Βασίλης Iωαν. Κούβαλης
Βερβενιώτης Νομικός.
ΒΕΡΒΕΝΙΩΤΙΚΑ...
(Με αφορμή το άκουσμα του τραγουδιού," καπετάνιε-καπετάνιε με την Νίτσα Αντωνάτου από το you tube)
Τέλη δεκαετίας του 60... Μόλις είχε φύγει Ο Μπραίμης από το χωριό, αφού το χιλιόκαψε. (λέμε τώρα για να επισημάνουμε την αρχαιότητά μας) Οι ρυθμοί χωριάτικοι.
Το άγχος της κυρά Δήμητρας, της μάνας και κάθε μάνας στο χωριό, ήταν "μη βγούμε στο δρόμο και μας πατήσει κανένα μουλάρι". Πού αμάξι εκείνα τα χρόνια.
Τα φορτηγά του Μαντζούνα, του Καραγκούνη, του Σπύρου του Μούντρου, του Νίκου του Γκατζιώρη κάπου - κάπου ακούγονταν αφήνοντας πίσω, ένα κάρο καυσαέριο και ακολουθούμενα από ένα τσούρμο ξυπόλητης και με τσακισμένα στραγάλια πιτσιρικαρίας. Πήγαινε το ντρίλινο παντελόνι σύννεφο...
(Παρεπιμπτόντως, αυτή η ρημάδα η τιράντα η δεξιά όλο μούπεφτε από τον ώμο. Το σώβρακο από κάμποτο κυρίως, μαύρο ή μπλε σχεδόν πάντα ήταν μακρύτερο από το κοντοπαντέλονο και έβγαινε κάτω από τα παντζάκια. Τώρα δεν είχε μεζούρα η μάνα μου, ήταν μόδα της εποχής, δεν το κατάλαβα ποτέ.)
Κοντολογίς σκηνικό χωριάτικου χωματόδρομου με σκονισμένους ξωμαχοανθρώπους... Και συμπλήρωμα φωνές. Τι φωνές λέω... Οι Βερβενιώταροι πατριώτες μου δεν μιλάγανε, αρουλιώτανε...
Πίνανε τα γερόντια στις ταβέρνες και όντας μισό μέτρο, ο ένας από τον άλλο, μιλάγανε τόσο δυνατά, που νόμιζες, ότι επικοινωνούν από την μία ράχη στην άλλη... Άσε τα γέλια. Δύναμη! Γέλια καρδιάς, αυθορμητισμού, τραχειά, κακαριστικά, γέλια ψυχής.
Το φαινόμενο συνηθισμένο στην ταβέρνα του μπάρμπα-Πέτρου του Καενά... Βαβούρα! Το σκηνικό αυθεντικό... Ψάθινη καρέκλα, πλαστικό καρό τραπεζομάντηλο, σούμες, μισόκιλα πηγαινοέρχονταν γεμάτα κρασί, που το πίνανε οι δικοί μου ξεροσφυράτο, κλίτσες και μυρουδιές αυγοκομμένου πατσά και βραστού με φουσκούνι...
Ο μπάρμπα-Νικόλας, ο θείος, τηλεφωνητής, γύριζε τη μανιβέλα του χειροκίνητου τηλεφώνου-μπαούλου, και το κέντρο τον συνέδεε με τα νούμερα, που έδινε. Κάθε τόσο και λιγάκι φώναζε: "Έλα Καστρί..." (στο Καστρί Κυνουρίας ήταν το κέντρο του ΟΤΕ) Τη φράση την "άρπαξαν" οι Γαιδουρελαίοι και την έκαναν παροιμιώδη... "Άστον αυτόν "έλεγαν και λένε, "πιάνει Καστρί".
Εμείς οι πιτσιρικάδες δεν επιτρεπόταν να μείνουμε στο ταβερνείο... Σέβας! ήταν για τους μεγάλους... Καπηλειό( ;) Η μόνη άμεση επαφή μας ήταν από την πόρτα, για να δώσουμε καμμιά παραγγολή (παραγγελία). Πόσες φορές με είχε στείλει στο Καενά η γιαγιά για να μαζέψω τον παππούλη.
-Να πάς να του πείς, να τσακιστεί να ρθεί στο σπίτι να φάμε..." Κι όταν εκείνος μετά από ώρα ερχόταν, η παρατήρηση: "Ααα ήρθες στο παταλιακό σου;
Πικάπ με μπαταρίες
Κι όλο αυτό το σκηνικό της ταβέρνας, συμπληρωνόταν από το πικάπι... Ένα πικάπ-βαλιτσάκι με εξωτερική μπαταρία, που έπαιζε 45άρια δισκάκια, ασταμάτητα.
Κάθε 10 περίπου μέρες, "έσκαγε μύτη" το καινούργιο σουξέ, σε δισκάκι, που ερχόταν από την Τριπολιτσά. Οι πελάτες "γούσταραν".
-Βάλε ρε Πέτρο καμιά πλάκα.. Και ο νεαρός τότε Καενόγιαννης, πρωτόγονος DJ, φόρτωνε... "καπετάνιε-καπετάνιε","Η γαλιάντρα" (του Περπινιάδη), "Σελίμπεης", "Δως μου το κορίτσι θειά"," οι Γιώργηδες, οι Γιώργηδες". "Πετραδάκι-πετραδάκι" κλπ κλπ Και δως του μερακλώματα οι Βερβενιώταροι... Ωραίες εικόνες... άντε τώρα να τα ξαναζήσεις ετούτα εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου