ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥ΄ΛΑ.

Γράφει ο ©
Θανάσης Γεω. Λεμπέσης -

Προπολεμικός .

                    

Ψάχνοντας τη μικρή προσφυγοπούλα.

Σε είδα προχθές στην τηλεόραση να βγαίνεις μικρή μου μέσα από μια πλαστική βάρκα στα βράχια της ακριτικής μας Μυτιλήνης.

Είχες όμορφα μελαγχολικά μάτια και αναζητούσες τη μητέρα σου. Δεν ξέρω αν την βρήκες;

Ήσουνα όμως ευτυχισμένη που έφυγες από τον πόλεμο, έτσι κουλουριασμένη ατό κρύο… δεν σε κατάπιε κάποιο κύμα όπως τα αδελφάκια σου…

Εμείς σε καλωσορίζουμε…

Έλα να αλλάξουμε τα βρεγμένα ρούχα σου …σου έχουμε ζεστά ρούχα και μια στέγη όσο μένεις …

Σε έψαξα στην πλατεία Βικτορίας – το σωστό θα ήτανε Κλαυθμώνος –δεν φορούσες το πορτοκαλί σκισμένο φορεματάκι σου, ήσουνα ντυμένη στα λευκά στο χρώμα της αγνότητας.

Εικόνα θλίψης, ποιος θα μπορέσει να ξανακολυμπήσει στο Αιγαίο;;;;

Σου έδωσα ένα ζεστό κουλούρι και αν ήξερα τη γλώσσα σου θα σου ζητούσα να σε πάρω αγκαλιά και να κλάψω μαζί σου...

Και εσύ αν ήξερες τη γλώσσα μου, θα μου έλεγες : «Σ΄ ευχαριστώ κύριε εσύ όμως γιατί κλαις; Εγώ είμαι προσφυγοπούλα χωρίς αύριο, χωρίς πατρίδα… »

Και εγώ θα σου απαντούσα : «Μοιάζεις με τα δικά μας παιδιά, έχουνε πατρίδα αλλά δεν έχουνε αύριο, είσαστε παιδιά χωρίς αύριο…!!»

Μου ζήτησε να της διηγηθώ ένα παραμυθάκι, έτσι διάβασα στα μάτια της…

Της είπα: «Κάποτε ένα κοριτσάκι προσφυγόπουλο, επέστρεψε στον τόπο του μετά από χρόνια που σταμάτησε ο πόλεμος. Μπήκε στο γκρεμισμένο σπίτι της και έψαχνε στα ερείπια να βρει την κοτσιδού κούκλα της που δεν είχε προλάβει να πάρει μαζί της»

Την βρήκε μέσα σε ένα σκονισμένο ξυλόκουτο, την αγκάλιασε και την φίλησε! Η κούκλα της μίλησε και της είπε: «Καλωσόρισες φιλενάδα μου. Μεγάλωσες βλέπω μήπως δεν θα παίζεις μαζί μου; Θα παίζω, μου έλειψες γύρισα στο κατεστραμμένο σπίτι μας και βρήκα μόνο εσένα . Μαζί θα ζήσουμε … δεν έχω συγγενείς, σ΄αγαπώ πολύ. Τουλάχιστον βρήκα κάποιον να με περιμένει! Θα σε κρατώ πάντα στην αγκαλιά μου! Έλα να βγούμε μια βόλτα στα χωράφια. Θέλω πω κάτι στον Ήλιο…

« Ήλιε γράψε στον ουρανό πως εμείς τα παιδιά, που όπως λένε οι μεγάλοι είμαστε η ελπίδα του κόσμου, αξίζει να ζούμε καλύτερα . Ήλιε μου σε παρακαλώ να είσαι πάντα ζεστός γιατί κάποτε στην πλατεία Βικτωρίας μικρή τότε προσφυγοπούλα με ζέστανες τότε που κρύωνα…»   Σε ευχαριστώ…

Και κάτι που παραλίγο να ξεχάσω!! Είσαι ήλιε μου ο βασιλιάς του κόσμου…μην αφήνεις τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τις κούκλες μας …γιατί αλλιώς δεν θα είναι κανένας να μας περιμένει όταν γυρίσουμε στα γρεμισμένα σπίτια μας…

                                                                                     25 Οκτωβρίου 2015.