Η ΒΛΟΓΙΆ.

     Βασίλης Iωαν. Κούβαλης 

                                          

    ΙΣΤΟΡΙΚΟΊ ΣΥΝΕΙΡΜΟΊ... (Λόγω επιδημικής επικαιρότητας)

   Στο τέλος του 19ου αιώνα , που λέτε, στα Βέρβενα, όπως και σε άλλα πολλά μέρη της χώρας, «έπεσε» η τρομερή επιδημία της ευλογιάς. Της βλογιάς όπως τη λέμε στα Βέρβενα. Οι άνθρωποι πέθαιναν σωρηδόν. Εκατοντάδες πατριώτες Βερβενιώτες «χάθηκαν» εκείνο το διάστημα και τάφηκαν παντού στο χωριό.
   Ούτε παπάδες εμφανίζονταν, ούτε συγγενείς, φοβούμενοι την μεταδοτικότητα της αρρώστιας, τη δε ταφή αναλάμβαναν οι κοντινότεροι συγγενείς. Κυριολεκτικά αδιάβαστοι δηλαδή! Και για ποια ταφή μιλάμε δηλαδή, λάκκος και ...μέσα. Και όπου «βόλευε». Ήδη εκσκαφές στο χωριό, αποκαλύπτουν τα οστά των άτυχων αυτών Βερβενιωτών σε διάφορα άτυπα νεκροταφεία, αλλά και μεμονωμένα.
   Μπροστά σ αυτή την τρομερή πανδημία, οι υγιείς του χωριού, όντας και τσοπαναραίοι, απομονώθηκαν στα βουνά και στις στάνες τους με το φόβο της μεταδοτικότητας αυτής της "κατάρας" και δεν "πατούσαν" στο χωριό, παρά μόνο για να θάψουν κάποιο δικό τους νεκρό. 

                                               Η Γριά - Μουστακέλαινα.
   Μεταξύ των θυμάτων αυτής της "παλιο-αρώστειας" ήταν και μια γυναίκα, σύζυγος κάποιου Ι. Φιλάρετου, η οποία και πέθανε, μόλις είχε γεννήσει ένα κοριτσάκι. Το βρέφος με πεθαμένη τη μάνα, θήλαζε από το στήθος της και διατηρήθηκε στη ζωή, μέχρι που τους βρήκαν οι συγγενείς.
   Εκείνοι ανέλαβαν την όπως-όπως, ταφή της γυναίκας και ανοίγοντας τον τάφο, κάποιος από τους συγγενείς σκέφτηκε μακάβρια και φρικτά να θάψουν και το βρέφος μαζί φοβούμενος ότι το μωρό, ήταν κι αυτό μολυσμένο. Όμως τελικά επεκράτησε, η ανθρώπινη και γεμάτη οίκτο άποψη για το παιδί και δεν πραγματοποιήθηκε, η απάνθρωπη αυτή πρόταση και ενδεχόμενο. Έτσι κάποιος κράτησε το κοριτσάκι και το μεγάλωσε.
   Τη γυναίκα αυτή, την "πρόλαβα" στα γεράματά της, ήταν γειτόνισσά μου στα Βέρβενα και ήταν η γρια-Μουστακέλαινα (Σταματίνα στο μικρό όνομα) όπως την αποκαλούσαμε στο χωριό, από το παρατσούκλι (τώρα του πατέρα της, του άνδρα της-θα σας γελάσω...). Παντρεύτηκε τον Δ. Τσιλικά, έκανε παιδιά, μεγάλωσε και παιδιά από τον πρώτο γάμο του άντρα της και άφησε και εγγόνια. Πέθανε σε ηλικία 90 χρόνων.
Υ.Γ. (Την ιστορία της την έχω ακούσει από τους παλιούς στο χωριό και για τα γραφόμενά μου με βοήθησε η συγγενής της (εξ αγχιστείας) Παναγιώτα Κουτσουμπού - Μπούζιου, που με εφοδίασε και με τη φωτογραφία της γιαγιάς).