Demetrios
Perdikaris
Παναγιώτης
Βλαχάκης
Κάθε φορά που
μου γράφει από το μακρινό Καναδά, ο
Μήτσος ο Περδικάρης, ο Κριαράκος με εκπλήσσει. Με κείμενα του με κάνει και
γελώ, με προβληματίζει, μου θυμίζει
πολλά. Έτσι και τώρα που ανάφερε τον μπάρμπα Πάνο τον Κρεμμύδα μου θύμισε ένα
γεγονός της Κατοχής που κινείται στα
όρια του ανέκδοτου. Σκέφτηκα να κάνουμε μια ανάρτηση από κοινού. Ένα κομμάτι δικό του ( Πλάγια γραφή ) και μια
παλιά ιστορία που την είχα ακούσει στον Αγιάννη. ►1
Το εκκλησάκι του Αη Γιάννη του Θεολόγου τον Αύγουστο του 1972. Φωτογράφος Ν.Π.Κ.
Οι ρίζες μου και μένα κρατάν από εκεί. Από
το Θεολόγο . Ο γέρο Νικόλας ήταν γιος του γέρο Παναγιωτέλου από του όποιου το
γένος κατάγομαι . Ο προπάππος μου
Δημήτριος Παν. Καμπύλης ήταν γιος του. Ο όποιος σκοτώθηκε το 1913 στο Μπιζάνι.
Ο αδερφός του γέρο Νικόλα, παιδιά του ο Παναγιώτης Δημ. Καμπύλης – ο γνωστός σε
όλους Κρεμμύδας- και ο παππούς μου Δημήτριος Δημ. Καμπύλης (Κριαράκος). Επίσης
σε εκείνο το παλιό νεκροταφείο του Θεολόγου είναι θαμμένη και η προγιαγιά μου
Θανάσω Δημ Καμπύλη. Στο πρόσφατο η γιαγιά μου η Ρήνα Δημ. Καμπύλη - ΞιουροΡήνα.
Τα μαγειρεία χτίστηκαν σε χωράφι δωρεά του Κώστα Δημ. Καμπύλη γιος του Κριαράκου.
Οι ρίζες μου ξεκινούν από εκείνο τον ευλογημένο τόπο. Επίσης η μητέρα μου
Αθανασία Ιωαν. Περδικάρη είναι μια από τις γυναίκες, μέλη του συλλόγου. Demetrios Perdikaris
Το εκκλησάκι
του θεολόγου είναι πολύ παλιό κτισμένο το 1678 βρισκετε ανατολικά του Αγίου Ιωάννου.
Αγιογραφήθηκε το 1754. Ήταν καθολικό του μοναστηριού που ονομάζετο του «
Στρεβουλίατου ». Ανήκε στο «Μεγάλο μαγαζί » της περιοχής στο μοναστήρι της Λουκούς
και στους Αγιαννίτες προύχοντες που λυμαίνονταν τα εισοδήματα του. . ©
Το εκκλησάκι του Θεολόγου.
Ο φιλόλογος Παν. Ν. Καμπύλης. Φωτο Νικ Π.Κ. ©
Διαλύθηκε το
1834. Τα περισσότερα από τα κτήματα του μοναστηριού περιήλθαν στην κατοχή των
αγροτοποιμένων Καμπυλαίων με καταγωγή του Βάγκου της Αρκαδίας και σε κάποιές άλλες
Αγιαννίτικες οικογένειες.
Οι ξωμάχοι θεωρούσαν
το εκκλησάκι και τον άγιο δικό τους. Οι απογόνοι τους το φροντίζουν και το εορτάζουν κάθε χρόνο. Υπήρχε και υπάρχει νεκροταφείο όπου έθαβαν τους πεθαμένους
τους. Κάποιος από κακή συνήθεια χάραξε το όνομα του στις θαυμάσιες αγιογραφίες.
Δυστυχώς οι ξωμάχοι μας δεν έδωσαν βάση να τις προστατεύσουν. Δεν θυμάμαι αν είδα
χαραγμένα και τα ονόματα τους.
Πριν από χρόνια
παιδί σκέφτηκα να χαράξω το όνομα μου. Έβγαλα το «Σίτελη » και ετοιμαζόμουν…Ο πατέρας
της μάνας μου ο αγαπητός μου παππούς. Με επέπληξε μόνο που το σκέφτηκα. «Οι Αραπάδες
του Μπραΐμη έβγαζαν με τις ξιφολόγχες τα μάτια των αγίων. Να πας να τις δεις
στον Αγιώργη. Τούρκος είσαι; Αυτή η σκέψη σου είναι κακιά, με κόλασες… » Υπάρχουν
πολλά ονόματα Αγιαννιτών και άλλων. ►2
Φτάσαμε στα μαύρα
χρόνια της τριπλής Κατοχή, στη μεγάλη πείνα. Υπήρχαν άνθρωποι που η ευλάβεια τους
υπαγόρευε να πηγαίνουν λαδάκι για το άναμμα των καντηλιών. Μπορεί το λάδι να ήταν
ελάχιστο αλλά το κιούπι της εκκλησίας ήταν γεμάτο και το καντήλι του άγιου αναμμένο.
Τη χρονιά εκείνη
ο πολυφαμελίτης μπάρμπα Πάνος ο Κρεμμύδας έμεινε από λάδι. Σκέφτηκε να δανειστεί
ένα μπουκάλι και να το φέρει την άνοιξη στο πολλαπλάσιο στον Άγιο. Ήταν τίμιος
και κάλος άνθρωπος έκανε το σταυρό του γέμισε ένα μπουκάλι λάδι.
Πήρε την άδεια από το Θεολόγο και ετοιμαζότανε να φύγει.
Έτριξε η πόρτα, κάποιος
την άνοιγε, χώθηκε γρήγορα στο ιερό. Νάσου ο αγαπητός μας μπάρμπα Γιάννης ο
Κολίκος και αυτός από την περιοχή. Έφερνε ντενεκέ για να «απαλλοτριώσει το λάδι
» ίσως να το επέστρεφε; Ήταν θεοσεβούμενος.
Έκανε το σταυρό του, άναψε το καντήλι και είπε στον άγιο: « Θα δανειστώ το λάδι
σου και θα στο φέρω το χειμώνα ».
Μόλις άρχισε να γεμίζει με την κολοκύθα το δοχείο,
ακούστηκε αλλοιωμένη η στεντόρεια φωνή του μπάρμπα Πάνου. «Άστο χάμου το λάδι »!
Κόκαλο ο μπάρμπα Γιάννης σκέφτηκε ότι μίλησε ο άγιος. Ξανά το σταυρό του. «
Άγιε μου Γιάννη Θεολόγε να πάρω τουλάχιστον αυτό το μπουκαλάκι και θα στο επιστρέψω.
Πεινάνε τα παιδιά μου»!
- Όχι άστο χάμου το λάδι ! βροντοφώναξε ο μπάρμπα Πάνος
από το ιερό. Ίσια που κρατήθηκε να μην βάλει τα γέλια.
Η Θαυμάσια εικόνα του
Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Βανδαλισμένη. Αρχείο Ν.Π.Κ. ©
Κάνει μπραφ ο καλός
μας μπάρμπα Γιάννης. Άφησε και τον ντενεκέ και ακόμα τρέχει. Πηγαίνει να πάρει
ένα κολοκύθι. Το είχε «απαλλοτριώσει » νωρίτερα από τα Καμπυλέικα περβόλια. Τον
είχε δει ο μπάρμπα Χαρής ο Μπίτσιος, ο οποίος το μετακίνησε για πλάκα. Ο μπάρμπα Γιάννης
συνδυάζοντας τα γεγονότα πίστεψε ότι ο Άγιος τον τιμώρησε! Την άλλη μέρα το
διηγήθηκε τρομαγμένος σε αυτούς που του είχαν σκαρώσει την πλάκα.
Τώρα είναι όλοι τους πολίτες του κάτω κόσμου. Πριν ένα
χρόνο τους ακολούθησε και ο Μήτσιος στο μακρινό Καναδά. Δεν γνωρίζω αν οι πολίτες
του άλλου κόσμου σκαρώνουν πλάκες στα εγγόνια τους; Αν όμως γίνετε κάτι τέτοιο
ο Μήτσιος θα τους σκαρώσει περισσότερες. Ας αναπαύονται εν ειρήνη. ©
Τότε οι άνθρωποι πάλεψαν την καταραμένη φτώχεια. Τώρα
οι κρατούντες θα μας οδηγήσουν στην ίδια και χειρότερη κατάσταση.
Σημειώσεις.
►1 Το κείμενο έχει δημοσιευτεί το 2013. Πριν ένα χρόνο τον ίδιο καιρό
πέρασε στην Αθανασία, στα παράλληλα σύμπαντα, έγινε πολίτης του άλλου κόσμου ο φίλος
μου Μήτσιος. Ακολούθησε το Δάσκαλο το Γιώργο Παπαμήτρο που εδώ έψελνε ο πατέρας
του. Στη μνήμη τους ξανανεβάζω το κείμενο λίγο συμμαζωμένο που έλεγε ο Μήτσιος.
►2 Προτείνω να δημιουργήσουμε
μια επιτροπή για την αποκατάσταση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Να εξηγούμαι
βοηθάω για να σωθούν οι καλλιτεχνικοί θησαυροί. Πρέπει αυτοί που γράψανε τα ονόματα
τους ( ΚΑΠΡΑΝΟΣ το 1972 & Μπάρλας στις 16 – 4 -1993 ) Να δώσουν ένα συμβολικό
ποσό ζητωντας με αυτό τον τρόπο συγνώμη. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και οι
απόγονοι της « Κασταλίας » που το 1930 μαζί με την ξαδέρφη της Κανέλλα στις 29 Αυγούστου
ημέρα Παρασκευή άναψαν τα καντήλια. ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου