τους, δεν υπάρχουν παιδιά να τους επιτρέψει να τα φάνε όπως έκανε τα δύσκολα χρόνια. Ερημιά πολλοί αγαπητοί άνθρωποι στον άλλο κόσμο. Δεν είδα το μπάρμπα Γιάννη, την θεια Παναγιώτα, τη Ντίνα του παππού του Καπότα, τον μπάρμπα Λια και άλλες απλές γνώριμες και αγαπημένες μορφές της κάτω γειτονιάς . Σπίτια κλειστά . Κανένα μουλάρι δεν ανέβηκε από τα περβόλια να πιει νερό. Δεν έπλεναν ρούχα ή σιτάρι ούτε ακουγότανε ο κόπανος. Οι φωνές των παιδιών σίγησαν. Δεν ήρθε ο ποτιστής ο μπάρμπα Γιώργης ο Τσιακουμάκης, να γυρίσει το νερό στη στέρνα. Δεν φάνηκαν τα παιδιά οι φίλοι μου με τα γαιδουρομούλαρα τα αρνοκάτσικα και τα σκυλιά τους. Μερικά παιδιά έχουν περάσει σε άλλες διαστάσεις. Έφερα 2-3 στη μνήμη μου στεναχωρήθηκα. Κοίταξα την Πλατάνα και νόμισα πως είδα κάποιους τολμηρούς να ανεβαίνουν με την τριχιά και επανήλθα. Τι γίνανε οι άνθρωποι; Με αυτές τις σκέψεις ξεχάστηκα .

  Κλεμμένα σύκα ε ρε πόσο θα ντρεπόμουνα τους δυο αγροφύλακες το Νικολάκη το Σκαρπέλο και το Μήτσο τον Τσιώρο. Τώρα και να φανεί ο Στράτης ο Λαβίος τι να μου πει, στρώμα σαπίζουν κάτω !!! Άλλαξαν οι καιροί . Τα ακούμπησα στο πεζούλι της πεντακάναλης πηγής. Οι υπόλοιποι της συντροφιάς δεν τα άγγιξαν. Με βουλιμία κοπάνισα τα μπουλαφάτα σύκα. Για λίγο έγινα παιδί !!!
  Ξεκινήσαμε στην ανηφόρα δεξιά στα περιβόλια του Καμπύλη έρημα. Εδώ ηταν το πρώτο νεκροταφείο του χωριού, μου είχε διηγηθεί ανάμεσα στα πολλά ο παππούς ο Πάνος ο Κολοβός. Απέναντι τα Μεσιανά .Μεγάλη η ανηφόρα είχα ξεχαστεί. Αν ηταν ο Ψαρής......τώρα πρέπει να προσέχω το κουτί δεν ξέρει το δρόμο. Το μάτι μου σταμάτησε στην Ελληνική σημαία στο σπίτι πάνω από τον Πρόδρομο, μπράβο στο Γιάννη του μπάρμπα Γρηγόρη ή στα παιδιά του Γιώργη που την υψώσανε. 

   Στο Πηγαδάκι τώρα. Κοίταγα προς τα κάτω να δω το παιδί με τα ξανθά μαλλιά και τα μεγάλα καθαρά γαλανά μάτια που έγινε πανεπιστημιακός δάσκαλος. Δεν ηταν εκεί ερημιά. Ούτε ένα γαϊδούρι δεν φάνηκε στο πηγαδάκι να δροσιστεί. Μια σεβαστή κυρία που έζησε πολλά χρόνια στη Αμερική μας κέρασε γλυκό του κουταλιού. Μας έδωσε και αργιοβύσσινο από το περιβόλι της. Αν δεν ντρεπόμουνα θα το έτρωγα όλο τόσο νόστιμο ηταν. Ο νεαρός αδιαφόρησε, χαίρομαι που είναι χορτασμένα τα νέα παιδιά. Ο φίλος μου έφερε μεγάλο κουτάλι !!! Διακριτικά όμως το δοκίμασε. Ευχαριστήσαμε και αφήσαμε το παλιό χωριό πορευτήκαμε προς τα πάνω.

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΠΑΙΝΕΙΣ !!




Γράφει ο Αγιαννίτης Δάσκαλος
    Κώστας  Σωτ. Ιατρίδης

Μπράβο σου! Κάποιες σχετικές σκέψεις.

Η συμπεριφορά μας καθοδηγείται συνήθως με βάση αξίες και κίνητρα. Από ένα κίνητρο γράφτηκε αυτό το κείμενο. Να περιγραφεί μια κατάσταση και συγχρόνως να τονιστεί η σημασία και ο ρόλος που διαδραματίζει ο έπαινος στην καθημερινή μας ζωή. Έμμεσα ο ρόλος της ταπείνωσης. Πρόσφατα επαινέθηκε ένας Έλληνας της περιοχής μας. Χαρακτηρίζεται από δυναμικές σκέψεις, πρωτοβουλίες και δημιουργικές ενέργειες. Τελευταία οι προσπάθειές του είχαν ως αποτέλεσμα να διοργανωθεί μια επίσημη δημόσια εκδήλωση στη Νομαρχία μας (Landratsamt Hochtaunuskreis), εδώ στην πόλη που ζούμε, το Bad Homburg (Hessen), δίπλα στη Φραγκφούρτη. Στόχος της, να τονιστεί ο ρόλος της δημιουργικής μετανάστευσης των Ελλήνων εργατών (Gastarbeiter) στη Γερμανία την δεκαετία του 1960 και να τιμηθεί ο Ελληνισμός της Γερμανίας. «50 Χρόνια Έλληνες στη Γερμανία.»

Θεωρήσαμε υπέροχη την προσπάθεια και την διοργάνωση της εκδήλωσης. Άρεσε αυτό σε πολλούς και σε εμένα τον ίδιο. Επαινέσαμε την ενέργειά του, άμεσα. Αξίζει έπαινος και στη Γερμανία.

Κατά περίεργο τρόπο, αυτός ο έπαινος έγινε αφορμή, να ενοχληθούν μερικοί ! Να τρομάξουν! Άρχισαν να δυσπιστούν φωναχτά. Να διαμαρτύρονται, να κατηγορούν. Να συκοφαντούν, ότι τάχα αυτός ο έπαινος περιείχε μία αποκρυμμένη δόση ειρωνείας !.. Έφτασαν ως εκεί! Είναι γνωστό ότι συχνά στις ανθρώπινες ενέργειές μας κυριαρχούν η ζήλια, ο φθόνος, η διαστρέβλωση, η μειονεκτική αντιμετώπιση, η συκοφαντία, οι διαψευσμένες ελπίδες, το mobbing !

Διδάχτηκα και έμαθα πολλά από την κοινωνική και την επαγγελματική μου δραστηριότητα. Ήμουν δάσκαλος από το 1964 έως το 2005. Με δίδαξαν αρκετά και είμαι ευγνώμων σε πολλούς ανθρώπους. Στη χήρα, αναλφάβητη μάνα μου, στους συγγενείς μου, σε φίλους μου, στις σπουδές μου, στους μαθητές μου και στους δασκάλους μου, στα βιβλία, στα ταξίδια, στις συζητήσεις, στην καθημερινή πείρα. Νιώθω χαρά να μαθαίνω και χαίρομαι να αντιδρώ σαν μαθητής που μαθαίνει.

Στα βασικά στοιχεία των σπουδών μου είχα επισημάνει την αξία και τη δύναμη της ενθάρρυνσης, του επαίνου. Με τον έπαινο τιμάται και ο επαινούμενος και ο επαινών.

Ο έπαινος έχει μεγάλη παιδαγωγική σημασία. Αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε διδασκαλίας, κάθε ανθρώπινης σχέσης, κάθε κοινωνικής επικοινωνίας. Εφαρμόζεται ακόμη και στα ζώα ! Απαραίτητες προϋποθέσεις του επαίνου : Να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Να χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια. Να περιέχει τα επιμέρους στοιχεία τα οποία τον προκαλούν και τον εκφράζουν !

Διατηρώ έντονη στη μνήμη μου μια φράση που μας τόνιζε ο Διευθυντής μας στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος «Όμοιος είσαι με το πνεύμα που εννοείς.»

Είσαι αυτό που μπορείς να κατανοήσεις, να αντιληφθείς, να καταλάβεις !

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν την ευτυχία, την ευκαιρία και την τύχη να διδαχτούν να βιώνουν την αισιοδοξία στο διάβα τους! Δεν έμαθαν να βλέπουν και να εκτιμούν το ωραίο, το καλό, την ομορφιά της ζωής. Συνήθισαν να βλέπουν παντού, ομίχλη, καταχνιά, συννεφιά! Δεν έτυχε να μάθουν να επαινούν. Να εγκωμιάζουν. Να επιδοκιμάζουν. Τους έλειψε το φως, η λιακάδα!! Έχουν συνηθίσει και έμαθαν να βλέπουν παντού και πάντα ομίχλες, το μαύρο, το κακό, το άσχημο …

Έμαθαν να σκέφτονται αρνητικά. Τους αρέσει να είναι δύσπιστοι, να κακολογούν. Να συκοφαντούν. Ίσως κάποιες ταπεινώσεις που βίωσαν στην παιδική τους ηλικία, τους επηρέασαν αρνητικά. Φαίνεται ότι αυτά τους ακολουθούν σε όλη την πορεία της ζωής τους … Τους πέφτει πολύ βαρύ. Τους είναι ανυπόφορο, δυσβάστακτο να διαπιστώνουν ότι κάποιοι επαινούν κάποιους συνανθρώπους τους !! Ακόμη και όταν οι ίδιοι επαινούνται, δυσκολεύονται, αγωνιούν … Ψάχνουν πάντα να βρίσκουν τι βρίσκεται πίσω από τον έπαινο! Συνεχώς είναι καχύποπτοι, δύσπιστοι! Δεν μπορούν να αντέξουν να δέχονται επαίνους ή να ακούν ανθρώπους να επαινούν άλλους!! Ψυχική ανεπάρκεια.

Κρίμα που κάποιοι αρνούνται να δεχτούν τον έπαινο, όπως αυτός εκφράζεται. Βασανίζονται και επιδιώκουν να προσπαθούν να ερμηνεύουν και να εκλαμβάνουν τον έπαινο ως ειρωνεία. Είναι η ιδιομορφία και η ιδιορρυθμία αυτού του είδους δείγμα ανεπάρκειας στοχασμού ; Σχετίζεται με κάποιας μορφής ψυχολογική ιδιαιτερότητα ; Αρκούμαι στην ομολογία της προσωπικής μου άγνοιας για μια σίγουρη εξήγηση και αδυνατώ να απαντήσω … Έχω επίγνωση των ορίων μου.

Θέλοντας να υποβοηθήσω τη μνήμη μου και να ενθαρρύνω το στοχασμό μου, έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα μερικά ρητά για τον έπαινο. Αυτά τα παραθέτω αυτούσια παρακάτω.

ΚΑΣΤΡΙΤΗΣ ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ

ΚΑΣΤΡΙΤΗΣ ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΜΠΡΑΪΜΗ 1825

Παν . Ι. & Δ. Βλαχάκης      

2012  ΝΟΕΜΒΡΗΣ             

                 ΙΣΤΟΡΙΑ

        Γ.Α.Κ. Αρχείο Βλαχογιάννη Φάκελος 24/26-5-1825

Προς  το έξοχον υπουργείον  της Αστυνομίας .

Ο υπογεγραμμένος γνωστοποιώ εις το έξοχον υπουργείον ότι ο Κωνσταντής Καλούτζης απο το χωρίον της επαρχίας Αγίου Πέτρου  Καστρί Αγιον Νικόλαον , αφ΄ έλαβεν απο το κοινόν του χωρίου του γρόσια , εξήντα , αρ, 60 , δια μηνιαίον μισθόν του , έλαβε δε και ένα ξένον τουφέκι , απο τον Θεοδωρήν Τερζάκην ,επί σκοπώ να απέλθη εις το Στρατόπεδον, αλλ΄ αυτός έπραξεν όλον το εναντίον , επειδή ελιποτάκτησε και ούτως έλαβε και το ξένον τουφέκι και τον μισθόν του αδίκως και παρανόμως.-

  Κατά χρέος λοιπόν αναφέρω τούτο εις το έξοχον υπουργείον  της Αστυνομίας, το οποίον γνωρίζει ακριβώς πόσα δεινά ημπορούν  να ακολουθήσουν εις την πατρίδα, ένεκα της λιποταξίας, και παρακαλώ θερμώς να εκδόση διαταγήν προς τους ευγενεστάτους προκρίτους των νήσων Ύδρας και Σπετζών, διότι είναι ενδεχόμενον να κατέφυγεν  ο λιποτάκτης ούτος εκεί, δια να τον συλλάβουν και να τον παραδόσουν εις τον παρόντα να φέρη εδώ και απ΄ εδώ εις το Στρατόπεδον .-

  Έκ του εναντίον δέ νά ύποχρεωθή να αποδώση είς τον παρόντα το είς χείρας του τουφέκι και όσα γρόσα έλαβε , λόγω μισθού του , δια να υποχρεωθή άλλος άντ΄ αυτού να υπάγη είς το Σρατόπεδον. Μένω ευσεβάστως     

    Ναύπλιον τή 26 Μαΐου  1825                                Ο υποκλινής

                                                                              Βασίλειος Καλλίτζης .

                       

Αθήνα 21/11/1982 Σπύρος Ηλ. Κωστόπουλος Αρκαδικός.

                                

                                   

                                                       Καστρί  τα Καλουτσαίκα σήμερα .

Ο μπάρμπα Σπύρος Ηλ. Κωστόπουλος Αρκαδικός.  Υπέργηρος τότε , παλιός λυκειάρχης – απο το Λιοντάρι της Μεγαλόπολης - ηταν μεγάλος ιστοριοδίφης .

Σχόλιο του Σπύρου Ηλ. Κωστόπουλου Αρκαδικού. 

                                

Έτρεφε  απεριόριστο  θαυμασμό  στην προσωπικότητα του Θοδωράκη ετσι έλεγε  το Γέρο του Μοριά. Είχε στην κατοχή του περίπου 1000  έγγραφα προσωπικές επιστολές κ.α. όλα  αφορούσαν τον Κολοκοτρώνη  με σχόλια δικά του. Όταν του ανάφερες  ελαττώματα και  λάθη της μεγάλης αυτής ηρωικής μορφής που ελευθέρωσε τον τόπο μας, έχανε το νηφάλιο ύφος του και απαντούσε με μεγάλη ζωηρότητα για την ηλικία  του. Σε ερώτημα μου γιατί ο Γέρος εμπόδισε  τους εξεγερμένους ραγιάδες να ξεκάνουν τους Κοτζαμπάσηδες , τους προεστούς στα Βέρβενα, στη Ζαράκοβα, στο Άστρος του είπα ότι θα ξεβρόμιζε ο τόπος, επιφυλάχθηκε να απαντήσει.Του  ανάφερα  τη σκληρή τιμωρία που επέβαλε σε δυο πόρνες. Σε ένα αλώνι τις ξεγύμνωσε και τις κύλησε πάνω σε τριβόλια. Χαρακτήρισα την συμπεριφορά του Γέρου απάνθρωπη και υποκριτική , δεδομένου ότι αυτός ερωτοτροπούσε με την όμορφη ηγουμένη και μάλιστα έκανε και τον Κολλίνο μαζί της. Επιβεβαίωσε τα γεγονότα, λέγοντας << ο Θοδωράκης  τις τιμώρησε να μην γεμίσουν οι άτακτοι αφροδίσια >>   ταράχτηκε και σήκωσε γελώντας το μπαστούνι του!!! Του είπα το <<  πάταξον μεν άκουσον δε >>. Άχνα χαιρέτησε και έφυγε.  Την άλλη μέρα μου έδωσε το φυλλάδιο για να μου αποδείξει ότι οι πρόγονοι μου ηταν λιποτάκτες!!!!!

Δεν ευθύνομαι για όλη την επαρχία Αγ. Πέτρου. Εγώ παρόλη την Κρητική μου καταγωγή πριν την επανάσταση του ΄21 γεννήθηκα στον Αγιαννη το χωριό του Άκουρου . Γέλασε, μου πρότεινε  να μου εμπιστευθεί μεγάλο όγκο του αρχείου του. Δεν το δέχτηκα ευγενικά  γιατί δεν ήθελα να καταχραστώ  τον πνευματικό κόπο του. Έχεις δίκιο μου είπε <<  η ιστορική έρευνα είναι ψώρα θα αφήσεις τη δουλειά σου >>. Δεν γνωρίζω τι απέγινε το τεράστιο σε όγκο αρχείο του, μετά τον ξαφνικό θάνατο του σε μεγάλη ηλικία. Είχε γράψει δυο μικρές ιστορικές μελέτες . Δεν έγραψε ποτέ γιατί ήθελε να γράψει το τέλειο βιβλίο , έψαχνε μια ζωή . Ας αναπαύετε εν ειρήνη. Στη μνήμη του βάζω τα μια Φώτο με τα σχόλια του στο κείμενο.