ΑΥΓΟΥΣΤΙΆΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ.

Γράφει ο ©

Δημήτρης Ι. Περδικάρης

      ΑΥΓΟΥΣΤΙΆΤΙΚΟ ΦΕΓΓΆΡΙ    Τα ''ασημικά'' της ψυχής μας.

Το πιο μεγάλο και πιο γεμάτο φεγγάρι της χρονιάς δεν είναι άλλο από ετούτο εδω σήμερα γιορτασμένο ανά τους αιώνες. Χαρίζει παντού μια απέραντη γαλήνη και ζωγραφίζει τα πάντα χρυσά με το μυστηριακό φώς του...

Μακάριος αυτός που το έχει ζήσει εκεί που βαφτίσανε αιώνες πριν <<του Αλωνάρη>> χρόνια πολλά έχουν περάσει από τότε που ''πλάγιασα'' πρώτη φορά δίπλα στην ολόχρυση θημωνιά του Αλωνάρη... Η αγκαλιά του παππού μου να διώχνει κάθε φόβο και με το μάθημα για τον χαμηλό μας ουρανό μαζί με την καθάρια του φωνή ν αλλάζει ύφος στο κάθε αστέρι. ►1

Κάπου μακριά ο Άλουπας να κράζει την αγαπημένη του την κυρά Μάρω. Όταν το τριζόνι χαλάρωνε τότε το αηδόνι έπαιρνε το τραγούδι. Τότε σταμάταγε ο αιώνιος θαρρούσα, ο γέροντας παππούς μου για να με μάθει να το γνωρίζω και να το απολαμβάνω! Τραγούδαγε και ξεχώριζε το αηδόνι μαζί με τον Χουρχουλό και τον Μπούφο. Μια παράξενη μυστηριακή συναυλία κάτω από την ολόφωτη φεγγαρόλουστη νύχτα.

Από μακριά τα κουδούνια κάπου κάπου του ''Μούργου'' και της ''Σπίθας'' να σιγοντάρουν το '' Deutsche Welle '' στα βραχέα το '72. Μάς έδινε κουράγιο με όλα τ απαγορευμένα νέα και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν τότε πού οι Γερμανοί μας εταίροι αποθέωναν το Ματχάουζεν και τον παντοδύναμο ''Αντώνη''.

Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι ακουμπά σχεδόν τον Πάρνωνα. 

Ήταν τότε πού δεν γνώριζα την ιεροσυλία ενάντια στην φύση και την μαγεία εκείνης της νύχτας. Αυτή πού έκαναν τα ''βραχέα'' με όλη την αδελφότητα του Ευρωπαίου. Τέκνο κι αυτό του πολιτισμού και της Δημοκρατίας που γεννήθηκαν στον ευλογημένο κακοτράχαλο τόπο μας.

Αν είχα δει τότε αυτά που βλέπω σήμερα από τους ''αδελφούς μας'' και '' εταίρους '' μας, με έναν μισερό και βάρβαρο Ούννο να βάζει τιμή στο θαύμα το χαμηλού μας ουρανού. Ετούτου του αιώνιου αμίλητου γίγαντα που κάθε Αύγουστο '' Αλωνάρη '' μήνα έρχεται να εξαγνίσει και να διώξει την σκόνη. Να απομακρύνει και ότι άλλο σκεπάζει τις καρδιές μας από την θνητή μας την ζωή ετούτης της χρονιάς.

Ποιός θα της πει ετούτης της ιερής Σελήνης μας ότι ο ύπουλος Αλεμανός ''αγόρασε'' τα βράχια και τα τριζόνια! Όλο το θαύμα, τ ανοιχτά θέατρα και δωρεάν συναυλίες τα γλέντια του απλού και καθημερινού "Έλληνα. Ποιός θα της το πει οι αιώνες σταμάτησαν να έρχονται σε τούτο τον ποτισμένο με το Ιχώρ τόπο. Οι χιλιάδες ψυχές των προγόνων μας θα μένουν πλέον αλυσόδετες κι αυτές στα σκοτάδια και το έρεβος μιας Τρόικας, των θεσμών, ενός τραπεζικού συστήματος που σάπισε τα πάντα...

 Ο ξωμάχος παππούς ήταν Άγιος και δάσκαλος για τον εγγονό. 

    

Άγια ήταν η νύχτα τότε και Άγιος ο παππούς μου για όσα μου έμαθε και είπε ►2. Είναι σήμερα αυτά τα ''ασημικά'' της ψυχής μας. Το φυτίλι πού θ ανάψει το βαρέλι με το μπαρούτι μηνεσμένο μέσα σε κάθε Έλληνα από τους γερόντους της φυλής του...

Ναι είναι ο Έλληνας ο διαλεχτός της Ιστορίας που του βάζει φωτιά και θα γλυτώσει τα τιμαλφή πολλών ανθρώπων και όλων των Λαών.

Σχόλια. 

►1  Οι Παππούληδες μας έλεγαν παραμύθια για νεράιδες, για την Μικρά Ασία για την Αλμυρά Έρημο, για την καταστροφή της Σμύρνης. - συνωστισμός έγραψε κα Καθηγήτρια… - Άγιοι της Ελλάδας ήταν οι παππούληδες της εποχής μας. Στη μνήμη τους παραθέτω τα λόγια του Μήτσου «… λέει ένα σουγιά μπροστά στο Μάνλιχερ και στον Γκρα όσοι δεν είχαν ξιφολόγχη. Οι Τούρκοι σήκωναν τα χέρια ψηλά, γιατί τρέμαμε τον Τσολιά με την ξιφολόγχη του. Ο παππούς μου έλεγε για έναν αιχμάλωτο που έπιασε έτσι έξω από την Προύσα. Μίλαγε καλά Ελληνικά και οι γονείς του ήταν γεννημένοι στην Τρίπολη..»

►2 Άλλο ένα κείμενο του «Αύγουστος ήταν κι ο μήνας που πέρασε ο Παππούλης την Αλμυρά Έρημο. Αύγουστος και στον Αλή Βεράν.. .μολόγαγε Αύγουστος και στο Αφιόν Καραχισἁρ. Αύγουστο αξιώθηκε τ όνομα του στο πρώτο του εγγόνι.  Αύγουστο έφυγε πρώτη η Γιαγιά. Ύστερα πέντε χρόνια μετά Αύγουστο καβαλίκεψε την Κόρμπα του ο Παππούς στη γιορτινή της φορεσιά και έφυγε στο ταξίδι του... τον βλέπω περήφανο στην Προύσα στο Ουσάκ. Γίγαντα να περπατάει την <<Αλμυρή>> την έρημο και τον ακούω στον Σαγγάριο να βλαστημάει που τους ξέφυγε πάλι Ο Κεμάλ...

Τον βλέπω δακρυσμένο στη Σμύρνη να κοιτάει απ το καράβι τους καπνούς. Χρόνια να μολογάει της Παναγίας για τα λείψανα στον Αλή Βεράν τις δύο χιλιάδες ψυχές που ξέμειναν αδιάβαστες, αλύτρωτες και πολεμούν ακόμα.

Το σίγουρο είναι πως αυτός δεν τις ξέχασε ποτές! Αυτός ήταν ο λόγος που δεν πήγαινε ποτέ στην εκκλησιά και δεν ήθελε με τίποτα τους παππάδες…..»