ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Γράφει ο Αγιαννίτης

   Δάσκαλος

 Κώστας Σωτ. Ιατρίδης.

Κώστας σήμερα Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014. Παρακάτω μια ευχάριστη είδηση. Τη βρήκα σήμερα σε μια ελληνική εφημερίδα και με συγκίνησε.. Μού θ ύ μ ι σ ε τα δύσκολα π α ι δ ι κ ά μου χρόνια. Η μάνα μου διαφωνούσε με την επιθυμία μου να γραφτώ στο τότε Γυμνάσιο του Άστρους. Το επιχείρημά της ήταν σοβαρό, συγκεκριμένο και χειροπιαστό: " Ρε παιδάκι μου , αν πας εσύ στο Γυμνάσιο, ποιος θα φροντίζει τις δύο γίδες μας; Εγώ δεν προλαβαίνω. Χάραμα φεύγουμε εμείς οι γυναίκες για το μάζεμα των ελιών, αργά το βράδυ γυρνάμε στο σπίτι μας! Σκέψου το καλά! Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα! Το λ α δ ά κ ι μας είναι πολύ λίγο και ακριβό! Και εσύ χαλάς πολύ λάδι στο λυχνάρι το βράδυ που διαβάζεις μέχρι πολύ αργά! Δεν με ακούς εμένα τη μαύρη που τρέχω νύχτα μέρα να σε μεγαλώσω εσένα και το μικρότερο αδερφό σου! Το ξέρεις ότι αυτή η περίεργη επιθυμία σου για τα γράμματα μάς κόβει τα χέρια; Θα μάς ψοφήσουν τα ζωντανά μας. Οι γίδες μας και οι προβατίνες μας σε έχουν ανάγκη! Σε χρειάζονται! Θα μάς φέρει πιο πολλή φτώχεια από αυτή που έχουμε, αυτή η επιμονή σου να πας να μάθεις γράμματα! Βλέπεις ο π α τ έ ρ α ς σου δεν έζησε!! Μάς ά φ η σ ε νωρίς. Μόλις στα τριάντα πέντε του π έ θ α ν ε !
                                       

 

                                                                  Ξυλοκάμινο.

Δ η λ η τ η ρ ι ά σ τ η κ ε από τα α έ ρ ι α που έβγαιναν από τα ξυλοκάμινα.

Τα έφτιαχνε εκεί πάνω στη ΓΑΣΤΡΑ.

Είναι εκείνο το βουναλάκι. Είναι εκεί απέναντι.

Βρίσκεται πιο πάνω από το μοναστήρι της ΛΟΥΚΟΥΣ. Είναι εκεί ποιο πάνω από τη ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, απέναντι από τα Δολιανά και από το ΚΑΜΙΝΑΡΙ, το χωριουδάκι που είχε γεννηθεί ο πατέρας σου !"  Η μάνα μου είχε δίκιο!

Αυτές οι δύο γίδες και οι δύο προβατίνες μάς έδιναν το γάλα , το γιαούρτι και το τυρί. Ευτυχώς που δεν ακολούθησα τις πρακτικές συμβουλές της μάνας μου! Τελικά πήγα στο Γυμνάσιο και στα παραπέρα και παραπάνω σχολεία . . . . Δεν μετάνιωσα! Εδώ τελειώνουν οι δικές μου αναμνήσεις που μού ήρθαν συνειρμικά στο νου μου!

Διάβασέ την παρακάτω είδηση και εσύ και γράψε τη γνώμη σου. Φυσικά, αν έχεις κάποιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις Αν δεν έχεις, τότε, δεν θα καταφέρεις να νιώσεις το παρακάτω κείμενο της εφημερίδας.

Επί πλέον σού είναι αναγκαία και η λεγόμενη ε υ ν σ υ ν α ί σ θ η σ η! Αν δεν την έχεις, τότε καλύτερα ασχολήσου με ποδόσφαιρο, με μόδα και με τα παρόμοια κουτσομπολίστικα θέματα που γεμίζουν τη κενή καρδιά μερικών β ο υ τ υ ρ ό π α ι δ ώ ν !!

