ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ.

 

                        ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ

      Γράφει

ο Μήτσος Ι. Περδικάρης. 

        Είναι οι μέρες μας παράξενες γεμάτες με κρίση και ανέχεια, αδικίες και σαπίλα, που να κρατηθείς και από τι; Να πάρεις λίγο ανάσα, σκέπτομαι μερικές δεκαετίες πριν, όταν ο Παππούς μου ξυπόλητος με σκισμένα ρούχα και ψείρα, πεινάλας διψασμένος μέσα στον κουρνιαχτό μιας κατεστραμμένης Μεγάλης Ιδέας διέσχιζε την Μικρά Ασία με το κεφάλι κάτω. Ήταν πιο εύκολα λες, γιατί το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να κρατηθεί ζωντανός….

Μερικά χρόνια αργότερα και εκείνος ο άλλος ο Παππούς που κι αυτός γύριζε πίσω, ελευθερωμένος πια πεινασμένος και ελεεινός, κρατιόταν με το ζόρι πάνω σ ένα Ρωσικό βαγόνι λαφυραγωγό της Γερμανικής βιομηχανίας. Την έβιαζε στο αύριο της Σοβιετικής Ένωσης . Εκείνος μαζί με τους άλλους χωριανούς του κι άλλους πολλούς Έλληνες θα έφταναν στην Γιουγκοσλαβία όπου και είχε σιδηρόδρομο για την Πατρίδα. Μετά θα έκτιζε ένα καινούργιο αύριο….

                           

     

 Ο παππούς χρόνια μετά την ήττα της Μ. Ασίας  κρατά ένα παιδί  την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Το ίδιο έκανε και εκείνο το παιδί που σερνόταν μεσοχείμωνα μέσα στο πέλαγος πίσω απ τον Αξιό!!!!!!!!!! Λεωνίδι - Ανάπλη τον γλίτωσε η φανέλα της μάνας και η θέληση του για ζωή. Του πήρε η θάλασσα το παντελόνι !!!! Οι Υπερέλληνες τον χλεύαζαν, τον έφτυναν και τον ξυλοκοπούσαν, το παιδί τότε έγραφε ιστορία … Έβαζε και εκείνο το λιθαράκι του για ένα καλύτερο αύριο.

Ήταν πιο εύκολα λες ; Το μόνο που είχαν να κάνουν έπρεπε να οργώσουν, σπείρουν και να Θερίσουν τα χωράφια τους μονάχα. Να μαζέψουν τις ελιές τους και να βγάλουν το λάδι τους. Να ξελογκώσουν και να φυτέψουν τα δένδρα τους. Να σπάσουν το λιθάρι για να κτίσουν απ το δικό τους νταμάρι μαζί με τους γειτόνους τους τα δικά τους σπίτια, τις δικές τους γειτονιές. Με τρύπια κανίσκια να ποτίσουν στα χείλια τους έναν καινούργιο λόγο, ένα καινούργιο χαμόγελο. Τώρα τα παιδιά θα πάνε σχολειό, να μάθουν γράμματα και ποτέ πια τέτοιο κακό πάλι. Μονάχα για ένα καλύτερο αύριο, γιαυτά τα παιδιά ονειρεύονταν. Αυτά είχαν να κάνουν μου λες δεν είχαν κρίση χρηματιστήρια και εφάπαξ μειωμένα.

Αγράμματοι που τους έφτανε ένα βαρέλι με κρασί και ένα ρογί με λάδι. Δεν χρειαζόταν πλούτο και χρυσό μια τρύπια δεκάρα έφτανε. Δεν τρώγαν κρουασάν για πρωινό ήταν πιο εύκολα που λες να βγάλουν απ το ταγάρι και να μοιραστούν, ένα κρεμμύδι, μια ρέγκα. Οι πιο ευκατάστατοι, κονσέρβα, και πατάτα τηγανητή, άντε και μπακαλιάρο κάπου κάπου αν ήταν η μέρα γιορτινή.. μοιράζονταν, μοιράζονταν, σέμπροι και γείτονες.

Ξωμάχοι που διάβαζαν παράτονα και ανορθόγραφα ήμαστε καλά καμάρι μου και το αυτό πιθυμούμε και δια σας. Στόλιζαν τις επιστολές τους για την πρωτεύουσα και την ξενιτιά. Γιατί όπως λες πολλοί έφυγαν γιατί δεν ΄΄ειχε΄΄ η πατρίδα για όλους.

Ήταν πιο εύκολα σίγουρα τα μουλάρια και τα ζωντανά με λίγο σανό και χορτάρι όργωναν και τυροκομούσαν, έφτιαχναν μούστο και κρασί, λάδι και ρίγανη, λίγο αφάνα και δαδί. Κουρελού αντί για μοκέτα και Περσικά. Έτσι ανασφάλιστοι χωρίς ένσημα και εύσημα χωρίς ψυχοφάρμακα και ΄΄κόουτσ΄΄ . ξέχασαν εκείνη του κρανίου τόπου πατρίδα και γέννησαν τα παιδιά τους. Έφτιαξαν τα περιβόλια τους και τα χωράφια τους τ΄ αλώνια και τα θεμονοστάσια. Εκείνο το ταξίδι στο φεγγάρι που το πας.... ήρθε και το ηλεκτρικό η βρύση στο σπίτι σταμάτησαν τα συσσίτια στα σχολειά και τα παιδιά φόρεσαν μακρύ παντελόνι και πέδιλα. Τα τσουπιά φόρεσαν τις μπλε ποδιές τους, πήραν τα καλαθάκια τους και πήγαν σε όλες τις τάξεις. Μάθανε Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά , ποίηση, μαθηματικά, χημεία, Ιστορία, λογιστικά και φοροτεχνική, και άλλα πολλά το αύριο σε όλο του το μεγαλείο….

Αλλά να σου πω ωραία τα χρόνια έγιναν ειρήνη και ομόνοια ανταλλάζαμε τις διαφορές μας και τις λύναμε στα γήπεδα... Καταφέραμε και γίναμε μεσαία τάξη όλοι.. (μάλλον με ειρωνεύεται).

Τα ξινιάρια έγιναν χορτοκοπτικά οι τέμπλες από καρυδιά έγιναν αλουμίνιο, ελαιοδονητές η κάπως έτσι... το μέλλον ήρθε δεν μπορούμε να ζούμε τριτοκοσμικά και με το παρελθόν δεν το καταλαβαίνεις αυτό !!! Είμαστε μεσαία τάξη.. Γιατί σε πιάνει η νοσταλγία και ο ρομαντισμός, ξέχασες την κάπνα στο παραγώνι τον τραχανά και τα καρούμπαλα απ το σαπούνι της μούργας με την καυστική σόδα!!!!

                      

       Ο μικρότερος αντάρτης της Νεκρής Μεραρχίας  επέζησε και εδώ γλεντάει σεμνά  σε κάποιο πανηγύρι …

Φούντωμα Γιαλός τρεις ώρες δρόμος σήμερα ένα τέταρτο και από άσφαλτο.. και οι δρόμοι μας γεμάτοι με πολλά άλογα μα πάρα πολλά άλογα !!! Σήμερα σου λέω είναι πιο καλά απλά δεν το λένε τα ΜΜΕ πουλάει πιο πολύ το δράμα και η κρίση .

Δεν μου λες ρωτάω αυτήν την κρίση την έχεις δει ποτέ; Πρόσωπο με πρόσωπο; Δεν έχει όψη; Γιατί δεν βγαίνει στα κανάλια να την αναγνωρίζουμε στο κάτω κάτω.. σκέπτομαι μέσα μου και γελάω... και αναρωτιέμαι ποια της μοιάζει...

το πρόβλημα σου είναι πως άκουγες τις Ιστορίες τους και τα παραμύθια τους, δεν είχαν και τι άλλο να σου πουν, τι να σε διδάξουν ένταξη δυο τρεις πολέμους και επαναστάσεις, ξυπόλητα τάγματα φτιαγμένα από αγράμματους αγρότες και βοσκούς.

Μεγάλες Ιδέες και ιδανικά¨ για να είχες κινητό και Νόβα, Σειρήνα και Σουλεϊμάν να σου πω εγώ θα αναπολούσες τίποτα; Άλλωστε και σήμερα έχουμε τζάκια μην το ξεχνάς και με πέλλετς και τραντισιονάλε με ξύλο απλά με την κρίση δεν έχουμε χρήματα να αγοράσουμε.......

Να θυμόμαστε πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.. πάλι με χρόνια με καιρούς .. θα έχουμε πλεόνασμα το λένε και τα κανάλια…...

Γι αυτό σου λέω σταμάτα να αναπολείς κοίτα μπροστά το αύριο, βγαλμένο μέσα απ την ειρήνη και την άνεση. Με παιδεία και Τακτ, με lacost και ADIDAS με ένα κλικ μαθαίνεις τα πάντα… . Τι παππούδες και γιαγιάδες να σου πουν και να σου δείξουν!!! Άλλωστε τίποτα από όλα αυτά που μουρμουράς πλέον δεν χρειαζόμαστε…...

Ο κόσμος γεμάτος με σουπερμάρκετ και μαγαζιά τι να το κανείς το περιβόλι πια.....!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλια Παν Ι.Δ. Βλαχάκη.

Ο παραμυθάς αυτή τη φορά έπιασε σοβαρότατο θέμα. Μελετήστε το με προσοχή , είναι υπέροχο.

ΠΑΓΚΑΚΙ.

Γιάννης Κουβαράς 
Δάσκαλος – Ποιητής.

                                           ΠΑΓΚΑΚΙ

Απαγκιάζει στο παγκάκι του πάρκου

Πάνω στο ζεστό μπάλωμα μιας απουσίας

Με αυτό λιγοστεύει τη μοναξιά του

Με αυτό θα ζεστάνει τον χειμώνα του

Στο σχολείο που μαθήτευσα τέσσερα χρόνια διευθυντής

Το μόνο που κληροδότησα πίσω μου

Εκτός από το δέντρο της ποίησης στις σκάλες

Που βγάζει πραγματικά σταφύλια

(Αρκεί να πιστεύεις στο θαύμα

Και θα τα κόψεις, θα τα γευτείς)

Ήταν

Μια ράμπα ΑΜΕΑ

Κι εφτά παγκάκια

Για να βρίσκουν φιλόξενο χώρο

Την άνοιξη οι ερωτευμένοι μαθητές

Γι' αυτή την προίκα μου σεμνύνομαι

Και προπαντός για τη ράμπα

(Ταπεινά, Ιωάννης ο Ακτήμων και κατ' άλλους κοινοκτήμων)

                    

Σχόλιο Παν. Ι. Δ. Βλαχάκη.

Σήμερα παραβρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου «ΟΝΕΙΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ»

Του αγαπητού μου φίλου Δασκάλου και συγχωριανού μου ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΒΑΡΑ.

Δεν μπορώ να κρίνω την ποίηση του δικού μας παιδιού με τα καθαρά γαλανά μάτια και τα ξανθά μαλλιά. Του δικού μας, του Αγιαννίτη με ρίζα τη

«Μέσα θάλασσα »

Του Γιάννη του Κουβαρά του μπάρμπα Λιά και της Σταυρής του ΠΑΡΝΩΝΙΤΗ. Δεν πειράζει που τα μαλλιά γκρίζαραν τα ματιά κουράστηκαν από τα διαβάσματα, λάμψη τους φωτίζει !!!

