ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΙΜΙΟΣ.

Γράφει ο Άγγελος Ρηγόπουλος

 Συγγραφέας Διδάκτορας Παν Αθηνών.

Απόσπασμα από το Βιβλίο του « η αποσύνθεση των ειδώλων»

        

Τώρα θα σου πω για τα φοιτητικά μου χρόνια. Ή, καλύτερα, ας πάρω τη ζωή μου από την αρχή.

Τα πρώτα μου χρόνια τα πέρασα στο Παράλιο Άστρος, το μικρό, αλλά πανέμορφο αυτό χωριό της Αρκαδίας. Το διώροφο, πέτρινο σπίτι ήταν μπροστά στη θάλασσα - να φανταστείς, τον χειμώνα το κύμα έφτανε μέχρι τον τοίχο. Το χωριό με χωματόδρομους, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, μ' έναν δάσκαλο για όλες τις τάξεις, που δεν εννοούσε ν' αφήσει από το χέρι τον χάρακα.

Δύσκολα εκείνα τα χρόνια, πόλεμος, κατοχή, πείνα, αντάρτικο, ξυπολυσιά, για το κρύο το μαγκάλι, η τσάντα για το σχολείο φτιαγμένη στο χέρι από πανί, αντί για τόπι δεμένα κουρέλια, βγάζαμε μέλι από τα χαρούπια, στα χωράφια μαζεύαμε πελεκούδια για το μαγκάλι. Θυμάμαι μια φορά που έψαχνα να βρω ψωμί, άνοιξα την ντουλάπα της κουζίνας, πάτησα στο πρώτο ράφι για να φτάσω να κοιτάξω στο πάρα πάνω, ανέβηκα άλλο ένα, τίποτα φαγώσιμο, απογοήτευση και γουργουρητό, η κατοχή είχε ρημάξει τα πάντα.

Με την υποχώρηση των Γερμανών μία μονάδα τους πέρασε κάποια νύχτα από το χωριό, πήραν τον πατέρα μου για να τους δείξει τον δρόμο. Μέχρι

εκείνος να ντυθεί, η μητέρα μου με ορμήνεψε κι έκανα τον άρρωστο. Εκείνοι δε με λυπήθηκαν. Είχε και μία χρυσή λίρα, την πρόσφερε στον Γερμανό αξιωματικό, δεν τον δελέασε, ήταν ευγενικός, της υποσχέθηκε πως θα άφηνε τον πατέρα μου να γυρίσει σώος, να μην ανησυχεί. Και τον άφησε. Αλλά ποιος μπορούσε να είναι βέβαιος για οτιδήποτε; Στον γυρισμό ο πατέρας μου, όπως μας διηγήθηκε μετά, έτρεμε τους αντάρτες, αν τον έπιαναν θα τους έλεγε την αλήθεια αλλά θα πίστευαν πως τον πήραν οι Γερμανοί με το ζόρι ή θα τον θεωρούσαν συνεργάτη τους;

                                           Η αποσύνθεση των ειδώλων.

 Μετά, άρχισε η επανάσταση και μετά ο εμφύλιος. Μία οι αντάρτες στο χωριό, μία ο στρατός, μία οι άρτια εξοπλισμένες ομάδες που έφτιαξαν οι δωσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες για να κυνηγήσουν τους αριστερούς. Το σπίτι ήταν στον κεντρικό δρόμο, μεγάλο, διώροφο. Από τη μία πλευρά του επέβλεπε όλο το λιμάνι και την παραλία, το επιτάσσανε όλοι για όσον καιρό θα μένανε στο χωριό. Η μάνα μου μού είχε μάθει να τραγουδάω δύο τραγούδια, το ένα για τον βασιλιά, το άλλο για τους αντάρτες και τα τραγουδούσα ανάλογα με την περίσταση. Μέχρι που μια φορά μου έδωσε μια ανάποδη στο στόμα επειδή άρχισα να τραγουδάω το αντίθετο από αυτό που έπρεπε.

Όταν έρχονταν οι αντάρτες στο χωριό υποχρέωναν τον πατέρα μου να τους κάνει τον ταμία επειδή ήταν διαχειριστής στο Δημόσιο Ταμείο. Και όταν τελείωσε ο εμφύλιος οι νικητές ζητούσαν εξηγήσεις γιατί συνεργάστηκε μαζί τους λες και θα μπορούσε ν' αρνηθεί!

Αλλά τι να του κάνω, το κεφάλι του τα έφταιγε. Μια ζωή τίμιος, περίμενε να του πουν μπράβο! Μία ευκαιρία βρέθηκε στη ζωή του να γίνει πλούσιος και την κλώτσησε. Και του ζητούσαν και τα ρέστα μετά!

Πριν από την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων πήγαινε στο Ναύπλιο με το καΐκι, μια και δεν υπήρχε τότε άλλος δρόμος, κι έπαιρνε από την τράπεζα το απαιτούμενο ποσό. Το Δημόσιο Ταμείο ήταν πάρα δίπλα από το σπίτι μας, τα κτίρια επικοινωνούσαν με την ταράτσα ενός ενδιάμεσου σπιτιού. Πολλές φορές, για να καταλάβεις, όταν ήθελα να πάω στο γραφείο του, πήδαγα από το παράθυρο μας στην ταράτσα κι αυτός με τραβούσε στο γραφείο από το δικό του παράθυρο. Άλλοτε, η μάνα μου έβγαινε στο παράθυρο και τον ρώταγε «Τι να φτιάξω το μεσημέρι για φαί;»

                                 Παρ Άστρος Φώτο θυρεατις γη. .

  Όταν, λοιπόν, μια φορά μπήκαν οι αντάρτες στο χωριό πήγαν στο Ταμείο, ζήτησαν τα χρήματα, ήξεραν πότε γίνεται η πληρωμή και τη διαδικασία της παραλαβής τους από το Ναύπλιο. Ο παππούς σου, με το που κατάλαβε πως μπήκαν στο χωριό, πέρασε τα δύο τσουβάλια με τα χρήματα στο σπίτι μας από το παράθυρο χωρίς να καταλάβει κανένας τίποτα. Έτσι, όταν εκείνοι του ζήτησαν ν' ανοίξει το χρηματοκιβώτιο δε βρήκαν παρά ελάχιστα χρήματα.

-Δεν έχω χρήματα γιατί δεν πήραμε από το Ναύπλιο, απάντησε Ψύχραιμα στην ερώτησή τους «Πού είναι τα λεφτά, συναγωνιστή;»,

-Συναγωνιστή, αύριο είναι μέρα πληρωμής, τα λεφτά πρέπει να τα πήρες από προχτές, είπαν οι αντάρτες.

-Ναι, αλλά δεν πήγε το καΐκι γιατί είχε τρικυμία, δε βλέπετε τι γίνετε έξω; Αν φτιάξει ο καιρός, θα πάω αύριο,

Δε το έψαξαν το ζήτημα, βιάζονταν να φύγουν μην έρθει ο στρατός, έκαψαν τα χαρτιά για ν' αλαφρώσουν τους φορολογούμενους από τα χρέη τους στην Εφορία, μάζεψαν τρόφιμα, έβγαλαν λόγο στην πλατεία και έφυγαν.

Θαύμασε τώρα! Ο παππούς σου, ο ξύπνιος, πήρε τα δυο τσουβάλια, που με το περιεχόμενό τους θα μπορούσαμε όχι μόνο να μην ξαναπεινάσουμε αλλά και να ζήσουμε ζωή χαρισάμενη, και τα γύρισε στο Ταμείο, Οι αντάρτες δεν άφηναν απόδειξη για τα λεφτά που έπαιρναν, όπως είπε πως του πήραν τα λίγα που βρήκαν στο χρηματοκιβώτιο, το ίδιο θα μπορούσε να πει πως τα πήραν όλα όπως θα έκανε, ας πούμε, ένας... βουλευτής!

Δεν ξέρω, ίσως εκείνη η γενιά να ήταν από άλλη πάστα. Σήμερα, αν ακούγαμε για κάποιον να κάνει κάτι τέτοιο- λέω- αν θα τον πηγαίναμε κατευθείαν για ζουρλομανδύα!

Από την άλλη πλευρά τώρα, οι άλλοι, οι κομμουνιστές, έλεγαν πως δεν έκαναν επιστράτευση, λες και στις περιοχές που κατείχαν αυτοί ο κόσμος πήγαινε μαζί τους στα βουνά και στις μάχες πετώντας από χαρά! Και το ισχυρίζονταν ακόμα και μετά από πολλά χρόνια - θα σου πω και γι' αυτό πάρα κάτω.

Λίγο πριν από το τέλος του εμφυλίου ο στρατός κατέλαβε το χωριό και το έκανε ορμητήριό του. Κάθε τόσο έκανε επιδρομές στα γύρω βουνά και τα χωριά. Μια φορά ο δάσκαλος μάζεψε όλες τις τάξεις και μας μίλησε:

«Ο ένδοξος στρατός μας έπιασε κάτι παλιοκουμμουνίστριες και θα τις περάσουνε από δω μπροστά. Θα βγούμε στο δρόμο και σεις θα τις φτύνετε, θα τις βρίζετε, θα τους πετάτε πέτρες.»

             Αυτή ήταν η διαπαιδαγώγηση μας!

Όχι, δεν ξύνω πληγές. Αυτές έχουν πια επουλωθεί. Κι αν έχουμε μείνει κάποιοι λίγοι, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ζήσαμε αυτή την περίοδο, σε λίγον καιρό θα έχουμε φύγει κι εμείς κι έτσι κι εσείς και οι επόμενες γενιές θα διαβάζετε και θα φρίττετε με τα τότε γεγονότα και θα γελάτε με το μέγεθος της βλακείας μας, που μας έφτασε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο οδηγούμενοι από τους ξένους παράγοντες.

 Γι' αυτό χρειάζεται η καταγραφή και η εξιστόρηση των γεγονότων από όποια πλευρά τη βλέπει ο καθένας, ώστε ο αυριανός ιστορικός να μπορέσει να εντρυφήσει στα όσα τότε συνέβησαν και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Γιατί, μπορεί να λέμε ότι την ιστορία πάντα τη γράφουν οι νικητές, όμως δεν μπορούν και να την κουκουλώσουν για πάντα θάβοντάς τη στο Ψέμα.

Κάναμε, λοιπόν, ό,τι μας είπε ο δάσκαλός μας. Θυμάμαι τρεις γυναικείες φιγούρες, αδύνατες, με τα χέρια δεμένα πίσω, στην πλάτη, ξυπόλυτες στον τραχύ χωματόδρομο, με ρούχα ξεσχισμένα, με μαλλιά ανακατεμένα, λασπωμένες, βρώμικες, ματωμένες, δεμένες μ' ένα σχοινί η μία πίσω από την άλλη.

Με συγχωρείτε γενναίες αγωνίστριες, το σημερινό δάκρυ μου δεν μπορεί ν' απαλύνει τον τότε πόνο σας, το ξέρω, αλλά παιδιά ήμασταν, δεν είχαμε καμία απολύτως συνείδηση των λόγων και των πράξεών μας, άλλοι μας οδηγούσαν, άλλοι ήταν οι υπεύθυνοι. Όταν εσείς πολεμούσατε τον κατακτητή, όταν εσείς πολεμούσατε για να μας χαρίσετε την ελευθερία, οι μανάδες μας στροβιλίζονταν στον ρυθμό των βαλς του Στράους με τους Γερμανούς, τους δωσίλογους, τους ταγματασφαλίτες και τους μαυραγορίτες.

                           Ροζ ιστορίες σε πορφυρό κοιτώνα (ιστορικό) .

 Και άλλοι πολλοί πρέπει κάποτε να ζητήσουν συγγνώμη για όλα εκείνα τα εγκλήματα που τότε διέπραξαν. Κι αν αυτοί έχουν "φύγει" από τη ζωή, πρέπει να το κάνουν οι απόγονοι και οι κληρονόμοι τους. Βέβαια, είναι πάρα πολύ δύσκολο να πεις εκείνη τη φοβερή, ταπεινωτική φράση «Συγγνώμη, έγιναν εγκλήματα, έγιναν φοβερά λάθη ». Αλλά πρέπει κάποτε να γίνει, όσο κι αν αυτό είναι ταπεινωτικό και κοστίζει στον εγωισμό…….. 

Βιογραφικό σημείωμα

Γεννήθηκα το 1939 στην Αθήνα. Κατάγομαι από το Ζυγοβίστι της Γορτυνίας. Τα δέκα πρώτα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στο Παράλιο Άστρος. Επειδή ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος έζησα ένα χρόνο στο Ναύπλιον και δύο χρόνια στο Άργος. Τελείωσα το γυμνάσιο Μελιγαλά και σπούδασα σε δύο σχολές του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Μετά από συμμετοχή μου σε διαγωνισμό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών για μεταπτυχιακές σπουδές πήρα την πρώτη θέση. Ειδικεύτηκα στη Γναθοπροσωπική Χειρουργική. Έλαβα τον τίτλο του διδάκτορος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκα στη Γερμανία και θήτευσα στη Γναθοπροσωπική Χειρουργική του Πανεπιστημίου Αθηνών για μία δεκαετία. Υπήρξα τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής και της Στοματολογικής Εταιρείας της Ελλάδος. Από τα γυμνασιακά μου χρόνια άρχισα να γράφω και να συνεργάζομαι με διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες. Το 1968 δημοσίευσα το πρώτο μου μυθιστόρημα. Είμαι τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Εκτός από τις αυτοεκδόσεις, βιβλία μου εκδώσανε οι Οίκοι «Γκοβόστης», «Αφοί Ντουντούμη» και «Νέα Σύνορα-Λιβάνης». Σήμερα όλα τα βιβλία μου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Λεξίτυπον».

                         Η χαμένη αθωότητα μιας πόρνης (ιστορικό-πολιτικό)

 Διακρίσεις: 2ο βραβείο διηγήματος από την Εταιρεία Ελλήνων Ιατρών Λογοτεχνών. Τιμητικό δίπλωμα από την Αδελφότητα των Μελιγαλαίων. Χρυσό Μετάλλιο Πνευματικής Αξίας Α΄ Τάξεως από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.

ΕΡΓΑ ΜΟΥ

1)  Κάπως Έτσι… (μυθιστόρημα)

2)  Ξαφνικά τον είπανε τρελό (μυθιστόρημα)

3)  Ο δειλός (μυθιστόρημα)

4)  Κραυγές (διηγήματα)

5)  Η μεταξένια ευαισθησία της αξιοπρέπειας (μυθιστόρημα)`

6)  Οι γυναίκες λένε πάντα ψέματα (μυθιστόρημα)

7)  Έρως ερήμην (μυθιστόρημα)

8)  Ο παράδεισος είναι απέναντι (διηγήματα)

9)  Ροζ ιστορίες σε πορφυρό κοιτώνα (ιστορικό)

10) Η αποσύνθεση των ειδώλων (αυτοβιογραφικό)

11) Οι Συστημάνθρωποι (διηγήματα)

12) Η χαμένη αθωότητα μιας πόρνης (ιστορικό-πολιτικό)

 Το μυθιστόρημα «οι Γυναίκες λένε πάντα ψέματα» (2000) κυκλοφόρησε και από τις εκδόσεις «Νέα Σύνορα-Λιβάνης» με ελαφρά αλλαγμένο τίτλο.

KΡΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΤΑ ΔΙΓΕΝΗ.

Γράφει ο

Παν. Ι. Δ. Βλαχάκης

ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΔΙΓΕΝΗΣ Ο ΑΓΝΟΗΜΕΝΟΣ ΑΓΙΑΝΝΙΤΗΣ  ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ ΤΟΥ ΄21.

   Όλοι γνωρίζουμε, θαυμάζουμε, μνημονεύουμε την θυσία του Σπαρτιάτη Λεωνίδα με τους 300 . Ελάχιστοι μνημονεύουν τους 800 Θεσπιείς, που εθελοντικά οδηγήθηκαν στην υπέρ πατρίδας υπέρτατη θυσία. Έτσι και στον κοινωνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821, γνωρίζουμε κυρίως τα κατορθώματα των πρωτοκλασάτων ηρώων.

Αγνοούμε πράξεις, ηρωισμούς και γεγονότα που πρωταγωνίστησαν μικροί αξιωματικοί και απλοί αγωνιστές. Οι επίσημοι ιστορικοί τα θεωρούν δευτερεύοντα, δεν τα καταγράφουν ή απλά τα αναφέρουν. Έρχεται η παράδοση, ο θρύλος, τα απομνημονεύματα άλλων αγωνιστών που μας τα μεταφέρουν ως τις μέρες μας. 

Στις νικηφόρες μάχες των Δολιανών – Βερβένων, που επεκτάθηκαν στη γύρω περιοχή μέχρι τις παρυφές του Τεγεατικού Κάμπου, οι εξεγερμένοι πρώην ραγιάδες, εν δυνάμει Έλληνες, κατατρόπωσαν τους Τούρκους και τους μισθοφόρους τους Αλβανούς, υπό τον Μουσταφά Μπέη. Πολλοί Τουρκαλβανοί άφησαν τα κόκαλα τους στους ιερούς τόπους μας. Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο θρυλικός Νικηταράς, ο απλός, ο ταπεινός, ο ανθρώπινος, ο περήφανος και ανιδιοτελής αγωνιστής. Η τραγικότερη μορφή της εθνεγερσίας κατατρόπωσε τους εχθρούς μαζί με τους άλλους μικρότερους οπλαρχηγούς.

Αναφέρω τους: Μανιάτες Μαυρομιχαλαίους, τους Δολιανίτες Καραμήτρο και Μητρομάρα, τον καπετάν Δεσπότη Βρεσθαίνων, Θεοδώρητο, τον Αγιοπετρίτη προεστό, Αναγνώστη Κοντάκη, τους Βερβενιώτες Κ. Καράμπελα και Αναστάση Κατουριάρη, τέλος τους Αγιαννίτες Παν Ζαφειρόπουλο (Άκουρο) και τον ηρωικώς πεσόντα Γεωργάκη Διγενή. 

  Ο Αγιαννίτης Στρατηγός του ΄21 Παν Ζαφειρόπουλος (Άκουρος).

  Η μεγάλη σημασία της μάχης και ο θρίαμβος του Νικηταρά του Τουρκοφάγου επισκίασαν τη θυσία του Γιωργάκη Διγενή και των συντρόφων του Αγιαννιτών. Στις 18 Μαΐου του 1821 στις φοβερές αυτές μάχες, «έπεσαν» στη θέση Δραγούνι ανατολικά κοντά στα Δολιανά. Ο αριθμός των πεσόντων δεν είναι ξεκάθαρος.

 Ο Παν. Ζαφειρόπουλος- ο θρυλικός, Άκουρος- αναγράφει 15 συναγωνιστές και συμπατριώτες του ο Αναγνώστης Κοντάκης αναγράφει 8.

Ο Φωτάκος απλά αναφέρει: «… και άλλοι Έλληνες».

 Ο Κολοκοτρώνης, μάστορας στην σημειολογία και στην ψυχολογική στήριξη των πρώην Ραγιάδων, δεν ανάφερε το γεγονός ούτε στα απομνημονεύματα του.

Ο Δωρικός στη γραφή Φώτιος Χρυσανθακόπουλος – Φωτάκος αναφέρει στα απομνημονεύματα του ►1 « ... τρίτη κολώνα επήρε το Δραγούνι και αφού εκτυπηθεί εις τον δρόμον από τον Δ. Διγενήν Αγιοπετρίτην , οποίος έπεσε μαχόμενος καθώς και άλλοι Έλληνες.»

Τον Γιωργάκη τον αναφέρει σαν Δ. Διγενή Αγιοπετρίτην το πρώτο είναι λάθος. Ο Φωτάκος έγραψε μετά από πολλά χρόνια τα απομνημονεύματα του και μάλλον μπέρδεψε ή δεν θυμότανε το μικρό όνομα του ήρωα. Το ότι τον ονομάζει Αγιοπετρίτη είναι σωστό, γιατί η σημερινή επαρχία Κυνουρίας, την εποχή εκείνη, έφερε την ονομασία επαρχία ή Βιλαέτι Αγ. Πέτρου. Το άλλο τμήμα της ήταν η επαρχία του Πραστού.

Ο κοντοχωριανός μας προεστός του Αγ Πέτρου, Αναγνώστης Κοντάκης έγραψε στα απομνημονεύματα του ►2 ¨

« Η Κολώνα οπού υπήγεν εις Δραγούνι , ευρών τον Γεωργάκη Διγενή ανθιστάμενον , επολέμησαν και ετράπησαν οι εδικοί μας εις φυγήν θανατωθείς ο δυστυχής Διγενής και άλλοι οκτώ , ο δε Ζαφειρόπουλος δεν ευρέθη εκεί. .....».

 O Kοντάκης, κατά κάποιο τρόπο, καρφώνει τον Άκουρο ότι εγκατέλειψε τον Γιωργάκη Διγενή και τους Αγιαννίτες του.

Υπήρχε αντιζηλία με τους Αγιαννίτες για το Ξεροκάμπι, γράφει προκατειλημμένος από τα μικροσυμφέροντα του.►3

 Για του λόγου το αληθές ,αναφέρει στα απομνημονεύματα του:

« O Παν. Σαργιάννης, αυτός με τους Ζαφειραίους, έστειλε και μού επήρε την στάνην του Καραχαλίλη και την στάνην του Τρικαλίτη». Βλέπεις, ο μεγάλος πατριώτης, ο σεβαστός Κοτζάμπασης είχε μερίδιο στις στάνες των Τούρκων ή τις είχε οικειοποιηθεί !!!

 O Πάνος Ζαφειρόπουλος (Άκουρος) που ξεκίνησε με 400 Αγιαννίτες- Θυρεάτες έφτασε αργότερα να διοικεί 1000 και προσέφερε πολλές υπηρεσίες στη δίδυμη μάχη Δολιανών- Βερβένων.

 Ο ρόλος τους ήταν να φυλάνε ακροβολισμένοι κάποιες τοποθεσίες εν είδει πλαγιοφυλακής. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι ο Διγενής φύλασσε το στρατηγικό πέρασμα του Δραγουνιού. Όταν πέρασαν στην αντεπίθεση, οι δυνάμεις του εχθρού ήταν δυσανάλογα μεγάλες, κυκλώθηκαν από το ιππικό και έπεσαν στο καθήκον. Δεν γνωρίζουμε το ακριβές σημείο, γιατί δεν υπάρχουν αναφορές ούτε κάποιο μνημείο. ►4  

  Ο πολυγραφότατος Νικ. Φλούδας ►5 αναφέρει το γενεαλογικό δένδρο του Γ. Διγενή, όπως επίσης ότι σε ηλικία 40 χρόνων πήγε στους συγγενείς του στον Αγιάννη, αναδείχθηκε σε πρόκριτο και οπλαρχηγό και δημιούργησε περιούσια. Μετά την θυσία του μειώθηκε η περιούσια του, πέθανε η σύζυγος του και τα δυο άρρενα τέκνα του, ενώ έζησαν οι δυο του κόρες Σόφια και Μαρία. Σύμφωνα με τα γραφόμενά του, ο Γιωργάκης έπεσε σε ηλικία 50 χρόνων.

  Ο μεστός στη γραφή εκπαιδευτικός εξ Άστρους αείμνηστος Κυριάκος Χασαπογιάννης αναφέρει τα εξής: «...το τρίτον και ισχυρότατον που είχε και αρκετούς ιππείς , επετέθη κατά του Δραγουνίου. Εδώ ο Πάνος Ζαφειρόπουλος, ο επικληθείς Άκουρος, είχε συστήσει στρατόπεδον εκ Θυρεατών αποτελούμενο εκ 400 ανδρών…»

.

 Αναφερόμενος στην διενέργεια της μάχης υποστηρίζει ότι ο Διγενής ξέκοψε με 100 άνδρες και επετέθη κατά των προαιώνιων εχθρών, των Τούρκων. Ο αγώνας ήταν άνισος τραυματίσθηκαν πολλοί και έπεσαν 17 μεταξύ των οποίων και ο Γεώργιος Διγενής, οι υπόλοιποι ετράπησαν εις φυγή …► 6

  Το Ελληνικό κράτος έφτιαξε επιτροπές το 1846 και το 1865 που σκοπός τους ήταν να κατατάξουν τους αγωνιστές σε βαθμούς και σύμφωνα με αυτούς να δοθούν αποζημιώσεις σε απόγονους αγωνιστών, γιατί οι περισσότεροι είχαν πεθάνει από τα δεινά του πόλεμου και από την πείνα.

                                        Ένα άλλο τμήμα του Δραγουνιού. 

Προφανώς, στις επιτροπές αυτές έπρεπε να κατατεθούν πιστοποιητικά που να αποδεικνύουν την πρόσφορα των αγωνιστών. Τα πιστοποιητικά τα χορηγούσαν οι τότε αρχηγοί των επαναστατημένων ραγιάδων και μετέπειτα Ελλήνων. Ένα τέτοιο πιστοποιητικό χορήγησε το 1846 ο Παν. Ζαφειρόπουλος ,ο Άκουρος, στις δυο κόρες του Γ. Διγενή. Σε αυτό, εκτός των άλλων, αναφέρεται ότι ο Διγενής υπερασπίσθηκε με γενναιότητα τη θέση του και ότι, περικυκλωθείς από το ιππικό του Κεχαγιάμπεη, έπεσε ηρωικώς με άλλους 15 συναγωνιστές και συμπατριώτες του.

 Επίσης, αναφέρονται και οι πληροφορίες που τονίστηκαν παραπάνω, ότι δηλαδή, μετά την θυσία του πέθανε η σύζυγος του και τα δυο άρρενα τέκνα του, μειώθηκε η περιούσια του, ενώ επέζησαν οι δυο κόρες του Μαρία και Σόφια. Η επιτροπή του 1865 κατέταξε τον Γ. Διγενή στην 7η τάξη των αξιωματικών ►6 

  Το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος δεν τίμησε εν ζωή τους αγωνιστές . Κάποιοι έγιναν ζητιάνοι, κάποιοι πήραν ξανά το δρόμο των βουνών και έγιναν ληστές. Οι απόγονοι των κοτζαμπάσηδων, των Φαναριωτών, οι Καλαμαράδες έγιναν πολιτικοί και εξυπηρετώντας το συμφέρον τους, δεν δίστασαν να γίνουν δοσίλογοι των ξένων και προπαντός των Βαυαρών.

Πολλοί αγωνιστές που αντέδρασαν κλείσθηκαν στα μπουντρούμια ή πέθαναν από τις κακουχίες και από την στενοχώρια τους. Έτσι τιμούσε πάντα η πατρίδα τα παιδία της.

 Ευτυχώς που οι κάτοικοι των Δολιανών και των Βερβένων κατά καιρούς συμμετέχουν σε αναπαραστάσεις των ιστορικών γεγονότων, τιμώντας τους αγωνιστές που μας ελευθέρωσαν. Τα συμπεράσματα δικά σας. 

  Σαν φόρο τιμής στη θυσία των αγωνιστών υπό τον Γιωργάκη Διγενή παραθέτω δυο στροφές από το ποίημα του Αστρινού δικηγόρου Νικ. Μερκουριάδη με τίτλο Κράτα τη Διάτα Διγενή. ►8 

Κράτα τη Διάτα Διγενή

στάσου σα Λεωνίδας

και το Δραγούνι φύλαξε

Τούρκοι να μην περάσουν

Μονάχος τώρα ο Διγενής

Με τους Βλαχαγιννίτες

Σαν τα λιοντάρια πολεμούν

Τούρκους καβαλαραίους.

Πηγές :

►1 ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΦΩΤΙΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΟΛΟΥΛΟΥ ή ΦΩΤΑΚΟΥ υπασπιστού του Θ. Κολοκοτρώνη Τ .ΠΡΩΤΟΣ ΕΚΔ. ΧΑΡ. ΜΠΟΥΡΑΣ σελ 169

►2 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΚΟΝΤΑΚΗ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Γ ΤΣΟΥΚΑΛΑ ΚΑΙ ΥΙΟΥ «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ » σελ 38 26 v

►3 . ΣΤΟ ΙΔΙΟ σελ 36 25 v

►4  Το μόνο στοιχειό που έχω για την τοποθεσία προέρχεται από την παράδοση. Σε ηχογραφημένο ντοκουμέντο – του κ Χρίστου Κυρκιντάνου- ο λαϊκός μουσικός Θεόδωρος Ρούνης από το Στόλο της Κυνουρίας γεννηθείς το 1894 ανάφερε ότι: << Είμαι εγγονός του καπ Ντελήγιωργα, του καπ Γιαννίτσιου, που κυνήγαγε τους Τούρκους στης << Παπαδιάς τη Βρύση… >>

►5  ΘΥΡΕΑΤΙΚΑ 1983 ΤΟΜΟΣ Γ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ  σε λ 513 Νικ. Φλούδας

►6 ΘΥΡΕΑΤΙΣ ΓΗ Ι ΚΟΥΣΚΟΥΝΑΣ , ΚΥΡ. ΧΑΣΑΠΟΓΙΑΝΝΗΣ , Ι ΚΑΚΑΒΟΥΛΙΑΣ ΑΘΗΝΑΙ 1981 ΕΚΔ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΣΤΡΟΥΣ.

►7  ΑΡΧΕΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΘΝ. ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΑΚΕΛΟΣ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΔΙΓΕΝΗ. Συν 186 ΑΡ ΑΓΩΝ 21

►8 ΤΟΠΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Κυνουρία»

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ Το κείμενο ανέβηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2012 με άλλο τίτλο. Το αναρτώ διορθωμένο με φιλολογική επιμέλεια της φιλολόγου Μαρίας Ηλ Ποντίκη.