Μια χώρα μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον μόνο όταν διαθέτει πολίτες που θέλουν, προσπαθούν και πετυχαίνουν να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι. Το παράδειγμα έρχεται από τη 48άχρονη Ντίνα, που αναφέρεται σήμερα σε ρεπορτάζ της «Ε». Είναι μια καθαρίστρια, εργαζόμενη μητέρα, που στα 36 της χρόνια αποφάσισε να τελειώσει το σχολείο και δέκα χρόνια μετά κατάφερε να πάρει πτυχίο στην Κοινωνική Ανθρωπολογία από το Πάντειο. Σήμερα διαβάζει Φιλοσοφία και Ιστορία, Φουκώ και Αριστοτέλη.

Γνώρισε από μικρή τι σημαίνει δουλειά. Στα δεκατρία της έγινε γαζώτρια σε εργοστάσιο ενδυμάτων. Τρία χρόνια μετά, ξεκίνησε να καθαρίζει σπίτια. Παντρεύτηκε στα 18 και άρχισε να μεγαλώνει τα παιδιά της, αλλά μόνο όταν έγιναν μαθητές στο Γυμνάσιο, αποφάσισε να τελειώσει κι εκείνη το σχολείο. Κόντρα σε στερεότυπα, αλλά και σε πραγματικές δυσκολίες. Δουλειά, παιδιά, σχολείο κι αγώνας για επιβίωση - όλα μαζί. Δεν τα παράτησε!

Εκστασιάστηκε με το «Δώρο» του Μαρσέλ Μος, ξενυχτούσε με τον Μαλινόφκσι ως φοιτήτρια και γνώρισε από πρώτο χέρι το ρατσισμό ως «καθαρίστρια». Αναμενόμενο σε μια κοινωνία που δίνει α ξ ί α όχι στον άνθρωπο, αλλά στη θ έ σ η , στο α ξ ί ω μ α και στον κάθε λογής τίτλο που τον συνοδεύει. Λες και μετράει πραγματικά εάν σε αποκαλούν διευθυντή, βουλευτή ή υπουργό - αυτό, όμως, γίνεται. Λες κι έχουν αξία τα πτυχία, όταν δεν συνοδεύονται από τη γνώση. Λες και προσδίδει κύρος το επάγγελμα.

                                                       Χαλάσματα στη Μάνα του Νερού. 

Π α ρ α μ έ ν ε ι καθαρίστρια η ίδια και το κάνει σ υ ν ε ι δ η τ ά. Ζει με τα 270 ευρώ μηνιάτικο, αλλά πάνω απ' όλα παραδίδει μαθήματα α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α ς σε όλους. Κέρδισε το στοίχημα της γνώσης, καταλαβαίνει τον κόσμο και πώς κινούνται τα πράγματα στην κοινωνία του ωφελιμισμού, της αμετροέπειας και του δήθεν. Έσπασε τα καλούπια και απέδειξε ότι οι νοοτροπίες αλλάζουν μόνο μέσα από τη γνώση. Και μόνο σε ανθρώπους που αποφασίζουν να μάθουν, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν την Ντίνα κι όσο περισσότεροι γίνουν, υπάρχει ελπίδα. Μόνο αυτοί θα αξιώσουν ένα καλύτερο μέλλον. Οι άλλοι θα συνεχίσουν να συρρέουν στα βουλευτικά γραφεία -ζητώντας ρουσφέτια και διορισμούς από το παράθυρο- και θα προσμένουν σωτήρες….

Τώρα, μπορείς να γράψεις και εσύ κάτι από τα δικά σου βιώματα. Φυσικά αν είσαι ένα από εκείνα τα παιδιά που τα είχαν όλα, εσύ δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις τίποτα από τα παραπάνω!! Γεια και χαρά. Ο Κώστας, εκείνο το παιδί που τότε αγωνιζόταν να πάει στο Γυμνάσιο του Άστρους με τα πόδια και με πολλή αγωνία προσπαθούσε να πείσει τη μάνα του να του επιτρέψει να πάει στο σχολείο, παρόλο που οι δύο γίδες και οι δύο προβατίνες τον είχαν απόλυτη ανάγκη.