Κατάμεστη η αίθουσα των εκδόσεων ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ στο Ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

Ποιητές , πεζογράφοι φιλόλογοι αλλά και οι μαθητές του Γιάννη. Άλλοι φτασμένοι επιστήμονες και άλλοι φοιτητές σε ανώτερες σχολές. Ο Γιάννης προσφώνησε με ευγένεια, αμεσότητα και ανθρωπιά όλους τους παρευρισκόμενους. Ήταν φανερό ότι το βάρος το έδινε στους μαθητές του.

Ο Ποιο μεγάλος από αυτούς ήμουν εγώ!!!!!  Με συγκίνησε αρκετές φορες. Το θηρίο είπε ότι τον έχρισα δάσκαλο το 1970 όταν από το δημοτικό έδινα στο Γυμνάσιο. Η αμοιβή του ήταν αυγά και ντομάτες. !!!!!!!

Ξέχασε να πει ότι τα τρώγαμε μαζί κάτω από τον ίσκιο του Πάρνωνα.

Τον φίλησα κατασυγκινημένος…….το παιδί που δεν είχε να αγοράσει στραγάλια έγινε Πανεπιστημιακός Δάσκαλος.

Διάλεξα το ποίημα αυτό γιατί Γιάννης έφτιαξε τη ράμπα με τα χέρια του μαζί με κάποιον από τους γιους του. Στην παρουσίαση του βιβλίου παρευρεθεί

ένα παιδί που μάλλον την χρησιμοποιούσε όταν ήταν μαθήτρια …..

Αγοράστε το βιβλίο αξίζει τον κόπο σας το λέει ένας μη ειδικός.

Θα μιλήσει στην ψυχή σας .

ΕΞΩ! ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ.

          Έξω! Να φύγει ο φασισμός!

Νίκος Αν Βλαχάκης

 

Πεισιστρατίδες, άφρονες, Λυκόποδες, φασίστες

γιομίσανε τη χώρα μας στυγνoί ροπαλοφόροι

κι εσκόρπισαν το δίκιο μας στους πέντε τους ανέμους.

Έξω! Να φύγει ο φασισμός! Βροντοφωνούν τα νιάτα και

στις φωνές κάθε καρδιά λειψή αναγαλλιάζει,

που η τόλμη δεν της πέρσεψε κι ελούφαξε στην άκρη...

Έξω! Να φύγει ο Φασισμός, να ΄ρθει n Δημοκρατία!

Όχι «όποιος έχει σίδερο .'κείνος ψωμί να τρώει»

κι όχι όποιο στάχυ ψήλωσε, το δρέπανο να κόβει,

μα ο καθένας λεύτερα να ζει, να συλλογιέται

και να μπορεί ελεύθερος να χαίρεται τον ήλιο.

Έξω! Να φύγει ο Φασισμός, στους Έλληνες δεν πρέπει! Βροντοφωνούνε τα παιδιά, λυσσάζουν οι φασίστες και ρίχνουν πάνω τους καυτό, λιωμένο το μολύβι...

                  

     Μνημείο της Γερμανικής Θηριωδίας στο οροπέδιο Ξεροκάμπι της Κυνουρίας. Πάνω από 200 πατριώτες εκτέλεσαν οι γερμανοί φασίστες στην περιοχή μας. Η επαρχεία Κυνουρίας να χαρακτηριστεί ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ . .

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ   Νίκος Αν Βλαχάκης

Γεννήθηκε στο Άστρος Κυνουρίας το 1937. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κλασική Φιλολογία από το 1956-1960.

Παρακολούθησε μαθήματα Αρχαιολογίας και Ιστορίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο από το 1963-1967.

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως Λοχίας Πεζικού από το 1961-63, στη βορειοδυτική Ελλάδα.

Είναι έγγαμος και πατέρας 4 παιδιών.

Υπηρέτησε στη δημόσια Μ. Εκπαίδευση ως Καθηγητής, Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης από το 1963 ίσαμε το 1989, οπότε και παραιτήθηκε.

       

Σχόλια Παν Ι. Δ. Βλαχάκη.

1) Μου έκανε τη τιμή ο θειος ο Νίκος να μου στείλει 11 ποιήματα αφιερωμένα στο Πολυτεχνείο.

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Ψωμί , παιδεία ,Ελευθέρια

Έξω ! Να φύγει ο φασισμός.

Λαέ ! πεινάς ! Γιατι δεν τους κρεμάς;

Νυχτώνει…

Οι παρωρίτες.

«Φεύ, φεύ, ω Ελλάς, επεί οι νυν τεθνηκότες..»

Αστροφεγγιά.

« γην και ύδωρ…»

Το δρολάπι

Νικητήρια.

2) Το κανονικό ταχυδρομικό περιστέρι άργησε να μου τα φέρει. Δυστυχώς δεν τα είχα στη γιορτή του Πολυτεχνείου .Θα απάγγελλαν καποια οι μαθητές σχολειού μας. Του χρόνου αν δεν  έχουν διαλύσει τα τεχνικά σχολεία και αν δεν με έχουν απολύσει θα γίνει και αυτό.

3) Ποιο να πρωτοαναρτήσω . Όλα θα τα αναρτήσω σιγά σιγά εκτός από το τελευταίο. Ο νοών …..  Είμαστε νικητές για να το αναρτήσω; Όχι είμαστε υπό οικονομική Κατοχή.

4) Κάποιοι από τη «γενιά του Πολυτεχνείου », πρόδωσαν τα οράματα της εξέγερσης και άφησαν καμένη γη στα παιδιά τους. Ας τους κρίνει η ιστορία. Οι απλοί αγωνιστές στάθηκαν στο ύψος της αποστολής τους είναι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι με αρχές. Εμεις γνωρίζουμε σαν γενιά του Πολυτεχνείου τους   προσβεβλημένους αριβίστες της πολιτικής.

ΠΕΡΔΙΚΟΒΡΥΣΗ ..σαν παραμύθι.

Σχόλιο του Στολιώτη Δικηγόρου και Συγγραφέα Χρίστου Κυρκιντάνου,

για το βιβλίο του Χριστόφορου Νικολάου ΄΄ΠΕΡΔΙΚΟΒΡΥΣΗ …σαν παραμύθι.

       Στα έρημα χωριά μας σιγοκαίει η μνήμη της περασμένης ζωής. Τουλάχιστον σ’ εκείνα που καπνίζει τζάκι ακόμα και όποια ανοίγουν την αγκαλιά τους για να υποδεχτούνε τα τέκνα τους ως επισκέπτες κάθε Πάσχα και κάθε Δεκαπενταύγουστο. Πλανάται ο φόβος ότι αυτή η φωτίτσα θα σβήσει μαζί με τον απόηχο της τελευταίας ατομικής ζωής που είχε βλαστήσει στα χώματά τους κι  ότι, αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, θα παραλάβουν την τέφρα της η μεθοδολογία της επιστήμης, για να τεκμηριώσει την ιστορία του τόπου μας και οι καλές τέχνες για την τελετουργία του μνημόσυνου.

       Τελευταία όμως, φάνηκε ότι διαφορετικό ρόλο έχουνε τάξει για τις μικρές μας πατρίδες τα καπρίτσια της ιστορίας. Είναι ο ρόλος του έσχατου οχυρού της πατριωτικής μας υπερηφάνειας. Χλευάσανε, εμάς τους αιμοδότες της ελευθερίας και τους συνεπείς τροφοδότες του ανθρωπισμού, τραπεζοκράτες, πλουτοκράτες με τα τσιράκια τους, και οι λεγόμενοι ΄΄οίκοι αξιολόγησης΄΄. <<Οπαδοί της αδικίας και ατιμίας>>! θα τους χούγιαζε ο Μακρυγιάννης. Αλαφιασμένοι οι Έλληνες από την επιβουλή των αρπακτικών, επιστρέφουμε από ένστικτο στην ξεχασμένη αξιακή στέγη μας, γιατί εκεί αισθανόμαστε, όπως ο κάβουρας στη φωλιά του, δυνατοί. Θα το πω καθαρότερα: οι μοναχοί του Προδρόμου αντέξανε στην ισχυρή δύναμη του καιρού τους τον Ιμπραήμ, γιατί είχανε τις πλάτες του βράχου τους.

       Καλύτερο καλωσόρισμα για το βιβλίο του Χριστόφορου Νικολάου ΄΄ΠΕΡΔΙΚΟΒΡΥΣΗ ..σαν παραμύθι΄΄ , από αυτές τις σκέψεις δεν έχω. Γιατί αυτό το βιβλίο ξαραχνιάζει τα χωριάτικα σπίτια μας, συγυρίζει τις κάμαρες, σαρώνει τις αυλές τους με το σάρωμα της γιαγιάς από σπάρτο, στρώνει στο χειμωνιάτικο τις κουρελούδες και τις βελέντζες τους, ανάβει στο παραγώνι φωτιά, στήνει τσουκάλι και περιμένει να περιθάλψει την κατατρεγμένη εθνική μας αξιοπρέπεια.

       Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο περνάει από μπροστά σου ένας ποταμός πληροφοριών για την Περδικόβρυση. Υποθέτω ότι ο συγγραφέας έχει διαθέσει πολύ χρόνο από τη ζωή του, επιμονή, φιλότιμο και μεράκι για να συλλέξει αυτές τις πληροφορίες που καταγράφει., κατανεμημένες μεθοδικά και λειτουργικά άψογα, στο βιβλίο του.

                                                                  Περιοχή της Περδικόβρυσης.

       <<Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις>>: Μπαρμπετού, Λίσινα, Κριάκουρο, Άβορος, Βίτολη, Πλώστενα, Χρούσα, Πλυμένη.

       Αυτό το βιβλίο δεν το διαβάζεις, το περπατάς. Οδοιπορείς στις γιδόστρατες με τους παλαιούς.

       Βουνίσια τοπία, που είναι οι άνθρωποί σας; ρωτάς.

       Ο συγγραφέας μας αναλύει μεθοδικά τις στατιστικές και αποκαλύπτει τεκμηριωμένα με αριθμούς, τα κύματα της φυγής. Σαρώσανε τον τόπο μας οι βοριάδες από το άνθος της νεολαίας του. Μελαγχολείς: <<νερατζούλα φουντωμένη που ΄ναι τ’ άνθη σου…>>.

       Μερικοί φύγανε κάποτε για τον πόλεμο. Άντρες που ορθώσανε το ανάστημα τους στη βαρβαρότητα του χιτλερισμού. Θυμάμαι ακόμα την έκκληση της γιαγιάς μου στην Παναγιά την Τσερβασινή, να τους φυλάει από το κακό βόλι. Έβαζε μέσα στην προσευχή της <<του Γιαννακάρη το παιδί>> - δεν ήξερε το βαφτιστικό του – και το <<Στράτη τον Κορκοβή>>. Μαζί τους πολέμαγε στην Αλβανία τον Ιταλό ο πατέρας μου. Εκατέρωθεν θύματα του εμφυλίου, αργότερα, και οι τρεις.

       Κάποιοι τσερβασινοί δεν ξαναγύρισαν στα σπίτια τους. Μόνο τα ψυχοσάββατα τους μνημόνευε πια ο παπάς. Διαβάζω από το βιβλίο του Νικολάου αυτολεξεί τα αγιασμένα ονόματα:

  <<Αγγελινάς Ευσταθ. Ιωάννης, 1910 -1940. Στρατιώτης του 8^ου Συντάγματος Πεζικού, σκοτώθηκε στη μάχη, στην περιοχή Προγονατίου, κοντά στο Τεπελένι, στις 23 Δεκεμβρίου 1940.

  Νικολάου Ιωάν. Χρήστος, 1913-1940. Δεκανέας, τραυματίστηκε θανάσιμα στην ίδια μάχη. Όλη νύχτα ψυχορραγούσε στη σκηνή, τον είχανε στην αγκαλιά τους άλλοι συγχωριανοί για να μην κρυώνει και του τραγουδούσανε…

  Νικολάου Θεοδ. Κων/νος(Ντίνος), 1913-1941. Στρατιώτης στο 85^ο Σύνταγμα Πεζικού, τραυματίστηκε στη μάχη και πέθανε στο Α΄ Χειρουργείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Άρτας, στις 4 Ιανουαρίου 1941.

  Και στη μάχη της Κρήτης ακόμη είχαμε θυσία:

  Ευαγγέλου Ιωάν. Κων/νος(Κόκωτας). Εξαφανίστηκε στα Σφακιά Χανίων στις 29 Μαίου 1941>>.

       Θέλω να προσθέσω ότι ο θείος μου Μήτσος Παναγιωτούρος, τριατατικός τότε στον Άγιο- Νικόλα, διαβίβασε τα μαύρα τηλεγραφήματα στις χαροκαμένες μανάδες των δύο πρώτων με χρονική διαφορά λίγων ωρών. Και κάτι ακόμα: Ο Χρήστος Τσαμούλος, συγχωριανός μου, την κολασμένη νύχτα συντρόφευε κι αυτός το Χρήστο Νικολάου στο χαροπάλεμά του. Καλούσε τη μάνα του και την αδερφή του, φεύγοντας ΄΄για τ’ αλλού΄΄,  το παιδί.

       Τέτοια φωτεινά ονόματα εξορίσαμε από τους δρόμους και τις πλατείες μας και τα ανταλλάξαμε με διαφθορά, πολυτέλεια, παρακμή και υποδούλωση στους ισχυρούς της Ευρώπης. Εκείνοι πολεμήσανε άφοβα την αδικία του ισχυρού κι εμείς βάλαμε το φόβο μας να φυλάει το ΄΄έχει΄΄ του.

       Χίλια καντάρια ευπρέπειας δεν θα ήτανε ικανά να αντισταθμίσουνε αγανάκτηση και θυμό που σε ωθούνε να παραφράσεις τους στίχους του Χριστιανόπουλου:

  <<Καημένε Αγγελινά, να ‘ξερες γιατί τα έδωσες στην πατρίδα τα νιάτα σου, τα έδωσες για να αλωνίζουνε τα κωλόπαιδα>>.

                                                         Περδικόβρυση - Τσερβάσι -  Κυνουρίας.

       Ξαναπιάνω το ρυθμό του βιβλίου. Μιλάμε για βιβλίο – όχημα που μεταφέρει στο διαρκές παρόν το αποταμιευμένο πολιτισμικό κεφάλαιο της Περδικόβρυσης, τουλάχιστον όσο μπόρεσε να χωρέσει. Το παίρνεις στα χέρια σου και δεν ανοίγεις βιβλίο, την παλαιική κασέλα της γιαγιάς σου, που μυρίζει κυδώνι και κυπαρίσσι, ανοίγεις. Μουλαρόδρομοι, μονοπάτια, ξωκλήσια, πανηγύρια, γεννητούρια, βαπτίσεις, αρραβωνιάσματα, γαμήλια χαροκόπια και η γκρίζα πλευρά της ζωής – αποχαιρετισμοί, φονικά ακόμα και ξωτικά -, διεκδικούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Είναι η πραμάτεια της Περδικόβρυσης. Τα έργα του παλιού χωριάτη είναι, κοντολογίς, απάνω στην άγονη γη που την έσκαψε με τα νύχια του να καρπίσει, την περπάτησε με μισό τσαρούχι, την υπερασπίστηκε μέχρι την τελευταία ανάσα του και την είπε πατρίδα.

       Η έκπληξη του βιβλίου είναι η λογοτεχνική απόδοση από το συγγραφέα, με θαυμαστή δεξιότητα και τη χρήση του γλωσσικού ιδιώματος του χωριού του, γεωργικών ενασχολήσεων όπως η σπορά, ο θερισμός, το αλώνισμα, ο τρύγος, το λιομάζωμα. Ο βιαστικός αναγνώστης θα αποδώσει ενδεχομένως στο συγγραφέα τη μομφή ότι στο λογοτεχνικό μέρος του βιβλίου του, ωραιοποιεί την τυραννισμένη ζωή του παλιού αγρότη. Δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Ο Νικολάου δεν ζωγραφίζει ειδυλλιακές εικόνες υπαίθρου αλλά αγιογραφεί γεωργικές εργασίες και πρόσωπα και, σαν καλός αγιογράφος, δεν κρύβει το μαρτύριο του αγίου του, απλά το αποδίδει με τη μορφή φωτοστέφανου. Μεταφέρω για παράδειγμα ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

  <<Μεσημέριασε, είπε ο πατέρας και έλυσε την ποδιά του.

  Κάτσανε να κολατσίσουνε, στρώσανε λινάτσες κοντά στη φωτιά, κοντά κι ο Ασήκης. Είχε απλώσει στη φωτιά η μάνα τα τσουράπια του μικρού, του τα ‘βαλε στεγνά και ζεστά στα πόδια. Έβγαλε το κολατσιό ‘πο το ταγάρι. Ψωμί, τυρομούτζιθρο, δυο κρεμμύδια και κρασί. Έκοψε το ψωμί με το σογιά του ο πατέρας…>>

                                 

                                         Περδικόβρυση απο τα τελευταία Ζουντανά !!! 

  Η αγία οικογένεια του χωριάτη! Η δική μας οικογένεια.

       Αυτός ο δαιμόνιος γεωπόνος καλλιεργεί το παππουδικό περιβόλι και συλλέγει τους πολύχρωμους και χυμώδεις καρπούς του. Διηγείται στα δικά του εγγόνια και στα εγγόνια του κόσμου, το γοητευτικό παραμύθι της, χαμένης στην ομίχλη του χρόνου, αλλοτινής του πατρίδας και αποκαλύπτει το διαχρονικό μήνυμά της.

-Καλή αυριανή, πα’ να πω στα παιδιά.

Προσοχή: έρχεται από το παρελθόν η φωνή της γιαγιάς μας για να μας ευχηθεί για το μέλλον. Είναι η μόνη έγκυρη φωνή που μας χρειάζεται τώρα. Κατεβάστε τους διακόπτες σας οι τηλεοράσεις και τα μολύβια σας οι γραφιάδες. Όλοι οι ρήτορες βουβαθείτε, να την ακούσουμε.

      Η Περδικόβρυση ξεπροβοδίζει το βιβλίο ενός άξιου τέκνου της, φορτωμένο με τα προικιά που την προίκισαν οι λιγοστοί αιώνες του βίου της, στο ταξίδι του για το μέλλον. Απόκοντα κι εμείς, οι κοντοχωριανοί, του ευχόμαστε: Καλοτάξιδο.

                                                                              Χρίστος Κυρκιντάνος

 

Η ΚΛΕΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Γράφει ο Στράτης Δαλιάνης

                  Η κλεμμένη αξιοπρέπεια.

                                                                    Aναδημοσίευση από το  Astros news.

Καθώς περνούσα έξω απ’ το παραδοσιακό καφενεδάκι της γειτονιάς μου, έπεσε η ματιά μου στην συμπαθητική μορφή του Μπάρμπα Γιώργη, που καθόταν σκεφτικός, μόνος και αμίλητος κάτω απ΄ τη μουριά και έπινε το καφεδάκι του δείχνοντας συγχρόνως και μια ανησυχία περίεργη.

Μου προκάλεσε το ενδιαφέρον και τον πλησίασα και εγώ με αγωνία για να δω τι τον απασχολεί και βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι μόλις με είδε καταχάρηκε και μάλιστα δείχνοντας όλη του την αγάπη αλλά και την ευγένεια του με πολύ “σεβασμό” σηκώθηκε να με υποδεχθεί και να με καλέσει να πιούμε μαζί το καφεδάκι. Κάθισα με χαρά μαζί του παρήγγειλα και εγώ τον καφέ μου και αρχίσαμε έναν ωραίο διάλογο-Τι γίνεται μπάρμπα Γιώργη, του λέω, σε χάσαμε. Έχω καιρό να σε δω κ΄ ανησυχούσα, ρωτούσα όμως το παιδί και μου έλεγε ότι είσαι καλά!

– Αχ ρε Στράτη, μου λέει ο μπάρμπα Γιώργης, κακά ψυχρά και ανάποδα είμαι αλλά τέλος πάντων άστα αυτά! Εσύ τι κάνεις; Θα σου πω μπάρμπα Γιώργη τι κάνω εγώ! Δεν σε βλέπω καλά πες μου τι σου συμβαίνει; μήπως μπορώ να βοηθήσω σε τίποτα;

Όχι ρε Στρατη καμάρι μου, λέει ο μπάρμπα Γιώργης. Αυτό που έχω εγώ το έχει ο κόσμος όλος είναι αγιάτρευτος πόνος, πάθαμε ζημιά μεγάλη με δαύτους που μπλέξαμε ρε παιδάκι μου

– Τι εννοείς ρε μπάρμπα;

Πες μου τον πόνο σου και τον καημό σου!

- Ρε Στράτη πόσα χρόνια με βλέπεις εδώ . Έβγαινα, έπινα το σουμάκι μου, κέρναγα και κανέναν άνθρωπο και πέρναγε η ώρα μας.

Ξωμάχος της γης κοντά 65 χρόνια η χαρά μου και η ξεκούραση ήταν το βραδινό κρασάκι η καλή μας παρέα και έφευγε ρε Στράτη από μέσα η κούραση, απέφευγα και κάμποση γκρίνια απ τη γυναίκα στο σπίτι και περνάγαμε καλά.

Τώρα Στράτη δεν μπορούμε να τα κάνουμε αυτά, γι’ αυτό δεν με βλέπεις! Που να βγεις έξω για τέτοια δουλειά. Ξέρεις πόση σύνταξη παίρνω τώρα;

Μας ξεφτίλισαν , μας κλέψανε την αξιοπρέπειά μας , χάσαμε τους φίλους μας και τους συγγενείς αυτό είναι όλο.

Και όπως ξέρεις είμαι μόνος μου πια , αφού έφυγε η συχωρεμένη πέρυσι, και με τα 320 ευρώ πρέπει να πληρώνω ρεύμα, χαράτσι σπιτιού, ξύλα για το τζάκι, φάρμακα ένα σωρό, νερό, δημοτικά τέλη, καμιά γυναίκα για συγύρισμα γιατί δεν μπορώ πια (85 χρονών) άντε να σου μείνει δεκάρα!

- Έχεις δίκιο ρε μπάρμπα του λέω!

- Αμ το άλλο, μου λέει, που άκουσα πάλαι!

- τι ρε μπάρμπα του λέω!

                       

                                     Παλια ταβέρνα του Σαραντόγιαννη ιστορικές φωτογραφίες.  

-Ρε συ, μου λέει, θα βάλουν φόρους λέει στα παλιοχώραφα που έχουμε, στα παλιορουμάνια που είναι ακαλλιέργητα και εγκαταλειμμένα ;

Είναι αλήθεια, μου λέει, έχεις ακούσει εσύ τίποτα τέτοιο που είσαι γραμματιζούμενος;

-Ρε μπάρμπα του λέω κάτι λέγεται αλλά ακόμα τσακώνονται γιατί δεν ξέρουν πως θα τον ονομάσουν αυτό το φόρο.

-Δηλαδή θα μπει τέτοιος φόρος μου λέει; -μάλλον του λέω γιατί θέλουν λέει να παρουσιάσουν το 2014 ένα πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό του κράτους.

-Τι να παρουσιάσουν;

-Πρωτογενές πλεόνασμα.

Για κάτσε ρε τι είναι τούτο; πρωτογενές. …. . πρωτογενές…… δηλαδή σαν την πρωτόγενη γίδα και προβατίνα που λέμε; Ναι ρε μπάρμπα.. Είσαι σοφός, ακριβώς όπως γεννάει η πρωτόγενη γίδα και αρχίζουμε μετά το άρμεγμα, έτσι και κείνοι οι Ευρωπαίοι θέλουν να δείξουμε αυτό για να είναι λέει το χρέος μας βιώσιμο και να αρχίσουν πλέον το κανονικό άρμεγμα απ’ την Ελλαδίτσα μας. -Δηλαδή ρε Στράτη θα πληρώσω εγώ φόρο για τα Σκορπιδινά και το Σαραντάψυχο και θα μου τα πάρουν κείνοι οι τρεις που έρχονται εδώ, κάθε τόσο και λιγάκι με κάτι τσάντες στα χεριά; Καλά και τούτοι οι δικοί μας εδώ τι λένε ρε Στράτη; δεν τους κοπανάνε εδώ που έρχονται; κείνος ο Βενιζέλος μια χαψιά τους κάνει και τους τρεις. Έτσι και αλλιώς αχάμνιες είναι τι τους αφήνει να αλωνίζουν;

-Αχ ρε μπάρμπα Γιώργη. Του λέω, άμα πει έστω και μια κουβέντα ο Βενιζέλος την άλλη μέρα δεν θα είναι αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Κοροΐδο τον πέρασες;

-Γιατί ρε Στράτη εκείνοι θα τον ψηφίσουν μεθαύριο στις εκλογές; -όχι ρε μπάρμπα εμείς θα ψηφίσουμε αλλά μόλις μας χτυπήσουν την πλάτη, ας κόβει λόρδα, πάλι θα τους ψηφίσουμε γιατί θα μας πούνε πάλι ψευτιές και ταξίματα σαν αυτά που μας αραδιάζανε τόσα χρόνια.

Που είσαι, μου λέει, θέλω να έρθεις ένα βράδυ στο σπίτι να τα πούμε καλύτερα, έχω και καλό βαρελάκι αλλά λίγο δεν πειράζει όμως, το έχω για τους καλούς φίλους.

Εντάξει ρε μπάρμπα του λέω, θα έρθω με πολύ χαρά γιατί σε αγαπάω.

Σηκώθηκα να φύγω, πήγα να πληρώσω και πετάχτηκε πάνω αγριεμένος. Σήμερα κερνάω εγώ μου λέει, και άκου καλά, άμα δεις κείνους τους τρεις που έρχονται εδώ μιας και πας εκεί στα Υπουργεία, να τους πεις ότι είπε ο μπάρμπα Γιώργης τώρα θα ψηφίσει ότι θέλει κείνος και όχι ότι του πουν οι άλλοι. Ξέρουνε εκείνοι ποιούς εννοώ! Και κάτι άλλο πές τους ότι υπάρχει μια φράση στον τόπο μας που τη λέμε σε στιγμές αγανάκτησης  << ύβουλου ου ου ντέεε >>!

Κι’ αν θέλουν εξήγηση να έρθουν εδώ σε μένα, έχω και μια κλαρούδα από σπαλάχτρι να τους βάλω κάτω για να χορέψουν καρσιλαμά.

Χαμογέλασα με την αγνότητα και τον αυθορμητισμό του μπάρμπα Γιώργη, τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: Είσαι μεγάλη ψυχή ρε μπάρμπα. Ψηλά το κεφάλι και μη φοβάσαι, θα δικαιωθούμε γιατί χωρίς την Ελλάδα που τους έμαθε γράμματα δεν μπορούν να ζήσουν οι κουτόφραγκοι Ευρωπαίοι. Έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα αναλογιζόμενος. Άραγε πόσα εκατομμύρια μπάρμπα Γιώργηδες υπάρχουν σε τούτη την υπερήφανη, αλλά με κλεμμένη την αξιοπρέπεια της, πατρίδα μας.

                                                   Στράτης Δαλιάνης Καθηγητής

                                  

                                     Η ζυγαριά  και άλλα εργαλεία της ταβέρνας του  Σαραντόγιαννη.  

Σχόλιο  Παν Ι & Δ  Βλαχάκη.

Ο Στράτης του Σαραντόγιαννη με προβλημάτισε και με τιμά με το κείμενο που μου απέστειλε. Με ευχαρίστηση μου το αναρτώ στην ετικέτα απόψεις. Το αναρτώ γιατί εκτιμώ το Στράτη σαν συχωριανό συνάδελφο και φίλο. Ευχαριστώ για την αποστολή τον Γιώργο τον Παπούλια –  Αγιαννίτη - και ας γεννήθηκε στο Π. Άστρος.

Έχω μια ένσταση για τον μπάρμπα Γιώργη πραγματικό ή φανταστικό πρόσωπο δεν έχει σημασία. Τα έργα και οι παρακαταθήκες του είναι τέτοιες που συνέβαλλαν στην κοινωνική και πολιτική πρόοδο του τόπου και της πατρίδας μας; Διαπαιδαγώγησε τα παιδιά του σωστά ή τα έκανε μικρολαμόγια ; Υποθέσεις εργασίας κάνω. Αν κλείστηκε στο μικρόκοσμο του δικό του πρόβλημα αλλά μεγαλύτερο είναι των  παιδιών του και των εγγονών του.  Απλά θέτω τα ερωτήματα

.

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΛΩΣΣΑ.

   
 γράφει ο Αγιαννίτης Δάσκαλος                                                                                                        Κώστας Σ. Ιατρίδης. Νοέμβριος  2013             

     Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΛΩΣΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Ο Δάσκαλος Κώστας Σ. Ιατρίδης. Το γένος Καμπύλη γεννήθηκε στον Αγιάννη της Κυνουρίας. Χάρη στην εργατικότητα, την μεθοδικότητα και την πίστη στο όραμα του κατόρθωσε να σπουδάσει ξεπερνώντας την απόλυτη φτώχεια. Σπούδασε – παιδαγωγικά, φιλολογία, πολιτική, κοινωνιολογία και ψυχολογία - σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Δίδαξε στην πατρίδα μας και πολλά χρόνια στη Γερμανία. Τώρα είναι συνταξιούχος. Κατοικεί το καλοκαίρι στη Ελλάδα και το χειμώνα στη Γερμανία. Διδάσκει αφιλοκερδώς στη Γερμανία τα παιδιά των μαθητών του ….Να μην χαθεί η γλώσσα μας!!!!

Μού άρεσε να περπατάω στα χωράφια, όταν ήμουν παιδί, συνήθως ξυπόλητος. Το ίδιο έκαναν εκείνα τα χρόνια και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου, όπως και τα ζώα ( οι γάτες, τα σκυλιά, οι αλεπούδες, τα κουνάβια . . . . Στα μουλάρια φορούσαν πέταλα. Ο γάιδαρός μου δεν είχε δοκιμάσει πέταλα.

Τότε λοιπόν, δεν είχα να κάνω τίποτα καλύτερο και ευκολότερο από το να απολαμβάνω την όμορφη φύση και να τη θαυμάζω.

Μού άρεσε να μιλάω και με τα «ζωντανά », όπως λέγαμε τα γίδια, τα πρόβατα, τα γαϊδούρια, τα μουλάρια. Αυτό μερικοί το θεωρούσαν κάπως επικίνδυνο !. . . Μιλούσα όμως και με τους ανθρώπους.

Συχνά εκεί στην ερημιά, είχα την ωραία συνήθεια να αναρωτιέμαι για πολλά και διάφορα. ΄Ετσι έβρισκα μια παρηγοριά, μια διέξοδο.

Απαντήσεις δεν λάβαινα πολλές από τους ανθρώπους. Ήταν αγράμματοι χωριάτες, αλλά το μυαλό τους «έκοβε», ήταν έξυπνοι «ξύπνιοι», σοφοί στη σκέψη, στις ενέργειες, στις δράσεις και στις αντιδράσεις. Μού απαντούσαν συχνά « Κώστα, μην μάς ζαλίζεις, εμείς δεν είμαστε γραμματισμένοι! Πήγαινε στο σχολείο να μάθεις! » Αυτό το συγκράτησα και με ωφέλησε!

                    

                                  Κάπου εδώ περπάταγε και στοχαζόταν ο Κωστάκης. 

Μού άρεσε λοιπόν να κοιτάζω, να βλέπω, να ψάχνω , να ρωτάω , να βρίσκω και να λύνω κάποιες απορίες που είχα. Αυτή η ενδιάθετη ιδιότητα μού έχει μείνει.

Έγραψα ενδιάθετη και διαφέρει από την ευδιάθετη. Ενδιάθετος σημαίνει τον εσωτερικό, τον έμφυτο.

Χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει τον λόγο, την εσωτερική πλευρά της γλώσσας του ανθρώπου, αντίθετα προς την ομιλία, τον «φωνούμενο» λόγο ή την εξωτερική πλευρά της γλώσσας.

Τη διάκριση της γλώσσας σε λόγο (langue) και ομιλία ( parole) που καθιέρωσε ο ιδρυτής της σύγχρονης γλωσσολογίας Ferdinand de Saussure ( 1857-1913) , τη βρίσκουμε στον Πλάτωνα ως διαφορά ανάμεσα στη διάνοια και στον λόγο. Στους Στωικούς ο ενδιάθετος λόγος αντιπαρατίθεται στον προφορικό λόγο, στον δε νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πορφύριο (3ος αι. μ.Χ.)

τα « εν τη διαθέσει» αντιτίθενται προς τα «εν τη φωνή» .

Να συνεχίσω ή σάς μπερδεύω περισσότερο;

Ας σημειώσω μερικά για τη γλώσσα.

Η γλώσσα μας είναι κάτι το βασικό και για τη σκέψη και για τη ζωή μας .

Διαβάζοντας λοιπόν, βρήκα και μερικά που σάς σημειώνω παρακάτω.

Διαβάστε τα και τα σχόλιά σας δεκτά. Ελπίζω να μην σάς ζαλίζω, όπως τότε τους αναλφάβητους συγγενείς μου εκεί στο ΘΕΟΛΟΓΟ λίγο πιο κάτω από τον ΑΓΙΑΝΝΗ, μερικά χιλιόμετρα από το Άστρος. ...........

                    Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΛΩΣΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα». Γιώργος Σεφέρης .......

Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα;

Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;

Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρουμε, επειδή συνήθως αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.

Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.

Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω.

Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.

                                  

                                                                 Τηλεβόας

Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια τηλεβόας κ.τ.λ.

Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.

Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.

Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.

Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.

Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.

Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.

Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.

Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.

Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.

Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.

Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλιννόστηση, ή νοσταλγία.

Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.

Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.

Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.

Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.

Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.

Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.

Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.

Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.

Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».

Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.

Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.

Από τη λέξη χειρ έχουμε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.

Από το ύδωρ έχουμε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.

                          

                                     Ναυς αρχαία Αθηναϊκή τριήρης - αντίγραφο- εν πλω. 

Από τη λέξη ναυς έχουμε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:

Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές.

Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.

Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.

Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος, αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν από αυτόν. ....................

Τα παραπάνω αρκούν. Ελπίζω να ανοίχτηκε σε μερικούς η διάθεση για μερικά ακόμη. Για εσάς τους γραμματισμένους που διαβάζετε τα παραπάνω, η παράθεση των παραπάνω γραμμών είναι δυνατό να χαρακτηριστεί, . . . όπως εσείς νομίζετε. Αυτό σαν απλή απάντηση .    

                                                                                                               Κώστας