ΚΑΤΑΟΣ

 

Χριστόφορος Β Νικολάου 

 ΟΚΤΩΒΡΗΣ  2013 

            

                                       Π ά ρ ν ω ν ο ς   Α ύ ρ α

                                                           ( Καταός)

   Τα βράδια, περιμέναμε στ’ αλώνια να σηκωθεί ο καταός για να λιχνίσουμε. Οι μεγάλοι.

   Έπιανε ο καταός και αρχινίζανε το λίχνισμα. Όλη μέρα εμείς, γαντζωμένα στο παντελόνι του πατέρα, γυρίζαμε με τις ώρες πάνω στο ντουένι, γύρω γύρω στ΄αλώνι. Μας κατάκαιγε ο ήλιος…Τώρα, κουκουλωμένα με μαντανίες ανάμεσα στις θεμωνιές και τουρτουρίζαμε…

   Αλωνίσματα και λιχνίσματα δεν γίνονται πια. Το στάρι είναι καλά αποθηκεμένο στα σιλό, το άχυρο και ο σανός στα υπόστεγα, τα ζωντανά είναι χορτάτα και νερό έχει μπόλικο για το μύλο…

   Όμως ο καταός, συνεχίζει να κατεβαίνει τ΄απόβραδα του καλοκαιριού απ΄ το Μαλεβό, που στέκεται ατάραχος ψηλά εκεί. Κατηφορίζει στη ρεματιά του Τάνου, δροσίζει τα αμπέλια, τις ελιές και τα ζωντανά κι ύστερα χάνεται στη θάλασσα.

   Τόνε μάζεψα αυτό τον καταό, που λέτε, του Μαλεβού, τον αιχμαλώτισα και τον έκλεισα σ΄ένα βαγένι! Ναι σας λέω, σ΄ένα βαγένι με κρασί! Απ’ το αμπέλι του Κόκαλη πούναι στον Καλαντρέα, στο πιο άγριο σημείο του φαραγγιού, μπούκα στον καταό. Αμπέλι, το καλύτερο του χωριού! Με ασπρούδες φακιδιάρες, αλουπούδες, μοσχοβαριές, αφύσικα, μαυρούδια, σκυλοπνίχτια…

   Στο σπίτι του Παππούλη μου του Κόκαλη τα βράδια, όταν πίνεις από τούτο το κρασί, σηκώνεται ο καταός, έρχεται και σου κρατάει συντροφιά. Πίνεις κι άλλο και δυναμώνει, μερακλώνεται, σφυρίζει, αρχίζει τις ιστορίες, πιάνει το τραγούδι, πότε γλυκά και πότε ζόρικα, πότε παραπονιάρικα και πότε χαρμόσυνα… Πίνεις λίγο ακόμα και σε σηκώνει, σε παίρνει μαζί του. Και γυρνάτε μαζί τον κόσμο. Σε πηγαίνει όπου θέλεις…

          

Και στο χρόνο, μπρος πίσω! Ξαναβλέπεις τη ζωή σου και τη διορθώνεις, τη φτιάχνεις όπως θέλεις. Όχι μεγάλα πράματα δηλαδή, μικρές διορθοσούλες, έτσι για να ‘ναι απλός ο κόσμος,  λιγότερο ψέμα, λίγη αγάπη… Για να ‘χεις ένα φίλο, έναν αδερφό, να τον πίνετε μαζί απ’ το μπουκάλι, τον καταό... Για να μικραίνουνε λίγο οι νύχτες, ν’ αλαφρώνει το σκοτάδι, νά ‘χεις να περιμένεις το ταχιά… Να καταλαβαίνεις δίπλα σου μιαν ανάσα. Άμα δεν το μοιράζεσαι το έρμο, γίνεται φαρμάκι. Όπως η χαρά, η λύπη, η ζωή…

               

          Από τη ρεματιά διέρχεται ο καταός και δροσίζει τους ανθρώπους τα ζωντανά και τα φυτά.

   Ποια δύναμη μας φέρνει εδώ…, και μας φτιάχνει έτσι πού ‘μαστε… Δε μου τα λέει όλα αυτός ο πούστης… Άσε πούναι κερατάς και μπαμπέσης. Μ’ ανεβάζει στα ουράνια και ξαφνικά μ’ αφήνει και πέφτω ο δόλιος, γκρεμοτσακίζομαι… Κι εκείνος συνεχίζει ασυγκίνητος το δρόμο του. Κατεβαίνει απ’ το Μαλεβό, περνάει τη ρεματιά του Τάνου αδιαφορώντας για τ’ αμπέλια, τις ελιές και τα ζωντανά και χάνεται στη θάλασσα…  

                              Τρίπολη, Σεπτέμβρης 2008, Γιορβάσιος.

     O Χριστόφορος Βασ. Νικολάου γεννήθηκε στην Περδικόβρυση (Τσερβάσι) το 1947. Πήγε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του, στο γυμνάσιο του Περιστερίου Αθήνας και στο λύκειο του Αγίου Νικολάου Καστρίου. Μπήκε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών απ' όπου και πήρε πτυχίο γεωπόνου και οινολόγου. Άσκησε το επάγγελμα του οινολόγου και εμπόρου γεωργικών εφοδίων. Παντρεύτηκε τη συμμαθήτριά του στο λύκειο Μαίρη Μενελάου Καπράνου με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Σήμερα είναι συνταξιούχος. Ασχολείται με γεωργία, κηπουρική, μαστορέματα - κατασκευές, μουσική, λογοτεχνία και ιστορία. Αγαπά και πονά (από το γεωπόνος) πολύ τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε.  Η αγάπη του για τον τόπο τον οδήγησε να μας χαρίσει ένα θαυμάσιο βιβλίο με τον τίτλο :  « ΠΕΡΔΙΟΒΡΥΣΗ  ..σαν παραμύθι ».  H ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΗ 2013 ΩΡΑ 19:30 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΡΙΠΟΛΗΣ.