Γράφει
ο Παν. Ι.
Δ. Βλαχάκης.
Κάποιες παιδικές εικόνες και γεγονότα καρφώνονται
στη μνήμη και δεν φεύγουν ποτέ. Αρκετά γεγονότα περνούν από το μυαλό μου σαν κινηματογραφική
ταινία. Πρέπει να ήταν το 1962 - 63 έξω από το σπίτι των
Καποταΐων στην επάνω γειτονιά στο Αστρος,
στην Αγριλίτσα στην αυλή στο πρώην αλώνι του παππού του Μήτσιου είχε μαζευτεί πολύς
κόσμος. Θαμπές εικόνες, θυμάμαι τα παιδάκια που ήταν ντυμένα παπαδάκια ξεπροβόδιζαν
τον παππού που είχε φύγει την προηγουμένη μέρα.
Τον είχα επισκεφτεί τις προηγούμενες μέρες και είχα δει τον παππού
του πατέρα μου. Δεν θυμάμαι να μου έδωσε την ευχή του όπως ο γέρο Γιάννης ο Βλαχάκης.
Στο πρώην αρχοντόσπιτο ήταν μαζεμένες πολλές γυναίκες
και κουβέντιαζαν. Περίμεναν να παραδώσει την ψυχή του ο γέρο Καπότας. Έλεγαν ότι αργούσε να πεθάνει και ότι σίγουρα κάτι κακό
είχε κάνει ή κάποιο μεγάλο έγκλημα!! Άλλες
έλεγαν ότι ίσως σκότωνε ανθρώπους στην Αμερική
που έστρωνε τις γραμμές του σιδηροδρόμου!
1).Σκύλος
ποιμενικός ονόματι Τσελεπής. 2)Ντίνα Δημ
Κανάτα 3) Δημήτριος Ιωαν. Κανάτας ( Καπότας ). 4) Παναγιώτα –
Ζιώτα - σύζυγος Δημήτριου Κανάτα το γένος Μαγκλή.
Ο παππούς τις άκουσε! Αν ήταν στα καλά του σίγουρα
θα τις πλάκωνε κατεβατές με τη φοβερή μαγκούρα του!! Τώρα πάλευε με το χάρο,
σίγουρα τον έβριζε γιατί του είχε πάρει δυο από τα παιδιά του, ήταν στα τελευταία
του αδύναμος στο στρώμα. Αυτός που μαζί με το γέρο Ντέπο ήταν οι ποιο δυνατοί άντρες του Aγιάννη
έπαιζαν ξύλο με δέκα και βάλε Αγιοπετρίτες για τα σύνορα του Χωριού στο
Ξεροκάμπι. Με χαμηλή, σχεδόν σβησμένη φωνή
τους απάντησε: «Ο γέρο Τσώκρης έκανε εγώ τα πληρώνω!»
Πέρασαν οι μέρες εκείνες και ρώτησα τον πατέρα μου
να μου εξηγήσει τι σήμαιναν τα λόγια του ετοιμοθάνατου παππού του. Δεν μπήκε
κατ ευθείαν στο θέμα γιατί ήμουν μικρός. Μου μίλησε για τη μετανάστευση του παππού
στην Αμερική και την σκληρή εργασία του στις σιδηροδρομικές γραμμές. Την αδικία που έκανε ένας ξάδερφος του παππού. Επειδή
η γιαγιά η Γιώτα δεν γνώριζε γράμματα ο καλός ξάδερφος υποτίθεται ότι την βοηθούσε στα συμβόλαια και
από τα κτήματα που αγόραζε ο παππούς με τα ιδωμένα λεφτά της Αμερικής έγραφε τα
μισά στο όνομα του!
Μου μίλησε για το φευγιό των δυο καλύτερων παιδιών
του παππού. Τον θάνατο της μητέρας του στον
τοκετό από αβλεψία γιατρού της εποχής. Για μια ακόμα φορά άκουσα για την ηρωική
θυσία του θείου του Γιάννη του Κανατά – Καπότα στη μάχη της Κρήτης.
Αργότερα επανήλθα στο ερώτημα και τότε μου διηγήθηκε
ποιος ήταν και τι είχε κάνει ο γέρο
Τσώκρης. Ήταν ο πατέρας του παππού του Μήτσιου. Ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος, δυνατός, κοντός
με φαρδιές πλάτες. Το μαχαίρι, η φοβερή «ποιμενική
μάχαιρα» ήταν πάντα ζωσμένη στη μέση του και το τράβαγε εύκολα.
Ένας Δολιανίτης πανύψηλος ονόματι Λιάπης - πριν οι
κοντοχωριανοί μας αλλάξουν τα επίθετα τους – ήταν ληστής νεοφερμένος από την
Ήπειρο. Στην περιοχή της Κουμπίλας στη Μαύρη
Τρούπα έκανε στρατοκρατία στους Καμπίσιους που εμπορεύονταν διάφορα γεωργικά προϊόντα.
Μετέφεραν με τα άλογα τους και εμπορεύονταν αραποσίτι, πατάτες, μήλα και
τις περίφημες τσίμπες!!! Στα Καστριτοχώρια τις λένε λεμπρίνες, λουμπρίνες τις λέω
υποτιμητικά αν και κάποιες φορές είναι νόστιμες.
