Ο ΚΟΡΦΙΑΣ

Γράφει ο 

Παν. Ι.Δ. Βλαχάκης.  ©

 

   Ανάμεσα στα χωριά Στόλος και Φούντωμα υπήρχε ένα σχολείο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η φτώχεια περίσσευε. Το όνειρο για μια καλύτερη ζωή υπήρχε. Περνούσε μέσα από τη γνώση, τα γράμματα που λέγανε οι χωριάτες μας.

   Παρ όλη τη φτώχεια τους έστελναν όλα τους τα παιδιά τους στο σχολείο. Σαν μελίσσι βούιζε ο τόπος τα παιδάκια είχαν διάλλειμα. Στο σχολείο υπήρχε βρύση.

   Αντίκρισαν φορτωμένο ένα μεσόκοπο άντρα, πολύ γυμνασμένο, με κανονικές αναλογίες, Αλλά με δυσανάλογα τεράστιες πλάτες να κουβαλάει ένα μεγάλο κορμό από ελάτι. Το ακούμπησε κάτω, δίπλα στη βρύση με τέτοιο τρόπο ώστε να το ξανά φορτωθεί. Τα παιδιά τον παρομοίασαν με τον Ηρακλή. Δεν του είπαν τίποτα, μόνο τον κοιτάζανε με απορία και θαυμασμό!  ©

   Ο Κορμός που κουβαλούσε ήταν θεόρατος, πέντε έξι μέτρα μακρύ και πολύ βαρύ δεδομένου ότι ήταν χλωρό. Τα μεγαλύτερα παιδιά τον γνωρίζαμε, ήταν ο Λουφολιάς. Ο άνθρωπος θρύλος, που πέρναγε συχνά από την απέναντι μεριά του Ποταμιού και πήγαινε στα βουνά του στον Αγιάννη.

                           Ο Λουφολιάς στον Αγιάννη σε ώριμη ηλικία

   Τον πρόσεξαν καλά. Ήταν καταϊδρωμένος, έσταζε, σκούπισε τον ιδρώτα με ένα σκούρο μαντίλι. Έβρεξε το φαρδύ του πρόσωπο, δρόσισε τα χείλη του αλλά νερό δεν ήπιε! Περίμενε λίγο και μετά απόλαυσε το δροσερό δώρο.

   Ξεκουράστηκε, γονάτισε και φορτώθηκε το τεράστιο, μακρύ βαρύ και άβολο ξύλο. Στην προσπάθεια του να το σηκώσει βόγκηξε, μούγκρισε σαν βόιδι! Ζύγισε τον τεράστιο κορμό στον ώμο του και συνέχισε προς τον Τάνο. Μετά θα πήρε τον ανήφορο προς τα Ρουνέικα. Το ξύλο αυτό το χρησιμοποίησε για κορφιά για τη στέγη του καλυβιού του.

   Βάρεσε το κουδούνι τα παιδιά μπήκαν στην τάξη. Σίγουρα το μυαλό τους θα ήταν έξω σ΄ αυτό που είχαν αντικρύσει νωρίτερα και το θυμόνταν σε όλη τους τη ζωή.

   Από τον Πάρνωνα – Μαλεβό μέχρι τα Ρουνέικα ήταν περίπου έξι μέχρι επτά ώρες πεζοπόρου. Φανταστείτε πόσες ώρες έκανε με το δύσκολο αυτό φορτίο μέσα από τα κακοτράχαλα μονοπάτια!

   Αυτά μου τα διηγήθηκε ένας καλός φίλος που τότε ήταν δεκάχρονο παιδάκι. Θυμόταν λεπτομέρειες μετά από εξήντα χρόνια.

  Αναρωτηθήκαμε που βρήκε τη δύναμη, τη θέληση και το κουράγιο να πραγματοποιήσει αυτόν τον άθλο; Η ανάγκη και η πίστη στις δυνάμεις του βοήθησαν τον οπαδό του Επίκουρου, του Βάκχου και του Διόνυσου να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο. Τότε Παιδεύονταν οι άνθρωποι στην χαμοζωή τους.