ΤΗΣ ΩΡΙΑΣ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

          ΤΗΣ ΩΡΙΑΣ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΟ ΞΕΡΟΚΑΜΠΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ

      Παν . Ι. & Δ. Βλαχάκης      

           Γενάρης  2013    

                                               Σαν της Ωριάς το κάστρο , κάστρο δεν είδα.....

                                               Τούρκοι το πολεμούσαν χρόνους δώδεκα ......

                                               Το κάστρο δεν πατιέται δίχως προδοσιά .......

                                               Το μαξιλαρι ζώθει και γκαστρώνεται..............!!!!

   Το τραγούδι αυτό το άκουσα σε βάπτιση στον Αγιάννη στη δεκαετία του 1970. Το τραγούδησε με φωνή αηδονιού η Τρύσω η ξαδέρφη του πατέρα μου που μας έφυγε πρόσφατα. Όλοι μας είχαμε καθηλωθεί από τα βραστά, τα τραγούδια της τάβλας. Στο άκουσμα του τραγουδιού σηκώθηκαν αρκετοί να χορέψουν. Κάποιος με τράβηξε να χορέψω. Έφυγα, πήγα σε ασφαλές λιμάνι κοντά σε κάποιο παππού. Τούρλωσα τα αυτιά μου, άνοιξα το μυαλό μου να το καταγράψω. Τι μαγεία, τι ηρωισμός, τι ανοησία της Βασιλοπούλας, τι σκληρή τιμωρία από τον πατέρα της …Τι πολλά  ερεθίσματα, σε τι μπελάδες με έβαλε το τραγούδι αυτό.

   Την άλλη ημέρα αρνήθηκα πεισματικά να εξακολουθήσω τις αρχέγονες εργασίες. Βόσκημα των  ζώων, καθάρισμα απο τα   κλαριά  και   προετοιμασία του χωραφιού για το Φθινοπωρινό όργωμα. Δήλωσα ορθά κοφτά στον παππού τον Πάνο. Σήμερα θα πάμε στου Καβουκά. Όλο στα δικά σου χωράφια πηγαίνουμε. Θέλω να αγναντέψω το Κάστρο της Ωριάς !! Χαμός, κατάλαβε ότι θα έπαιρνα τον Ψαρή ή κάποιο γάιδαρο ή θα έφευγα πεζός και θα επέστρεφα το απόγευμα. Τόσο μεγάλη επιθυμία είχα να επισκεφτώ την συγκεκριμένη στιγμή το Κάστρο. Αν θέλεις να σου εξηγήσω την ιστορία θα πάμε στα Μεσιανά.

Προκειμένου να πάρω τις πληροφορίες που ήθελα ανέβαλα για άλλη μέρα το δρομολόγιο. Το έφτιαξα στο μυαλό μου για να το διασταυρώσω ή να πείσω τον παππού να πάμε μαζί. Περδικονέρι, στο Αλώνι του παππού ανεβαίνεις το ανηφορικό δρομάκι. Αφήνεις πίσω το χωράφι στον Καβουκά, φτάνεις στο Μαρμαράλωνο. Χαζεύεις πέρα στη θάλασσα. Στρέφοντας το βλέμμα σου αριστερά βλέπεις τις νησίδες Ρόμβη και Πλατειά. Δεξιά η Ψηλή αχνά στο βάθος Σπετσοπούλα, Σπέτσες. Πίσω άλλες στεριές, απέναντι στην Αργολίδα. Ξεκόλλα το βλέμμα σου δεν είναι δυνατόν να μάθεις όλες τις ξέρες.

  Κατεβαίνεις, αφήνεις αριστερά σου τη Γερτή Γκορτσιά. Φτάνεις στη Λεπίδα, πίνεις νερό, προσέχεις τα τσοπανόσκυλα, προπαντός τα Αγιοπετρίτικα - τις περίφημες τσοπάνες. Περνάς τα μαντριά του Παγιού, τα Παινεσέικα χωράφια- πρώην Βουτσαρέικα. Αφήνεις δεξιά τον Καπνόπυργο του Μακαρόπουλου και τσούπ ανέβηκες.

                                    

                                                      

Ο παππούς συμφώνησε ότι αυτό είναι το δρομολόγιο. Ήξερε ότι είχα πάει παλιά. Μην τολμήσεις και φύγεις θα σε φάνε τα τσοπανόσκυλα. Μαλάκωσε, με ρώτησε αν θυμάμαι το λαγόπουλο που πιάσαμε στη Γερτή Γκορτσιά μέσα στη βρώμη. Αν θυμάμαι τους τάφους των Τούρκων. Εκεί που μαζέψαμε τα κεραμίδια για να κτίσουμε το φούρνο. Ναι, γελούσα αργότερα που ανακάλυψα ότι ότι δεν ήταν τάφοι Τούρκων, άλλα μαντριά από τα Ρωμαϊκά χρόνια!!! Έτσι είναι η παράδοση. Έχει ιστορικές ανακρίβειες υπερβολές, μύθους όλα αυτά και άλλα μαζί. Είναι όμως ή καλύτερα ήταν ο καλύτερος τρόπος να αγαπήσουμε τον τόπο μας. Ας κρατήσουμε τον διαπαιδαγωγικό της ρόλο ας πάρουμε ερεθίσματα να ψάξουμε την ιστορία της περιοχής που πρωτοείδαμε το φως , ιδιαίτερης πατρίδας μας . .

Κάτω από το φουντωτό πουρνάρι μετά το λιτό Δωρικό φαγητό μας ο 70 χρόνος ,πρώην βοσκός, πρώην πολεμιστής της Μ. Ασίας και τώρα αγρότης μέχρι την τελευταία του στιγμή άρχισε την αφήγηση.

<< Το Κάστρο είναι ήταν πολύ ισχυρό οι Βρωμότουρκοι - είχε τους λόγους του που τους αποκαλούσε έτσι- το πολιορκούσαν 12 χρόνια . Οι Έλληνες τους απέκρουσαν πολλές φορές. Βγαίναμε μερικοί από το κάστρο και τους σφάζαμε στην περιοχή της Λεπίδας. Μια φορά το Μεγάλο Ρέμα μέχρι κάτω στον Πλάτανο βάφτηκε κόκκινο από το αίμα. Τόσοι πολλοί σκοτωθήκανε σίγουρα και από τις δυο πλευρές. Μακάρι να σφάζαμε όλους τους Τούρκους να ξεβρόμιζε ο τόπος !!!- Ο συνήθως ήρεμος άνθρωπος μίλαγε δυνατά και αγριωπά. Είχε ξυπνήσει μέσα του ο πολεμιστής νόμιζε ότι πολεμάτε μαζί με τους υπερασπιστές του Κάστρου !!!

  Την προδοσία την έκανε ένας κοντοτουρκάκος και Ρωμιογενής δηλαδή γενίτσαρος. Ήταν ερωτευμένος με την βασιλοπούλα που ντύθηκε γυναίκα γκαστρωμένη. Η πονόψυχη βασιλοπούλα έδωσε διαταγή να ανοίξει η βαριά πόρτα του κάστρου. Οι κρυμμένοι Τούρκοι όρμισαν και   σφάξανε τους  υπερασπιστές όλους του στου Κάστρου. Ακόμα και τους τραυματίες τα γουρούνια δεν κρατάνε αιχμάλωτους το 1922 στην οπισθοχώρηση ........!!!!!    

  Άλλαξε τόνο και συνέχισε. Άλλοι λένε πως ντύθηκε καλόγερος !!!! . Μάλλον του έκοβε το μυαλό του και ο Αγάς ,ο αξιωματικός θα του έδωσε δώρα .  Ξέρεις τι σου είναι αυτοί … όλο πονηρίες σκαρφίζονται. Μόλις μπήκανε άρχισαν να τους σφάζουν έγινε μάχη μεγάλη. Οι Τούρκοι  παίρνουν τα πολύτιμα πράγματα. Το χειρότερο μαρκαλάγανε της γυναίκες και τα παιδιά .. ξανά υβρεολόγιο και απειλές κατά των προαιώνιων έχθρων μας...

   Ο Βασιλιάς για να γλιτώσει την κόρη του από την ατίμωση και για να την τιμωρήσει την έβαλε μέσα σε ένα βαγένι με καρφιά. Την σπρώξανε και κύλησε στον γκρεμό εκεί που κρεμάει το νερό!!

Ο φίλος μου ο γερο Παινέσης ακούει τα μεσάνυκτα το χρυσό ρολόι του Κάστρου να κτυπά 12 φορές. Ακούγεται καθαρά η χρυσή καμπάνα που κτυπά τα μεσάνυχτα !!!! >>

Δεν το πιστεύω ποιος κουρδίζει το ρολόι μετά από τόσα χρόνια. Με κοίταξε με έκπληξη , απορία ίσως και θαυμασμό. Ηρέμισε κάπως. Δεν απάντησε και συνέχισε .

   Ποιο κάτω στα Μοναχάμπελα το λεν στης βασιλοπούλας το ρέμα και κάπου εκεί είναι η γούρνα της βασιλοπούλας. Εκεί πάμε  από κάτου από το χωράφι μας στη Σπασμένη Βρύση. Kατεβαίνεις στην Τσιφορά και πας από το μονοπάτι. Δεν πιστεύω να θέλεις να πας είναι επικίνδυνοι γκρεμοί. Είναι όμορφα το χειμώνα βλέπεις τα νερά να πέφτουν  στης βασιλοπούλας το ρέμα !!!  Καμμια φορά βγαίνει μια νεράιδα που μπορεί να σε πάρει ...... >>

                                                 

                                                  << ΦΩΤΟ Νέστος >> – Γιώργης Αθ. Κωνσταντέλος 

  Είναι ο σημερινός καταρράκτης της Λεπίδας. Τον ανέδειξαν σε τουριστικό αξιοθέατο πριν από λίγα χρόνια. Θα έπρεπε ο επισκέπτης με κάποιο τρόπο να ενημερώνεται και για την τοπική παράδοση.

Οργιάζουν οι μύθοι και  οι θρύλοι για το κάστρο της Ωριάς. Ακόμα και στις μέρες μας κάποιοι ψάχνουν για τις ασημένιες πόρτες και τα χρυσά κλειδιά.

  Η ιστορία προσπαθεί να μην μπερδευτεί με θρύλους και παραδόσεις .και να βάζει τα πράγματα στη θέση τους μέσα απο βιβλία και άλλες πηγές. Μια  άλλη φορά θα προσπαθήσω να προσεγγίσω από την πλευρά της ιστορίας το Κάστρο μας. 

Το κάστρο είναι σημείο αναφοράς το βλέπω απο Ζυγό , απο την Αύραινα, απο διάφορες οπτικές γωνιές στο Καστρί. Με χαιρετάει άλλοτε με κρύο, με ζέστη το χάνω στην ομίχλη αλλά αυτό στέκετε εκεί. Το ψάχνω μόλις κατηφορίσω στο Δραγούνι με συναντούν πρώτα οι δίδυμες κορυφές του Πάρνωνα  του φωνάζω. Γείσου γερο Πάρνωνα, δεν θα σε πάρουνε ποτέ γέρο Μαλεβέ μου !!! Ψάχνω πάντα την πυραμίδα, Ευτυχώς που τη βλέπω και ηρεμεί η σκέψη μου, μετά με πνίγουν οι θύμησες.

   Σταματάει το βλέμμα σου έγραφε κάπου  ο  σοφός Βουρβουραίος φιλόλογος και μετέπειτα μεγάλος αρχαιολόγος , ο Κ. Α. Ρωμαίος. Ο οποίος  ασχολήθηκε με  αγάπη , σεβασμό, στοργή και επιστημονικό τρόπο με το Κάστρο μας .