Είναι οι κορυφές από ήμερα λάχανα. Μέτρο ανταλλαγής ήταν το λάδι του κάμπου της
Θυρέας.
Αργότερα στην τριπλή Κατοχή τα φασισταριά οι Καμπίσιοι
το παράκαναν. Άλλαζαν μια οκά λάδι με μια οκά αραποσίτι!! Η Κλοπή του αιώνα.
Ακόμα και σήμερα οι παλιοί την μελετούν στα χωριά μας.
Η δράση του
Λιάπη θορύβησε το τότε δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θυρέας. Δήμαρχος πρέπει
να ήταν ο Κορδώνης. Πήραν απόφαση ότι πρέπει να σταματήσει με κάθε τρόπο η ληστρική
δράση του Λιάπη. Έστειλαν άνθρωπο να του
μιλήσει, τίποτα αυτός! Ξυλοφόρτωσε τον μαντατοφόρο, ήταν πολύ γερός, θεόψηλος
και έφερε ολόκληρο οπλοστάσιο της εποχής στο σελάχι του. Άλλος τρόπος δεν υπήρχε!
Πήραν την απόφαση – φυσικά δεν την έγραψαν στα
πρακτικά – ότι ο ληστής έπρεπε να πεθάνει!!
Αιτιολογία ότι δεν τροφοδοτείται με προϊόντα το χωριό και δεν είχαν να φάνε οι
Τσιοπέλοι η καθεστηκυία τάξη.
Ποιος όμως θα έκανε τη βρώμικη δουλειά; Οι
παρατρεχάμενοι έπεισαν το παλικάρι, τον Τσώκρη και τον παρουσίασαν στον δήμαρχο και στους έμπιστους
τοπικούς άρχοντες. Τον έπεισαν και ανέλαβε σαν παλικάρι που ήταν να σκοτώσει τον κοντοχωριανό ληστή το Λιάπη για
το καλό του Χωριού. Δεν πείρε τα χρήματα, ζήτησε μόνο να τον αθωώσουν!
Συμφωνήσαν οι μυημένοι
τοπικοί άρχοντες. Εφάρμοσαν
τα τούρκικα τερτίπια που τους είχε διδάξει η τάξη τους. Τι είχαν να
χάσουν; Ένας από τους δυο πληβείους θα έχανε την μίζερη ζωή του…
Ο Λιάπης περνούσε το στενάκι που βγάζει από το παλιό
κοινοτικό γραφείο, σημερινό δημαρχείο, στο δρόμο που πηγαίνει προς την επάνω γειτονιά
και κατ’ επέκταση στην Τρίπολη.
Το Στενάκι σήμερα.
Ήταν πανύψηλος, μαυριδερός, γεροδεμένος, σχεδόν
γίγαντας, ζωσμένος με κουμπούρια και μαχαίρια!! Καλό παιδί!!
- Ρε Λιάπη γιατί σταματάς τον κόσμο και
τον ληστεύεις; Σταματάς τους Καμπίσιους και δεν έχει το χωριό να φάει. Του είπε
ο Τσώκρης με δυνατή φωνή.
- Α ρε μύγα φύγε από μπροστά μου!! Απάντησε
ο Λιάπης με την χαρακτηριστική του προφορά..
Έφερε το χέρι του στη μέση, έκανε να πιάσει ένα
από τα περίστροφα του. Ο κοντός και
ευλύγιστος Τσώκρης πρόλαβε και τράβηξε το μαχαίρι του. Μια μαχαιριά στην καρδιά
του πανύψηλου Λιάπη ήταν ικανή να ρίξει κάτω τον Δολιανίτη γίγαντα. Ποτάμι το
αίμα, αυλάκι. Κανείς από τους παρόντες δεν βοήθησε τον άνθρωπο που έφυγε γρήγορα.
Οι χωροφύλακες οδήγησαν τον δολοφόνο στο Ανάπλι. Τον
έκλεισαν για λίγο στο φοβερό Παλαμήδι. Οι περίφημοι Αστρινοί δικηγόροι έφτιαξαν
την δικογραφία στα μέτρα τους. Βασικό νομικό επιχείρημα ότι ο αδύναμος
στο σώμα Τσώκρης ήταν σε νόμιμη άμυνα !!! Μαζεύτηκε όλο το Χωριό με τους ψευδομάρτυρες
στη δίκη παρωδία στο Ανάπλι. Διέπλευσαν τον Αργολικό με βάρκες που ναύλωσε η δημοτική αρχή από το Παράλιο
Αστρος.
Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν πανηγυρική αθώωση. Ο
Τσώκρης επέστρεψε νικητής και τροπαιούχος
στην τοπική κοινωνία!!
Ας τολμούσαν τώρα οι Αγιοπετρίτες να αμφισβητήσουν
τα σύνορα, στο Ξερόρεμα, στο Ξεροκάμπι!!! Η διαμάχη κρατούσε πριν από το 1821.
Ο Kοντάκης στα γραπτά του κατηγορούσε
τους Ζαφειραίους …
Μετά από χρόνια τις μαγκουριές με τους Βλαχοαγιοπετρίτες τις έπαιζε ο γιος
του ο προπάππος ο Μήτσιος ο γέρο Καπότας – Κανάτας, που δεν ήταν και τόσο
περήφανος για «το κατόρθωμα» του πάτερα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου