ΦΟΒΆΜΑΙ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ.

  

               

    

           Γράφει

Ο Παν. Ι.Δ. Βλαχάκης.

Τρίπολη 11^ο Σύνταγμα πεζικού, Δεύτερο Τάγμα, Δεύτερος Λόχος. 4^η διμοιρία. Οκτώβρης 1979, μας μάντρωσαν για τα καλά. Αποφάσισα να καταταγώ νωρίς και να τελειώσω με την υποχρέωση προς την μαμά πατρίδα. Στο νου μου ήθελα να υπηρετούσα άλλη εποχή στο ίδιο σύνταγμα το ηρωικό του 11^ο ΕΛΑΣ με άλλους λαϊκούς ηγέτες.

   Τον τωρινό διοικητή και τους αξιωματικούς μου τους έβλεπα αδιάφορα. Προσπαθούσα να μην έρχομαι σε επαφή μαζί τους. Τον μεγάλο τον συν/χη οι Τριπολιτσιώτες τον έλεγαν μέθυσο και μέγιστο χαρτόμουτρο! Λόγια της Αρβύλας ή αλήθεια πρόβλημα τους, μου ήταν αδιάφορο.

   Στην 4^η διμοιρία ο εκπαιδευτής μας ήταν ένας ψηλός, μαυριδερός Μυτιληνιός δεκανέας. Πρώην ναυτικός μεγάλο παλιόμουτρο αλλά τον φέρνανε σε λογαριασμό οι μεγάλοι, οι παππούδες του λόχου. Αυτός έκανε κουμάντο και μας μυούσε στα μυστικά του στρατού. Στην εκατονσαράνταδυο – 142- σειρά είχαμε πολλούς επιστήμονες. Θυμάμαι γιατρούς, εκπαιδευτικούς, δικηγόρους, και κάποια παιδιά του πολυτεχνείου. Ανήκαν στη γενιά του Πολυτεχνείου που - εκτός εξαιρέσεων - μετά τα έκανε θάλασσα. Ελάχιστοι είμαστε γύρω στα είκοσι μας χρόνια οι άλλοι ήταν παππούδες!

                    Β τάγμα Πυροβολαρχία 18-4-1941 Αριστερά Γεώργιος Κανατάς-Κούκλος.

   Η βασική εκπαίδευση περιελάμβανε πολλά. Άλλα ήταν χρήσιμα άλλα βαρετά και ανιαρά. Ένα από αυτά ήταν η εκπαίδευση μας στις σκοπιές. Διπλοσκοπιές φύλαγμα για να μάθουμε. Μια από τις σκοπιές αυτές ήταν << Στο Συνηθισμένο Τόπο Εκτελέσεων >> στην Κατοχή και στον Εμφύλιο.

   Κτυπάγαμε γερμανικό νούμερο 12-2 τη νύχτα διπλοσκοπιά με ένα Γορτύνιο σειρά μου, τον Γεώργιο Π. ήταν γερό και καλό παιδί. Με πλησίασε και μου είπε σχεδόν τρέμοντας: << Λίγο ποιο κάτω από στο σημείο που είσαστε πίσω από το ρεματάκι, στα πεύκα στην Κατοχή και στο Β΄ Αντάρτικο είχαν γίνει πολλές εκτελέσεις….>>

   Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν; Νάτα μας, μου την έπεσε το Α2. Στο μυαλό μου ήρθε το Α2 του εμφυλίου με διοικητή τον περιβόητο Μαρκοπουλιώτη που έκανε πολλές προβοκάτσιες ακόμα και μαζικές εκτελέσεις με χειροβομβίδες στη γέφυρα του τραίνου κοντά στο χωριό Στενό.

 Φίλε πήγαινε στη θέση σου και δεν θέλω κουβέντες. Δεν γουστάρω να βγω αναφορά για κανέναν και για κανένα λόγο. Είχα ακούσει για το << Συνήθη τόπο εκτελέσεων>> αλλά το σημείο δεν το γνώριζα με ακρίβεια. Άρχισα να σκέπτομαι εδώ εκτέλεσαν αρκετούς πατριώτες που ανήκαν στο ΕΑΜ στο ΚΚΕ και αρκετούς προοδευτικούς ανθρώπους του τόπου μας.

