Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΚΛΑΡΑΣ.

        Γράφει ο
Παν. Ι.Δ. Βλαχάκης.

Το Φθινόπωρο του 1968 πήγαμε στα Βέρβενα με τον πατέρα και τον θειο μου τον Ντίνο με μισθωμένο φορτηγάκι Betford του Γιώργη ενός κουμπάρου του θειου μου από τη Σίταινα. Σκοπός μας να μεταφέρουμε φουσκί για το αμπέλι στην Αγιαπαρασκεύη.

Χαράς ευαγγέλια για εμένα, έκτος από το ωραίο ταξίδι, το καλό φαγητό – ψητή πέρδικα που είχε σκοτώσει στο κυνήγι ο θειος μου ο Θεόφιλος, χαρτζιλίκωμα από τον παππού το Θόδωρο το Φουστανελά και κάνα δυο Βερβενιώτες φίλους του πατέρα. Το κυριότερο η σημαντική γνωριμία με ο Γιαννάκη τον «Κλάρα !!!» ►1  

Οι μεγάλοι έκατσαν στην ταβέρνα του «Άλουπα» μου είπαν να παίξω αλλά δεν βρήκα παιδιά. Το σχολείο είχε κατέβει στα χειμαδιά! Ήρθε ένα παιδάκι που έμοιαζε με πιθηκάκι – αθώα παιδική σκέψη – σήμερα θα ντρεπόμουν. Του έπιασα την κουβέντα και άρχισα να επικοινωνώ μαζί του με κάποια δυσκολία.

Κάποιος θαμώνας του είπε να μου δείξει τα αξιοθέατα του Χωριού!! Προθυμοποιήθηκε και πήραμε τους δρόμους. Δεν μπορούσε να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μου αλλά προσπαθούσε και κατάλαβα αρκετά πράγματα.

Ένα από τα δυο περίπτερα των Βερβένων .Φώτο Ευγενική προσφορά Βασίλη Ι. Κούβαλη.

Απέκτησα ανεπίσημο ξεναγό!!. Με πήγε στην Παναγιά, στον Ερμή, στην αυλή του λαϊκού γλύπτη του Γκαύρου. Περάσαμε από το ένα περίπτερο!!! Εδώ αγόρασα καραμέλες «Αστακός » και μπισκότα «Ρούλιας». Του έδωσα το ένα πακέτο με μπισκότα αλλά στις καραμέλες δυσκολευόμουν! Βλέπεις σε όλα είμαι σοσιαλιστής εκτός από το φαγητό! Φταίει εκείνο το σύνδρομο της Κατοχής και της στέρησης;

Η ευγενική μορφή του και το ότι δεν μου ζήτησε με έκανε να τον εκτιμήσω και να του δώσω δυο «Αστακός » !!!. Κράτησα τρις καραμέλες. Καταβρόχθισα τις δυο και την μια την έβαλα στην τσέπη. Όταν επιστρέψαμε στην ταβέρνα του «Άλουπα » και με χαιρετούσε ξεπέρασα τη λαιμαργία μου και του έδωσα την τελευταία καραμέλα με την καρδιά μου.

Έλαμψε το προσωπάκι του και ευχαριστήθηκα σαν να είχα φάει ολόκληρο το βάζο!! Του είπα το χειμώνα να ανταμώσουμε στη Βερβενιώτικη γειτονιά. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε παντός το χειμώνα δεν τον είδα στο Γιαλό.

Πέρασαν τα χρόνια και δεν είχα ξαναδεί το Γιαννάκη. Ξαφνικά τον συνάντησα στο μπακάλικο του Μαχαίρα. Ήταν αχώριστοι φίλοι με τον αείμνηστο Μίμη. Είχε φράσεις κλισέ όπως τα: « Πατά ΑΣΤΥ» = παγωτά ΑΣΤΥ και συνέχιζε , Ατη πιαστεη= άστη πιάστη! Ο αείμνηστος Μίμης του είπε να κάνει καλλιτεχνικό το όνομα του!! Έκτοτε αυτοαποκαλείται  -  John  Clare και καθόταν σοβαρός στην θέση του συνοδηγού της Μερτσέντες. Μιλούσε σε καθαρεύουσα και  έλεγε με σοβαρότητα τα Βεβαίως, Ίσως, Ιστια= κορίτσια  αλλά και Ιασου, μαλ…α κ. α. κοσμητικά επίθετα.

 Ήταν καλόκαρδος και κάναμε μαζί πολλές πλάκες. Γελάγαμε μαζί και τον αγαπούσαμε όλοι. Ο Μίμης τον είχε σαν μέλος της οικογένειας του. Η θειά Μάρω σαν παιδί της.  

Όταν άρχισα να ξεφορτώνω φορτηγά γνωριστήκαμε καλυτέρα και γίναμε φίλοι και συνεργάτες!! Με το Γιάννη είχαμε ξεφορτώσει πολλές φορές το VOLVO F89 από 17 τόνους - το νόμιμο φορτίο - μέχρι 25 τόνους και το υπέρβαρο !!!! Ο Γιάννης από κάτω άρπαζε με Ηράκλεια δύναμη τα βαριά τσουβάλια με ιχθυάλευρα, σόγια, τσιμέντα, ζάχαρη, αλεύρια, γάλατα ΝΟΥΝΟΥ κ.α. και τα ντάνιαζε.

Επειδή ήμουν μικρός στην ηλικία πάντα τον τροφοδοτούσα από πάνω.

Δεν τον πίεζα δουλεύαμε με ρυθμό και συνεργαζόμαστε τέλεια, δεν βαρυγκώμησε ποτέ από τα βαριά φορτία. Παραμονή του Αγ Κων/νου ξεφορτώναμε ιχθυάλευρα και σόγια στο μύλο του Τζιορτιόνα κοντά στην πλατεία, τότε τον έριξα σχεδόν κάτω !! Υπήρχε όμως σοβαρότατος λόγος! Είχαμε κανονίσει να πάμε μαζί στο πανηγύρι στον Αγ. Αντρέα με το ZUNDAPP  για ιτσια !!

Κάποια στιγμή ο Γιάννης κατάκοπος μου είπε << τθάνει πια, ία σου, δεν μπορώ … >>. Τότε φάνηκε η θειά Καλλιόπη και μας έκραξε. «Γιάννη δεν θα πας πουθενά πρέπει να κάνεις μπάνιο και να φας, θα πουντιάσεις! Φύγε παιδί μου δεν τον αφήνω να έρθει μαζί σου, πήγαινε σπίτι σου είσαστε ιδρωμένοι και θα αρρωστήσετε … » Τον πρόσεχαν σαν παιδί τους. Αρκετοί  άνθρωποι τον αγαπούσαν και τον φρόντιζαν. Υπήρχαν και οι εξαιρέσεις ανθρώπων που τον ψιλό- εκμεταλλεύονταν και  που δεν θέλω να αναφερθώ.

Δεν πήγαμε γιατί είχα και εγώ ψοφήσει ήταν μεγάλη απερισκεψία μου. Εντάξει Γιάννη του είπα θα πάμε μια άλλη φορά. Σε απάντηση άκουσα το τρομερό « Βεβαίως » και όχι το «Ίσως » Η ζωή τα έφερε έτσι και δεν πήγαμε ποτέ …

Εδώ μου ποζάρει σοβαρός, έξω από το παλιό μοναστήρι της Αγ. Τριάδας στην περιοχή Μελιγούς το 1982.

Όταν τράβηξα την Φώτο του είχα ζητήσει να βγάλει έξω την τεραστία γλώσσα του συχνή πλάκα που κάναμε, τότε η Φώτο θα ήταν τρομερή επιτυχία!! Δεν μου έκανε το χατίρι γιατί είμαστε κοντά στην εκκλησία και λόγω της ημέρας. Υπάρχει άλλη μια φωτογραφία ποιο πριν από αυτή που παρακολουθεί με κατάνυξη την λειτουργία.

Γιαννάκης δεν πείραζε κανένα αντίθετα κάποιοι για να κάνουν πλάκα το πείραζαν. Τον προστάτευαν αρκετοί ανάμεσα τους και η αφεντομουτσουνάρα μου αν και ήμουν μικρός. Δίπλα από το περίπτερο του Τζιάβρα κάποιες απελευθερωμένες κοπέλες του έκαναν πλάκα. Πήγα με τρόπο και του είπα: « Γιάννη βγάλε έξω την Π.. ..σα σου να χαθούν!! »

Βεβαίως απάντησε, χαμογέλασε πονηρά έφερε το χέρι στη ζωστήρα του  αλλά δεν το έκανε. Αυτές κάνανε μπραφ και χάθηκαν !!! Άλλες φορές του λέγαμε και έβγαζε έξω τη γλώσσα του …. Πάντα γελάγαμε καλόκαρδα το ίδιο και εκείνος, το είχε σαν παιχνίδι αλλά όχι με όλους. 

Στη γειτονιά μου έσκαβε ένα περιβόλι, τράβαγε κάτι βαθιές ξυναριές που το βράδυ θα είχε πρόβλημα με τις πλάτες του. Πήγα και του έδειξα να σκάβει κανονικά. Το εκτίμησε και με ευχαρίστησε παρ όλο που η ιδιοκτήτρια του περιβολιού με κοίταξε με μισό μάτι. Υπήρχαν και τέτοιοι άνθρωποι...

Τότε με τον φίλο μου το Γιάννη τον Μ- είναι πολίτης του άλλου κόσμου- σκεφτήκαμε να του κάνουμε πλάκα. Του δώσαμε μια καρέκλα να καθίσει και την τραβήξαμε. Ο Γιαννάκης θα χτύπαγε αλλά τον κράτησα την τελευταία στιγμή.  Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε!!!. Μας έστρωσε στο κυνήγι με τεράστια σβόλια χώματος, πέτρες και ξύλα. Έλεγε  « Ιασας ….» το έκανε γελώντας αλλά θα μας χτύπαγε. 

Όταν ξεθύμανε ο θυμός του και του δώσαμε πορτοκαλάδα του είπα: «Να σε κάψω Γιάννη , να σ΄ αλείψω λάδι!! » Δεν το κατάλαβε, νόμισε ότι θα τον έκαιγα με λάδι! Με στόλισε : ιασου κακόπιδο, μα…α !!! Άντε να του εξηγήσω ότι ήταν παροιμία και χλεύαζα τον εαυτό μου. Μετά από λίγο είμαστε πάλι μαζί και λέγαμε αστεία. Ήταν φίλος ας αναπαύεται εν ειρήνη.

Σχόλια επεξηγήσεις.

►1 Το επίθετο του Γιάννη ήταν Ρέστος. Επειδή ο πατέρας του ήταν ΕΑΜιτης του κόλλησαν το παρατσούκλι «Κλάρας » από το επίθετο του Άρη Βελουχιώτη.

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΎΜΕ ΤΟ ΓΙΆΝΝΗ ΤΟΝ ΚΛΆΡΑ (ΡΕΣΤΟ).

                                                Κείμενο Βασίλη Ιωα. Κούβαλη.

Σε εποχές, που το bulling ήταν άγνωστη λέξη αλλά και άγνωστη συνήθεια, έδρασε ο θείος Γιάννης (πρώτος ξάδελφος του πατέρα μου από το σόι της γιαγιάς Δημήτρως). Με σύνδρομο down, έγινε αποδεκτός και αγαπητός από τις μικροκοινωνίες των Βερβένων και του Άστρους οποίες τον αγκάλιασαν, τον ενέταξαν και έδωσαν νόημα στη ζωή του. Ειδικά στο Άστρος, ο John  Clare (όπως αυτοαποκαλείτο), βρέθηκαν καλοί άνθρωποι, που τον αγκάλιασαν, τον τάισαν, τον στέγασαν και μάλιστα του έδωσαν και δουλειά.

 

Γράμμα του Γιάννη προς το Μήτσιο το Ντάνισκα (Δ. Γκαύρο ). Φώτο Ευγενική προσφορά Βασίλη Ι. Κούβαλη.

 Ο Γιάννης με σωματικές ικανότητες ανταποκρινόταν, ως φορτοεκφορτωτής και όχι μόνο, και θα έλεγα, ότι "ήταν άξιος ο μισθός του". Μέσα από τη διαδικασία της δουλειάς και της επαφής με τον κόσμο, πέτυχε βαθμό κοινωνικοποίησης, εξασφάλισε την αγάπη και τη συνδρομή όλων, πείραζε τον κόσμο, γελούσε, θύμωνε, γλεντούσε, χόρευε και κατάφερε να γίνει ένας από τους διασημότερους ανθρώπους της Θυρέας.

. Ήταν "τρελαμένος" με το Μήτσιο το Ντάνισκα (Δ. Γκαύρο), ο οποίος τον πήγε και στην Αμερική. Ο Μήτσιος του έφερνε ρούχα από το Αμέρικα και κυρίως τις περιβόητες λαλουδιαστές γραβάτες ,για τις οποίες "καμάρωνε" ο Γιάννης, αφού του τις έφερε ο "Ντάτσινας" όπως τον έλεγε.

 

Από τις τελευταίες Φώτο του Γιάννη. Φώτο Ευγενική προσφορά Βασίλη Ι. Κούβαλη.

Λίγο πριν πεθάνει πέρασε από το ταχυδρομείο του Άστρους, όπου υπηρετούσε, ως προϊστάμενος, ο γαμπρός μου ο Κωστής ο Καπράνος και του παρέδωσε το φάκελο που δημοσιεύω (α φωτό), με τα γράμματά του, με φωτογραφίες και μία κάρτα για το Πάσχα, λέγοντάς του να τον στείλει στο "Ντάτσινα". Ο Κωστής μη γνωρίζοντας διεύθυνση του Ντάνισκα, κράτησε το φάκελο και έτσι έμεινε το "ντοκουμέντο" .