Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

ΘΥΜΆΜΑΙ ΘΥΜΆΜΑΙ ...



       Θυμάμαι Θυμάμαι....


   
 Κώστας Σ. Ιατρίδης.
                
Θυμάμαι αρκετά από εμάς, εκείνα τα ξυπόλητα χωριατόπαιδα, που ακούραστα τρέχαμε συνέχεια στα χωράφια και στους δρόμους χωρίς να νιώθουμε ούτε βαριεστιμάρα, τη λένε τώρα α ν ί α, ούτε ανυπόφορη κούραση ούτε απογοήτευση. Συνηθίζαμε από μικρά παιδιά εκεί στο χωριό μας να α γ α π ά μ ε και τα παιχνίδια και τις προσπάθειες για επιβίωση και τον ήλιο που μας χάριζε το φως και τον α γ ώ ν α που κάναμε να υπερβούμε τις παντοειδείς δυσκολίες. Θυμάμαι που οι μεγάλοι, οι ενήλικες, συχνά μας έλεγαν α σ ί γ η τ α πλάσματα. Μάλλον επειδή παρουσιάζαμε κάτι που δεν ταίριαζε με τη σ ι γ ή , την ησυχία , που εκείνοι την είχαν τόση ανάγκη , μετά από τις τόσες κουραστικές χειρονακτικές δουλειές που τους τσάκιζαν το σώμα και το ηθικό τους.
         

Ακούγαμε πολλά , αλλά δεν είχαμε καιρό ούτε να σκεφτούμε ούτε να ησυχάσουμε! Κάτι που μας φαινόταν πολύ παράξενο ήταν αυτό που μερικοί μας έλεγαν συνέχεια : " Να μάθετε γράμματα, αλλά να μην περιοριστείτε να πηγαίνετε πάντα με το σταυρό στο χέρι! Η πολλή τιμιότητα θεωρείται βλακεία! Η ζωή είναι γεμάτη ψευτιές και υποκρισίες ! Όσο ν ω ρ ί τ ε ρ α το καταλάβετε, τόσο κ α λ ύ τ ε ρ α για σάς! " Με τον καιρό μαθαίναμε πολλά και διάφορα. Βλέπαμε ότι δίπλα μας παρουσιάζονταν διαρκείς ταλαντεύσεις ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση. Διαπιστώναμε ότι είχαμε μερικές υπολογίσιμες ήττες στη μάχη ανάμεσα στο φ ι λ ό τ ι μ ο και την α ν α ι σ θ η σ ί α , την ανεκτικότητα , τις κ λ ε ψ ι έ ς και τη μ ι σ α λ λ ο δ ο ξ ί α. Αργότερα βλέπαμε ότι ήταν πολλά τα α ξ ι ο μ ί μ η τ α, αλλά και αρκετά τα αξιοκατάκριτα. Αργότερα μαθαίναμε συνέχεια για τις δωροδοκίες, τις παντοειδείς κλεψιές , τις υπεξαιρέσεις και τις πλαστογραφίες... Παρατηρούσαμε ότι μερικοί έδειχναν γκρινιάρηδες.
 Διαπιστώσαμε ότι πολλά από εμάς τα χωριατόπαιδα πεισματώσαμε και δεν κατεβάζουμε ποτέ το βλέμμα από τον ορίζοντα. Δεν το " βάζαμε κάτω " και δεν παύαμε να προσπαθούμε να παραμένουμε τίμιοι και να αναζητούμε φως στο μέλλον. Διαπιστώναμε ότι υπήρχαν και πολλοί που επέλεγαν και διατηρούνταν τίμιοι και αγωνιστικοί μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ήταν πολλοί εκείνοι που ιδανικό τους παρέμενε πώς θα καταφέρουν να υπάρξουν χωρίς να χάσουν ούτε την τ ι μ ι ό τ η τ α ούτε την ε ι λ ι κ ρ ί ν ε ι α που τούς είχαν διδάξει και στο σπίτι και στο σχολείο.
Πολλοί από εμάς είχαμε συνηθίσει να εκλαμβάνουμε τον καθημερινό αγώνα ως αυτονόητη συνθήκη ζωής. Ο αγώνας για τον αγώνα! Μάς άρεσε η διαφάνεια, ο ήλιος. . . Συνεχίζαμε να ελπίζουμε ότι ο ο ρ ί ζ ο ν τ α ς θα καθαρίσει, θα φύγουν οι ομίχλες και θα δούμε πάλι τον ήλιο της χαράς, της τιμιότητας, της αγωνιστικής διάθεσης . . . . Μπορεί να μην κάναμε πολλά λεφτά που ίσως θα μας άρεσε να τα επιδεικνύουμε. Μπορεί να μην πιάσαμε μεγάλες θέσεις για να επιδειχτούμε. Μπορεί να μην θελήσαμε να μπούμε σε μερικές και διάφορες περίπλοκες περιώνυμες κ λ ί κ ε ς και κερδοφόρες ομάδες που στόχευαν σε πολλά και ανομολόγητα κέρδη και επωφελήματα κάθε μορφής.
               


 Πολλοί είμαστε εκείνοι που ε π ι λ έ ξ α μ ε και π α ρ α μ ε ί ν α μ ε σε αρκετά χαρακτηριστικά, όπως εκείνοι οι τότε αγράμματοι συγχωριανοί συμπολίτες μας. Μάς άρεσε να μείνουμε απλοί , ανοιχτοί, κοινωνικά προσεγγίσιμοι με τον απλό, τον συνηθισμένο πολίτη και α π ο λ α μ β ά ν ο υ μ ε την ομορφιά και την ωραιότητα της κοινωνικής απλότητας, της μετριοπάθειας και της καθημερινής συνηθισμένης συναναστροφής με τους άλλους , τους όμοιούς μας , που είναι πάρα πολλοί. Μπορεί να σάς φαίνεται κάπως παράξενο, αλλά εμείς δεν μετανιώσαμε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου