ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ.

Παν. Βλαχάκης.                                                                                                                                       Απρίλιος 2013

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ.

( Απονομή δικαιοσύνης σε δύο διαφορετικούς λαούς)

Την  Κατοχή στην περιοχή της λεγόμενης «μικρή Μόσχα», στην Κυνουρία, θεάθηκε πανέμορφο  άλογο στα χωράφια. Όσοι το πλησίασαν έμειναν άναυδοι. Κατάλευκο με κόκκινα μάτια σαν του κουνελιού!!! Αδέσποτο το ζωντανό. Ποιανού είναι; «Δικό μου είναι το είδα πρώτος». « Στο χωράφι μου έβοσκε άρα δικό μου είναι». «Τι λέτε ρε εγώ κάνω κουμάντο εδώ», είπε ο ψευτονταής «θα το πάρω με το ζόρι και σε όποιον αρέσει». Έγινε ένας ψιλοχαμός, κάποιος ψύχραιμος είπε. Να πάμε στο Λαϊκό Δικαστήριο. Εκεί θα λυθεί η διαφορά μας.

                 

Πως έφτασε μέχρι εδώ το θεσπέσιο ζώο ; ποιανού στην πραγματικότητα ήταν ; Όλα τα πράγματα έχουνε μια εξήγηση. Αερικό , φάντασμα , πλάσμα της φαντασίας δεν ήταν. Το άρπαξε από τον Αργολικό κάμπο και συγκεκριμένα από το χωριό Κοφίνι - Νέα Τίρυνθα- ένας Γερμανός αξιωματικός, αρχηγός αποσπάσματος !! Σώπα καλέ, οι πολιτισμένοι δεν κλέβουν άλογα. Τα επιτάσσουν !!!! Το καβάλησε, το πήγε μέχρι τα προβούνια του Πάρνωνα.

Σ' αυτό το βουνό δεν κατοικούσανε σκλάβοι και το άλογο ανασκέλωσε τον ναζί αναβάτη του και λάκισε στα χωράφια.

Το Λαϊκό δικαστήριο αποφάνθηκε να δοθεί «σε μια φτώχεια». Τελεία και παύλα . Δόθηκε σε ένα πολυφαμελίτη, φτωχό άνθρωπο, για να ζήσει τη φαμελιά του. Απονομή Λαϊκής δικαιοσύνης βασισμένη στο αίσθημα φιλανθρωπίας και λιγότερο στην ψυχρή λογική ή σε γραπτούς κανόνες - νόμους .

Ο νοικοκύρης του ακολουθούσε την ομάδα των Ούννων από απόσταση ασφαλείας. Το περήφανο ζωντανό ήταν το στήριγμα της οικογενείας του . Είχε την κρυφή ελπίδα να το πάρει πίσω στο σπίτι του. Έφτασε στο Χωριό. Είπε ότι το άλογο ήταν δικό του. Το χάιδευε, του μίλαγε, « ψαρή μου, ψαρή μου», το άλογο ανταποκρινόταν στα χάδια. Όμως, αυτό δεν έφτανε για να του το επιστέψουν . Σηκώθηκε μέγα ερώτημα: είναι αληθινά δικό του; Χαρτιά και τέτοια ο ταλαίπωρος δεν είχε. Αν πράγματι ήταν δικό το  δεν θα τον αδικούσαν.

Το Λαϊκό δικαστήριο έβγαλε κρίση: Δύο γεροδεμένα παλικάρια θα κατεβάσουνε «νοικοκύρη» και άλογο στον κάμπο του Άργους και θα αφήσουνε ελεύθερο το ζωντανό  τέσσερα (4) χιλιόμετρα μακριά από το Κοφίνι. Εάν πάει κατ' ευθείαν στο παχνί του, στο σπίτι του «νοικοκύρη», να το παραδώσουν σ' αυτόν, ειδεμή, να το φέρουν πίσω αφού πρώτα καταχερίσουνε γερά τον απατεώνα. Σοφή λαϊκή απόφαση, στηριγμένη στη γνώση του λαϊκού κριτή για τις συνήθειες των ζωντανών και στη μέσα του ριζωμένη αντίληψη για το δίκιο. .

Το άφησαν το άλογο ελεύθερο τα παιδιά, ακόμα μακρύτερα στα 5 - 6 χιλιόμετρα. Ο κάμπος ήτανε καταπράσινος, δροσερός. Δεν λοξοδρόμισε να φάει χορτάρι , δεν ζύγωσε στέρνα, να πιει  νερό . Πήγε, ντουφέκι, στο κατώι του, στο παχνί του. Δώσανε οι «εντεταλμένοι» της λαϊκής δικαιοσύνης με το νοικοκύρη, χωρίς εισαγωγικά τώρα, τα χέρια. Με την χειραψία η διαφορά λύθηκε. Το πανέμορφο και περήφανο ζωντανό γύρισε στο κατώι της αγροτικής οικογένειας. Σίγουρα θα  τους έθρεψε στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής.

Σε μια άλλη χώρα, στην ηττημένη πια Γερμανία, τώρα. Ένας στρατιώτης  γυρνώντας από τον πόλεμο με κατεβασμένο κεφάλι, πούλησε το άλογο του σε κάποιο χωρικό. Το άλογο ανήκε στο Γερμανικό Δημόσιο . Εναντίον του στρατιώτη και του χωρικού κινηθήκανε νομικές διαδικασίες από το Κράτος. Έπρεπε να επιστραφεί ο «πολεμικός ίππος» και να τηρηθούν οι νόμοι . Χρονοβόρες, γραφειοκρατικές, ψυχοφθόρες και με οικονομικό κόστος οι διαδικασίες. Μέχρι να εκδοθεί και εκτελεστεί η απόφαση το άλογο ψόφησε. Τότε το Γερμανικό κράτος απαίτησε τη χρηματική του άξια. Οκτώ χρόνια αργότερα μετά από αλλεπάλληλες δίκες αποδόθηκε η δικαιοσύνη !! Αποδόθηκε ψυχρά, εγκεφαλικά, σύμφωνα με το νόημα του νόμου.

Γερμανός ίσον ο θρίαμβος του νομικού κανόνα, της διαταγής - Έλληνας ίσον ο θρίαμβος της ψυχής. Η διδαχή των δύο αλόγων! Άσπρο το ένα της ελευθερίας και, ασφαλώς, μαύρο το άλλο, φασιστικό.

 

                                           Λαϊκό  Δικαστήριο το 1944 Σπύρος  Μελετζής

ΣΗΜ. : Την ωραία και χρήσιμη για το ιστορικό μας «τώρα» ιστορία, μου την διηγήθηκε, ένα γλυκό απόγευμα το Μάρτη του 2013,  ο νομικός και αγαπητός μου φίλος Χ .Κ. αυτόπτης και αυτήκοος παρατηρητής της λαϊκής δίκης στο χωριό του τον Στόλο… Επειδή δεν θυμόμουν κάποια σημεία της διήγησης , επανήλθα γραπτώς. Ο Χρίστος είχε την θέληση και την υπομονή να διορθώσει αρκετά. Τον Ευχαριστώ για όλα.