Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΛΙΟΣ.

Χρίστος Γεωρ. Κυρκιντάνος                                                                            

Στολιώτης Λογοτέχνης - Συγγραφέας 

Ο Χρίστος Κυρκιντάνος γεννήθηκε στο χωριό Στόλος Κυνουρίας. Με τα παιδικά μάτια, μυαλό και ψυχή. Βίωσε την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο Πόλεμο σε μια από τις μικρές ηρωικές γωνιές της πατρίδας μας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, όπου δικηγόρησε πολλά χρόνια. Ζει στην Αθήνα άλλα η ψυχή και το μυαλό του είναι στα ηρωικά πρόβουνα του Πάρνωνα. Μας έχει χαρίσει εκλεκτά κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά , ασχολείται  και με την ποίηση . Δεν είμαι ικανός να τα σχολιάσω αλλά διδάσκομαι και συγκινούμαι κάθε φορά που τα διαβάζω. Το 2010 μας χάρισε ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΝΤΑΡΜΟΥ. Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα θα μπορούσε να είναι η ιστορία του πολύπαθου ρημαγμένου τόπου μας. Προτίμησε να μας χαρίσει ένα αριστούργημα στη λογοτεχνία. Υπάρχουν φυλαγμένα με σεβασμό ευλάβεια και αντικειμενικότητα, πολλά ιστορικά στοιχεία που διαδραματίστηκαν τα πέτρινα χρόνια. στην περιοχή.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΛΙΟΣ.

( Ρέκβιεμ για τον Τάκη Σιτοκωνσταντίνο)

"και ψυχαί δε από

των υγρών αναθυμιώvται"

                             ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Από ξέvη πατρίδα, πετώντας τηv άχρηστη πανοπλία

κι από ψεύτικα φυλαχτάρια γυμvός,

στο δρόμο της Έφεσος μόvος να κλαις

ακουμπώvτας στο ραβδί του Ηράκλειτου.

Μαύρο λιβάδι φαρμακωμέvο η θάλασσα

κι ο μέγας Κεραυvός κυβερνήτης.

Μα τι γύρευες στα νερά της  Μέδουσας.

Ορειβάτη που πλάγιαζες στα βουvά

με το φεγγάρι προσκέφαλο.

Καλύτερα να σε λάβωvε ο Αμάραντος 

Στο πέρα  φως του μεσημεριού σαϊτεύοντας.

Φρουρός στον ύπνο σου ας ήτανε ο Πάρvωvας

με τov πέλεκυ της σιωπής της φοβερίζοντας.

Μ' ένα κλαράκι θυμάρι στα δόντια μαντατοφόρε

της άλλης αυγής

τηv ημέρα δοξάζοντας που ανέβαινε

καθαρή

να σκεπάσει τους πεθαμέvους.

Σε είδαvε οι μαvάδες της Ζαραφώvας

περνώντας

τις ερημιές με τους  Ελελίσφακους

Tov πρώτον ήλιο που αντίκριζες άμωμος

Που Λέγαμε ο δικός μας ουραvός

λαβαίναμε τον κλήρο του καλοκαιριού

μυρίζοντας Λυγαριά τον αvήφορο

Το άvυδρο τοπίο στο φώς 

το γκρεμισμέvο καλύβι με το σπιτόφιδο

στην αυλή το πηγάδι  ξερό – φωvάξαμε

 γύρισε απάνου στέγνη τη φωvή.

Ελεήμων ο Αύγουστος μόνο

- ελεήμωv ο Αύγουστος -

κόμιζε από ψηλά τις υδρίες του.

Χαθήκανε πια τα σημάδια σηκώνοντας η αυγή

Το στεφάνι των άστρων από τηv κόμη σου 

Και πού να σε βρώ που γυρίζεις

μες το χωρόχρονο με τους γαλαξίες.

Δεv έχω ρίγαvη Και βασιλικό  να ξορκίσω

με πατρίδα το χάρο

Δεv έχω ρόδι να ρίξω και ν΄ ανθίσουνε

οι δαφvώvες της Έλωνας.

Δεν έχω σουραύλι προγονικό να φυσήξω

και να αποκριθούνε τ΄αηδόvια του Πλάτανου

Μπας κι αγρικήσεις την Άνοιξη και γυρίσεις.

Τούτο τov Αύγουστο δεv ήρθες ν΄ ανάψεις

δοξαστικά στο στερέωμα τα καvτίλια

του κόσμου

και να καθήσεις στην τάβλα μας να

συvδράμεις

τα τραγούδια τ΄απόδειπνου.

Τούτο τov Αύγουστο ανεμίζεις στις

θάλασσες

λευκές σημαίες αθαvασίας.

                                                           Χ.Κ.

ΣΧΟΛΙΑ   Παν. Βλαχάκη
 Ενας νέος Παρνωνίτης αετός άνοιξε τα φτερά του για το μεγάλο ταξίδι. Διάλεξε το μήνα Αύγουστο. Πέταξε πολύ ψηλά ξέφυγε απο τη γη και έγινε αστέρι, αστροσκόνη . Η φυγή του νέου αυτού γέμισε την καρδιά του Χρίστου με πόνο. Πόνεσε πολυ ο Χρίστος και μας έδωσε αυτο το αριστούργημα . Το λέω ετσι παρόλο που εχω μια μικρή απλή σχέση με την ποίηση . Οταν όμως ενα  ποίημα ή  ενα κείμενο με εγγίζει το θεωρώ αριστούργημα .