Ή σειρά μου ήρθε ξανά κοντά μου ανήσυχος και είπε έμμετρα  «Γύραν τα ελατόκλαρα και ακούμπησαν στο χιόνι…. »  Άλλη έκπληξη. Το κωλόπαιδο περιμένει αν του απαντήσω με το όνομα του Πέρδικα…»  Σίγουρα είναι του Α2 το πάει φιρί- φιρί. Να κρατήσω ψυχραιμία μου ή να τον πλακώσω κατεβατές με το κοντάκι του Μ1 και ότι βγει;

…Άναψα το φακό. Αντίκρισα το πρόσωπο του παιδιού καταϊδρωμένο και κίτρινο παρ όλη την ψύχρα του Μαινάλου. Συνέχισε λέγοντας μου ότι στην σκοπιά του - είκοσι μέτρα ποιο κάτω - βλέπει σκιές, ότι κουνιούνται τα πεύκα και ότι φοβάται μην βγουν οι εκτελεσμένοι.

Το μαστίγιο! << Σκάσε ρε ηλίθιε αν σε έβαλε το Α2 δεν τσιμπάω . Άντε και γα…υ κόπανε. Αμέσως πέρασα στο καρότο, ήρεμα και αργά του είπα: «Φιλαράκο αν τα λες από το φόβο σου πρόσεξε μην μας ακούσουν. Άκου οι σκιές γίνονται από την αντανάκλαση του φωτός, κοίτα τα πεύκα πως τα κουνάει ο αέρας.» Πήγα μαζί του λέγοντας να μη φοβάται. «Να ξέρεις ότι οι νεκροί δεν βγαίνουν. Δεν υπάρχει τίποτα μετά θάνατο. Είναι όλα αυτά είναι παραμύθια...»

…Έκανα την τρομερή σκέψη και ανατρίχιασα. Μήπως πατάω τα κόκκαλα του Πέρδικα ή της Κόκκινης Δασκάλας Αθηνάς ή της  Καίτης; Αμέσως επανήλθα και μονολόγησα, σκέψου κάτι το ευχάριστο να περάσει η ώρα. Για ένα λεπτό ξανασκέφτηκα ότι θα ήθελα να βγει η Αθηνά η κόκκινη δασκάλα να την ρωτήσω κάποια πράγματα για τους Παρνωνίτες Ανυπότακτους. Αν ήταν παρούσα στην τιμωρία των χωροφυλάκων του Παναγέα κ.α.

   Θα ήθελα να έβγαινε ο Πέρδικας να τον ρωτούσα για την ενέδρα που πέρασε στην αθανασία. Τι συνέβη και δεν «γάζωσε» με το αυτόματο τους χωροφύλακες και τον πατριώτη μου τον ενωμοτάρχη…

 Ο Γορτύνιος συνάδελφος σίγουρα με είχε επηρεάσει. Τι κάνω τώρα; Μπλέξαμε. Ξανά μαστίγιο ποιο βαρύ αυτή τη φορά και ότι βγει. «Ρε σειρά για έλα κοντά μου, δεν ισχύουν αυτά που λες. Ρε κακομοίρη μου εσύ τρέμεις ολόκληρος! Φοβάσαι ρε; κοίτα μην κάνεις καμιά κίνηση και με ξηλώσεις με την ξιφολόγχη. Πρόσεχε, έχω κρατήσει μια σφαίρα από τη βολή.» Του έδειξα την σφαίρα που την φύλαγα στο τσεπάκι της φόρμας. «Αν ξανάρθεις κοντά μου οπλίζω και την τρως στο δόξα πατρί. Πήγαινε τώρα στη θέση σου και μη φοβάσαι. Πρόσεξε πέρασε η ώρα μη φοβάσαι, σε λίγο θα μας αλλάξουν.»

Λούφαξε, έκανε νευρικές βόλτες και δεν μου ξαναμίλησε. Τον παρακολουθούσα με την άκρη των ματιών μου. Ατένιζα προς το Μαίναλο και χαιρόμουν τον αέρα που κατέβαινε από τα πρόβουνα του. Αναλογιζόμουν ότι και αυτό είναι βουνό της λευτεριάς. Σκεπτόμουν ότι ο Πάρνωνας ήταν, είναι και θα είναι πάντα μπροστά. Καθόλου τοπικιστής ο νέος! Σήκωσα το κεφάλι μου και έψαξα νοητά τις δίδυμες κορυφές. Προχθές από ένα ψηλό σημείο τις είχα δει και είχα χαιρετήσει τον παππού μου τον Πάρνωνα. Τώρα η πυκνή ομίχλη και το ανάγλυφο του τόπου δεν μου επέτρεπαν να τις δω. 

                            Με δυο φίλους Δολιανίτες 1979 γήπεδο του Παναρκαδικού.

   Το πρωί στους νιπτήρες πλησίασα «τον φίλο» και του είπα να μην πει τίποτα σε κανένα από την στιχομυθία μας. «Αν πεις κάτι θα σε βγάλω τρελό. Θα έχεις μεγάλα ντράβαλα μαζί μου. Γνωρίζεις ότι αναγορεύεται να μιλάμε μεταξύ μας. Στο λέω στα ίσια θα πω ότι με ενοχλούσες και ότι εγώ δεν σου μίλησα μπίτι!»

   Πρόσεξα το φόβο στα καθαρά γαλανά μάτια του και τον λυπήθηκα. Τώρα μου έφυγε η υποψία ότι δούλευε για το Α2. Είναι προοδευτικός, θα τον εξομολογήσω εν καιρώ. Του υποσχέθηκα ότι θα τον βολέψω να κάνουμε σκοπιά στου Θάνα που είναι κοντά και οι πουτάνες!

   Είχα παρατήρησε ότι στον τσόγλανο το Μυτιληνιό δεκανέα άρεσαν τα γλυκά. Κρατούσε τα κουτιά με τα γλυκά και τα κουλούρια που έφερναν κάποιοι γονείς με το πρόσχημα ότι θα τα μοίραζε σε αυτούς που δεν παίρναμε δέματα. Έδινε λίγα και τα περισσότερα τα φαρμάκωνε, τα χλαπάκιαζε, τα καταβρόχθιζε! Μπράβο σοσιαληστής έλεγα μέσα μου.

…Παρακάλεσα έναν εξοδούχο Τριπολιτσιώτη και μου έφερε τέσσερις πάστες από του << Λάκη>>. Τον «δωροδόκησα» με τα γλυκά αν και αυτό ήταν ενάντια στις αρχές μου. Μου έκανε το χατίρι, τι του κόστιζε να μας βάζει σκοπιά στου Θάνα στην κεραία της ΥΕΝΕΔ όπου ήταν δίπλα τα κορίτσια! Έκτοτε ο Γιώργης δεν μου ξαναμίλησε για το θέμα. Μιλούσαμε, γίναμε φίλοι έκανε πλάκες και γελάγαμε αλλά για αυτό το θέμα μιλιά, άχνα, ίσως ντρεπόταν.

   Όταν απολυθήκαμε των τάξεων του στρατεύματος, ανταμώσαμε στην Αθήνα. Του έφερα την κουβέντα στο θέμα της διπλοσκοπιάς. Παραδέχτηκε ότι φοβόταν και ότι τότε του έδωσα θάρρος. Είπε ότι τον κατατρόμαξα με τη σφαίρα που του έδειξα και αυτός ήταν ο λόγος που καμώθηκε. Παραδέχτηκε ότι «Είχα σκοπό να σου μιλάω συνέχεια για να διώξω τον φόβο μου …»

                                        Η κλεμμένη σφαίρα αργότερα έγινε στυλό….

   Μου διηγήθηκε πολλές ιστορίες που είχε ακούσει στο χωριό το. Τότε πρωτοάκουσα Λαϊκό Διδασκαλείο στα Τρόπαια στο ίδιο κτήριο μετά από χρόνια ο φίλος μου πήγαινε Γυμνάσιο. Ανάφερε με σεβασμό τον Πάνο το Γεωργόπουλο, την Κιντή, την Μαντά, τον Κολλίτζα και τον Δήμο τον Πλατή. Οι μνήμες ζούσαν ακόμα στα λαϊκά στρώματα.

   Του έφερα το θέμα στο σήμερα. Μου απάντησε ότι είναι προοδευτικός άνθρωπος και ότι θα ψηφήσει ΠΑΣΟΚ! Του έκανα το σχετικό ψηστήρι. Τζίφος, βλέπεις οι υποσχέσεις των πολιτικάντηδων για εύρεση εργασίας και τα κλεμμένα συνθήματα του ΚΚΕ το 1981 έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους.

Αργότερα όταν «ο Λαός ήρθε στην εξουσία » Έγινε πρασινοφρουρός- κομματικός στρατός- διορίστηκε σε κάποια ΔΕΚΟ. Πληρωνόταν καλά και έλεγε ότι θα ξεφύγει οριστικά από τη φτώχια. «Έγινα μικρό, κομματοσκυλάκι αλλά βολεύτηκα »μου έλεγε γελώντας. Τον έλουζα με Γαλλικά τον έλεγα σκυλάκι ου Αντρέα, πρασινορουφιάνο κ.α. Δεν θύμωνε πότε και απαντούσε πάντα με χιούμορ. Τότε σκάγαμε στα γέλια.