ΣΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΚΑΝΑ.

Γράφει ο Δάσκαλος

Βαγγέλης Μητράκος.

Σκουπίστε μου το πρόσωπο
απ' τη σκόνη και τον καπνό.
Πλύντε μου τα μαλλάκια .
Καθαρίστε τα χεράκια μου
απ' τα ξεραμένα αίματα .
Βγάλτε απ' τις κόκκινες τρύπες
του κορμιού μου
τα μυτερά κομμάτια του σίδερου .
Βάλτε μου κι ένα ρούχο καθαρό
να 'χει το κίτρινο χρώμα
του ήλιου , μαζί
και τ' άσπρα παπουτσάκια μου .
Ξαπλώστε με
σ' ένα μικρούλι φέρετρο από ξύλο
τόσο δα ,
ίσα που να χωράει ένα μωρό ,
εμένα.
Βρείτε μες στα χαλάσματα
τ' αρκουδάκι που κρατούσα
όταν με σκότωσε η βόμβα
και βάλτε το
στην αγκαλιά μου .
(Φοβάμαι εκεί που πάω
και θέλω συντροφιά) .
Βάλτε μου στο στόμα
και τη γαλάζια πιπίλα μου
αυτή που κρέμεται ακόμα στο λαιμό μου.
(Η μανούλα μού την κρέμασε
χθες βράδυ
με μιαν αλυσιδίτσα).
Κι ύστερα θάψτε με.
Θάψτε με βαθιά .
Ρίξτε με τα φτυάρια σας
πάνω μου
όσο περισσότερο χώμα μπορείτε.
Σκεπάστε το άψυχο
κορμάκι μου
και με μια πλάκα βαριά .
Και ξεχάστε με .
Εγώ έφυγα .
Πάω να κοιμηθώ
σ' ένα κάτασπρο σύννεφο .
Κι όταν θα βρέχει
να ξέρετε
πως θα ΄ναι τα δάκρυά μου.
Θα κλαίω
γιατί δε μ' αγαπήσατε !

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΗΤΡΑΚΟΣ
Εφ. ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ , 3-8-2006

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ

 (Τον Ιούλιο του 2006 , από βομβαρδισμούς , σκοτώθηκαν στην Κανά 34 παιδιά . Η φωτογραφία ενός νεκρού παιδιού με συγκλόνισε και μ' έκανε να γράψω αυτό το ποίημα ! Το αναδημοσιεύω γιατί , δυστυχώς , παραμένει επίκαιρο. ΑΚΟΜΑ οι πόλεμοι των "μεγάλων" σκοτώνουν παιδιά και άλλα τα ξεριζώνουν και τα στέλνουν στη σκληρή προσφυγιά) .